Η Άνοιξη που χάθηκε στις στάχτες…

 Γράφει η Μαρία Ι. Γιαλαμά,

Ημέρες δύστοκες για την πατρίδα. Ημέρες αβαστάχτου πόνου φορτωμένου με αναπάντητα <γιατί>. Μέρος του ανθού της Ελλάδος,  διαμελίσθηκε,εξαϋλώθηκε στο τραίνο του τρόμου και στάλθηκε στον ουρανό, πρίν προλάβει να καρποφορήσει. Εξασφαλίζοντας το ζοφερό προνόμιο, στην είσοδο κάθε Μαρτίου του μέλλοντος, να υπάρχει  ένα άσβεστο καντήλι. Θα θυμίζει τις ψυχές που έφυγαν χωρίς να ευθύνονται για κάτι, ή μη μόνον, γιατί είχαν την ατυχία να είναι πολίτες μίας χώρας, που έλκεται από την ύβρη του μη σεβασμού της ανθρωπίνης ζωής, που αγνοεί τον φόβο θεού, ενώ πορεύεται ασυντάκτως  επί αρκετών ετών, ελέω θεού. Μίας χώρας που τις τελευταίες δεκαετίες επέτρεψε να υπερεκτιμηθεί η ύλη ,έναντι της ανθρωπίνης αξίας. Που άγεται και φέρεται από ξενόφερτα προτάγματα ,που αφαιρούν την ιερή μοναδικότητα  της ανθρωπίνης  οντότητος και αφομοιώνουν την διαστροφή με ευκολία, που επιβάλλουν την ισότητα μεταξύ ανίσων, στραγγαλίζοντας ό,τι υγιές υπάρχει στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Μίας πρώην ευκλεούς πατρίδος ,που επιλέγει την ατιμωρησία  έναντι της νομιμότητος  και την ελευθεριότητα ,έναντι της ατομικής ελευθερίας την οποίαν υποχρεούται να προστατεύει. Πού  για χρόνια αφέθηκε να είναι έρμαιο ο κρατικός μηχανισμός της, στα χέρια των εχόντων το <ακαταδίωκτο> συνδικαλιστών . Που παραπαίει ,μεταξύ των εξαγγελιών περί κράτους δικαίου και λειτουργούντος  κράτους ευνοιοκρατίας. Που η αξιοκρατία είναι το μεγάλο διαχρονικώς ζητούμενο, αλλά υποκύπτει σε τίτλους μόνον, άνευ γνώσεως εν τοις πράγμασι του αντικειμένου, ενώ το πελατειακό κράτος τη ανοχή των κατά καιρούς κυβερνήσεων, ζεί και ευημερεί. Μίας χώρας που καθοδηγείται ακόμη και στο πώς θα θρηνήσει τις πάνω από εκατό χαμένες  ψυχές του προσφάτου δυστυχήματος, από τηλεδιαμορφωτές της κοινής γνώμης, που αρνείται να υιοθετήσει την κοινή λογική ,έναντι των συμφερόντων των ολίγων. Μίας χώρας που κανείς δεν  ξέρει για πόσο ακόμη θα εξακολουθεί να ευρίσκεται στον χάρτη, ως χώρα έχουσα ζώντες γηγενείς ,αν δεν αλλάξει σήμερα πορεία.

Είναι τεραστία η θλίψη που πλανάται παντού, μετά το φωτισμένο από την μεγάλη έκρηξη προμεσονύχτιο της 28 Φεβρουαρίου με τους εκατοντάδες λαβωμένους. Ο πόνος βουβός και βαθύς, συντρίβει τις ψυχές όσων ζωντανών, τα αναπάντητα <γιατί> συσσωρεύονται, οι αλληλοαντικρουόμενες πληροφορίες αυξάνουν με γρήγορους ρυθμούς, προσθέτοντας αμφιβολίες για την υπάρχουσα επίσημη ενημέρωση. Η προσπάθεια αποδόσεως της όλης καταστροφής σε ένα ανθρώπινο λάθος, προκαλεί, τόσο για την δημιουργηθείσα βεβιασμένη αληθοφάνειά της, όσο και γιατί αναδεικνύει την έλλειψη σοβαρότητος εκ μέρους των κατά νόμου υπευθύνων. Ουδείς αναλαμβάνει την ευθύνη, εκ των καθ΄ύλην <υπευθύνων> κι η θλίψη γιγαντώνεται. Η παρότρυνση του μεγάλου Καζαντζάκη :<<ν΄ αγαπάς την ευθύνη, να λές εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί εγώ θα φταίω>>, δείχνει να μην αγγίζει πλέον τους Έλληνες τεχνοκράτες των υψηλών <θέσεων ευθύνης> και των υψηλοτέρων ακόμη απολαβών. Άγγιξε όμως τους εικοσάχρονους Άγγελο, Ανδρέα και Μιχάλη, που εκτός από τις ζωές τους, φρόντισαν να σώσουν και πολλούς  συνεπιβάτες τους. Η ευθύνη είναι άγνωστη λέξη, ως περιεχόμενο για τους εκλεκτούς. Κρίμα, γιατί είναι αυτή που δείχνει την ανδριωσύνη της ψυχής, την δύναμη της πνευματικής συγκροτήσεως, την παιδεία, μα πάνω απ΄όλα αποτελεί δείκτη ωριμότητος, ικανότητος και καταλληλότητος για όποια σημαντική θέση εργασίας. Λογικά εκφράζεται μέσα από την σε οποιοδήποτε τομέα, αριστεία, αλλά εσκεμμένως αγνοείται, διότι ο υπεύθυνος άνθρωπος, έχει άποψη τεκμηριωμένη και εργάζεται  με αυτήν χωρίς να δέχεται έξωθεν παρεμβάσεις. Αυτό βεβαίως δεν αρέσει, στους κρατούντες, γιατί  πολλάκις χρησιμοποιούνται ως εκτελεστικά όργανα εξωθεσμικών ,μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, οι τοποθετημένοι σε θέσεις του είδους. Κοινώς η ευθύνη, υπερκεράζεται από το ίδιον τινών συμφέρον , υποκαθίσταται από χαλαρές έως ανύπαρκτες συνειδήσεις και από τον γνωστό νεοαποκτηθέντα ωχαδελφισμό. Εδώ εντοπίζεται και το μείζον πρόβλημα, που έχει να κάνει με την αποδοχή των παρεμβάσεων των εχόντων ειδικά συμφέροντα .Μία αποδοχή ,που έγινε αποδεκτή και <επισημοποιήθηκε> από τον Α.Παπανδρέου, όταν εντός του κοινοβουλίου, θεώρησε λογικό τον χρηματισμό κρατικών παραγόντων ,προσδιορίζοντας μάλιστα και το κατά τον ίδιο, λογικό ποσό χρηματισμού. Αργότερα ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, αναφέρθηκε με τον άκομψο ,αλλά ρεαλιστικό όρο <νταβατζήδες>, κοινώς προαγωγοί, σε όσους παρεμβαίνουν, τη διαχρονική ανοχή τινών εκ των κατά καιρούς κυβερνώντων ή και κυβερνήσεων, στην υλοποίηση κυβερνητικών προγραμμάτων. Οι κύριοι αυτοί ,φρόντισαν να τον επιβεβαιώσουν, ροκανίζοντάς τον ως πρωθυπουργό.

Σήμερα λοιπόν ,που η πατρίδα θρηνεί τα θύματα της ανεπαρκούς λειτουργίας ενός οργανισμού, κατά το ήμισυ κρατικού και κατά το υπόλοιπο δωρισθέντος σε Ιταλική, αμφιβόλου νομιμότητος εταιρεία, απ΄ ότι δημοσιογραφικώς γνωστοποιείται, οι έως τώρα υπάρχουσες λογικές ,της αποκρύψεως των  πραγματικών γεγονότων και των υπαρχόντων αστοχιών, πρέπει να πάψουν δια παντός. Η κραυγή πόνου των μανάδων που έχασαν τα παιδιά τους, έγινε θρήνος αγγέλων που απαιτούν την δικαίωσή τους, μέσω της Αλήθειας. Αυτής της αλήθειας ,που θα συνδράμει στην αποφασιστικότητα  εξυγειάνσεως των σιδηροδρόμων και της παραδόσεως στους Έλληνες ενός ασφαλούς ,μέσου συγκοινωνίας και μεταφορών. Που θα αποκαλύψει επισήμως πλέον, τον γνωστό επαχθή ρόλο της ευαλώτου ομάδος των μεγάλων κλοπών των συγκοινωνιακών υλικών ,που εσαεί δεν τιμωρείται. Που θα αξιολογήσει τους εργαζομένους που θα αναλάβουν την λειτουργία με ΕΥΘΥΝΗ, του συγκοινωνιακού μέσου.  Ενός μέσου ,που θα επανασυνδέσει το Ορμένιο και τα Δίκαια του τριεθνούς του Έβρου, με την Πάτρα και την Καλαμάτα. Που θα δώσει την ευκαιρία για την μεταφορά προϊόντων από τα λιμάνια της Αλεξανδρουπόλεως, της Καβάλας, της Θεσσαλονίκης και του Πειραιώς, όχι μόνον σ’ ολόκληρη την Ελλάδα, αλλά και στα Βαλκάνια .Που θα ενώσει με συγχρόνους συρμούς, την Ελλάδα με όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες και θα επανακτήσει τους λάτρεις των διαδρομών αναψυχής, μέσω της χρήσεώς του ως μεταφορικού μέσου. Που θα ενώνει ανθρώπους και πολιτισμούς, δίνοντας την ευκαιρία για διαδρομές με ασφάλεια, άνεση και ποιότητα. Ίσως έτσι ,απαλύνει τον πόνο των μεγάλων απωλειών, εξασφαλίζοντας την μη επανάληψη του τραγικού. Ίσως κι οι νέοι άγγελοι ,βλέποντας την αγαθή προσπάθεια, αποφασίσουν να προστατεύουν εσαεί τους επιβάτες… 

Όσο για τους Έλληνες, που δεν θα έχουν φέτος Άνοιξη, ας καρτερούν με ελπίδα την Ανάσταση ,με καθάριες ψυχές, γεμάτες αγάπη, φιλότιμο και ενσυναίσθηση. Ας αποφασίσουν να πορεύονται με ΕΥΘΥΝΗ, γιατί αυτή είναι το μεγάλο σημερινό ζητούμενο.