Ελληνοτουρκικός Πόλεμος 1919 - 1922

  Γράφει ο cognistory

Τα αιτία της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Στις 11 Νοεμβρίου του 1918 ο Α Παγκόσμιος Πόλεμος έλαβε τέλος με την νίκη των Συμμάχων της Αντάντ και την ήττα των Κεντρικών Δυνάμεων. Η Ελλάδα βρισκόταν στο πλευρό των νικητών, καθώς πολέμησε στο Μακεδονικό Μέτωπο από το 1917 μέχρι και το 1918 ενώ η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν στο πλευρό των ηττημένων και έγιναν συμφωνίες για τον διαμελισμό των εδαφών της. Έτσι το 1919 υπογράφτηκε η Συνθήκη των Σεβρών μεταξύ του Σουλτάνου, της Ελλάδας του Βενιζέλου, της Γαλλίας και της Αγγλίας. Τελικά τα αίτια που οδήγησαν στον Μικρασιατικό Πόλεμο ήταν: Α) η ανάπτυξη του Τουρκικού Εθνικού Κινήματος από τον Κεμάλ, Β) οι υποσχέσεις των Άγγλων και των Γάλλων για παραχώρηση εδαφών στην Μικρά Ασία καθώς η Ελλάδα πολέμησε στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο και στην Εκστρατεία στην Ουκρανία, Γ) ο στόχος της Ελλάδας να τερματίσει τον πόλεμο με τους Τούρκους και να καταλάβει την Άγκυρα, είτε ο Βενιζέλος είτε οι Βασιλικοί, είχαν σκεφτεί για την οριστική ήττα του Τουρκικού στρατού που βρισκόταν πλέον υπό τις διαταγές του Κεμάλ, Δ) το σκεπτικό των Άγγλων ότι επειδή ο Βενιζέλος ήταν ένας δικός τους άνθρωπος, ότι η Ελλάδα θα εξυπηρετεί τα Αγγλικά συμφέροντα στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Μικρά Ασία αντί μιας ηττημένης και ανααξιόπιστης Τουρκίας, καθώς και η δημιουργία ενός Κουρδικού Κράτους, μιας Ποντοαρμενικης Δημοκρατίας και εδαφών που θα είχαν οι Γάλλοι, οι Άγγλοι και οι Ιταλοί.

  Ο Ελληνικός Στρατός στην Σμύρνη και το ξεκίνημα του Πολέμου. Στις 16 Μαϊου του 1919 δεκάδες χιλιάδες Έλληνες στρατιώτες αποβιβάστηκαν στην Σμύρνη από το Ελληνικό Ναυτικό και με την υποστήριξη του Γαλλικού και Αγγλικού Ναυτικού. Αυτό συνέβη καθώς πραγματοποιήθηκε στην πράξη ένα από τα σημεία της Συνθήκης του Μούδρου ή αλλιώς Συνθήκη της Ανακωχής μεταξύ των Συμμάχων της Αντάντ και της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Λίγες μέρες μετά στις 19 Μαϊου του 1919 ο Κεμάλ αποβιβάστηκε στην Σαμψούντα και θα ξεκινήσουμε η Γενοκτονία των Ποντίων. Μέχρι και τον Ιούλιο του 1920 δεν υπήρχαν πέρα από αψιμαχίες μεγάλες μάχες μεταξύ Ελληνικού και Τουρκικού Στρατού. Να σημειωθεί ότι τον Ιούλιο του 1920 ο Ελληνικός Στρατός πήρε στην Ανατολική Θράκη χωρίς πόλεμο και τα Στενά του Βοσπόρου ήταν υπό Αγγλικό έλεγχο. Οι μάχες θα ξεκινήσουν το Καλοκαίρι του 1920 με τον Ελληνικό στρατό να κερδίζει Τουρκικές δυνάμεις και να επεκτείνει τα εδάφη των Ελλήνων ξανά υπό Ελληνικό έλεγχο μετά από 750 περίπου χρόνια. Τέλος τον Αύγουστο του 1920 θα γίνει και η Συνθήκη των Σεβρών.

  

Οι Στρατιωτικές Δυνάμεις του Ελληνικού και Τουρκικού Στρατού αντίστοιχα στον Μικρασιατικό Πόλεμο. Αρχικά από το 1919 μέχρι όταν ήταν ο Βενιζέλος στην εξουσία το 1920 η Ελλάδα είχε βοήθεια από την Αγγλία και από Αρμένιους εθελοντές. Από την άλλη η Τουρκία του Κεμάλ από τις αρχές του 1920 είχε υποστηρίξει από την Σοβιετική Ένωση, το Σοβιετικό Αζερμπαϊτζάν και την Ιταλία. Τελικά με την ήττα του Βενιζέλου η Ελλάδα έμεινε εντελώς μόνοι καθώς και η Αγγλία και η Γαλλία βοήθησε σε οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο τον Κεμάλ. Το 1920 ο Κεμάλ στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση κύρηξε ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον των Ελλήνων και των Χριστιανών γενικότερα της Τουρκίας καθώς ήταν σοβαρή απειλή για το Τουρκικό Έθνος. Να σημειωθεί ότι οι δυνάμεις των δύο πλευρών άλλαξαν από έτος σε έτος, πιο συγκεκριμένα το 1919 ο Ελληνικός στρατός στην Μικρά Ασία ήταν 20.000 περίπου στρατιώτες ενώ ο Τουρκικός ήταν 36.000 Κατά το 1920 ο Ελληνικός στρατός αυξήθηκε σε 90.000 ενώ ο Τουρκικός σε 85.000 Τέλος το 1921 και οι δύο στρατοί ήταν από 100.000 ενώ στις αρχές του Καλοκαιριού του 1922 και οι δύο ήταν από 200.000 στρατιώτες περίπου. Τέλος οι Έλληνες είχαν 50 αεροσκάφη ενώ οι Τούρκοι είχαν 10 μόλις ενώ οι Τούρκοι είχαν 1.100 βαριά πυροβόλα ενώ οι Έλληνες είχαν 1.200. πυροβόλα.

  Το Σχέδιο των Ελλήνων και των Τούρκων αντίστοιχα στην Μικρασιατική Εκστρατεία. Το 1920 ξεκίνησαν μάχες και ξεκίνησε να παίρνει γεωγραφική μορφή το μέτωπο του πολέμου. Οι Έλληνες (είτε Βενιζελικοί, είτε Βασιλικοί) από την μια ήθελαν να συνεχίσει ο Ελληνικός στρατός και να φτάσει να καταλάβει την Άγκυρα ή να διαλύσει τον Τουρκικό στρατό και ας μην καταλάβει απαραίτητα την Άγκυρα, και αυτό γιατί θα ανάγκαζε τον Κεμάλ σε συνθήκη παράδοσης, και η Τουρκία θα ήταν σαν την περιοχή των Γαλατών στην Μικρά Ασία τα Αρχαία χρόνια, δηλαδή ένα μικρό κράτος στο κέντρο της Ανατολίας. Από την άλλη οι Τούρκοι με τον Κεμάλ ήθελαν να ενώσουν όσο περισσότερο γίνεται τους Τούρκους ρίχνοντας όλο το φταίξιμο στους Χριστιανούς και κυρίως τους Έλληνες Χριστιανούς της Οθωμανικής αυτοκρατορίας (κάτι που είχαν κάνει οι Τούρκοι και στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο) και να οργανώσουν καλύτερα τον στρατό τους, ώστε να πάρουν πίσω την Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη και μάλιστα να επιτεθούν και στην Δυτική Θράκη και σε νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Ουσιαστικά τα σχέδια των δύο πλευρών ήταν ο θάνατος σου η ζωή μου.

  Η προώθηση του Ελληνικού στρατού στην Μικρά Ασία. Μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών ο Βενιζέλος με τον Ελληνικό στρατό αποφάσισαν να προωθήσουν τις Ελληνικές δυνάμεις πιο μέσα στην Μικρά Ασία καθώς ο Κεμάλ δεν δεχόταν με τίποτα την Συνθήκη ενώ ο Σουλτάνος είχε χάσει εντελώς την εξουσία του και την επιρροή του πάνω στους Τούρκους. Ο Κεμάλ πολεμούσε τους Αρμένιους αντάρτες και Γαλλικές δυνάμεις στα Ανατολικά και κέρδιζε ενώ ταυτόχρονα οργάνωσε αντάρτικο εναντίον του Ελληνικού στρατού και προσπαθούσε με κάθε μέσο να καθυστερήσει την προέλαση των Ελλήνων. Πάρα την αντίσταση των Τσετών και Τούρκων ανταρτών ο Ελληνικός στρατός με ανώτερο Στρατηγό τον Λεωνίδα Παρασκευόπουλο από τον Ιούνιο του 1920 μέχρι και τον Οκτώβριο του 1920 κατέλαβε διάφορες σημαντικές πόλεις που είχαν και Ελληνικό πληθυσμό όπως την Νικομήδεια και την Προύσα ενώ τότε ο Βενιζέλος ζήτησε από τους Άγγλους βοήθεια με κοινές επιχειρήσεις με στόχο την προέλαση προς την Άγκυρα και το τέλος του πολέμου με την Συνθηκολόγηση του Κεμάλ. Ωστόσο η ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές του 1920 τον Νοέμβριο θα άλλαξε κατά πολύ τα δεδομένα ενώ από την άλλη οι Πόντιοι αντάρτες αν και πολεμούσαν μαζί με τους Αρμένιους δεν δεχόντουσαν την λύση που είχε προτείνει ο Βενιζέλος για Ποντοαρμενικη Δημοκρατία. Τέλος να σημειωθεί ότι Έλληνες στρατιώτες με πρωτοβουλία τους έκαψαν κάποια Τουρκικά χωριά και προέβησαν σε κάποιες βιαιότητες εις βάρος Τούρκων, με κίνητρο την οργή και την εκδίκηση για όσα είχαν κάνει στους Έλληνες στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο και την περίοδο 1919 - 1920. Να τονίσουμε ωστόσο ότι αυτό δεν ερχόταν από εντολές ανώτερων, όπως ο Νικόλαος Πλαστήρας που είχε δώσει αυστηρή εντολή να μην πειράξουν κανένα Τούρκο πολίτη στην Σμύρνη.

  Η Μάχη στο Αφιον Καραχισάρ. Τον Μάρτιο του 1921 το Α και Γ Ελληνικό Σώμα Στρατού με συνολική δύναμη περίπου 15.000 στρατιωτών καθώς έκανε προέλαση προς το Αφιον Καραχισάρ. Τότε ο Κεμάλ διέταξε πάνω από 20.000 Τούρκους στρατιώτες να αμυνθούν ώστε να σταματήσουν την προέλαση των Ελληνικών δυνάμεων. Οι Έλληνες είχαν ηθικό καθώς από την μια δεν είχε σταματήσει η προέλαση του Ελληνικού στρατού σε όλο το μέτωπο προς την Άγκυρα και από την άλλη στην τελευταία στρατιωτική σύγκρουση στην Μάχη του Τουμλο Μπουνάρ οι Έλληνες κέρδισαν τους Τούρκους. Μετά από δύο μέρες μαχών οι Τούρκοι αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν από τις θέσεις τους και τότε οι Έλληνες με αιχμή του δόρατος τις δυνάμεις των Ευζώνων του Νικολάου Πλαστήρα κατέλαβαν το Αφιόν Καραχισάρ. Οι απώλειες της μάχης για τους Έλληνες ήταν 40 περίπου νεκροί και 100 τραυματίες ενώ για τους ήταν εκατοντάδες νεκροί και τραυματίες και 500 περίπου Τούρκοι που πιάστηκαν αιχμάλωτοι από τους Έλληνες.

  Η αλλαγή στάσης των Μεγάλων Δυνάμεων. Μετά την ήττα του Ελευθερίου Βενιζέλου στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920 και την άνοδο των Βασιλικών στην εξουσία οι οποίοι με ένα δημοψήφισμα, αμφισβητησιμης αξιοπιστίας, έφεραν πίσω τον Βασιλιά Κωνσταντίνο τον Α που ήταν ιδιαίτερα αντιπαθείς στους Άγγλους και στους Γάλλους. Λίγες βδομάδες αργότερα, στις 3 Δεκεμβρίου του 1920 υπογράφτηκε η Συνθήκη της Αλεξανδρούπολης μεταξύ της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης υπό τον Κεμάλ και της Πρώτης Αρμενικής Δημοκρατίας, όπου τότε οι Τούρκοι κέρδισαν σε πόλεμο τους Αρμένιους. Επιπρόσθετα οι Αρμένιοι υποχρεώθηκαν ως ηττημένοι και αδύναμοι χωρίς υποστήριξη κάποιας χώρας να παραχωρήσουν τα μισά τους εδάφη στην Κεμαλική Τουρκία και ουσιαστικά να μοιραστεί η πολιτική επιρροή στην χώρα μεταξύ των Σοβιετικών και των Τούρκων, ενώ οι Σοβιετικοί εγκατέστησαν μια Σοβιετική Κυβέρνηση. Στην συνέχεια τον Μάρτιο του 1921 υπογράφτηκε η Συνθήκη της Μόσχας μεταξύ του Κεμάλ και του Λένιν, όπου έγινε παραχώρηση εδαφών στον Καύκασο στην Σοβιετική Ένωση και όλες οι προηγούμενες συνθήκες υπογράφτηκαν ως άκυρες. Σημαντικό επίσης είναι ότι ο Λένιν είδε την Τουρκία του Κεμάλ ως μέσο για την αναχαίτιση των Άγγλων και των Γάλλων σε σχέση με την Μαύρη θάλασσα και τον Καύκασο και ως μέσο εκδίκησης για την Ελλάδα σχετικά με την εκστρατεία στην Ουκρανία που συμμετείχε η Ελλάδα υπό τον Βενιζέλο. Επιπλέον στις 20 Οκτωβρίου του 1921 ο Κεμάλ υπέγραψε την Συνθήκη της Άγκυρας με τους Γάλλους όπου έγινε ειρήνη και τελείωσε ο πόλεμος ανάμεσα σε Τούρκους και Γάλλους. Η Γαλλία έδωσε εδάφη που κατείχε αμέσως μετά τον Α ΠΠ στην Τουρκία και σε αντάλλαγμα η Τουρκία αναγνώρισε την Γαλλική κυριαρχία στην Συρία και ξεκίνησε εμπόριο αλλά και ξεκίνησαν να δίνουν όπλα στους Τούρκους, κάτι το οποίο έκαναν και οι Άγγλοι και η Σοβιετική Ένωση. Έτσι η Ελλάδα έπαθε διπλωματική και γεωπολιτική απομόνωση, ενώ και η Ιταλία ακόμα βοήθησε την Τουρκία από εκδίκηση γιατί αυτή ήθελε τις διεκδικήσεις της Ελλάδας στην Μικρά Ασία.

  Η Δεύτερη Μάχη του Ινονού. Μετά την Πρώτη Μάχη του Ινονού έγινε η Συνδιάσκεψη του Λονδίνου τον Φεβρουάριο του 1921 αλλά οι Τούρκοι δεν ήθελαν ουσιαστικά διαπραγματεύσεις αλλά να κερδίσουν χρόνο. Έτσι θα γινόταν η δεύτερη μάχη του Ινονού. Ο Ελληνικός στρατός συγκέντρωσε 30.000 στρατιώτες και ήταν αποφασισμένος να κερδίσει αυτή την φορά τις Τουρκικές δυνάμεις, οποίες αριθμούσαν 20.000 περίπου στρατιώτες. Η μάχη κράτησε 8 μέρες και στο τέλος οι Τουρκικές δυνάμεις κατάφεραν οριακά να επικρατήσουν, οι απώλειες ήταν σκληρές και για τις δύο πλευρές. Οι Τούρκοι είχαν πάνω από 800 νεκρούς, 2.000 περίπου τραυματίες και 1500 αγνοούμενους από την άλλη οι Έλληνες είχαν 1.000 περίπου νεκρούς, 3.000 τραυματίες και πάνω από 600 αγνοούμενους. Η μάχη αυτή ήταν από τις καθοριστικές του πολέμου καθώς οι δυνάμεις του Κεμάλ πολέμησαν ως τακτικός στρατός και όχι ως αντάρτες ενώ η Κυβέρνηση της Ιταλίας και της Γαλλίας μετά από την μάχη υποστήριξαν πλέον την Τουρκική Εθνοσυνέλευση υπό τον Κεμάλ. Όμως οι Έλληνες δεν τα είχαν παρατηρήσει και έκαναν προετοιμασία για μια μεγαλύτερη μάχη.

  Η Μάχη Εσκι Σεχίρ - Κιουταχεία. Μετά την Δεύτερη Μάχη του Ινονού οι Έλληνες ήταν αποφασισμένοι για μια ολοκληρωμένη πολεμική σύγκρουση με τους Τούρκους. Ο Κεμάλ γνώριζε ότι η μάχη ήταν αναπόφευκτη και από την πλευρά των Ελλήνων την διοίκηση του στρατεύματος ανέλαβε ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος ο Α. Οι δυνάμεις των δύο πλευρών ήταν οι εξής: οι Έλληνες είχαν 110.000 περίπου στρατιώτες και 320 κανόνια ενώ οι Τούρκοι είχαν 100.000 περίπου στρατιώτες και 160 κανόνια. Στην αρχή της μάχης οι Τούρκοι αντιστάθηκαν σθεναρά αλλά στην συνέχεια οι Ελληνικές δυνάμεις διέσπασαν την Τουρκική άμυνα μετά από 14 μέρες συγκρούσεων τον Ιούλιο του 1921. Ήταν η μεγαλύτερη νίκη του Ελληνικού στρατού στην Μικρασιατική Εκστρατεία καθώς οι Τούρκοι είχαν 2.000 περίπου νεκρούς, 5.000 τραυματίες, εκατοντάδες αγνοούμενους 500 περίπου αιχμαλώτους και 20 κανόνια ενώ οι Έλληνες είχαν 1.600 νεκρούς, 6.000 τραυματίες και 100 αγνοούμενους. Δυστυχώς όμως παρόλο την εμβληματική νίκη οι Έλληνες έκαναν ένα ολέθριο λάθος, το οποίο ήταν να περικυκλώσουν τα Τουρκικά στρατεύματα καθώς υποχωρούσαν, αυτό θα οδηγούσε τον Κεμάλ σε συνθηκολόγηση, καθώς θα είναι χάσει σχεδόν όλο τον στρατό του (μιλάμε για το 80% +). Η επόμενη μάχη θα έκρινε αν θα έπεφτε η Άγκυρα ή όχι.

  Η Μάχη του Ποταμού Σαγγαρίου. Μετά την μάχη στο Εσκι Εχιρ στην Κιουταχεία οι Τούρκοι υποχώρησαν στον ποταμό Σαγγάριο καθώς οι Έλληνες δεν πήραν την ευκαιρία να περικυκλώσουν τις Τουρκικές δυνάμεις. Οι Τούρκοι είχαν ένα μήνα και δύο βδομάδες, χρόνος τον οποίο ο Κεμάλ αξιοποίησε για να δημιουργήσει μια αμυντική γραμμή ώστε οι Ελληνικές δυνάμεις να μην φτάσουν στην Άγκυρα. Στην συνέχεια στις 10 Αυγούστου του 1921 ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος ο Α αποφάσισε να γίνει επίθεση σε μερικές μέρες. Οι δυνάμεις των δύο πλευρών ήταν εξίσου μεγάλες, οι Έλληνες είχαν 110.000 στρατιώτες, 2700 πολυβόλα, 400 κανόνια και 18 αεροσκάφη ενώ οι Τουρκικές δυνάμεις του Κεμάλ είχαν 98.000 στρατό, 1000 πολυβόλα, 200 κανόνια και 2 αεροσκάφη. Η μάχη ξεκίνησε στις 23 Αυγούστου και κράτησε 3 βδομάδες, όπου σε δεκάδες χιλιόμετρα του ποταμού γινόντουσαν σκληρές συγκρούσεις αλλά οι Τούρκοι κέρδισαν την αριστερή πλευρά της μάχης. Παρόλου την πίεση οι Ελληνικές δυνάμεις στο κέντρο προωθήθηκαν πάνω από 10 χιλιόμετρα, φτάνοντας 40 χιλιόμετρα δυτικά της Άγκυρας. Τελικά οι Τούρκοι κέρδισαν στο τέλος με τις απώλειες να είναι μεγάλες και για τις δύο πλευρές. Οι Έλληνες είχαν 4.000 νεκρούς, 19.000 τραυματίες και 400 αγνοούμενους ενώ οι Τούρκοι είχαν 3.800 νεκρούς, 20.000 τραυματίες, εκατοντάδες αιχμάλωτοι και 8.000 αγνοούμενοι. Η μάχη έμεινε γνωστή ως Αρμαγεδδών για τον Κεμάλ και ως μάχη των αξιωματικών καθώς πέθαναν πάρα πολύ αξιωματικοί, συγκεκριμένα οι Έλληνες έχασαν 2.900 αξιωματικοί από 3.700 ενώ οι Τούρκοι έχασαν 4.200 αξιωματικούς από τους 5.400 που είχαν συνολικά. Η προώθηση του Ελληνικού στρατού τελείωσε με την εντολή του Βασιλιά Κωνσταντίνου να σταματήσει η επίθεση και να υπάρξει υποχώρηση.

  Γιατί πέτυχε η πολιτική του Κεμάλ στον πόλεμο; Ο Κεμάλ ήταν σκληρός, αδίστακτος και δεν δίστασε να διαπράξει απίστευτα εγκλήματα, ωστόσο ήταν και έξυπνος και πολύ οργανωμένος. Η εμπειρία στα στρατιωτικά πράγματα και το γεγονός ότι δεν επανέλαβε λάθη που έκαναν οι Νεότουρκοι στους οποίους και ανήκε ο Κεμάλ, έφεραν ένα ρεαλιστικό πολιτικό σχέδιο, που παρόλο τις τεράστιες δυσκολίες πέτυχε. Η συνταγή ήταν πάρα πολύ παλιά και κλασσική, διαιρεί και βασίλευε. Αυτό που έκανε ήταν να συσπειρώσει τους Τούρκους σε μίσος κατά των Χριστιανών και των Ελλήνων και να διαιρέσει τις μεγάλες δυνάμεις. Το πρώτο σκέλος ήταν πανευκολο για τον Κεμάλ καθώς οι Τούρκοι ήταν ταπεινωμένοι από την ήττα τους στον Α ΠΠ και έβλεπαν τους Έλληνες και τους Αρμένιους να διεκδικούν εδάφη σε Μικρά Ασία, Πόντο και Ανατολία. Το δεύτερο σκέλος ήταν πιο δύσκολο αλλά εκεί βρισκόταν ένας από τους λόγους που ο Κεμάλ κέρδισε αυτόν τον πόλεμο, καθώς ευνοήθηκε από τον διχασμό που ακόμα υπήρξε στους Έλληνες και στο στράτευμα τους (σε Βενιζελικούς και Βασιλικούς) και ότι η Σοβιετική Ένωση ήταν ένας μεγάλος εχθρός για τους Άγγλους και τους Γάλλους, και η Ρωσική γεωπολιτική είχε αλλάξει πορεία. Έτσι ο Κεμάλ εγγυήθηκε από την μια στους Άγγλους, Ιταλούς και Γάλλους ότι η Τουρκία θα γίνει ένα κοσμικό δυτικού τύπου κράτος και όχι ξανά Οθωμανική αυτοκρατορία και από την άλλη εγγυήθηκε στην Σοβιετική Ένωση και την Βουλγαρία ότι θα είναι ένα εμπόδιο στις επιδιώξεις των Άγγλων, Γάλλων και Ιταλών στα Στενά και στην Μαύρη θάλασσα. Κέρδισε και τους Αρμένιους και τους Γάλλους στρατιωτικά και επικεντρώθηκε στην Ελλάδα, που κατάφερε να την οδηγήσει πιο γρήγορα στην διπλωματική απομόνωση της. Συμπερασματικά οι εξελίξεις, η οργάνωση και ο ωμός ρεαλισμός ήταν οι λόγοι που πέτυχε η πολιτική του Κεμάλ.

  Η Καταστροφή της Σμύρνης. Μετά την Μάχη του Σαγγαρίου, οι Έλληνες πήγαν σε αμυντικές θέσεις και μετά από ένα χρόνο θα ξεκινούσε η Μεγάλη Επίθεση του Τουρκικού στρατού του Κεμάλ. Δυστυχώς αυτός ο ένας χρόνος ήταν καθοριστικός για την πορεία του πολέμου. Έτσι τον Αύγουστο του 1922 έγινε η Μάχη του Τουμλου Μπουνάρ όπου ο Κεμάλ κέρδισε και κατέρρευσε τον Μικρασιατικό Μέτωπο, όπου σε αυτή την μάχη οι απώλειες σε νεκρούς και τραυματίες για τους Έλληνες ήταν 12.000 στρατιώτες ενώ οι Τούρκοι είχαν 14.000 στρατιώτες απώλειες. Μετά από μερικές εβδομάδες, στις 13 Σεπτεμβρίου ξεκίνησε η καταστροφή της Σμύρνης όπου μέχρι τις 22 Σεπτεμβρίου η πόλη θα καιγόταν από τους Τούρκους, και Έλληνες και Αρμένιοι θα ήταν τα θύματα της σφαγής. Ενώ κανένα ξένο πλοίο, εκτός ενός Ιαπωνικού δεν βοήθησε τους Έλληνες ή τους Αρμένιους ενώ Άγγλοι και Γάλλοι δεν έκανα τίποτα, και με την στάση τους ήταν σαν να βοηθούσαν τους Τούρκους. Συνολικά μέσα σε 10 περίπου μέρες 100.000 περίπου Έλληνες πέθαναν, πάνω από 400.000 Έλληνες έγιναν πρόσφυγες ενώ και πάνω από 20.000 Αρμένιοι σκοτώθηκαν. Να σημειωθεί ότι οι Τουρκικές και Εβραϊκές συνοικίες δεν υπέστησαν καμία ζημιά. Δυστυχώς η Σμύρνη κάηκε σε σημαντικό βαθμό και σηματοδότησε το τέλος της Μικρασιατικής Εκστρατείας και το απόγειο της Μικρασιατικής καταστροφής ενώ η απήχηση της καταστροφής στην Ελλάδα έφτασε σε παρομοίωση την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453 από τους Τούρκους.

ΠΗΓΗ: https://www.instagram.com/cognistory/