Διονύσιος Σ Δραγώνας: Η γυναίκα ως γενεσιάρχης!

                                  Διονύσιος Σ Δραγώνας: Η γυναίκα ως γενεσιάρχης!

                                                   

Στην αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία το οιονεί κήμωτρον ήτο σχεδόν μόνιμο στο στόμα της γυναικός, εκτός από κάποιες εξαιρέσεις, οι οποίες, αγαθή τη τύχη, υφίστατο, ώστε πολλές από αυτές να έχουν προσφέρει σε ποικίλες επιστήμες, αλλά και να έχουν διδάξει σε μεγάλα πανεπιστήμια της αρχαιότητος. Ως γνωστόν, η θέση της ήτο εμφανώς κατώτερη από αυτή του ανδρός, όστις αποτελούσε τη κεφαλή του οίκου. Βέβαια, τούτου εξακολουθούσε να υπάρχει ένδον των νομοθετικών πλαισίων στην Ελλάδα, μέχρι και το 1983, όταν και ψηφίσθηκε από την Ελληνική Βουλή η τροποποίηση σημαντικότατων ρυθμίσεων στο οικογενειακό δίκαιο.

  Με τον νόμο 1329/1983 α) καταργήθηκε η προίκα, β) θεσμοθετήθηκε η πρόβλεψη για λήψη αποφάσεων από κοινού που αφορούν τους συζύγους, γ) νομιμοποιήθηκε το συναινετικό διαζύγιο, δ) ο καθορισμός της ισότητος μεταξύ του συζύγου και της συζύγου εν σχέσει με τη γονική τους ιδιότητα, και ακόμη περαιτέρω αλλαγές, οι οποίες επ΄ ουδενί αποτέλεσαν μία γροθιά στη πατριαρχία και προσφορά δώρου στο φεμινισμό, αλλά τη δίκαιη ισότητα, που ήδη κατά το παρελθόν είχε διατυμπανίσει ο Ιησούς Χριστός.

  Μάλιστα, καίτοι η προίκα νομικά καταργήθηκε το 1983, ο Σπαρτιάτης νομοθέτης, Λυκούργος, την είχε ήδη καταργήσει στην αρχαία Σπάρτη, καθότι η προίκα γεννά ανισότητες μεταξύ των δύο φύλων, την οποία (ανισότητα) ο Λυκούργος δεν ήθελε. Όθεν, βλέπουμε την πρόοδο ενός νομοθέτη πριν δύο χιλιετίες, σε αντιδιαστολή τόσο με τους δικούς μας προγενέστερους νομοθέτες όσο και με τους νομοθέτες κυρίως των Ανατολικών και τριτοκοσμικών κρατών, που συνεχίζουν να θεωρούν τη γυναίκα ως δούλα.

  Ειρήσθω εν παρόδω, στην αρχαία Ελλάδα μολονότι υπήρξε δουλεία, αφού η αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία ήτο καταδήλως ένα δουλοκτητικό πολίτευμα, αλλά και στη Σπάρτη, εκεί όπου υπήρξαν αρκετοί δούλοι (Είλωτες), οι αυτόχθονες γυναίκες ουδέποτε χρησιμοποιήθηκαν ως δούλες. Οι άνδρες επεσκεμμένως τις φρόντιζαν και τις βοηθούσαν παντί τρόπω, αφού η αμβλύνοια είναι αυτή που έλειπε από το πολιτισμό μας, όταν κυριαρχούσε σε άλλους των κοινών βαρβάρων, εκεί όπου αντικείμενα και γυναίκες είχαν σχεδόν την ίδια βαρύτητα.

  Η επέρεισις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου κατά του Ελλαδικού Κράτους είναι γνωστή τοις πάσι, αφού ένεκεν της αδιάλειπτης αναγνώρισης της Σαρία στην Ελλάδα και κατ΄ επέκταση των Ελλαδικών Δικαστηρίων επιφέρει καταδίκες. Συγκεκριμένα, το Ελλαδικό Κράτος καταδικάστηκε για την εφαρμογή του ισλαμικού δικαίου, κάτι το οποίο δείχνει πως ακόμη κι αν τα Δικαστήριά μας επιθυμούν να πραγματοποιήσουν μία στροφή προς τον οιονεί μεσαίωνα, τότε θα έχουν φρούδες ελπίδες. Δίχως αμφισβήτηση, ενόσον συνεχίσει είτε φανερά είτε εν κρυπρώ η εφαρμογή του ισλαμικού δικαίου, τότε στη Βόρεια Ελλάδα, θα ξεκινήσει ενδεχομένως η υιοθέτηση του τρόπου ζωής των αλλοφύλων, που θα αποβεί μοιραία για τον γηραιό Ελληνικό πολιτισμό και δη για τη θέση της γυναικός ένδον της οικογένειας.       

  Ας επανέλθουμε όμως στην Αρχαία Ελλάδα, εκεί όπου γεννήθηκαν οι επιστήμες, οι τέχνες, ο αθλητισμός και γενικότερα κάθε τι για το οποίο σήμερον μπορούμε να είμαστε περήφανοι, αφού καταγόμαστε από μία φυλή, που προσέφερε τα μέγιστα στο παγκόσμιο πολιτισμό και διαμόρφωσε τη παγκόσμια ιστορία. Για να πραγματοποιήσουν όμως όλα αυτά θα έπρεπε οι Έλληνες να είναι ενωμένοι. Χαρακτηριστική είναι η ρήση του Ηροδότου, όστις μίλησε για το «όμαιμον, ομόγλωσσον, ομότροπον και ομόθρησκον». Άνδρες και γυναίκες σύσσωμα στράφηκαν κατά κάθε βαρβάρου, που επιχείρησε να κατακτήσει τη «γη των Θεών».

  Ο πατριωτισμός των γυναικών, ιδίως των Σπαρτιατισσών, ήτο οφθαλμοφανής. Απόδειξη τούτου αποτελεί η γνωστή ρήση των μητέρων και συζύγων προς τους Σπαρτιάτες πριν την αναχώρηση για το πεδίο της μάχης «ή τάν ή επί τάς», αλλά και πολλές μικρές ιστορίες, μία από τις οποίες θα αντλήσουμε και θα παραθέσουμε αυτούσια από το βιβλίο του γράφοντος («Η αρχαία Ελληνίδα ανά πόλη- κράτος») «Όταν κάποια Λακεδαιμόνια που στεκόταν έξω από την πόλη για να μάθει τι έκαναν οι 5 γιοί της στη μάχη ερώτησε «τι έγινε με τη μάχη;» και την πληροφόρησαν ότι ήταν νικηφόρος αλλά τα παιδιά της εφονεύθησαν, απάντησε: «έτσι δέχομαι τον θάνατο των παιδιών μου».

  Τη σκυτάλη των αρχαίων Ελληνίδων λαμβάνουν οι Βυζαντινές Αυτοκρατόρισσες, για τις οποίες δεν έχουμε μονάχα ελληνικές πηγές για το βίο και τη πολιτεία τους, αλλά και ξένες, αφού μετανάστεψαν στο εξωτερικό και ως ερωτικές μετανάστριες, πολιτεύοντας τους άλλους ημιθανείς απολίτιστους λαούς της οικουμένης. Εντεύθεν έρχονται οι γυναίκες- αγωνίστριες, που βοήθησαν ενεργά στη προετοιμασία της εθνικής επαναστάσεως κατά του τουρκικού ζυγού, αλλά και μεσούσης της εκάστοτε αιματηρής μάχης. Ονόματα όπως Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα ή Μαντώ Μαυρογένους θα κείνται εσαεί στα ιστορικά βιβλία και στις ψυχές των γυναικών, για να τους θυμίζουν τους ένδοξους αυτούς αγώνες. Από τα πεδία της μάχης, βλέπουμε τις Ελληνίδες στα βουνά κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους και τους Παγκοσμίους Πολέμους, να δίνουν πυρομαχικά, σιγαρέτα και τρόφιμα στους Έλληνες φαντάρους, που εκτός από τον ξένο εχθρό, είχαν ως εχθρό και τις αντίξοες συνθήκες κάτω από τις οποίες έπρεπε να ζήσουν και να πολεμήσουν υπέρ Πίστεως και Πατρίδος.

  Ευτυχώς ή δυστυχώς, η σκυτάλη φτάνει στα χέρια των σημερινών Ελληνίδων, που ουδεμία σχέση μπορούν να έχουν με τις προαναφερθείσες, τις γυναίκες του κάλλους υπό το πρίσμα της ομορφιάς, αλλά και της προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο. Οι αρχές και τα ιδανικά του Ελληνικού έθνους αποτελούν για αυτές ένα εξουδένημα, που επιβλήδην θα λησμονηθεί από το σύνολο της κοινωνίας. Έτι περαιτέρω, η μαζική απουσία τους από τους χώρους λατρείας είναι αισθητή και συνάμα επαίσχυντη. Σωρεία γυναικών σιγοντάρουν φεμινίστριες- φεμιναζί που ασχολούνται μονάχα για τις προσωπικές ηδονές. Στο άκουσμα για το δημογραφικό πρόβλημα που μαστίζει την Ελλάδα, απαντούν πως δεν αποτελούν «μηχανές τέκνων». Ωσαύτως, το έμβρυο το θεωρούν «παίγνιό» τους και ουχί ένα διαφορετικό άτομο, το οποίο και νομικά εφόσον γεννηθεί ζωντανό, σημαίνει που μεσούσης της κυοφορίας είχε δικαιώματα π.χ. κληρονομικά. Οι ασύμβατες απόψεις των φεμινιστριών αποτελούν μία καταχνιά, ενώ οι ίδιες ένα δημώδες πλήθος, που εισέτι μηρυκάζουν περί της «κακής Ελληνικής πατριαρχίας», ενώ ταυτοχρόνως ξεχνούν τη παρουσία μουσουλμάνων στην Ελλάδα, που θεωρούν κατώτερες τις γυναίκες ή τα εγκλήματα κατά των γυναικών, που συντελούνται από αλλοδαπούς εις βάρος ημεδαπών.   

  Συνελόντι ειπείν, η γυναίκα ως ανθρώπινο ον έχει δώσει αρκετές μάχες για την απόκτηση δικαιωμάτων, όπως αυτό του εκλογικού δικαιώματος, ωστόσο ακόμη τόσο εν Ελλάδι όσο και στο εξωτερικό υπάρχουν ανοιχτές πληγές. Μία από αυτές είναι η ανεργία που στις γυναίκες είναι υψηλότερη σε σχέση με το ποσοστό των ανδρών. Είθε συλλήβδην τα προβλήματα εις το άμεσο μέλλον να αποτελούν παρελθόν!

 

Διονύσιος Σ. Δραγώνας

Φοιτητής Νομικής NUP,

Κοινωνικής Θεολογίας ΕΚΠΑ