Άλλοτε με έωλα επιχειρήματα περί εκκλησιαστικής περιουσίας, άλλοτε με άρνηση της μισθοδοσίας των κληρικών, άλλοτε με τον εν γένει διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας και πάντοτε μονάχα με ψυχολογικά και όχι ουσιαστικά επιχειρήματα, που απευθύνονται σε ημιμαθείς-αν όχι παντελώς αμαθείς- και εμμονικούς μη θρησκευόμενους εκτίθενται πρώτα οι ίδιοι και μετά οι κολαούζοι τους…
Είναι οι ίδιοι που κατηγορούν Ιεράρχες της Ελλαδικής Εκκλησίας για φονταμενταλισμό και τους συγκρίνουν με τους “Ταλιμπάν” ή με τους τζιχαντιστές του Daesh.
Μα αλήθεια πόση διαφορά νοοτροπίας έχει η πράξη του τζιχαντιστή που καίει μια εκκλησία ή καταστρέφει τους Σταυρούς και τις εικόνες της από τον αριστεριστή που πετάει στα σκουπίδια την εικόνα της Παναγίας; Και οι δύο στέλνουν “στην πυρά” αυτό με το οποίο διαφωνούν….
Και μιας ο λόγος περί φανατισμού αξίζει αναφοράς αντί άλλου επιλόγου το παρακάτω απόσπασμα από την επιστολή του Αρχιεπισκόπου προς τον υπουργό Παιδείας με αφορμή το περιστατικό στον ΕΟΠΠΕΠ:
“Κλείνοντας θα μας επιτρέψετε μία διαπίστωση για τον φανατισμό. Στην Ελλάδα οι απόπειρες από πολιτικές τάσεις, ακτιβιστικές ενώσεις ή δημόσια πρόσωπα για την προβολή και αναγνωρισιμότητα της αθείας συνήθως εξαντλούνται σε μονοσήμαντη αντιπαράθεση με την ορθόδοξη Εκκλησία. Η έλλειψη νηφαλιότητας, η επιθετικότητα, οι διακωμωδήσεις και οι προσβολές, που εκδηλώνουν κατά των ορθοδόξων χριστιανών δίδουν την εντύπωση ότι πρόκειται μάλλον για απογοητευμένους χριστιανούς, παρά για συνειδητοποιημένους άθεους, που σέβονται την θρησκευτική πίστη του άλλου. Προκαλεί βεβαίως έκπληξη πως είναι δυνατόν τόση εμμονή για την εξαφάνιση ειδικά της ορθόδοξης Εκκλησίας από τη δημόσια ζωή να προέρχεται από ανθρώπους, που υποτίθεται ότι εμφορούνται από θρησκευτική αδιαφορία. Είναι και αυτή μία κατηγορία θρησκευτικού φανατισμού μάλλον απειλητικότερη για την κοινωνική συνοχή από την ατομική θρησκοληψία. Το φαινόμενο του επιθετικού αντιχριστιανισμού, που διεκδικεί και επαίνους προοδευτικότητας, αξίζει προσοχής από το Υπουργείο σας, επειδή αμφισβητεί τον ίσο σεβασμό των δικαιωμάτων, με το διχαστικό επιχείρημα ότι η πλειοψηφία είναι απειλή για τις μειοψηφίες και, επομένως, δεν αξίζει προστασίας”.