ΤΟ ΡΕΥΜΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ

Ο Έγκελς, εξετάζοντας τον εθνοτικό χάρτη της Ευρώπης το 1859, αναφέρθηκε στις εθνικές κουλτούρες χαρακτηρίζοντάς τες ως θνήσκουσες και ως «εθνογραφικά μνημεία» ενώ προέβλεψε πως σύντομα θα εξαφανίζονταν. Η πραγματικότητα τον διέψευσε κατηγορηματικά.

Την ίδια περίοδο αναβίωνε στην Ελβετία η «Eidgenossenschaft» που κατέληξε στην, μετά από αιώνες προσπάθειας, ίδρυση την Εθνικής Ελβετικής Συνομοσπονδίας. Τον 19ο αιώνα επίσης καλλιεργήθηκε η σύνδεση του ιστορικού μνημείου «Stonehenge» με την Βρετανική αρχαιότητα ως μία προσπάθεια εμπέδωσης της Βρετανικής ταυτότητας. Τον ίδιο δε αιώνα συντελείται η «Γαελική Αναβίωση» που χαρακτηρίζεται από την διττή λατρεία των Κελτών ηρώων και των Χριστιανών ιεραποστόλων υπενθυμίζοντας στους Ιρλανδούς τί θα μπορούσε να είχε επισυμβεί εάν η Ιρλανδική ελευθερία δεν είχε παρεμποδιστεί από τους Νορμανδούς επιδρομείς και από τις κατακτήσεις των Άγγλων προτεσταντών. Παράλληλα, στην Φινλανδία οι ήρωες Βεϊναμόινεν και Λεμινκέικεν απετέλεσαν το πρότυπο που χρειαζόταν η χώρα για τον αγώνα της ενάντια στην Σουηδική πολιτισμική κυριαρχία και την Ρωσσική πολιτική εξουσία.

Ο Λένιν αρχικά και ο Στάλιν στην συνέχεια είχαν αντιληφθεί αυτήν την χονδροειδή αστοχία στο ερμηνευτικό σχήμα του Ένγκελς. Έτσι, στο στρατιωτικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο υπήρχε υψηλός βαθμός συγκεντρωτισμού στην Σοβιετική Ένωση με την Μόσχα να κινεί εκ των άνω τους μοχλούς εξουσίας παραγκωνίζοντας τις δημοκρατίες. Ωστόσο, στους τομείς του πολιτισμού και της εκπαίδευσης οι δημοκρατίες που συναπάρτιζαν την ΕΣΣΔ «απολάμβαναν» έναν σημαντικό βαθμό αυτονομίας. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν η αμοιβαία ενίσχυση της αφοσίωσης τόσο στο Έθνος όσο και στην Σοβιετική συνομοσπονδία. Ο ιστορικός συμβιβασμός των Κομμουνιστών με τις ανατολικοευρωπαϊκές Εθνικές Ταυτότητες είναι ένα ισχυρό ιστορικό υπόδειγμα του πόσο σημαντική είναι η συλλογικότητα του Έθνους. Ούτε η ωμή βία ούτε η ταξική προπαγάνδα του ερυθρού ολοκληρωτισμού δεν μπόρεσαν να αντιπαρατεθούν σε αυτήν την πραγματικότητα.

Και φτάνουμε στην σύγχρονη Δυτική πραγματικότητα. Πριν καλά καλά λήξει ο Ψυχρός Πόλεμος, ξεκίνησε στη Δύση η αντικατάσταση των παλιών ιδεολογιών με μία νέα, την «φιλελεύθερη δημοκρατία», ιδεολογία που εισήχθη στον Λόγο των περισσοτέρων κετροδεξιών και κεντροαριστερών Ευρωπαϊκών κομμάτων. Επέκεινα αυτού, η Εθνική κοινωνία υπονομεύθηκε με τέτοια δυναμική χαρίζοντας την «επιστημονικότητα» της αποδομήσεως στην σοσιαλφιλελεύθερη αριστερά παρακολούθημα της οποίας στην συνέχεια κατήντησε η φιλελεύθερη κεντροδεξιά. Η Εθνική κοινωνία υποτίθεται ότι θα αποδομείτο εάν ο άνθρωπος ζούσε με ευμάρεια, θα ξεχνούσε την συλλογική του ταυτότητα και θα την αντικαθιστούσε με την ατομική. Έπειτα εισήχθησαν μετανάστες με στόχο να καλύψουν την κατώτερη τάξη (ρίχνοντας τους μισθούς) και εφόσον ο Ευρωπαίος ήταν οικονομικά εύρωστος θα ήταν και επαρκώς ανοιχτόμυαλος να υποδεχθεί με ανοιχτές αγκάλες την καινούργια παγκόσμια πολυπολιτισμική κοινωνία. Παραμένει αναπάντητο ένα ερώτημα όμως: Πότε οι πολίτες της Ευρώπης επιζήτησαν να καταργηθεί η Εθνική κοινωνία; Η απάντηση είναι απλή… Ποτέ! Οποτεδήποτε τέθηκε εμμέσως δημοψηφισματικό δίλημμα, με μόνη την υπόνοια ότι μέρος της Εθνικής Κυριαρχίας θα παραχωρηθεί στην ΕΕ (με αποκορύφωμα το Ευρω-Σύνταγμα) οι πολίτες των χωρών αυτών απήντησαν με ένα ισχυρό ΟΧΙ. Θεώρησαν τότε οι δήθεν οραματιστές της Ευρωπαϊκής Κοινότητος, ως ανώτεροι του λαϊκού αισθήματος, ότι πάση θυσία η τελευταία πρέπει να αποτελέσει έναν μετα-Ιστορικό φορέα και μετέφεραν όλες τις διατάξεις του Ευρω-Συντάγματος στη Συνθήκη της Λισσαβώνας.

Αποτέλεσμα; Όλα τα κεντροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη έχουν διεμβολισθεί από τα αντίστοιχα κόμματα ταυτότητας της Νέας Δεξιάς που εκφράζουν έντονο σκεπτικισμό απέναντι στην μετανάστευση, στο ανεξέλεγκτο εμπόριο και στην παγκοσμιοποίηση εν γένει. Το National Front στην Γαλλία, το Fidesz Party στην Ουγγαρία και το Freedom Party στην Αυστρία αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Στην ίδια κατηγορία εντάσσεται φυσικά και το BREXIT. Θα πίστευε κανείς ότι η αντίστοιχη εγχώρια κεντροδεξιά θα είχε λάβει το μάθημά της αφού όλα τα ρεύματα των πολιτικών και οικονομικών τεκταινομένων καταφθάνουν στην «ιθαγενή» και μιμιτισμική πολιτική και οικονομική «ελίτ» τριάντα χρόνια αργότερα. Αντιθέτως όμως παρατηρείται μία στροφή προς το «κέντρο» και μία προσπάθεια εγκόλπωσης της σοσιαλδημοκρατίας. Άραγε είναι αριστερόστροφη η κοινωνία μας ή οι δεξιοί ταγοί της είναι εαυτοφοβικοί;

 http://diesy.gr/revma-tis-neas-dexias/