Μετά την επιστροφή των Βορειοηπειρωτών στη διασπορά

Στον απόηχο των καλοκαιρινών πανηγυριών και εορτών, μένουμε οι τελευταίοι μάρτυρες ενός τόπου ο οποίος για ένα δεκαπενθήμερο περίπου, ζωντάνεψε από την ελπίδα των νέων, από τα ορθάνοιχτα παράθυρα των μέχρι πρότινος κλειδαμπαρωμένων σπιτιών…

Τώρα πια η προσγείωση στην καθημερινότητα είναι πολύ πιο δύσκολη απ' ότι η αναμονή για τον ερχομό των ξενιτεμένων μας. Όπου να ‘ναι μερίδα των αποφοίτων από το Λύκειο Βορειοηπειρωτών μαθητών, ετοιμάζεται να ενταχθεί κυρίως στο ελλαδικό φοιτητικό δυναμικό και να αγωνιστεί για τη μονιμότητά της στην Ελλάδα. Άλλοι πάλι βρίσκονται στην αναμονή για ένα επαγγελματικό μέλλον σε χώρες του εξωτερικού και τελευταίοι παραμένουν οι αδύναμοι για να μεταναστεύσουν.

Ουδείς λόγος πια για την παραμονή των νέων στις πατρογονικές εστίες. Έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη μας στις αρχές και στις εξουσίες της περιοχής και το χάσμα μεταξύ των γενεών όλο και αυξάνεται. Τα αίτια του προβλήματος ποικίλουν αναλόγως την εκπαίδευση του κάθε νέου. Το βασικό όμως είναι η καχυποψία με την οποία η μέση ηλικία αντιμετωπίζει τη νεαρή.

Όσοι φέρνουν αέρα προόδου και αλλαγών παραγκωνίζονται, μειώνονται οι ικανότητες τους και αδυνατούν να συνεννοηθούν για τα βασικά θέματα της καθημερινότητας. Η ελευθερία λόγου είναι οριοθετημένη από ένα πρώην δικτατορικό καθεστώς το οποίο έχει καλά ριζώσει στη συνείδηση του λαού. Έτσι πολύ δύσκολα επιτυγχάνεται η αναβάθμιση και ο κοινωνικός εκδημοκρατισμός.

Οι νέοι δεν αποτελούμε απειλή για την Ελληνική Εθνική Μειονότητα, αλλά τουναντίον στο σύνολό μας διακρινόμαστε για το υψηλό μορφωτικό μας επίπεδο, τη φιλοπατρία και το σεβασμό προς τους αλλοεθνείς. Μέσω των γνώσεων που κατακτάμε από τα τοπικά και ελληνικά πανεπιστήμια, έχουμε πια τη δύναμη να ορίσουμε από κοινού το μέλλον μας. Τα λάθη μπορούνε να διορθώνονται από την εμπειρία των ετών που περνάνε και οι ευκαιρίες για ανάκαμψη να είναι γεγονός.

Ένα ακόμη πρόσκομμα στην αλλαγή είναι ο εσωτερικός ανταγωνισμός μαζί με την ιδιοτέλεια που απορρέει από την απομόνωση που πολλοί καλλιεργούμε. Έχει χαθεί η αλληλεγγύη δίνοντας τη θέση της στο μίσος.

Οι λύσεις κρύβονται στον προσωπικό μας κόπο και στην αγάπη που τρέφουμε για αυτήν εδώ τη γη. Αν περιμένουμε να βολευτούμε απλά σε μια θέση εργασίας, αν προσπαθούμε να πιάσουμε «την καλή» εις βάρος του συνόλου, έχουμε χάσει εξ αρχής τη μάχη.

Κάποια στιγμή ένας ντόπιος καλλιτέχνης μου μίλησε για τους «όμοιους» και τους «διαφορετικούς». Οι «όμοιοι» είμαστε οι από κοινού αγωνιζόμενοι και οι «διαφορετικοί» όλοι όσοι επαναπαυόμαστε στα δεδομένα της εποχής.

Είναι ώρα για αλλαγές και δράσεις με γνώμονα την αλληλοϋποστήριξη. Χωρίς πρόσκαιρους ενθουσιασμούς και γκρίνιες. Η ποιότητα που έχουμε δύναται να αλλάξει τις καταστάσεις και οι δυσκολίες να λειτουργήσουν υπέρ μας. Το έδαφος είναι πρόσφορο μόνο για εκείνους που επιμένουν να εργάζονται στην πρόοδο.

Οι Βορειοηπειρώτες δεν εκλείπουν από τον τόπο, εκλείπει όμως η ελευθερία. Η πάσα ελευθερία. Εκείνη που για άλλες χώρες είναι υπαρκτή και για εμάς ανύπαρκτη. Πηγάζει από μέσα μας και μπορεί να κυριεύσει το αύριο. Ας προχωράμε λοιπόν από κοινού. «Πλούσιοι» και «πένητες» με όραμα πολιτισμού αντάξιο της καταγωγής μας.

Γιώργος Γκοτζιάς
Εκπαιδευτικός – Φοιτητής Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου ΙωαννίνωνΔερόπολη, Αύγουστος 2018

himara
Πηγή: Himara.gr | Ειδήσεις απ' την Βόρειο Ήπειρο