ΠΕΡΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ (ΕΘΝΟ-)ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

 

Γράφει ο Γιώργος Κοτλίδας

Η τεχνητή διάκριση πατριωτισμού και εθνικισμού είναι μια καθαρά ξενόφερτη διαλεκτική. Μπορεί στην Εσπερία ο "εθνικισμός" να ταυτίζεται - αστόχως - από πολλούς με τον ολοκληρωτισμό, αλλά αυτό απέχει πολύ από την πραγματικότητα, τόσο σε ιστορικό, όσο και σε φιλοσοφικό επίπεδο.

Ειδικά για τον Ελληνισμό, Πατρίδα και Έθνος είναι έννοιες αδιαχώριστες! "Πατρίδα" δεν είναι μόνο το χώμα και οι πέτρες, είναι η ζώσα Κοινωνία και ο Πολιτισμός των μελών της.

Μπορεί, σε Ελλάδα και λοιπή Δύση, τα 50 χρόνια ιδεολογικής καταπίεσης και σύνθλιψης των παραδοσιακών Αξιών και Ιδανικών που επέβαλε μια ισχνή - αλλά σωστά τοποθετημένη και καταλλήλως πομπώδης - μιντιο-ακαδημαϊκή μειονότητα να κατάφερε σε μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού να ενοχοποιήσει οτιδήποτε έχει σχέση - λεκτική ή νοηματική - με το Έθνος, αλλά η πραγματικότητα και η Ιστορία είναι αδυσώπητοι κριτές: Τις Πατρίδες τις φτιάχνουν τα Έθνη, κι όχι το αντίστροφο! Είναι μια απλή λογική επιλογή ως προς το αν την Κοινωνία μας τη διαμορφώνει ΚΥΡΙΩΣ ο Χώρος, ή το Πνεύμα!

Για τον Ελληνισμό, ειδικότερα, ο διαχωρισμός Πατρίδας και Έθνους είναι έτι πιο αδιανόητος! Για ένα Έθνος που έχει υποστεί δεκάδες ξεριζωμούς από πάλαι ποτέ πατρίδες, και με τόσο ευρεία Διασπορά, άραγε είμαστε σίγουροι ότι θέλουμε να επιβάλουμε μια νοοτροπία όπου θα συνδέεται η έννοια του Έθνους ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ με τον Χώρο; Τι θα σημαίνει αυτό για τους Μικρασιάτες, τους Πόντιους, τους Κωνσταντινουπολίτες, τους Κατωιταλιώτες, τους Βορειοηπειρώτες, τους Αιγυπτιώτες, τους Κύπριους, τους Ρωμιούς του Λεβάντε, ξεριζώμενους και εναπομείναντες;

Είναι κατανοητό ότι η ως άνω 50ετής ιδεολογική ηγεμονία έχει καταφέρει να..."φορτίσει αρνητικά" (κατά τις αγαπητές της κονστρουβιστικές θεωρήσεις) οτιδήποτε εθνικό, αλλά εάν θέλουμε ο χώρος που εμπνέεται από τον Πατριωτισμό-τις Αξίες-τη Δημοκρατία να αποτελεί πραγματική παράταξη (έννοια ευρύτερη και βαθύτερη του κόμματος) με ρίζες στην Κοινωνία και σε επαφή με τον κόσμο διαστρωματικά και διατοπικά, είναι απαραίτητο το εξής: ανύψωση του ΕΘΝΟΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ. Της μόνης πολιτικής φιλοσοφίας που μπορεί να υπερασπιστεί πρακτικά και θεωρητικά τις Αξίες του Πολιτισμού μας, με φρόνημα Δημοκρατίας και Συνειδησιακής/Συνειδητής Δικαιοσύνης.

Και για αυτή την κοσμοθεωρία όχι μόνο δεν οφείλεται φοβικότητα σε κανέναν, αλλά σε όσους ξεπουλάνε Μακεδονίες, χαρίζουν το Αιγαίο σε ψάρια και επιθυμούν μια Ελλάδα χωρίς πολλούς-πολλούς Έλληνες, που να επιβιώνει από επιδόματα και ιδεολογικούς κοτζαμπάσηδες, οφείλουμε να στεκόμαστε σθεναρά, συνειδητά και με καθαρή φωνή απέναντι!

Στην τελική, αν αφορίζουμε οριζόντια τον εθνικισμό, όχι μόνο βάζουμε απέναντι μορφές όπως ο Ίων Δραγούμης, ο Κωστής Παλαμάς, ο στρατάρχης Παπάγος, ο Γεώργιος Γρίβας και δεκάδες άλλοι που έδωσαν σώμα και ψυχή για την ΠΑΤΡΙΔΑ, αλλά χαρίζουμε τον Εθνοπατριωτισμό σε χώρους που δεν είναι άξιοι να τον εκπροσωπούν!

Και τέτοιες "πολιτικές των σλόγκαν" ανήκουν στο παρελθόν, όπου είχαμε κομματικούς οπαδούς, και όχι ελευθερόφρονες πολίτες να ψηφίζουν και να αποφασίζουν για τη χώρα!