ΜΑΣ ΔΙΔΑΞΑΝ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΑΘΗΜΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΣ ….
ΜΑΤΟΒΡΕΚΤΑ
ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ.(Αναδημοσίευση αποσπάσματος με πρόσθετες πληροφορίες και σχόλια.)
Με συγκίνηση και περηφάνεια γράφει ο Αντώνης Αντωνάς.
«Μια παιδική
Χριστουγεννιάτικη ιστορία, που με συγκινούσε από μικρό παιδάκι, ήταν η
πασίγνωστη του Hans Christian Andersen, που μιλά για τα όνειρα και τις
γιορτινές προσδοκίες και ελπίδες ενός κοριτσιού, που αντιμετωπίζει τον
επικείμενο του θάνατο, μέσα στους παγωμένους δρόμους ενώ οι άνθρωποι γιόρταζαν
στα στολισμένα τους σπίτια, κοντά στο τζάκι… Πουλούσε σπίρτα το φτωχό κοριτσάκι
και στην προσπάθεια του να ζεσταθεί άναψε ένα και το άπλετο του φως την ζέστανε
και της έφερε οράματα αγάπης, χριστουγεννιάτικα στολισμένα δέντρα…. και η μικρή
με το φωτισμένο προσωπάκι ξεψύχησε παγωμένη, στη μέση του δρόμου, με ένα
γαλήνιο ανεπανάληπτο παιδικό χαμόγελο…. Αφήνοντας πίσω της ιερά διδάγματα
ανθρωπιάς και Χριστουγεννιάτικης αγάπης, ελπίδας και ειρήνης….
Πραγματικά ο Andersen με το διήγημα του αυτό δίνει διδάγματα ανθρωπιάς και
απεικονίζει μια συγκινητική πραγματικότητα, που πρέπει όλοι να αφουγκραστούμε
μεγάλοι και μικρά παιδιά και να απλώσουμε φιλόπονα και στοργικά τα χέρια σε όλα
τα δυστυχισμένα αλλά και ηρωϊκά παιδιά που μας διδάσκουν σαν μεγάλοι φιλόσοφοι
ανεπανάληπτα διδάγματα με τις αξιέπαινες τους πράξεις στον αγώνα της ζωής τους
όλης……
Ας μας διηγηθεί εν συντομία και ο Άγιος Βασίλης της Κύπρου μια άλλη διδακτική
ιστορία παιδική που, βασίζετε σε απόλυτα πραγματικά γεγονότα με διαφορετικό
σενάριο….που αφήνει και αυτή ιερά και ανεπανάληπτα διδάγματα….από παιδάκια
μικρούς ήρωες και ηρωϊδες….
Μια φορά και ένα καιρό τα Ματωμένα Χριστούγεννα του 1963 στην Κύπρο….
Η μικρή «Αγγελίνα» Γιωργούλλα ήταν 12 χρονών,
όταν κακά ξωτικά ήρθαν στο όμορφο χωριό της την Ομορφίτα, ένα προάστιο της
Λευκωσίας, για να την διώξουν με την οικογένεια της από το πατρικό τους σπίτι….
Φίλοι πολλοί κατέφθασαν για να υπερασπιστούν και την οικογένεια της μικρής
Γιωργούλλας, αλλά και των άλλων αθώων παιδιών…
Η μικρούλα ηρωίδα μεταμορφώθηκε σε άγγελο των υπερασπιστών της…., που
πολεμούσαν τα διαβολικά ξωτικά …. Πανέξυπνη, μικρόσωμη, ευκίνητη και με
ιδιαίτερο θάρρος μαζί με άλλα παιδάκια περνούσαν μέσα από τα λαγούμια και τις
στοές που οδηγούσαν στα μετερίζια των φίλων, όπου με τόλμη πολεμούσαν και
έδιωχναν τους βάρβαρους καλικαντζάρους…. Τους μετέφερε τροφή, όπλα, σφαίρες και
αψηφούσε τις ομοβροντίες που έπεφταν γύρω της… Τραγουδούσε Χριστουγεννιάτικους
ύμνους ..επι γης ειρήνη…. τραγουδούσε εμβατήρια…, τον εθνικό ύμνο…. Και αγέρωχη
όρθια αέρινη νεράϊδα, περνούσε ανάμεσα στα χαλάσματα μέχρι να φτάσει στους
αγαπημένους της υπερασπιστές…, που την λάτρευαν σαν δικό τους παιδί… Δυστυχώς
για την μικρούλλα Γιωργούλλα το μοιραίο δεν άργησε να έρθει …..όσον και αν την
προστάτευε ο θεός…, ήταν παράτολμη…, πετούσε σαν περιστέρι και τραγουδούσε…, με
χαμόγελο αγγέλου… που εμψύχωνε τους αγωνιστές…., γαλήνη και θάρρος τους
πρόσφερε… τις αιματοβαμμένες αυτές Άγιες μέρες……
Μικρή μας αγγελίνα, αγάπη μας, παιδί μας που πας με τόσο θάρρος μέσα σε κόλαση
φωτιάς και σιδήρου… Και όμως αψηφώντας τους πολυβολισμούς των κακών ξωτικών
(Τούρκων) η μικρή άφοβη νεράϊδα μπαίνει σε διασταυρούμενα πυρά…. έπρεπε να
δώσει τρόφιμα και πυρομαχικά στους πεινασμένους και άοπλους υπερασπιστές της,
που τους ώφειλε ευγνωμοσύνη και αγάπη……Βγαίνει από το λαγούμι και τρέχει σαν
ζαρκάδι ανάμεσα στους καπνούς και τη φωτιά, φορτωμένη στο αδύναμο σωματάκι της
τα τρόφιμα και τα πυρομαχικά…. Την έχασε ακόμη και αυτό το Άγιο χέρι που ήταν η
ασπίδα της όλες αυτές τις μέρες….. Οι Τούρκοι από απέναντι την εντοπίζουν και
καθώς και άλλες φορές προσπάθησαν να δολοφονήσουν το παιδί φάντασμα…. την
πολυβολούν άγρια…., φτάνει τρεκλίζοντας στο ελληνικό φυλάκιο…., ματωμένη η
καρδούλα της…, αιματόβρεκτο το σωματάκι της …., πέφτει στα χέρια των
εθελοντών…, πέφτει ηρωικά μαχόμενη…, ψέλνοντας τον Εθνικό Ύμνο… για την
Λευτεριά της πατρίδας της και αφήνει την τελευταία της πνοή… η γαλήνη απλώνετε
στο αγγελικό της παγωμένο προσωπάκι…
Ένας άγγελος επί της γής…. τα δάκρυα των εθελοντών πυρακτωμένα καίνε τα άγια
χώματα… Ο θάνατος της αγαπημένης τους μικρής Γιωργούλλας τους δίνει δύναμη και
κουράγιο …. Τις επόμενες μέρες, το θείο πνεύμα της αδικοχαμένης μας αγγελίνας
οδηγεί τους ήρωες εθελοντές και κατατροπώνουν τα κακά ξωτικά, τους βάρβαρους
καλικάντζαρους, που μόλυναν και τα Χριστούγεννα μας και τα ιερά μας χώματα… Το πνεύμα
και η θυσία της αγαπημένης Γιωργούλλας μέχρι σήμερα πλανάται αθάνατο στους
έρημους δρόμους του αγαπημένου της χωριού και δίνει μηνύματα Λευτεριάς
και αυταπάρνησης….
Η μικρή ηρωίδα αγγελίνα Γιωργούλλα συνάντησε στα ουράνια όλα τα Κυπριόπουλα
παιδιά της Λευτεριάς. που έχυσαν το παιδικό τους αγνό αίμα για να ποτίσουν το
δέντρο της Λευτεριάς της Κύπρου… Δεν ήταν λίγα… Την υποδέχτηκαν στον παιδικό
Παράδεισο επίσης οι Άγγελοι …ο 16χρονος Γεώργιος Ψαράς που και αυτός καθώς
βοηθούσε τους εθελοντές Τούρκος ελεύθερος σκοπευτής τον πυροβολεί στο στήθος….
Ο Γιώργος «έφυγε» την προηγούμενη μέρα στις 23/12/1963…. Την υποδέχεται ο
μικρός 7 χρονος ήρωας Δημητράκης Δημητριάδης….καί άλλα παιδάκια ψέλνοντας
Χριστουγεννιάτικους ύμνους.. ήταν όλα τα παιδιά εκεί που μεταμορφώθηκαν σε
αγγέλους τα ματωμένα Χριστούγεννα του 1963…., που οι Τούρκοι βεβήλωσαν για
ακόμη μια φορά… Το αθώο παιδικό αίμα στίγμα παραμένει μέχρι σήμερα στα
ματοβαμμένα τους χέρια…
Τα παιδιά μας, τα παιδιά της ηρωικής Κύπρου…, έκαναν Χριστούγεννα αγκαλιά με
τον στοργικό πατέρα όλων τον Χριστό…. και γύρω τους οι Άγγελο του Παραδείσου….
έψελναν Χριστουγεννιάτικους ύμνους και τραγούδια… πλήθος στρατιάς ουρανίου
έψαλλε και υμνούσε τον Θεό και έλεγε ΔΟΞΑ ΕΝ ΥΨΙΣΤΟΙΣ ΘΕΩ ΚΑΙ ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΗΝΗ ΕΝ
ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ ΕΥΔΟΚΙΑ…
Το τελευταίο στην υστάτη τους πνοή «αναμμένο σπίρτο» έγινε δάδα άσβεστη Ελευθερίας και Ειρήνης, στα αθώα αγγελικά παιδικά χέρια
της Γιωργούλλας μας και των άλλων αδικοχαμένων παιδιών μας….. Ας χύνει άπλετο
Χριστουγεννιάτικο θείο φως όπως το άστρο της Βηθλεέμ, για να μας καθοδηγεί
φωτίζει και μας αφήνει
εσαεί ιερά διδάγματα σε όλους μας μικρούς και μεγάλους…
Τα πύρρεια δάκρυα μας ας ποτίζουν σαν αγίασμα την πονεμένη
αιματοβαμμένη ιερή γη της Κύπρου και όλου του Ελληνισμού, για να μεγαλώνουν
αειθαλή δέντρα Λευτεριάς… Τα μικρά παιδιά μας δίδαξαν το καλύτερο μάθημα Ιστορία…..Θυσιάστηκαν ψυχή τε και σώματι για ΛΕΥΤΕΡΙΑ … Θυσιάστηκαν για να έχουν
τα αδέλφια τους ένα αισιόδοξο ΕΙΡΗΝΙΚΟ μέλλον …
ΤΟ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΑΦΗΓΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΒΑΣΙΣΜΕΝΟ ΣΕ ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΛΗΘΙΝΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΣΥΝΕΒΗΣΑΝ
ΟΤΑΝ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΜΟΛΥΝΑΝ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ 1963 ΤΑ ΙΕΡΑ ΧΩΜΑΤΑ ΤΩΝ
ΒΟΡΕΙΩΝ ΠΡΟΑΣΤΙΩΝ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ Ε/Κ ΠΟΛΕΩΝ ΚΑΙ
ΧΩΡΙΩΝ, ΠΟΥ ΕΣΩΣΑΝ ΟΙ ΟΛΙΓΟΙ
ΗΡΩΙΚΟΙ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ….
Η ΜΙΚΡΗ 12 ΧΡΟΝΗ ΓΙΩΡΓΟΥΛΛΑ, ΠΟΥ ΕΠΕΣΕ ΗΡΩΙΚΑ ΜΑΧΟΜΕΝΗ ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ ΤΗΣ 24ης
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1963, ΗΤΑΝ ΤΟ ΜΟΝΑΧΟΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΠΟΥ
ΔΙΕΜΕΝΕ ΣΤΗΝ ΕΜΠΟΛΕΜΗ ΖΩΝΗ ΤΗΣ ΟΜΟΡΦΙΤΑΣ… ΚΑΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΤΑΝ ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ ΕΔΑΦΗ ΜΕ
ΑΛΛΟΥΣ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΣΥΜΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΤΟΥ.
ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΜΑΣ ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΕΣΕΝΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ ΠΟΥ ΕΠΕΣΑΝ
ΜΑΧΟΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΜΑΣ…..»
Ως άγγελους επί της γης ας τα θυμόμαστε .. Τη γέννηση του Ιησού Χριστού
ανήγγειλε ένας άγγελος πρώτα στους ποιμένες που είχαν νυχτερινή βάρδια και
έβοσκαν τα πρόβατα στους αγρούς. Η εμφάνιση του αγγέλου ήταν θαυμαστή, γιατί
συγχρόνως έλαμψε γύρω τους η δόξα του Θεού, ένα φως υπέρλαμπρο. Οι ποιμένες
φοβήθηκαν πολύ, αλλά ο άγγελος του Κυρίου τους μίλησε και τους είπε: «Μη φοβείσθε· διότι ιδού,
ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν,
διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός
Κύριος. Και τούτο θέλει είσθαι το σημείον εις εσάς· θέλετε ευρεί βρέφος
εσπαργανωμένον, κείμενον εν τη φάτνη.» Λουκάς β:10-12
Η αγγελίας της γέννησης του
Σωτήρα του κόσμου συνοδεύτηκε από μια πολύ γλυκιά μελωδία, με τα πιο ευλογημένα
και παρηγορητικά λόγια: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις
ευδοκία». Λουκάς β:14
Ο ύμνος αυτός είναι μια αναγγελία που πρόκειται να
εκτελεστεί κατά πάντα στους ουρανούς, επάνω στη γη και στους ταλαίπωρους
ανθρώπους.
«Δόξα εν
υψίστοις Θεώ»
Η δόξα του
Θεού είναι η επιτυχία της αγάπης Του, να σώσει τον άνθρωπο τον αμαρτωλό. Ο
διάβολος έριξε τον άνθρωπο και τον παρέσυρε στην αμαρτία, στα μίση, στις
αλληλοσφαγές, στους πολέμους, στη θλίψη, στην απελπισία και στο μηδενισμό. Το
μίσος, η κακία και η απάτη του ψεύδους, προσπαθούσαν να επικρατήσουν. Η γέννηση
του Ιησού Χριστού σήμανε το τέλος στο σκοτάδι του ψεύδους και τη φθορά της αμαρτίας.
Ο Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος και γεννήθηκε όπως όλοι οι άνθρωποι και μάλιστα
μέσα στις πιο δυσμενείς συνθήκες, για να φέρει την αλήθεια και το φως και να
σηκώσει τις αμαρτίες όλων των αμαρτωλών ανθρώπων, που θέλουν να ελευθερωθούν. Η
αγάπη του Θεού φανερώθηκε. «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε
τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά
να έχη ζωήν αιώνιον.» Ιωάννης γ:16. Τελικά, η δόξα του Πατέρα είναι ο Ιησούς
Χριστός που σταυρώθηκε επάνω στο σταυρό του Γολγοθά, για να σώσει τους
ανθρώπους. Κάποτε, εκατομμύρια εκατομμυρίων άνθρωποι σωσμένοι θα Τον δοξάζουν
στον ουρανό φωνάζοντας: «Αλληλούια, η σωτηρία και η δόξα και τιμή και η δύμαμις
ανήκουν εις τον Κύριο τον Θεόν ημών.» Αποκάλυψη ιθ:1
«Επί γης
Ειρήνη»
Από τη στιγμή που γεννήθηκε
ο άρχων της ειρήνης, ο Ιησούς Χριστός, σαν άνθρωπος επάνω στη γη, ήρθε και η
ειρήνη στον κόσμο, που άρχισε από τις καρδιές των πιστευσάντων. Ο ίδιος ο
Ιησούς Χριστός δε μίλαγε απλώς για την ειρήνη, αλλά έδινε την ειρήνη.
«Ειρήνην αφίνω εις εσάς, ειρήνην την εμήν δίδω εις εσάς· ουχί καθώς ο κόσμος
δίδει, σας δίδω εγώ. Ας μη ταράττηται η καρδία σας μηδέ ας δειλιά.» Ιωάννης ιδ:
27
Η ειρήνη κατέλαβε τις καρδιές των πιστών και αισθάνονται την ειρήνη του Θεού
μέσα σε ένα ταραγμένο κόσμο. Οι εκκλησίες του Χριστού ζουν σε μια ωραία ειρήνη,
την ειρήνη του Χριστού δια Πνεύματος Αγίου. «Αι μεν λοιπόν εκκλησίαι καθ’ όλην
την Ιουδαίαν και Γαλιλαίαν και Σαμάρειαν είχον ειρήνην.» Πράξεις θ:31.
Και η ειρήνη πάνω στη γη πότε θα εκπληρωθεί; Όταν έρθει ο Ιησούς Χριστός, μαζί
με όλους τους Αγίους, για να ποιμάνει τα έθνη «εν ράβδω σιδηρά». Τότε «θέλουσι
σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών διά υνία και τας λόγχας αυτών διά δρέπανα δεν
θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον
πόλεμον.» Ησαΐας β:4
«Εν ανθρώποις ευδοκία»
Στους ανθρώπους καλή
διάθεση, καλή πίστη στον Ιησού Χριστό, για να λάβουν την προσφορά της αγάπης
του Θεού, την αιώνια Σωτηρία, την αιώνια ζωή και την αιώνια βασιλεία.
«Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι ο ακούων τον λόγον μου και πιστεύων εις τον
πέμψαντά με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν δεν έρχεται, αλλά μετέβη εκ του
θανάτου εις την ζωήν.» Ιωάννης ε:24
Ο άνθρωπος που δέχεται το Χριστό, δέχεται την προσφορά του Θεού, για την αιώνια
ευτυχία του. Η γιορτή των Χριστουγέννων είναι μεγάλη γιορτή, με
τραπέζια, στρωμένα με πλούσια εδέσματα, με μουσικές και δεξιώσεις, με χαρές και
πανηγύρια. Γιατί όμως; Αν δε δεχτεί κάποιος τη Σωτηρία του Ιησού Χριστού τι θα
κερδίσει; Μια προσωρινή επίγεια γιορτή.
Ο Ιησούς Χριστός όμως, δε
θυσιάστηκε επάνω στο Σταυρό του Γολγοθά, για να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα με
γαλοπούλες και το Πάσχα με αρνιά. Θυσιάστηκε για να λυτρωθούμε και
απολυτρωθούμε. Σ’ αυτή τη ζωή γεμάτη αγάπη, χαρά και ειρήνη και ζωή αιώνια και
στην αιωνιότητα με ένα νέο σώμα άφθαρτο και αθάνατο.
Ο μικρότερος εθελοντής 15χρονος, ηρωικός
Έλληνας Κύπριος, Μακεδονομάχος, Βαλκανιομάχος και πολεμιστής του ΑΠΠ. Κύπρος
Ιωάννου (Κυπρής Βοσκού-Πρόπαππος του 98χρονου σήμερα θείου Ανδρέα Βοσκού από
Αγία καεχόμενη Μεσαορία, που με πλήρη διαύγεια μου εξιστορεί άγνωστα ιστορικά
γεγονότα. Τον ευχαριστώ.)
Ο
πρώτος μαθητής που έπεσε στον αγώνα 55-59, ήταν ο Πετράκης Γιάλλουρος από
την επαρχία Αμμοχώστου, φοιτούσε στην έκτη γυμνασίου. Στις 6 Φεβρουαρίου 1956
μαθητές του Γυμνασίου Αμμοχώστου οργανώνουν διαδηλώσεις διαμαρτυρίας για το
κλείσιμό του σχολείου τους φωνάζοντας «ΕΟΚΑ» και «ΕΝΩΣΗ», ενώ
οι Άγγλοι στρατιώτες τους ρίχνουν δακρυγόνα. Ο αρχηγός και σημαιοφόρος των
μαθητών, ο δεκαοκτάχρονος ιδεολόγος Πετράκης Γιάλλουρος, δεν πτοείται, αλλά
ανεμίζει περήφανα τη γαλανόλευκη και σκορπίζει ρίγη ενθουσιασμού στον κόσμο που
περνά. Οι κατακτητές τον χτυπούν στο χέρι και στο στήθος, και το παλληκάρι
ξεψυχά αναφωνώντας «Ζήτω η Ένωση». Κηδεύεται στη γενέτειρά του
Ριζοκάρπασο, μέσα στη νύχτα και στη βροχή, σε συνθήκες συγκίνησης και
πατριωτικής έξαρσης. Ο καθηγητικός σύλλογος και οι συμμαθητές του ψάλλοντας τον
εθνικό ύμνο τυλίγουν τη σωρό του με την ελληνική σημαία και τη συνοδεύουν στην
τελευταία της κατοικία.
Ο ΑΓΕΡΩΧΟΣ ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΠΕΡΗΦΑΝΕΣ ΣΥΜΜΑΘΗΤΡΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο
17χρονος ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΠΕΤΡΑΚΗΣ ΓΙΑΛΛΟΥΡΟΣ. Έγραψε στον πατέρα του λίγο πριν
πέσει μαχόμενος «Δεν συμφωνώ αγαπητέ μου πατέρα στο ότι ένας άνθρωπος πρέπει
πρώτα να κοιτάξει για τον εαυτό του και ύστερα για την πατρίδα του. Τότε αυτός,
καταντά άκρως εγωιστής, τομαριστής και μπορώ να πω αναίσθητος. Διότι όταν δεν
κυριαρχεί μέσα του το αίσθημα της φιλοπατρίας, το ευγενέστερο των αισθημάτων,
δεν είναι δυνατό να κυριαρχεί κανένα άλλο ευγενές αίσθημα… Εξ άλλου, αγαπητέ
μου πατέρα, η ορμή του ανθρώπου προς την ύλη, δηλαδή τον πλούτο και την
καλοπέραση και η ικανοποίηση τούτη, δεν προσφέρει την πραγματική ευτυχία του
ανθρώπου. Την απόλυτη ευτυχία προσφέρει στους ανθρώπους και ιδίως όταν είναι
Έλληνες, η ορμή προς τα ανώτερα ιδανικά την αγάπη προς την Πατρίδα και τον πόθο
ακόμη και να θυσιαστεί για την ελευθερία της που είναι και δική του ατομική
ελευθερία και αξιοπρέπεια».
Δημητριάδης (14 Μαρτίου 1956): ο
πιο μικρός ΗΡΩΑΣ!
- Και συ σκλαβόπουλο,
γιατί θλιμμένο στέκεις και θωρείς; / Μήπως να πολεμήσεις δεν μπορείς;/ - Όπλο δεν έχω ,
Καπετάνιο. / - Να, τις κοτρώνες.
Αρκετές για
σένα, τον μικρούλη./ Και αρπάζει ο ήρως ο μικρός, / ο πιο μικρότερος
απ΄όλους, κοτρώνες. / Για να φέρει Λευτεριά. Ε. Παλληκαρίδης.
Μοιραία ιστορική σύμπτωση … Ο μικρός
Δημητράκης πέφτει μαχόμενος την 14η Μαρτίου 1956…. 14 Μαρτίου 1957, ίδια μέρα, ένα χρόνο μετά, ο ποιητής,
αγωνιστής της Ε.Ο.Κ.Α., μαθητής Ευαγόρας Παλληκαρίδης που ύμνησε τον μικρό ήρωα
και όλους τους πεσόντες συναγωνιστές του, θυσιαζόταν για τον ίδιο λόγο…και
συναντούσε στα επουράνια και τον μικρό του φίλο ήρωα και τους άλλους αδελφούς
του……
Η Κύπρος τότε όλη συγκλονίζεται. Η ΕΟΚΑ
εντείνει τη δράση της. Οι μαθητές μας ξεχύνονται στους
δρόμους. Θέλουν να διαμαρτυρηθούν, να φωνάξουν. Νιώθουν το άδικο να τους
πνίγει. Μαθητές και μαθήτριες σε γυμνάσια και δημοτικά με ελληνικές
σημαίες στα χέρια, με κωδωνοκρουσίες, με συνθήματα, με πέτρες και ξύλα γεμίζουν
τους δρόμους των πόλεων. Οι δυνάστες για άλλη μια φορά στέλλουν πάνοπλους
στρατιώτες να αντιμετωπίσουν την «απειλή» από τα άοπλα παιδιά. Η εξέγερση, που
ξέσπασε την 1η Απριλίου 1955, ήταν παλλαϊκή, φάνηκε όμως από την αρχή πως
πρωταγωνιστής ήταν η Κυπριακή νεότητα. Το 70% των πεσόντων ήταν νέοι 15-25
ετών, από τους οποίους το 7% ήταν μαθητές κάτω των 17.
Πέτρα σε
πέταγαν τα μικρά μου τα χέρια σ’ ένοιωθα λευτεριά να ματώνεις στ’
αστέρια…
Ένα
άγριο κυνηγητό των αθώων παιδιών αρχίζει. Ένα αυτοκίνητο κυνηγά μια ομάδα
παιδιών. Τη στριμώχνει σ’ ένα δρόμο. Οι μικροί διαδηλωτές θα
σκορπίσουν. Ένας όμως δε θα φύγει. Κι αυτός δεν είναι παρά ένας μπόμπιρας.
Ένα παιδάκι εφτά μόλις χρόνων. Έπαιρνε μικρές πέτρες στο μικρό του χεράκι, τις
πετούσε και φώναζε «Λευτερια, Ένωση, Ένωση!». Να ΄ταν ένα είδος παιγνίδι
αυτό το πράγμα για το παιδάκι; Να ‘ταν αντίσταση; Τι μπορούσε να ήταν αυτό το
αθώο μεγαλειώδες ξέσπασμα ενός εφτάχρονου παιδιού;
Κι όμως, οι κατακτητές δε ντράπηκαν, δεν
σεβάστηκαν την παιδική αθωότητα, δεν έδειξαν στοιχειώδη πολιτισμό. Ένας
στρατιώτης σημάδεψε το παιδάκι και μια σφαίρα το πέτυχε στο πρόσωπο, πάνω από
το μάτι.Το αγνό του αίμα έγραψε ανεξίτηλο το όνομά του στην ένδοξη ιστορία του
τόπου μας. Κι έγινε ο Δημητράκης Δημητριάδης ο μικρότερος ήρωας του Αγώνα της
ΕΟΚΑ και ακολούθησε ένδοξα σκαλοπάτια
που παν στην Λευτεριά, για να συναντήσει και τους άλλους πεσόντες αδελφούς του
μικρούς και μεγάλους συμμαθητές, που
πρόσφεραν την ζωή τους αντίδωρο θυσίας και αθανασίας. Ρίγος συγκίνησης
σε διαπερνά όταν στέκεσαι μπροστά στην προτομή του γειτονόπουλου μου μικρού
ήρωα, που στα χέρια του κρατά κοτρώνες για να πολεμήσει τους κατακτητές.
Βρίσκεται στην πρόσοψη του σχολείου Καλογερά που φοιτούσε….
Και ο μικρός ήρωας
17χρονος. μαθητής αγωνιστής προτού απαγχονισθεί ο μεγάλος Ευαγόρας Παλληκαρίδης,
δέκα χρόνια
μεγαλύτερος από τον Δημητράκη, που επάξια
εκπροσωπούσε όλους τους πεσόντες ήρωες μικρούς και μεγάλους έγραψε:
“Θα πάρω μιαν ανηφοριά”,
(το έγραψε σε ένα κομμάτι χαρτί και το άφησε στην τάξη
του ως αποχαιρετιστικό μήνυμα για τους συμμαθητές του τους οποίους άφηνε πίσω.
)
Θα πάρω μιαν ανηφοριά/ Θα πάρω μιαν
ανηφοριά,/ θα πάρω μονοπάτια/ να βρω τα σκαλοπάτια/ που παν’ στη Λευτεριά/ Θ’
αφήσω αδέλφια, συγγενείς/ τη μάνα, τον πατέρα/ μες στα λαγκάδια πέρα/ και στις
βουνοπλαγιές/ Ψάχνοντας για τη Λευτεριά/ θα ‘χω παρέα μόνη/ κατάλευκο το χιόνι,/
βουνά και ρεματιές/ Τώρα κι αν είναι χειμωνιά,/ θα ‘ρθει το καλοκαίρι/ τη
Λευτεριά να φέρει/ σε πόλεις και χωριά/ Θα πάρω μιαν ανηφοριά/ θα πάρω
μονοπάτια/ να βρω τα σκαλοπάτια
που παν’ στη Λευτεριά/ Τα σκαλοπάτια θ’ ανεβώ,/ θα μπω σ’ ένα παλάτι/ (το ξέρω
θάναι απάτη δεν θάναι αληθινό)/ Μες στο παλάτι θα γυρνώ,/ ώσπου να βρω το θρόνο/
Βασίλισσα μια μόνο/ να κάθετε σ’ αυτό/Κόρη πανώρια, θα της πω/ άνοιξε τα φτερά
σου/ και πάρε με κοντά σου/ μονάχ’ αυτό ζητώ.
Αντάξιος με τους ήρωες αυτούς υπήρξε επίσης και
ο 15χρονος μαθητής (υπόδειγμα επίδοσης και ήθους, όπως όλοι οι πεσόντες μικροί
μαθητές) Αριστείδης Χαραλάμπους του Χαράλαμπου και της Χρυστάλλας, από τον
Πεδουλά. Αναθρεμμένος με ελληνοχριστιανικές αρχές από φτωχούς αλλά έντιμους
γονείς, ο Αριστείδης βοηθούσε όσους είχαν ανάγκη, ενώ τα καλοκαίρια εργαζόταν
προκειμένου να συμβάλλει στα προς το ζην. Από νωρίς εντάχθηκε στην ΕΟΚΑ, και
τις νύχτες πήγαινε κρυφά από τους γονείς του σε ένα απόμερο ξωκλήσι της Παναγίας,
όπου προσευχόταν και συντηρούσε όπλα, έφτιαχνε βόμβες, κατηχούσε τους
μικρότερους στον αγώνα. Συχνά μετέφερε τρόφιμα και πολεμοφόδια σε αντάρτες της
περιοχής. Έπεσε ηρωϊκά μαχόμενος. Η μητέρα του ήρωα αφηγείται: «Τα
βράδια που αργούσε να γυρίσει ο Αριστείδης μας αγωνιούσαμε μες στη σιωπή μας.
Όμως, δεν ήταν μόνο ο γιος μας που εργαζόταν για την ΕΟΚΑ. Και οι κορούδες μας
λαμβάνανε μέρος στις διάφορες εκδηλώσεις, κι εμάς κρυφός μας πόθος ήταν η
απελευθέρωση της Κύπρου και η ένωσή της με την Ελλάδα».
Η λεβεντιά του Αριστείδη ήταν εμφανής και μέσα
στο σχολείο. Είναι χαρακτηριστικό το επεισόδιο που αφηγείται ο τότε
Γυμνασιάρχης αγωνιστής μέλος της ΕΟΚΑ Κωνσταντίνος
Γιαλλουρίδης. Στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου οι μαθητές του Γυμνασίου Πεδουλά
ανάρτησαν πολλές γαλανόλευκες σημαίες στο βουνό απέναντι από το σχολείο. Στη
συνέχεια γύρισαν στην τάξη τους και άκουγαν με ζήλο τον φλογερό γυμνασιάρχη
τους, ο οποίος τους μετέδιδε τον παλμό της ημέρας. Κάποια στιγμή οι Άγγλοι
αντιλήφθηκαν τις σημαίες και κίνησαν να τις κατεβάσουν, ο Αριστείδης
Χαραλάμπους, όμως, πρόεδρος των τελειόφοιτων μαθητών, ξεσήκωσε το σχολείο
φωνάζοντας: «Πάμε, κύριε Γυμνασιάρχα, πάμε να εφαρμόσουμε αυτά που μας είπατε
για τη γαλανόλευκη σημαία μας: να μην την εγκαταλείπουμε όταν την ποδοπατούν οι
εχθροί!». Τα 400 παιδιά όρμησαν με ενθουσιασμό έξω από το σχολείο και, με την
υποστήριξη των καθηγητών τους, ανάγκασαν τους κατακτητές να επιστρέψουν τις
σημαίες.
Τον Μάρτιο του 1956 ο Αριστείδης με άλλους
συμμαθητές του επιτέθηκαν και πετροβόλησαν μιαν αγγλική φάλαγγα, και ματαίωσαν
μεγάλη επιχείρηση στα γύρω χωριά. Οι Άγγλοι μάζεψαν 70 μαθητές στο προαύλιο του
σχολείου μέσα στο χιονόνερο και τους κτυπούσαν για να μαρτυρήσουν ποιοι ήταν στην
ΕΟΚΑ, ενώ κάποιους τους έκλεισαν στο στρατόπεδο στις Πλάτρες.
Ο Αριστείδης κρύφτηκε και δεν τον βρήκαν, ενώ
λίγο αργότερα, δύο μέρες μετά την εξορία του Μακαρίου στις Σεϋχέλλες, πήρε και
πάλι διαταγή να επιτεθεί σε αγγλική αυτοκινητοπομπή που θα περνούσε από το
χωριό. Λες και διαισθάνθηκε όμως το τέλος το βράδυ εκείνο, και, αφού έριξε ένα
βλέμμα αποχαιρετισμού στους δικούς του, πέρασε μετά από το σπίτι του
γυμνασιάρχη, για να πάρει κι εκείνου την ευχή του. Κατά τη διάρκεια της επίθεσης
μια βόμβα εξερράγη στο χέρι του και τον
τραυμάτισε θανάσιμα. Λίγο πριν ξεψυχήσει ζήτησε να φωνάξουν τη μάνα του, η
οποία έτρεξε, δεν τον πρόλαβε όμως ζωντανό. Παρ' όλα αυτά, μες στον σπαραγμό
της βρήκε το κουράγιο να δηλώσει: «Ο γιος μου έδωσε τη ζωή του για την πατρίδα,
χαλάλι της!».
Απολογούμαι, που λόγω στενότητας χώρου
αδυνατώ να καταγράψω όλους τους μικρούς μας ήρωες, τις ηρωϊκές άγιες μέρες και
πράξεις τους. Χρειάζονται πολλοί τόμοι ιστορικοί για να περιγράψει κανείς την
αυτοθυσία αυτών των αγγελικών παιδιών μας, που μας άφησαν ιερές παρακαταθήκες,
αισιοδοξίας όπως ο *Άγγελος ειρήνης, που πρέπει σήμερα τις χαλεπές μέρες, που
περνά ο Ελληνισμός συμβολικά να μας νουθετούν και διδάσκουν, ότι σύντομα σε
αυτό το πολύπαθο νησί μας η ευλογία και τα χαρμόσυνα μηνύματα των Χριστουγέννων
θα φέρουν Λευτεριά και Ειρήνη. ΔΟΞΑ ΕΝ ΥΨΙΣΤΟΙΣ ΘΕΟ ΚΑΙ ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΗΝΗ….
Σημειώνω ότι με πρωτοβουλία του
αγαπητού Προέδρου Ηρακλή Ζαχαριάδη και της επιτροπής ΕΠΟΚ, τους οποίους
ευχαριστώ θερμά, τόσο το διήγημα για την μικρή ηρωϊδα Γιωργούλλα, όσον και το
ιστορικό βιβλίο, που καταχωρήθηκε με άλλα τιμητικά αφιερώματα, έλαβαν αριστεία.
Ταπεινά τα αριστεία αυτά τα αφιερώνω σε όλα τα παιδιά μας, που έπεσαν μαχόμενα.
Αυτά ήταν τα άριστα των αρίστων. Εγώ ο δι..ΑΣΗΜΟΣ ,ότι κατέγραψα τα ερανίσθηκα
από το μεγαλείο αυτών των πεσόντων ηρωικών παιδιών μας. Είναι εκατοντάδες και κατά
την περίοδο του 55-59 και του 63-64-67, αλλά και του 74 κατά την βάρβαρη
τουρκική εισβολή. Ας μην επεκταθώ και επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που
εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνόπουλα και Ελληνοπούλες είτε σφαγιάστηκαν είτε
μεταφέρθηκαν στα σκλαβοπάζαρα της Τουρκίας. Είναι τοις πάσι γνωστά. ΑΙΩΝΙΑ ΔΟΞΑ
ΚΑΙ ΤΙΜΗ.
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΝΑ
ΦΕΡΕΙ ΣΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΠΡΟ ΛΕΥΤΕΡΙΑ,
ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΟ.
ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΝΤΩΝΑΣ – ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΠΡΟ.
ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΗΡΩΑ ΝΕΟΥ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΟΥ ΧΡΙΣΤΑΚΗ ΑΝΤΩΝΑ, ΠΟΥ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΕΠΕΣΕ ΗΡΩΙΚΑ
ΜΑΧΟΜΕΝΟΣ ΤΟΝ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟ ΤΟΥ 1974, ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΠΑΣΧΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΜΑΖΙ ΜΕ
ΑΛΛΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΣΥΜΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ ΤΟΥ.
www.ledrastory.com
*ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΚΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: Η πρώτη διχοτόμηση της Κύπρου,
Χριστούγεννα» του 1963
Τα Χριστούγεννα του
1963 στην Κύπρο έμειναν στην Ιστορία ως τα «ματωμένα Χριστούγεννα». Για
κάποιους η «τουρκική ανταρσία». Και για κάποιους ακόμα περισσότερο αίμα στο μύλο
της ιστορίας του Κυπριακού από τους βαβάρους. Τα Χριστούγεννα του 1963 ήταν στην πραγματικότητα η
πρώτη διχοτόμηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, που επέβαλε η Τουρκία. Προηγήθηκαν άγριες
επιθέσεις των Τ/Κ εξτρεμιστών
κατά ΕΚ αμάχων και εκατοντάδες γυναικόπαιδα σφαγιάστηκαν, με την Τουρκία ιταμά να απειλεί και τότε το νησί και η όλη κατάσταση να προαναγγέλλει το τι θα
συνέβαινε 11 χρόνια μετά…Τότε ορίστηκε και η «Πράσινη Γραμμή» στη Λευκωσία…
Για αυτό ο σημερινός ΥΠΕΞ της Τουρκίας
Τσαβούσογλου την ήττα αυτή των μυρίων εξοπλισμένων Τούρκων με την συμπαράσταση
της Τουρκίας, δεν την χώνεψε ποτέ και ιταμά δηλώνει ότι οι ΕΚ …στα καλά
καθούμενα τα …Χριστούγεννα του 63 επιτέθηκαν στους …αθώους ΤΚ, που πρώτοι
άρχισαν τις βιαιοπραγίες .. αλλά τα μούτρα τους έσπασαν …. Και … επήλθε από
τότε η «διχοτόμηση». ΑΝΤΙ ΝΑ ΤΡΙΖΕΙ ΤΟ ΑΜΑΞΙ, ΤΡΙΖΕΙ Ο ΑΜΑΞΗΛΑΤΗΣ ….. Η ΕΣΚΕΜΜΕΝΗ ΛΗΘΗ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ ΤΩΝ
ΒΑΡΒΑΡΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΘΡΑΣΥΤΗΤΑ
ΓΕΝΝΑ…. Το
θράσος είναι χρήσιμο γι΄ αυτούς, που ξέρουν να εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες. Μαρσέλ Προυστ
Α,Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου