Το μέλλον Νέο-Φουτουριστικά

Σταύρος Χριστοδούλου

Ο Συντηρητισμός του παρελθόντος, αυτός που αφορούσε το απαραβίαστο της κατοικίας, την πρωτοκαθεδρία του Θεού, την προσωπική & οικονομική ανεξαρτησία, οφείλει πλέον να θεωρηθεί δεδομένος. Ο χρόνος που σπαταλιέται σε γόνιμες μεν, άκαρπες δε, συζητήσεις με προοδευτικούς αριστερούς, φαλκιδεύει το μελλοντικό αφήγημα μας, την ώρα που μία παγκοσμιοποιημένη κοινωνία όπως αυτή της παιδικής ταινίας «Ζωούπολη» ή της σειράς «Black Sails» του STARZ, χτίζεται σιγά-σιγά. Στη «Ζωούπολη» παιδάκια μαθαίνουν πως είναι δυνατή η ύπαρξη ενός Λιονταριού της Σαβάνας δίπλα-δίπλα με ένα Πιγκουίνο της Ανταρκτικής, αρκεί να υπάρχει θετική διάθεση και οι κατάλληλες τεχνικές (βλ. νομικές) ρυθμίσεις. Δεν σκέφτηκαν βέβαια ότι θα ήταν δυνατή η παραμονή του καθενός στον τόπο του πολιτισμού του, χωρίς χρεία νομικής παρέμβασης. Στο «Black Sails» ο πρωταγωνιστής επιλέγει πραγματικό έρωτα αντί της δόξης. Μία επ’ ακριβή αντίθεση στην ομηρική «υστεροφημία». 

        Η αλληγορική ανάγνωση με τις ομάδες ειδικών συμφερόντων και την μετανάστευση είναι εμφανής. Το ταυτό συμβαίνει και με την διαρκώς προωθούμενη έννοια του «απάτριδος». Ένας άνθρωπος, δίχως ρίζες, πνευματικότητα ή ψυχική συνέχεια, αλλά κυνικός κυνηγός κέρδους. Και μπορεί η πλήρωση της υλιστικής σύγχρονης εμμονής, ως έμπρακτη απόδειξη ικανότητας, λόγω της επιτυχίας σε ανταγωνιστικό οικονομικό περιβάλλον, από την μία πλευρά να επιζητείται, είναι έκδηλο πως από την άλλη πλευρά δεν δύναται να σταματήσει εκεί, διότι καταλήγουμε να θεωρούνται τα υλικά αγαθά ανώτερα των πνευματικών χαρισμάτων, με συνέπεια να απομακρυνόμαστε της κοινωνίας του πνεύματος. Και μπορεί η ίδια η σκέψη να μην έχει πατρίδα, αλλά έχει το πρόσωπο που εγκολπώνεται αυτή. Έτσι, μπορείς να είσαι πολίτης του τίποτα, αν δεν είσαι πρώτα ψυχή τε και σώματι πολίτης του κάτι. Η αδιαφορία για το Έθνος, οδηγεί σε τυφλό ωφελιμισμό, αφού κατακρημνίζει την αλληλεξαρτώμενη κοινωνία, βραβεύοντας  χρησιμοθηρική πάλη, άνευ ηθικού και ψυχικού έρμα. Τα πρόσωπα μετατρέπονται σε άτομα. Καταλήγοντας, η διαδικασία αυτή συνηγορεί μόνον υπέρ των πολυεθνικών και των λοιπών μεγάλων επιχειρήσεων, οι οποίοι και συγκροτούν μία ελίτ χωρίς εθνική συνείδηση. 

   Το γεγονός πως η παρέμβαση του κράτους ευθύνεται, τουλάχιστον οικονομικώς, για την ανακατασκευή των εννοιών και την κοινωνική αδικία, μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως στο σύντομο μέλλον, τα ουσιώδη θέματα θα επανατοποθετούνται στην άκρη, όπου και θα επαφίενται εξ’ αιτίας της ενασχόλησης της πλειοψηφίας με σημαινόμενα, επουσιώδη, κενόλογα φληναφήματα, άξια λόγου μόνο στην τηλεόραση. Η ουσία υπολανθάνει στο παρασκήνιο, με αποτέλεσμα να στερούμαστε το μέλλον που επιθυμούμε να σκιαγραφήσουμε, έστω ονειροπολώντας. Πραγματιστικά, παραιτούμαστε από την σκακιέρα των ονείρων της πλειοψηφίας. Το αφήγημα του αύριο γράφεται χωρίς την συμμετοχή μας.

     Επομένως, στην προσπάθεια να απαντήσουμε σε άπειρους προοδευτικούς, χάνουμε τον χρόνο συζήτησης για το σχολείο στο σπίτι, σε μία ονειρική κοινωνία που οι φόροι στο κράτος θα είναι ελάχιστοι και επομένως το εισόδημα αμετροεπώς αυξημένο          Η αλληγορική ανάγνωση με τις ομάδες ειδικών συμφερόντων και την μετανάστευση είναι εμφανής. Το ταυτό συμβαίνει και με την διαρκώς προωθούμενη έννοια του «απάτριδος». Ένας άνθρωπος, δίχως ρίζες, πνευματικότητα ή ψυχική συνέχεια, αλλά κυνικός κυνηγός κέρδους. Και μπορεί η πλήρωση της υλιστικής σύγχρονης εμμονής, ως έμπρακτη απόδειξη ικανότητας, λόγω της επιτυχίας σε ανταγωνιστικό οικονομικό περιβάλλον, από την μία πλευρά να επιζητείται, είναι έκδηλο πως από την άλλη πλευρά δεν δύναται να σταματήσει εκεί, διότι καταλήγουμε να θεωρούνται τα υλικά αγαθά ανώτερα των πνευματικών χαρισμάτων, με συνέπεια να απομακρυνόμαστε της κοινωνίας του πνεύματος. Και μπορεί η ίδια η σκέψη να μην έχει πατρίδα, αλλά έχει το πρόσωπο που εγκολπώνεται αυτή. Έτσι, μπορείς να είσαι πολίτης του τίποτα, αν δεν είσαι πρώτα ψυχή τε και σώματι πολίτης του κάτι. Η αδιαφορία για το Έθνος, οδηγεί σε τυφλό ωφελιμισμό, αφού κατακρημνίζει την αλληλεξαρτώμενη κοινωνία, βραβεύοντας  χρησιμοθηρική πάλη, άνευ ηθικού και ψυχικού έρμα. Τα πρόσωπα μετατρέπονται σε άτομα. Καταλήγοντας, η διαδικασία αυτή συνηγορεί μόνον υπέρ των πολυεθνικών και των λοιπών μεγάλων επιχειρήσεων, οι οποίοι και συγκροτούν μία ελίτ χωρίς εθνική συνείδηση. 
   Το γεγονός πως η παρέμβαση του κράτους ευθύνεται, τουλάχιστον οικονομικώς, για την ανακατασκευή των εννοιών και την κοινωνική αδικία, μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως στο σύντομο μέλλον, τα ουσιώδη θέματα θα επανατοποθετούνται στην άκρη, όπου και θα επαφίενται εξ’ αιτίας της ενασχόλησης της πλειοψηφίας με σημαινόμενα, επουσιώδη, κενόλογα φληναφήματα, άξια λόγου μόνο στην τηλεόραση. Η ουσία υπολανθάνει στο παρασκήνιο, με αποτέλεσμα να στερούμαστε το μέλλον που επιθυμούμε να σκιαγραφήσουμε, έστω ονειροπολώντας. Πραγματιστικά, παραιτούμαστε από την σκακιέρα των ονείρων της πλειοψηφίας. Το αφήγημα του αύριο γράφεται χωρίς την συμμετοχή μας.
     Επομένως, στην προσπάθεια να απαντήσουμε σε άπειρους προοδευτικούς, χάνουμε τον χρόνο συζήτησης για το σχολείο στο σπίτι, σε μία ονειρική κοινωνία που οι φόροι στο κράτος θα είναι ελάχιστοι και επομένως το εισόδημα αμετροεπώς αυξημένο ∙ την ίδια ώρα αδιαφορούμε για το περιβάλλον, ενώ γνωρίζουμε πως τα πιο υγιεινά λαχανικά είναι αυτά που κήπου και όχι της αγοράς, επί παραδείγματι. Η στάση αυτή, έχασε το παιχνίδι για εμάς στην οικολογία, ενώ ήταν κερδισμένο, και εξηγούμαι: Η προοδευτική οικολογία στέλνει τον πολίτη στην υγιεινή διατροφή βάζοντας τον να αγοράσει πάλι από big businesses,  την στιγμή που μία συντηρητική πρόταση τον στέλνει απλώς στον κήπο του σπιτιού του ή του μανάβικου της γειτονιάς.  Συνεπαγωγικώς, θα συζητάμε ακόμα για τη ζωή στο χωριό, ενώ θα κτίζονται μαζικά μεταμοντέρνα κτήρια, με οικολογική ευαισθησία, προσαρμοσμένα στην τοπική ιδιομορφία, και εμείς θα είμαστε αυτοί που κρατήσαμε την ανάγκη διαφορετικότητας, ιδιομορφίας και ιδιοπροσωπίας των Εθνών ζωντανή τα τελευταία έτη. Κατά αυτόν τον τρόπο, η ιστορία των Ιδεών θα κατατάξει τους συντηρητικούς, ή πατριώτες, ή δεξιούς, πείτε το όπως επιθυμείτε, σε ένα παρακμιακό ρεύμα ανάξιο αναφοράς. Προφανώς, η δυναμική των ιδεών αυτών επικρατεί ως ώρας, αλλά πόσο θα συνεχίσει η κυριαρχία, όταν η Διοίκηση προσπερνά την κοινωνία και ακυρώνει νομοθετικά συνήθειες τιμώμενες στους αιώνες όπως η αριστεία, η τιμή στον νικητή, η κοινωνική αιδώς;  


   Έχοντας αποδείξει πως ο προοδευτισμός συνιστά απαύγασμα μαρξισμού, δεν μένει παρά να ορίσουμε την ελευθερία στο περιβάλλον της τεχνολογίας που η κινητικότητα του οικονομικού φιλελευθερισμού δημιούργησε, και συγκεκριμένα σε

   Έχοντας αποδείξει πως ο προοδευτισμός συνιστά απαύγασμα μαρξισμού, δεν μένει παρά να ορίσουμε την ελευθερία στο περιβάλλον της τεχνολογίας που η κινητικότητα του οικονομικού φιλελευθερισμού δημιούργησε, και συγκεκριμένα σε
   Έχοντας αποδείξει πως ο προοδευτισμός συνιστά απαύγασμα μαρξισμού, δεν μένει παρά να ορίσουμε την ελευθερία στο περιβάλλον της τεχνολογίας που η κινητικότητα του οικονομικού φιλελευθερισμού δημιούργησε, και συγκεκριμένα σεsmartphones, υπολογιστές, παγκόσμιες αγορές, νέα νομίσματα, όπως το bitcoin κλπ. Πόσο ελεύθερος είναι ο πολίτης όταν ένας χάκερ δύναται ανά πάσα στιγμή να ελέγχει την ηλεκτρονική κινητικότητα του, ή όταν το κράτος επιθυμεί να παρέμβει για να προστατεύσει τον ίδιο τον πολίτη ελέγχοντάς τον; Σε άλλες χώρες, όπως το Η.Β ή οι Η.Π.Α, το download οδηγεί σε πρόστιμα. Πόσο ελεύθερο είναι επομένως το διαδίκτυο;

Πόσο έχουμε μελετήσει τις συναισθηματικές και ψυχικές μεταβολές της ζωής με τόσο γρήγορες ταχύτητες, όπως το τηλέφωνο, το αυτοκίνητο, το αεροπλάνο, ώστε να περάσουμε στο επόμενο στάδιο του νεοφουτουρισμού, την ώρα που λόγω και της άκρως δικής μας ρομαντικής 
Πόσο έχουμε μελετήσει τις συναισθηματικές και ψυχικές μεταβολές της ζωής με τόσο γρήγορες ταχύτητες, όπως το τηλέφωνο, το αυτοκίνητο, το αεροπλάνο, ώστε να περάσουμε στο επόμενο στάδιο του νεοφουτουρισμού, την ώρα που λόγω και της άκρως δικής μας ρομαντικής  Πόσο έχουμε μελετήσει τις συναισθηματικές και ψυχικές μεταβολές της ζωής με τόσο γρήγορες ταχύτητες, όπως το τηλέφωνο, το αυτοκίνητο, το αεροπλάνο, ώστε να περάσουμε στο επόμενο στάδιο του νεοφουτουρισμού, την ώρα που λόγω και της άκρως δικής μας ρομαντικής vintage κουλτούρας, ο κλασικισμός επιστρέφει ως ορόσημο αναγεννησιακής βιοθεωρίας; Το συμπέρασμα εκατό πανεπιστημιακών για τον 20^ο αιώνα αρκεί, ή μήπως είναι προτιμότερη η αναμονή υιοθέτησης κάποιας γνώμης από την ευρεία μάζα του πληθυσμού, δεδομένου ότι ακόμα, έωλα νεο-σταλινικά και νέο-ναζιστικά κινήματα ξεδιπλώνονται συχνά, με απώτατη στόχευση να μας επιβάλλουν το παρελθόν; Η αλήθεια είναι πως τα περισπούδαστα συμπεράσματα για τον 20^ο αιώνα δεν κοινωνούνται.

   Νέα τεχνολογία, έξυπνα σπίτια, έξυπνα αυτοκίνητα, καράβια χωρίς πληρώματα, ηλεκτρονικές συναλλαγές με ηλεκτρονικά νομίσματα, κάμερες σε κάθε γωνιά του δρόμου είναι κάποια από ζητήματα που φτιάχνουν το μελλοντικό αφήγημα. Δεν υπάρχει καν στοχασμός για την ίδια την χρησιμότητα εξερεύνησης του διαστήματος, όταν δεν γνωρίζουμε βιωματικά την ίδια τη γή, αφού έχουμε σκάψει μέχρι τα 70.000 μέτρα και ο πυρήνας βρίσκεται 6.731 χιλιόμετρα κάτω. 

   
   Νέα τεχνολογία, έξυπνα σπίτια, έξυπνα αυτοκίνητα, καράβια χωρίς πληρώματα, ηλεκτρονικές συναλλαγές με ηλεκτρονικά νομίσματα, κάμερες σε κάθε γωνιά του δρόμου είναι κάποια από ζητήματα που φτιάχνουν το μελλοντικό αφήγημα. Δεν υπάρχει καν στοχασμός για την ίδια την χρησιμότητα εξερεύνησης του διαστήματος, όταν δεν γνωρίζουμε βιωματικά την ίδια τη γή, αφού έχουμε σκάψει μέχρι τα 70.000 μέτρα και ο πυρήνας βρίσκεται 6.731 χιλιόμετρα κάτω. 
       Νέα τεχνολογία, έξυπνα σπίτια, έξυπνα αυτοκίνητα, καράβια χωρίς πληρώματα, ηλεκτρονικές συναλλαγές με ηλεκτρονικά νομίσματα, κάμερες σε κάθε γωνιά του δρόμου είναι κάποια από ζητήματα που φτιάχνουν το μελλοντικό αφήγημα. Δεν υπάρχει καν στοχασμός για την ίδια την χρησιμότητα εξερεύνησης του διαστήματος, όταν δεν γνωρίζουμε βιωματικά την ίδια τη γή, αφού έχουμε σκάψει μέχρι τα 70.000 μέτρα και ο πυρήνας βρίσκεται 6.731 χιλιόμετρα κάτω. 
   
  

Εν παραλλήλω, η οικονομική ανισότητα εντείνεται μέσω ενός παρεμβατικού οικονομικού συστήματος, όπου ελευθερία υπάρχει μόνο για τις μεγάλες επιχειρήσεις. Οι μικρομεσαίες δύσκολα επιβιώνουν ή βγαίνουν από την αγορά. Και είναι εύλογο, αφού οι γραφειοκρατικές διαδικασίες, οι κεφαλαιουχικοί περιορισμοί και η αδυναμία των τραπεζών δανείσουν ρευστό υποδαυλίζουν την πιο κεκαλυμμένη ανελευθερία. Δεν υφίσταται προσωπική ελευθερία, χωρίς οικονομική ελευθερία. Αυτό μας καθιστά υπεύθυνους απέναντι στην διάδοση από τους προοδευτικούς της γνώμης πως όλοι είναι ίσοι και ελεύθεροι. Η αλήθεια είναι πως όλοι είναι άνισοι και ανελεύθεροι. 

Η στάση του ανθρώπου στη νέα τεχνολογία, τον ρόλο του ρομαντισμού και την νέοφουτουριστική αναγκαστική απομάκρυνση από την ζωή στην ύπαιθρο, είναι κάποια από τα προβλήματα που τα επόμενα χρόνια σίγουρα θα απασχολήσουν την ανθρωπότητα. Η συγκέντρωση εξουσιών μόνο προβλήματα δημιούργησε. Αυτό μας διδάσκει η ιστορία. 

syntiritikoi