Γράφει ο Αντρέας Αντρέου
Η καμπάνα χτύπησε. Πένθιμα και πάλι. Άλλη μια μάνα κλαίει το παιδί της. Άλλος ένας πατέρας βλέπει το γιο του να χάνεται. Κι άλλα παιδιά χάνουν για πάντα την παρέα ενός καλού τους φίλου. Δεν θα δώσουν ποτέ ξανά ραντεβού για καφέ. Το μόνο ραντεβού που θα δώσουν μαζί του είναι όταν θα του ανάβουν το καντήλι, κρατώντας άσβεστη τη μνήμη του. Η κοινωνία σε Κύπρο και Ελλάδα σοκαρισμένη. Σοκαρισμένη, γιατί ο λόγος που ένας νέος, ο Άλκης, δεν είναι πια μαζί μας, είναι επειδή υποστήριζε άλλη ομάδα από αυτήν που «έπρεπε». Επειδή, μάθαμε να ζούμε σε ένα κόσμο του «πρέπει», χωρίς να γνωρίζουμε τον κάθε έναν άνθρωπο ξεχωριστά. Μακριά από παρωπίδες, μακριά από χρώματα. Και κυρίως, μακριά από φανατισμούς.
Πόσο απλό και ταυτόχρονα πόσο δύσκολο είναι να αναθρέψουμε τις νέες γενεές με ανθρωποκεντρική παιδεία; Πόσο μακριά είμαστε από αυτό; Είναι εφικτό; Κατά την ταπεινή μου άποψη, ναι. Αλλά για να επιτύχει αυτό, πρέπει να αλλάξουμε πρώτα τους ίδιους τους εαυτούς μας και μετά τους μικρότερους μας, τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Οφείλουμε να αποβάλουμε το φανατισμό από πάνω μας και να απολαύσουμε το ποδόσφαιρο και γενικά τον αθλητισμό όπως ακριβώς πρέπει. Σαν η διαφυγή από τα καθημερινά προβλήματα, σαν το δίωρο της βδομάδας που ξεφεύγουμε από την ρουτίνα. Τίποτα δεν χωρίζει έναν ΠΑΟΚτσή από έναν Αρειανό, έναν Ολυμπιακό από έναν Παναθηναϊκό.
Όλοι, στο τέλος της ημέρας, είμαστε απλοί άνθρωποι, με τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες ανησυχίες και προ πάντων την ίδια Πατρίδα. Ο Άλκης, ο Νάσος και κάθε άλλος νεαρός που έχασε άδικα τη ζωή του, πέθαναν δεύτερη φορά μετά το τραγικό συμβάν. Τους σκότωσαν για δεύτερη φορά, αυτοί που έτρεξαν να εκμεταλλευτούν πολιτικά τον θάνατό τους. Χωρίς ντροπή, έβαλαν πιο ψηλά τη δίψα τους για ψήφους, καρέκλες, αξιώματα και διακρίσεις από τον πόνο ενός γονιού για τον αδόκητο χαμό του παιδιού του. Αυτοί όλοι, ίσως διέπραξαν μεγαλύτερο έγκλημα και από τον ίδιο τον φονιά του Άλκη, αφού αρέσκονται στο να εκμεταλλεύονται συχνά τέτοια γεγονότα.
Κλείνοντας, ευχή μου είναι ο Άλκης να είναι ο τελευταίος. Να ζήσουμε σε μια κοινωνία απαλλαγμένη από τον φθόνο και το μίσος. Να μην θέλουμε να είμαστε καλύτεροι από το δίπλα μας, αλλά να θέλουμε ο καθένας μας να είναι χρήσιμος με τον δικό του τρόπο στην Πατρίδα μας. Δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα. Μόνο τις σκλάβες μας πατρίδες να μας καρτερούν. Άλκη στο καλό. Είθε να είσαι ο τελευταίος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου