Είμεθα έθνος ωχ-άδελφον
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα.
Κώστας Βάρναλης
Γράφει ο Γιάννης Φρύδας
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ 71
Ωχ, αδερφέ!…
Το Πάσχα του 1985 ο Χρήστος Σαρτζετάκης, λίγες μέρες μετά την εκλογή του
ως Προέδρου της Δημοκρατίας, δήλωνε: «είμεθα έθνος ανάδελφον».
Η
φράση αυτή έκανε μεγάλη εντύπωση στον ελληνικό λαό, ο οποίος την άκουσε, την αποδέχτηκε
και συμφώνησε, σχεδόν καθολικά, με το περιεχόμενό της. Με αυτή τη φράση συστήθηκε
τότε ο νέος πρόεδρος, ίσως, με αυτή τη φράση μείνει στην ιστορία της
δημοκρατίας μας και της πατρίδας. Βέβαια, υπήρξαν κι εκείνοι που δεν την αποδέχτηκαν, τη χλεύασαν κι αντέδρασαν
λυσσαλέα. Ήταν εκείνοι που είχαν μια αλλεργία στις λέξεις έθνος και πατρίδα, καθώς, επίσης, και κάτι
λαζοπουλημένοι ηθοποιοί και καλλιτέχνες, οι οποίοι πούλαγαν, τάχα, φιλειρηνικές
ιδέες κι έπαιρναν χαρτί τρελού, για να μην πάνε φαντάροι, σαν εμάς τα κορόιδα
τους… φιλοπόλεμους. Αλήθεια, τώρα που το σκέφτομαι, δυο χρόνια στον στρατό ούτε
σε έναν πόλεμο, ούτε σε μια εκστρατεία δεν πήρα μέρος. Κρίμα στις κουραμάνες
και στη φασολάδα που με τάιζε η πατρίς!... Δεν πειράζει! Ας με τάιζε! Τόσους
και τόσους τάιζε και ταΐζει ακόμη τζάπα… Ωχ, αδερφέ!...