Γράφει ο Αλέξανδρος Καρράς
(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ελεύθερη Ώρα στις 11/9/2021)
Εδώ και χρόνια γίνονται συζητήσεις επί συζητήσεων με διαγνώσεις των παθογενειών του εθνικιστικού χώρου και τις αιτίες εκείνες που τον καθιστούν περιθώριο. Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι πλείστοι εθνικιστές ζουν στον 21ο αιώνα χωρίς να αποδέχονται τον χρόνο αλλά μόνο τον τόπο, ενώ παράλληλα φαντασιώνονται μια νέα 4η Αυγούστου ή μια αναβίωση της αρχαίας Σπάρτης σε κοινωνικό κι οικονομικό επίπεδο. Αν κάποιος απευθυνθεί στην κοινωνία με τέτοιες θέσεις εισπράττει γύρισμα πλάτης και ειρωνικό γελάκι. Και δικαίως.
Η Σπάρτη ήταν μια πολιτεία πετυχημένη σε μια άλλη εποχή και υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Η 4η Αυγούστου ήταν μια επιτυχημένη δικτατορία που πρόεκυψε λόγω συγκυριών και εξωτερικού κινδύνου. Οτιδήποτε έγινε στην ιστορία και σήμερα κρίνεται ως επιτυχημένο και αποδοτικό, προέκυψε λόγω των γεγονότων της εποχής που γέννησε κάποια προβλήματα που απαιτούσαν μια λύση.
Οι αυτοκρατορίες είχαν μονίμως να αντιμετωπίσουν τις εξεγέρσεις διαφορετικών εθνοτικών ομάδων που επιθυμούσαν διακαώς την ανεξαρτησία τους. Κράτη που επιθυμούσαν να υποτάξουν ξένα κράτη και να δημιουργήσουν αποικίες ή αυτοκρατορία αντιμετώπιζαν επίσης αντίσταση και στάσεις των απειλούμενων ή τυραννισμένων εθνοτικών ομάδων. Υπό την έννοια αυτή πρέπει να αντιληφθούμε ότι η Εθνεγερσία του 1821 ήταν εθνικιστική, αλλά κι η 4η Αυγούστου ήταν εθνικιστικό καθεστώς, αφού στόχο είχε να αντισταθεί στον επεκτατισμό της Ιταλίας. Στην πρώτη περίπτωση είχαμε έναν εθνικισμό που γεννήθηκε υπό τον ζυγό και την τυραννία μιας αυτοκρατορίας και είχε σκοπό την δημιουργία ανεξάρτητου κράτους και την απελευθέρωση των Ελλήνων. Στη δεύτερη περίπτωση είχαμε έναν εθνικισμό που προέκυψε υπό την απειλή ενός εξωτερικού κινδύνου και είχε ως αίτημα την διατήρηση της ελευθερίας.
Σήμερα δεν υπάρχει μια αυτοκρατορία για να μιλάμε για εθνικισμό ανάλογο του 1821, δηλαδή τα γεγονότα είναι τελείως διαφορετικά, άρα είναι αδύνατον να γεννήσουν κάτι όμοιο. Στην περίπτωση του εθνικισμού που γεννήθηκε επί 4ης Αυγούστου υπάρχει και σήμερα η απειλή του εξωτερικού κινδύνου, αλλά από την Τουρκία του Ερντογάν αυτή τη φορά.
Όμως, ο 21ος αιώνας έχει μια μεγάλη διαφορά με τις αρχές του περασμένου αιώνα. Ζούμε εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε όλη την Δύση υπάρχουν δημοκρατίες και πουθενά δεν προβλέπεται ότι θα προκύψει εκτροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Η πραγματικότητα του σύγχρονου κόσμου είναι η παγκοσμιοποίηση που απειλεί να συνθλίψει κάθε διαφορετικότητα μεταξύ των εθνών, ενώ οι διεθνείς θεσμοί, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, εισβάλουν όλο και περισσότερο στο εσωτερικό των κρατών υποδεικνύοντας νομοθεσίες και δημιουργούν μια εξάρτηση, κυρίως οικονομική λόγω του κοινού νομίσματος, ενώ παράλληλα υποχρεώνουν διάφορες χώρες να υποδέχονται μεταναστευτικές ροές από χώρες της Ασίας και της Αφρικής. Αυτές οι αιτίες γεννούν τον ευρωσκεπτικισμό και έναν σύγχρονο εθνικισμό. Αυτός ο εθνικισμός είναι καθαρά αμυντικός και είτε αρέσει, είτε όχι, συμβαδίζει με το δημοκρατικό πολίτευμα. Σήμερα οι διαφορές των εθνών δε λύνονται με τους στρατούς, αλλά με διπλωματικές σχέσεις κι υπό τον τρόμο του πυρηνικού πολέμου. Συνεπώς, μιλιταρισμοί, δικτατορίες, ολοκληρωτισμοί και πεφωτισμένοι μονάρχες κι η πολεμική ανδρεία στον σύγχρονο κόσμο δεν μπορούν να υπάρξουν.
Η Τουρκία μπορεί να βρυχάται αλλά δεν τολμά να κουνηθεί προς την Ευρώπη. Η Παλαιστίνη πήρε το μάθημά της από το Ισραήλ κι έληξε η υπόθεση μέσα σε λίγες μέρες. Η Αρμενία αντιστάθηκε στην Τουρκία, αλλά με τη δύναμη της σύγχρονης τεχνολογίας ο πόλεμος έληξε άμεσα και δυστυχώς συνθηκολόγησε.
Καταλήγουμε λοιπόν στο ότι η εποχή μας χρειάζεται τον εθνικισμό κι αυτός προκύπτει από την παγκοσμιοποίηση, από την απειλή του Ισλάμ και τις μεταναστευτικές ροές λαών με τελείως διαφορετική κουλτούρα κι αντίληψη για τη λειτουργία της κοινωνίας και την ζωή των ανθρώπων, ενώ οι διεθνείς θεσμοί επιβάλλουν νέους νόμους και νέα ήθη στα έθνη-κράτη αλλοιώνοντας όλο και περισσότερο τις εθνικές ταυτότητες και προωθώντας παράλληλα τον πολυπολιτισμό. Βέβαιη συνταγή που οδηγεί σε έκρηξη.
Όσο για την οικονομία, η ελεύθερη αγορά, η ανεργία και τα φτηνά εργατικά χέρια που έρχονται στην Ευρώπη από χώρες υποανάπτυκτες δημιουργούν το χάος και τη δυστυχία για τους λαούς της γηραιάς ηπείρου. Κάποτε τα φτηνά εργατικά χέρια προέκυπταν από τον ιμπεριαλισμό, σήμερα από την παγκοσμιοποίηση. Τα φτηνά εργατικά χέρια τα κατακτούσαν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τώρα οι ισχυροί τα υποδέχονται στις χώρες τους υπό τον μανδύα του ανθρωπισμού και του αντιρατσισμού.
Υπάρχει η πραγματικότητα του σήμερα κι η νοσταλγία του παρελθόντος, η σύγχρονη ιστορία που γράφεται τώρα και εκείνη που γράφτηκε στην αρχαιότητα ή στον Μεσοπόλεμο. Εμείς ως Τρίτος Δρόμος το έχουμε συνειδητοποιήσει εδώ και καιρό και αποδεχόμενοι την πραγματικότητα ξεπερνάμε τον χώρο και δημιουργούμε έναν εθνικισμό του 21ου αιώνα.
Στο πλαίσιο αυτό συζητάμε με τους πάντες στις νέες εκπομπές του Τρίτου Δρόμου. Οι ερωτήσεις προκύπτουν από τις δικές μας ιδέες και τις ιδέες των άλλων σε σχέση πάντα με την πραγματικότητα του σύγχρονου κόσμου κι όλα τα ερωτήματα τίθενται καλοπροαίρετα και με σεβασμό. Παράλληλα, χωρίς εμπάθειες και συναισθηματισμούς, εκφράζουμε και τις δικές μας πολιτικές θέσεις, ούτως ώστε ο συνομιλητής μας να συμφωνήσει ή πάρει απόσταση από τις δικές μας θέσεις.
Πέρα από το παρελθόν, τους δογματισμούς και τις αγκυλώσεις σκοπός μας είναι να δούμε πως μπορεί να δημιουργηθεί μια σταθερή κοινή ατζέντα απέναντι στα προβλήματα της εποχής μας από κόμματα και συλλογικότητες του πατριωτικού χώρου. Με τον τρόπο αυτό στοχεύουμε να δημιουργηθεί πίεση στο πολιτικό μας σύστημα και να ισχυροποιήσουμε την ιδέα της εθνικής κοινότητας έναντι του κοσμοπολιτισμού.
Όσοι μας αντιμετωπίζουν με καχυποψία και μας κατακρίνουν γι’ αυτό είναι απλά όλοι εκείνοι που ευθύνονται για την περιθωριοποίηση των εθνικών ιδεών. Είναι εκείνοι που θέτουν τις εμμονές τους υπεράνω του συλλογικού συμφέροντος δρώντας ελιτιστικά και σεχταριστικά. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα πρόκειται για φαντασμένους που θεωρούν τους εαυτούς τους άξιους και ικανούς να επιβάλουν τη δική τους θέληση σε έναν ολόκληρο λαό χωρίς να τον ρωτήσουν. Βεβαίως, υπάρχει και μια κάστα συμπλεγματικών που κατασκευάζει θεωρίες συνωμοσίας γύρω από εμάς προσπαθώντας να μας συνδέσει με όλα τα τέρατα της ελληνικής μυθολογίας και τις επτά πληγές του Φαραώ. Όλοι αυτοί χρήζουν ψυχιατρικής αγωγής κι είναι ανάξιοι λόγου.
Φέρνουμε τις ιδέες μας στον 21ο αιώνα και τολμάμε να συζητήσουμε χωρίς φόβο και χωρίς πάθος με ανθρώπους που διαφωνούμε σε επί μέρους ζητήματα.
Οραματιζόμαστε μια πολιτική που θα μάχεται υπέρ της εθνικής κοινότητας ενάντια στον κοσμοπολιτισμό με σύγχρονο κι επιστημονικό λόγο, χωρίς ταμπέλες, χωρίς δόγματα, με ανοιχτό μυαλό και διάθεση για βελτίωση της κοινωνίας χωρίς αριστερές και δεξιές κορώνες. Για τις ακροδεξιές ούτε λόγος να γίνεται.
Πρέπει κι οι πολιτικές της Ουγγαρίας και της Πολωνίας να μπουν σε ένα τραπέζι διαλόγου εν Ελλάδι και να γίνουν προτάσεις σοβαρές για τη βελτίωση του πολιτεύματος.
Ένας υπέργηρος εθνικισμός με παιδικές ασθένειες μπορεί να ζει ακόμα, αλλά δεν παύει να είναι υπέργηρος περιμένοντας να ξεψυχήσει. Μπορεί να δείχνει νέος σαν τον Ντόριαν Γκρέι, αλλά το πορτραίτο αποκαλύπτει την άσχημη εικόνα του.
Αν τον 19ο αιώνα ο εθνικισμός έπρεπε να είναι φιλελεύθερος κι αντιφεουδαρχικός και τον 20ό αιώνα σοσιαλιστικός, αντικομμουνιστικός και μιλιταριστικός, σήμερα πρέπει να είναι εθνοκοινοτικός, ευρωσκεπτικιστικός κι αντι-ισλαμικός.
Αυτές οι εθνικιστικές θέσεις πρέπει, επιβάλλεται, να είναι υπερκομματικές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου