50 χρόνια μεταπολίτευση. Μια ιστορική αποτίμηση.

Γράφει ο Μάνος Κώνστας,

Γενικός Γραμματέας του Εθνικού Μετώπου,

Ενώ ο καθιερωμένος εορτασμός φαίνεται να έχει χάσει την τεχνητή λάμψη του και επιστρατεύονται τρικ προκειμένου να διατηρήσουν το όποιο ενδιαφέρον, η διαδρομή του χρόνου μιας ολόκληρης περιόδου που εκκίνησε πάνω στην καταστροφή της Κύπρου , την απώλεια εθνικού εδάφους και την επαναφορά προσώπων και δομών που τότε κατά γενική ομολογία είχαν αποτύχει, προσφέρεται για μια νηφάλια αποτίμηση.

Η απόφαση της στρατιωτικής ηγεσίας να καλέσουν τους πολιτικούς υπό τον Καραμανλή το 1974 δρομολόγησε όλες τις εξελίξεις που συνολικά μπορούν να ονομαστούν μεταπολιτευτική περίοδος.

Η πρώτη περίοδος  χαρακτηρίστηκε από την επέλαση του Αττίλα 2 ο οποίος κατέλαβε το 38% του Κυπριακού εδάφους  – ενώ είχε καταληφθεί κατά τον Αττίλα το 3%-  από την άρνηση της στρατιωτικής ηγεσίας να πολεμήσει – για αυτό άλλωστε εκλήθησαν οι πολιτικοί- από την έναρξη των διαδικασιών για την πλήρη επαναφορά όλων των πολιτικών κομμάτων και προσώπων που κυρίως είχαν χαρακτηρίσει την περίοδος ς από το τέλος του πολέμου έως την επέμβαση του στρατού, την απομάκρυνση όλων όσοι αποτελούσαν στελέχη της προηγούμενης καταστάσεως αλλά και την είσοδο σε μια περίοδο όπου επικράτησε απολύτως η αριστερή ιδεολογική κυριαρχία , κατασυκοφαντήθηκε οτιδήποτε εθνικό και επιδιώχθηκε η συνέχιση της ξενοκρατίας με νέους τρόπους όπως η είσοδος στην τότε ΕΟΚ.

Στο διάστημα αυτό θεμελιώθηκαν οι Τουρκικές διεκδικήσεις που είχαν ήδη αρχίσει από την περίοδο ανακάλυψης των πετρελαίων της Θάσου καθώς και μια σειρά από λογικές εθνικών υποχωρήσεων. Να σημειωθεί ο πρώτος ο Κ. Καραμανλής μίλησε για την προσφυγή στη Χάγη. Στο διάστημα αυτό εγκαταλείφθηκε κάθε εθνική διεκδίκηση, κάθε εθνικό θέμα και ξεκίνησε η πρώτη περίοδος  αντιπαραγωγικής διόγκωσης του δημοσίου και του δανεισμού. Επίσης , σε αυτή την περίοδο ξεκίνησε η πρώτη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που έφερε την ιστορική στρέβλωση , την γλωσσική αφασία, την επικράτηση της ημιμάθειας που αργότερα στα χρόνια του ΠΑΣΟΚ έλαβε μορφή μάστιγας. Τα πανεπιστήμια σταδιακά μεταβλήθηκαν σε κέντρα μαρξιστικής προπαγάνδας, οι θεσμοί που υιοθετήθηκαν έχουν μέχρι σήμερα κυριαρχήσει και σταδιακά επεκτάθηκαν στα σχολεία με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα.

Η περίοδος του ΠΑΣΟΚ μεγιστοποίησε όσα είχε αρχίσει η Καραμανλική πρώτη περίοδος ενώ λόγω των χρημάτων εύκολου δανεισμού καθώς και των επιδοτήσεων που σκοπό είχαν την άλωση της οικονομίας αφού πραγματική ανάπτυξη δεν έγινε ποτέ. Έτσι φτάσαμε στο κράτος του 1.200.000 υπαλλήλων από 135.000 της εποχής του στρατιωτικού καθεστώτος. Η εργασία έγινε άγνωστη έννοια και επικράτησε η λογική του παρασιτισμού. Οι βιομηχανίες και οι βιοτεχνίες σιγά – σιγά τέλειωναν και οι νέες συνθήκες ανταγωνισμού έδιναν στην Ελλάδα το νέο ρόλο του “σερβιτόρου” που μάλλον δεν τον έφερνε σε πέρας. Η Τουρκική προκλητικότητα μεγάλωνε και φτάσαμε μοιραία στα Ίμια και τις γκρίζες ζώνες. Το δημογραφικό επίσης θέριευε ενώ με την πτώση του ανατολικού μπλοκ και τις εξελίξεις σε διάφορα σημεία του πλανήτη ξεκίνησε το φαινόμενο της παράνομης μετανάστευσης σε μια οικονομία που όλο και περισσότερο είχε χάσει τον εθνικό προσανατολισμό της.  

Κανένα πολιτικό κόμμα δεν τολμούσε ή δεν ήθελε να προβλέψει την χρεωκοπία παρά το γεγονός ό,τι όλο τα στοιχεία την προμήνυαν. Το περιοδικό “Μέτωπο” του Εθνικού Μετώπου, είχε συνεχή άρθρα για το που θα μας οδηγήσει ο δανεισμός. Το ήταν αυτό που έκανε τότε μια ομάδα νέων ανθρώπων να προβλέψουν αυτό που αρνήθηκαν να κάνουν διακεκριμένοι τεχνοκράτες, ακαδημαϊκοί και πολιτικοί. Μα μια ανάγνωση των στοιχείων, της ιστορίας και μια επίγνωση της ιδεολογίας.  

Η χρεωκοπία ήρθε μαζί και το μνημόνιο. Ο Ελληνικός λαός αρχικά έδειξε να αντιδρά στο πολιτικό κατεστημένο αλλά ανάθεσε πολιτικά το έργο στον ΣΥΡΙΖΑ που ήταν μέρος του όλου συστήματος σε όλη την μεταπολιτευτική περίοδο και τους ΑΝΕΛ που ήταν ένα άθροισμα φιλόδοξων προσώπων χωρίς πρόγραμμα , σχέδιο και ανάλυση. Έτσι, το σύστημα βρήκε τρόπο να διατηρήσει τον έλεγχο. Στη συνέχεια με το επικοινωνιακό σύστημα που ποτέ δεν είχε χάσει τον έλεγχο της κοινής γνώμης,  σύστησε και πάλι τους ίδιους ξενοκίνητους πολιτικούς που παρέμεναν θιασώτες του ίδιου σκοπού. Μόνον που τώρα είχαν πια αλώσει την πατρίδα μέσω της οικονομικής εξάρτησης. 

Σήμερα σε αυτήν την τελευταία περίοδο της μεταπολίτευσης όλα τα έργα βρίσκονται στην κορύφωσή τους. Το δημογραφικό έχει πάρει εφιαλτικές διαστάσεις, η παραγωγική οικονομία στενάζει και βρίσκεται στο στόχαστρο της βίαιης μεταβολής σύμφωνα με κελεύσματα των ξένων συμφερόντων, ο δημόσιος πλούτος έχει εκποιηθεί, οι τράπεζες έχουν αφελληνιστεί , ο ιδιωτικός πλούτος δοκιμάζεται,  ο πρωτογενής τομέας υποφέρει, η παιδεία έχει χάσει κάθε εθνικό προσανατολισμό, οι Τούρκοι προβάλλουν πλέον το αφήγημα της γαλάζιας πατρίδας, η Θράκη κινδυνεύει, οι Έλληνες ξενιτεύονται, οι κάθε λογής παράνομοι μετανάστες έχουν εγκατασταθεί, η διαφορά είναι γενικευμένη.

Ο απολογισμός είναι αρνητικός όπως και εάν εξετάσουμε τα πράγματα. Αυτοί που με θράσος επικαλούνται τα όποια δημόσια έργα έχουν γίνει μετά από χρηματοδοτήσεις που κάθε μία περιλάμβανε δέκα εθνικούς προϋπολογισμούς, τουλάχιστον, ας γνωρίζουν ό,τι πριν έγινα ανάλογα έργα με πόρους εθνικούς, χωρίς διαφθορά, χωρίς κακοτεχνίες, χωρίς τα αίσχη που ζήσαμε. Η Ελλάδα στα χέρια των πολιτικών απέτυχε παταγωδώς να εκσυγχρονιστεί έτσι ώστε να παρακολουθήσει την καπιταλιστική ανάπτυξη της παγκοσμιοποίησης. Είναι βέβαιο ό,τι αυτό θα γινόταν αλλά τα αποτελέσματα είναι τόσο θλιβερά που αποδεικνύεται ότι διαχειριστικά ζήσαμε τον απόλυτο όλεθρο. 

Σήμερα, που η Ευρώπη και η Ελλάδα βρίσκονται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι που αφορά πλέον στην επιβίωσή τους υπό τις νέες συνθήκες η πατρίδα μας, σύντομα θα κληθεί να διαλέξει ανάμεσα στον εθνικό δρόμο ή σε αυτό που στην Ελλάδα αντιπροσωπεύουν οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης  και του πολυπολιτισμού.

Οι οδύνες του τέλους της μεταπολίτευσης βρίσκουν μια Ελλάδα πολύ διαφορετική από αυτή του 1974. Είναι, όμως, σίγουρο ό,τι το δυναμικό του έθνους παραμένει ακμαίο όπως έχει αποδείξει η τεράστια διαδρομή μας. Η ιστορική πρόκληση είναι ενώπιον μας.