Το καλύτερο κοινωνικό μέτρο

 

Γράφει ο Φαήλος Κρανιδιώτης

Όποιος νομίζει πως ο κόσμος ξυπνάει και κοιμάται με αγωνία για τις υποκλοπές να αλλάξει πλευρό.Τη χώρα αείποτε τη στηρίζουν οι νοικοκυραίοι, που τους ειρωνεύεται η αριστερίλα της μπίχλας, του μηδενισμού, του έμπρακτου φιλοτουρκισμού, της λαθρολαγνείας, της παρακμής και των Προσφυγικών, με την ανοχή, φυσικά, της «Κεντροδεξιάς», που ντρέπεται για τη Δεξιά της και ως Κέντρο εννοεί τον πολτό του «μεσαίου χώρου». Και νοικοκύρης είναι και ο πιο μικρός άνθρωπος που φροντίζει τα παιδιά του και θυσιάζεται γι’ αυτά, φροντίζει το σπιτάκι του, τις ελιές του στο χωριό, συνδράμει τους γονείς του, τα αδέρφια του, είναι τυπικός στις υποχρεώσεις του, δεν του αρέσει να χρωστά και να τον ενοχλούν, φύλαξε την Πατρίδα με τα όπλα, και είναι περήφανος γι’ αυτό, όπως κι όταν στείλει τον γιο ή τον εγγονό του.

Αυτός, λοιπόν, ο νοικοκύρης δεν ανησυχεί, αν ακούγανε κάποιοι, ποιοι, άραγε, τον τάδε ή τον δείνα. Ανησυχεί που πάει στο σούπερ μάρκετ και παίρνει τα μισά πράγματα από όσα έπαιρνε πριν. Ανησυχεί που θα πρέπει να μειώσει τις ημέρες και τις ώρες της θέρμανσης, που ο λογαριασμός της ΔΕΗ τού έρχεται σαν σφυριά στο κούτελο από βαριοπούλα.

Κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν ισχυρίζεται πως όλα αυτά οφείλονται σε δόλιες ενέργειες της κυβέρνησης. Η βασική αιτία είναι εξωγενείς παράγοντες, η κυβέρνηση όμως θα μπορούσε να κάνει πολύ περισσότερα για να μειώσει την ένταση των συνεπειών. Μου πήρε και μένα χρόνια να καταλάβω πως η λύση δεν είναι τα επιδόματα και τα χαρτζιλίκια.

Είναι τελικά ζωτικό να μη δημιουργείς εξαρτήσεις του πολίτη από το κράτος, να μην τον εθίζεις στην απραξία. Θα δώσεις επιδόματα, γιατί πρέπει να ζήσουν, σε αυτούς που λόγω της αμετάβλητης κατάστασής τους δεν μπορούν να σταθούν στα πόδια τους και να είναι παραγωγικοί και δημιουργικοί.

Π.χ., στον παραπληγικό, που δεν έχει ούτε οικογένεια να τον στηρίξει, τι θα δώσεις; Φοροαπαλλαγή; Τι να την κάνει; Και πρέπει να έχεις και κοινωνικές δομές, που να μην αφήνουν τους αληθινά ανήμπορους ανθρώπους να βουλιάζουν στην ανέχεια και τη δυστυχία. Ξέρουμε πως στην Ελλάδα από την κοινωνική πολιτική των επιδομάτων σε μεγάλο βαθμό ωφελούνται ψευτοευπαθείς, λαθραίοι μουσαφιραίοι, απατεώνες. Στην πλειονότητα των ανθρώπων αυτό που πρέπει το κράτος να παρέχει είναι υγιείς αξιοκρατικές και ανταγωνιστικές συνθήκες, που θα αφήνουν ελεύθερη την πυρηνική δύναμη του Ελληνα: τη δημιουργικότητα. Δεν θα κουραστώ να το λέω. Γιατί οι ίδιοι άνθρωποι, που εδώ αποτυγχάνουν, συχνά διαπρέπουν έξω; Διότι ακριβώς βρίσκονται σε ένα αληθινό αξιοκρατικό και ανταγωνιστικό περιβάλλον και όχι στη «δημοκρατία των Κολλητών», όπου συχνά, ακόμη και στον ιδιωτικό τομέα, το σύστημα δουλεύει με ρουσφέτι και μπαρμπάδες από την Κορώνη.

Η υγιής θέση που συμπυκνώνει την ελπίδα είναι πως το πιο αποτελεσματικό κοινωνικό μέτρο είναι μια παραγωγική καλά αμειβόμενη θέση εργασίας κι αυτό χρειάζεται επενδύσεις, οι οποίες με τη σειρά τους χρειάζονται ένα φιλόξενο και δελεαστικό για κερδοφορία περιβάλλον, ήτοι σταθερό φορολογικό σύστημα, με χαμηλούς συντελεστές, πολιτική και κοινωνική σταθερότητα, ασφάλεια, σύγχρονες υποδομές. Γι’ αυτό είναι ζωτικής σημασίας η πρότασή μας για flat tax, έναν ενιαίο οριζόντιο φόρο, π.χ. 15%, χωρίς κλίμακες, ίδιος για φυσικά και νομικά πρόσωπα, από τον οποίο θα εκπίπτουν όλα τα έξοδα, με παράλληλες αυστηρές συνέπειες για τη φοροδιαφυγή.

Ετσι θα μπει όλη η μαύρη οικονομία μέσα στην κανονική οικονομία, κανείς δεν θα έχει λόγο να φοροδιαφεύγει και θα γίνουμε μαγνήτης επενδύσεων. Ετσι θα γεμίσει το καλάθι και ο νοικοκύρης Ελληνας και Ελληνίδα θα έχουν την ικανοποίηση πως το κάνουν με το σπαθί του.

Οι επενδυτές δεν είναι φιλάνθρωποι, που θα πετάξουν τα χρήματά τους στο πηγάδι χωρίς πάτο, που κουμαντάρουν κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές-εκβιαστές, που λειτουργούν με στόχο το σαμποτάζ των επενδύσεων, διότι «η φτώχεια θα φέρει την επανάσταση».

Ενίοτε δεν βγαίνει αυτό που λέει η σάπια θρησκεία χωρίς Θεό, του τεμπελχανά Καρόλου. Π.χ., οι Γερμανοί εργάτες στη μεγάλη φτώχεια του Μεσοπολέμου διάλεξαν και έγιναν Ναζί. Οι πιο υγιείς κοινωνίες είναι αυτές που έχουν μια ρωμαλέα μεσαία τάξη, κι αυτό γίνεται μόνο με τους κανόνες της Δυτικής αστικής δημοκρατίας και της ελεύθερης οικονομίας.

Η καταστροφή της μεσαίας τάξης, οι ουρές, τα συσσίτια, τα κουπόνια, η γραφειοκρατία, ο αυταρχισμός, δημιουργούν ολοκληρωτισμό, φτώχεια, δυστυχία. Γι’ αυτό οι ασύδοτοι και απάτριδες ισχυροί, όπως και οι αριστεροί μηδενιστές είναι εχθροί της Πατρίδας, της κοινωνίας και της Δημοκρατίας.

Εμείς όμως, προς κόκκινους, μαύρους και μπλε ρουαγιάλ, θυμίζουμε τον αληθινό σκοπό της πολιτικής: Η Πατρίδα να είναι ελεύθερη και ισχυρή και οι πολίτες της να ευημερούν. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε αληθινές φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, flat tax, όπως τον περιέγραψα, κατάργηση του συνδικαλιστικού νόμου του ΠΑΣΟΚ του 1982 και ξεδόντιασμα όλων των συμφύσεων του αριστερού μηδενισμού, μαζί με επανελλήνιση και εκσυγχρονισμό της Παιδείας, απαλλαγμένης από τις συμφύσεις των Αποστόλων του Μαρασμού, μαζί με ένα ρωμαλέο ξανά εθνικό φρόνημα και παράδειγμα ηγεσίας.

ΠΗΓΗ: NEWSBREAK