Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού,
Τέλη Αυγούστου οι Εθνικιστές και οι πραγματικοί στο αίμα και το φρόνημα Έλληνες εορτάζουμε με καμάρι την ολοκληρωτική και καθηλωτική νίκη του Εθνικού Στρατού επί των ανταρτών του ΔΣΕ, στρατιωτικού βραχίονος του ΚΚΕ, το οποίο μετά την ταπεινώτική του ήττα τον Δεκέμβριο του 1944 και την ηρωϊκή μάχη στο Σύνταγμα Χωροφυλακής «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ» ήρε εκ νέου τα όπλα της μειοδοσίας κατά της μητρός Πατρίδος, επιχειρώντας να επιβάλει βιαίως σταλινική δικτατορία. Ήδη από το 1942 το πρώην ΣΕΚΕ είχε σχεδιάσει και αποφασίσει την πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας, αναμένοντας την πτώση του Άξονος, για να δράσει επί καμένης, λεηλατημένης και απροστάτευτης γής. Καλλιεργώντας μεθοδικά τον μύθο της ταυτίσεως της εθνικής αντιστάσεως με την Αριστερά, αφού δημιούργησε τον ΕΛΑΣ, μία μεγάλη ένοπλη δύναμη στην οποία εγκλωβίστηκαν ανάμεσά τους πολλοί πατριώτες, κατέσφαξε ανηλεώς, πυροβόλησε εν ψυχρώ και εξολόθρευσε ασμένως περισσότερους Έλληνες που αρνήθηκαν να ενταχθούν στις τάξεις του παρά Γερμανούς κατά τη διάρκεια της κατοχής. Μετά το χώμα που έφαγαν κατά τα Δεκεμβριανά και τη συμφωνία της Βαρκίζης, η ηγεσία του κόμματος με τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος, ο οποίος ούτε «Δημοκρατικός» ούτε «Ελληνικός» ούτε κάν Στρατός ήτο, ξεκίνησε τον β’ γύρο γενοκτονικής εκστρατείας κατά της Φυλής μας, αποβλέποντας ξεκάθαρα βάσει των αποφάσεων των δικών τους ολομελιών στην απόσχιση εθνικού εδάφους, την παράδοση της Μακεδονίας σε ξένη δύναμη, σύνορα μέχρι τον Πηνειό, τη σύσταση «Μακεδονικού κράτους» και την εγκαθίδρυση σοσιαλιστικής κολάσεως. Για τους σκοπούς αυτούς συνεργάστηκε άριστα με το ΝΟΦ και σλαβικές κομμουνιστικές χώρες, όπως τη Βουλγαρία, τη Γιουγκοσλαβία και τη Σοβιετική Ένωση, λαμβάνοντας φυσικά αμέριστη βοήθεια σε φράγκα και όπλα από αυτές άνευ ετέρου. Γι’ αυτό και όταν έπεφτε ο Γράμμος, οι ορδές του πράκτορος του Σιδηρού παραπετάσματος Νίκου Ζαχαριάδη ήσαν στελεχωμένες κατά 75% από σλαβόφωνους αποσχιστές του ΝΟΦ, με τον λαό, ο οποίος δεινοπάθησε από τις αγριότητες, τις ωμότητες και τις βιαιοπραγίες τους, καθόλου τυχαία να τούς χαρακτηρίζει από τότε κι όλας με το προσωνύμο «εαμοβούλγαροι».
Στις 30 Αυγούστου 1949, μετά από τρισήμιση αδιάλειπτα έτη συμμοριτοπολέμου, η γαλανόλευκη υψούται υπερήφανα και πάλι στην κορυφή Κάμενικ. Τα παλληκάρια του Στρατού Ξηράς, της Πολεμικής Αεροπορίας και της Βασιλικής Χωροφυλακής, με αιχμή του δόρατος τα σκληραγωγημένα τμήματα των Ορεινών Καταδρομέων, των αδεών ΛΟΚατζήδων υπό τη φυσική στρατιωτική ηγεσία του Αρχιστρατήγου Αλεξάνδρου Παπάγου, μετά από αιματηρές μάχες μηνών από βουνό σε βουνό και από πλαγιά σε πλαγιά σώζουν για δεύτερη φορά την χώρα από τον κίνδυνο να μετατραπεί σε προτεκτοράτο της Σοβιετικής Ενώσεως. Η κομμουνιστική ανταρσία ισοπεδώθηκε αφ’ ενός χάριν στα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων και τους χιλιάδες κληρωτούς που εκλήθησαν να υπερασπιστούν την Πατρίδα από τον εσωτερικό εχθρό και ήσαν αγρότες, εργάτες, υπάλληλοι, στη συντριπτική τους πλειοψηφία απλοί άνθρωποι μεγαλωμένοι με φιλοπατρία και φιλότιμο, και αφ’ ετέρου χάριν στην απηνώς κατασυκοφαντημένη υπό της Αριστεράς Βασίλισσα Φρειδερίκη, η οποία με δική της θυσιαστική πρωτοβουλία περιέθαλπτε χιλιάδες παιδιά ως θύματα των κατσαπλιάδων και τούς παρείχε ανατροφή, στέγη, φροντίδα και μόρφωση σε οργανωμένες Παιδουπόλεις μέχρι το πέρας του κοκκίνου ολέθρου. Την ίδια περίοδο, τα καθιζήματα του ΚΚΕ αντιγράφοντας μία βάρβαρη τακτική, την οποία μόνο οι Τούρκοι τόλμησαν να εφαρμόσουν, το περιώνυμο παιδομάζωμα, σκόρπιζαν την οδύνη, την φρίκη και τον θάνατο σε χωριά της επαρχίας, αρπάζοντας από τις μάνες τους μωρά παιδιά, προκειμένου να τα εκπαιδεύσουν, στρατολογήσουν και αποστείλουν στο μέτωπο της μάχης, για να αποθάνουν υπέρ του υπαρκτού σοσιαλισμού, πριν κάν κλείσουν πολλά απ’ αυτά τα 13 τους έτη, ξεκοιλιάζοντας αδιστάκτως τους γονείς τους που προέβαλαν αντίσταση. Η συντριβή των αναρχικών από τους Αξιωματικούς, Υπαξιωματικούς και Οπλίτες, οι οποίοι είχαν ορκιστεί αιωνία πίστη στο Στέμμα και την Πατρίδα, ολοκληρώνοντας επιτυχώς την επιχείρηση «Πυρσός», ήγαγε στην άτακτη υποχώρησή τους προς το αλβανικό κρατίδιο και στον οριστικό και ευτυχή θρίαμβο της Ελευθερίας του Έθνους.
Οι μηδενιστές, οι οποίοι σε φαιδρές αναρτήσεις τους στα μέσα κοινωνικής δικτυώσεως και σε γκρότεσκες πεζοπορίες τους στα βουνά που κατατροπώθηκαν ολοσχερώς φαντάζονται ότι καταλαμβάνουν την τελική νίκη, όχι μόνο ξεχνούν σκόπιμα πως μετά την Πηγάδα, την οποία από απύθμενο μίσος εύχονται ως κατάληξη θανάτου σε κάθε εθνικόφρονα, ακολούθησε ο Γράμμος που παραμένει το πανηγυρικό σύμβολο του ιστόρικού τους τέλους, αλλά συνάμα εξοργίζονται στην ιδέα ότι θα έπρεπε κανονικά να ανάβουν κεριά στους ΛΟΚατζήδες, τον Παπάγο και τον Βασιλέα Παύλο χάριν στους οποίους οι μανάδες, οι αδερφές και οι κόρες τους δεν γέμισαν τελικά τα πορνεία της καπιταλιστικής Δύσεως, όπως συνέβη στις αντίστοιχες οικογένειες στις χώρες του Ανατολικού Μπλόκ. Μετά 75 έτη (από την απελευθέρωση του Γράμμου) ιδεολογικής κυριαρχίας τους, ιδίως κατά τη μεταπολίτευση, ευτυχώς πλέον οι επόμενες γενεές αποστρέφονται όλο και περισσότερο τον κομμουνιστικό εφιάλτη και συντάσσονται αναφανδόν με τις Εθνικές Ιδέες. Η Ελληνική Ορθόδοξη Νεολαία-Ε.Ο.Ν., ομολογουμένως ό,τι πιο υγιές στο νεανικό εθνικιστικό κίνημα, θα βρίσκεται στις ετησίως καθιερωμένες εκδηλώσεις μνήμης στη Βούρμπιανη Κονίτσης, για να αποτίσει φόρο τιμής στους λεβέντες ταπεινωτές της μαρξιστικής προδοσίας.
Δόξα και Τιμή στους ήρωες μαχητές του Γράμμου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου