Το βασικό χαρακτηριστικό της
πολιτικής Τραμπ ήταν ο αντισυστημικός-αντισυμβατικός λόγος και η πρακτική του,
απόρροια της προσωπικότητας του. Προσπάθησε να κινηθεί, κατά την άσκηση των
προεδρικών καθηκόντων του, έξω από το πλαίσιο του πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ,
άλλες φορές επιτυχώς, άλλες όχι. Πάντως το επιχείρησε.
Σε αυτήν την πορεία του κινητοποίησε πολίτες οι οποίοι προηγουμένως ουδεμία είχαν σχέση με την πολιτική. Ήταν πολιτικά μη ανιχνεύσιμοι. Στα όσα κατήγγειλε ο Τραμπ βρήκαν όλα αυτά που μισούσαν και τους προκαλούσαν μιαν απέχθεια για την πολιτική, εξ ού και η αποχή τους από τα κοινά.
Στα έργα και στους λόγους του Τραμπ, αυτή η
ξεχασμένη Αμερική, ανακάλυψε τον «κινητοποιητικό μύθο» της που την έστειλε για
πρώτη φορά στην κάλπη το 2016.
Όλοι αυτοί οι Αμερικανοί πολίτες, με πολύ
συγκεκριμένα κοινωνικά χαρακτηριστικά, αίφνης ανακάλυψαν πως γράφουν Ιστορία.
Από ξεχασμένοι και απόκληροι της πολιτικής έγιναν πρωταγωνιστές, γιατί ο Τραμπ
έφερε στην επιφάνεια όλα όσα είχαν καταχωνιασμένα στις συνειδήσεις τους. Τα
ενοποίησε πολιτικά και τους τα προσέφερε ως μια ιδεολογική και πολιτική
πλατφόρμα.
Με απλά λόγια διεύρυνε το πεδίο μέσα στο
οποίο διεξάγεται το πολιτικό παιχνίδι στις ΗΠΑ. Συνεπώς και ο Τραμπ να φύγει
αυτοί που τον ψήφισαν θα παραμείνουν ως συγκροτημένο σώμα, γιατί ανακάλυψαν την
δύναμη τους.
Η σχέση εκπροσώπησης, δηλαδή η σχέση μεταξύ
ηγεσίας και βάσης είναι διαλεκτική, όπως λέγαμε στα αμφιθέατρα στην δεκαετία
του 70. Δηλαδή πρόκειται για μια δυναμική σχέση στην οποία η ηγεσία διαμορφώνει
την βάση και η βάση επηρεάζει και προσανατολίζει την ηγεσία.
Σήμερα στις ΗΠΑ υπάρχει πλέον διαμορφωμένη,
στον χώρο του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, μια σημαντική κοινωνική βάση, που θα
επιδιώξει να εκφραστεί και μετά την πιθανή απομάκρυνση του Τραμπ από την ηγεσία
του. Θα επιδιώξει να βρει τον εκφραστή όλων αυτών των χαρακτηριστικών που
ανέδειξε ο Τραμπ και τα οποία τους εξέφραζαν.
Επειδή η ηγεσία με την βάση
αλληλοκαθορίζονται και αλληλεπιδρούν, εφ' όσον υπάρχει κοινό θα βρεθεί και ο
ηγέτης που θα θελήσει να το εκφράσει. Η ύπαρξη αυτού του ευμεγέθους πολιτικού
και κοινωνικού σώματος αποτελεί πρόκληση για κάθε πολιτικό.
Από την άλλη πλευρά το Δημοκρατικό κόμμα
σαφώς μετατοπίστηκε προς τα αριστερά, για τα δεδομένα των ΗΠΑ. Η ιδεολογική και
πολιτική πίεση που δέχτηκε ο παραδοσιακός ηγετικός πυρήνας του από τον Σάντερς
και τους left liberals ήταν σημαντική και ως εκ τούτου καθοριστική στην
διαμόρφωση της ατζέντας του και της φυσιογνωμίας του.
Έτσι προκλήθηκε αυτός ο διαπιστωμένος
διχασμός στην κοινωνία των ΗΠΑ. Το Δημοκρατικό κόμμα κινήθηκε προς τα αριστερά,
καλύπτοντας πολιτικά τους antifa και διάφορες συλλογικότητες με ιδιαίτερο
ταυτοτικό χρώμα και το Ρεπουμπλικανικό κόμμα με τον Τραμπ κινήθηκε σε θέσεις
αντισυστημικές-αντισυμβατικές προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Το στοίχημα για τις ΗΠΑ είναι, αν ο
παραδοσιακός ηγετικός πυρήνας των Ρεπουμπλικάνων θα επιδιώξει να επαναφέρει το
κόμμα μέσα στα συστημικά πλαίσια, αποβάλλοντας τα χαρακτηριστικά του Τραμπισμού
και αν ο Μπάιντεν θα θελήσει να περιθωριοποιήσει την αριστερή πτέρυγα του
κόμματος του.
Μόνον έτσι θα καλυφθεί, στο πολιτικό
επίπεδο, αυτό το χάσμα που έχει δημιουργηθεί στην αμερικανική κοινωνία.
Σε αυτήν την περίπτωση το πρόβλημα
βρίσκεται στα «ορφανά» του Τραμπ που είναι πολλά εκατομμύρια και τα οποία θα
επιζητήσουν την πολιτική εκπροσώπηση τους.
Ως γνωστόν όταν ανοίγει ο ασκός του Αιόλου
οι άνεμοι που βγαίνουν από μέσα είναι ανεξέλεγκτοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου