Ραφαήλ Καλυβιώτης
Αυτό που ονειρεύεται ο δήμαρχος Αθηναίων είναι ένας
δρόμος προς την κόλαση
Ο κ. Καμίνης τις προάλλες μάς ενημέρωσε ότι, εκτός από
βαθύτατα αριστερός (κάτι που το γνωρίζαμε στην πολυπολιτισμική πλέον Αθήνα που
μετατράπηκε έτσι επί των ημερών του), είναι και βαθύτατα φιλελεύθερος. Τι ωραία
που πρέπει να ακούγονται αυτές οι δύο λέξεις μαζί σε ένα ανεκπαίδευτο ελληνικό
αυτί που έχει μάθει από μικρό παιδί ότι το να είναι κανείς αριστερός είναι
καλό!Τώρα είναι καιρός να «διδαχθεί» ο κόσμος ότι Αριστερά και φιλελευθερισμός
είναι δύο πράγματα που βαδίζουν δίπλα ταιριαστά, κάτι σαν τον γάμο των ομόφυλων
ζευγαριών.
Είναι αλήθεια ότι μετά τον Κέινς εφευρέθηκε ο όρος «φιλελεύθερος σοσιαλισμός».
Τι κάνει αυτή τη μορφή σοσιαλισμού «φιλελεύθερη»; Είναι πεποίθηση ότι μπορεί να
υπάρξει ένας «σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο». Μια μορφή «οικονομικού»
σοσιαλισμού, που αφήνει σε ισχύ τη δημοκρατία με σεβασμό για ένα ευρύ φάσμα
προσωπικών και πολιτικών ελευθεριών. Βέβαια, εδώ έχει μεγάλο ενδιαφέρον να
ορίσουμε τι σημαίνει ελευθερία για τους «σοσιαλφιλελευθέρους» ή τους
«σοσιαλδημοκράτες». Η «πραγματική ελευθερία», πιστεύουν οι σοσιαλιστές, θα
μπορέσει να έρθει μόνο με το τέλος του καπιταλισμού και του συστήματος της
κερδοσκοπικής εκμετάλλευσης των εργαζομένων από τους «άπληστους καπιταλιστές».
Τα δημοκρατικά συστήματα της Δύσης είναι απλώς πολιτικά εξαρτήματα που
παγιδεύουν τις μάζες σε μια «ψεύτικη συνείδηση», για να δέχονται παθητικά την
καταπίεσή τους από την κυρίαρχη καπιταλιστική τάξη.
Ο «φιλελεύθερος σοσιαλισμός», τον οποίο ο κ. Καμίνης ονειρεύεται, δεν είναι ο
δρόμος προς την απελευθέρωση, αλλά μια συνεχιζόμενη υπακοή σε εκείνους με
πολιτική εξουσία που έχουν την αλαζονεία να φαντάζονται ότι ξέρουν καλύτερα πώς
θα κερδίσουν χρήματα για τους ανθρώπους, τη φροντίδα για τη ζωή τους και τη ζωή
των οικογενειών καλύτερα από ό,τι τα άτομα που αποφασίζουν όλα αυτά τα θέματα
για τον εαυτό τους.
Ο τρόπος για να καταστεί αυτό εφικτό είναι η ολοένα μεγαλύτερη ρύθμιση
οιασδήποτε πτυχής της ζωής μας, μετατρέποντάς μας εμάς τους πολίτες σε ρομπότ
υπηρέτες των πολιτικών, των τεχνοκρατών και ορισμένων -λίγων- οικονομικών
συμφερόντων, που συμφωνούν ιδεολογικά (και χρηματοδοτούν αδρά) αυτό το
«δημοκρατικό» καθεστώς. Μεγαλοεπιχειρηματίες δηλαδή που ρίχνουν χρήμα στο κόμμα
για να κάνουν εύκολα τη δουλειά τους και να συνεχίζουν να κάνουν μόνον αυτοί τη
δουλειά τους, αποκλείοντας άλλους επιχειρηματίες ανταγωνιστές. Αυτό που έγραφε
πολύ εύστοχα ο Β. Παρέτο «αστικός σοσιαλισμός».
Ο τρόπος για να επιτευχθεί μία τέτοια κόλαση εκφρασμένη με «ωραίες λέξεις»
είναι καταρχάς με την άλωση της Παιδείας και της ταυτότητας κάθε έθνους. Διότι
ο κ. Καμίνης δεν είναι κάποιος πρωτότυπος εκφραστής αυτών των ιδεών. Ο Κόρμπιν
των Εργατικών του Ηνωμένου Βασιλείου έχει εκφραστεί έτσι για τη σχέση Αριστεράς
και φιλελευθερισμού, ο Μπέρνι Σάντερς στις ΗΠΑ και, λίγο πολύ, ολόκληρο το
σκανδιναβικό μοντέλο είναι ένας μεταμφιεσμένος κομμουνισμός υπό τον μανδύα του
όρου «σοσιαλδημοκρατία».
Ετσι, κάθε έθνος πρέπει να αποδομηθεί διότι η εθνική ταυτότητα δίνει συνείδηση
στον πολίτη ότι ανήκει κάπου, ότι δεν είναι αριθμός, μάζα, ένα έωλο σωματίδιο
που περιφέρεται στο χάος.
Αλλά και με την υπερρύθμιση των κρατικών κανονισμών στην οικονομία. Οι
υπερβολικοί φόροι στις επιχειρήσεις, ο υποχρεωτικός ηλεκτρονικός τρόπος
συναλλαγής μέσω καρτών, ο φόρος ιδιοκτησίας, η ρύθμιση για το εάν πρέπει να
καπνίζουμε, πόσο πρέπει να καταναλώνουμε αλκοόλ κ.ο.κ. δεν γίνονται για το καλό
μας. Δεν γίνονται για να «ανακουφιστούν» οι φτωχοί ή για να παραμείνουμε
υγιείς. Ο Αλεξίς ντε Τοκβίλ, ένας πραγματικά φιλελεύθερος, μας προειδοποίησε
ήδη από το 1830:
«Εχοντας πάρει καθέναν ξεχωριστά στα ισχυρά της χέρια και έχοντάς τον
μορφοποιήσει όπως τον θέλει, η κυρίαρχη εξουσία επεκτείνει τα χέρια της πάνω σε
ολόκληρη την κοινωνία. Καλύπτει την επιφάνεια της κοινωνίας με ένα δίκτυο
μικρών, περίπλοκων, λεπτών και ομοιόμορφων κανόνων, τους οποίους τα πιο
πρωτότυπα μυαλά και οι πιο έντονες ψυχές δεν μπορούν να ξεπεράσουν πέρα από το
πλήθος. Δεν σπάει τη θέληση, αλλά τη μαλακώνει και την κατευθύνει. Σπάνια
αντιτίθεται στη δράση, αλλά κάμπτει κάθε δράση εναντίον της. Δεν καταστρέφει,
αλλά προλαμβάνει τη δημιουργία. Δεν είναι τύραννος, αλλά εμποδίζει, καταπιέζει
και τελικά σβήνει κάθε έθνος ώστε να καταστεί τίποτα περισσότερο από ένα σμήνος
από δειλά και εργατικά ζώα, των οποίων η κυβέρνηση είναι ο βοσκός».
Και αυτό, αγαπητοί αναγνώστες, είναι τι πραγματικά σημαίνει
«σοσιαλφιλελευθερισμός».
Ραφήλ Α. Καλυβιώτης
*Πρόεδρος του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών,
rkaliviotis@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου