Τα λίγα 24ωρα που έχουν περάσει από το αποτέλεσμα των εκλογών της 9ης Ιουνίου, είναι νομίζω ικανά για να κάνουμε νηφάλιες αποτιμήσεις και να δούμε το αποτέλεσμα με την σοβαρότητα που πρέπει. Νικητής η ακροδεξιά στας Ευρώπας και η αποχή στην Ελλάδα, ακούμε παντού να λένε και να γράφουν.
Πράγματι η ακροδεξιά, χωρίς εισαγωγικά, κατέγραψε τα υψηλότερα ποσοστά της. Κόμματα που από χώρα σε χώρα έχουν διαφορές μεταξύ τους, συγκέντρωσαν την συντηρική διαμαρτυρία στα κοινωνικά ζητήματα και την εθνική διαμαρτυρία στο πρόβλημα της μετανάστευσης και της αντικατάστασης πληθυσμού. Αυτό από μόνο του είναι ένα θετικό φαινόμενο απέναντι στην δικαιωματιστική ελίτ των Βρυξελλών και του Ατλαντικού.
Η ακροδεξιά όμως αυτή έχει επιλέξει να είναι ή να μεταλλαχθεί σε έναν δεξιό συμπλήρωμα της κεντροδεξιάς για να κυβερνήσει και να ελπίζει σε μία αυστηροποίηση των νόμων για την μετανάστευση στην καλύτερη των περιπτώσεων. Με εξαίρεση την Ιταλία, την Γαλλία και την Αυστρία ίσως, τα κόμματα αυτά κυβερνούν ή προσπαθούν να κυβερνήσουν με τα πρώην δεξιά συστημικά κόμματα. Το ερώτημα που τίθεται άμεσα είναι το εξής: αξίζει να χάσεις την ουσία των ιδεών σου, όπως η αντίθεση στη ρίζα του κακού που είναι ο φιλελευθερισμός, για κάποιους απλά πιο αυστηρούς νόμους; Για αρκετούς η απάντηση φαντάζει εύκολη, “καλύτερα από το τίποτα ” , θα πουν και θα ετοιμάσουν κουστούμια κυβερνητικά και μη. Είναι η παλιά λογική του εισοδισμού σε κόμματα εξουσίας που οδήγησε, χωρίς καμία εξαίρεση, σε ενσωμάτωση και προσωπική καριέρα των όσων το έπραξαν. Το ίδιο όμως αποτέλεσμα είχαν και οι όποιες διαδικασίες συγκυβέρνησης, με τα ακροδεξιά κόμματα να χάνουν ψήφους στην επόμενη εκλογική διαδικασία, αμέσως μετά την όποια κυβερνητική συμμετοχή τους, βλέπε το Vox στην Ισπανία πρόσφατα και το αυστριακό Κόμμα της Ελευθερίας λίγο παλαιότερα.
Η μάχη των ιδεών.
Για να φύγουμε από την Ευρώπη και να έρθουμε στην Ελλάδα και στα του οίκου μας , οφείλουμε να δούμε την ουσία των πραγμάτων. Αυτή η ουσία βρίσκεται στην μάχη των ιδεών και στην κοινωνική μηχανική που αυτή επιβάλλει. Ο πολυπολιτισμός, ο δικαιωματισμός, η αθρησκεία, η αποδόμηση της έννοιας Έθνος δεν είρθε ξαφνικά, ούτε από την μία ημέρα στην άλλη. Αντίθετα ήταν μια μακρά διαδικασία που ξεκίνησε από τον φιλελευθερισμό, ο οποίος έδωσε τα ηνία στον κάθε έκφανσης Μαρξισμό για να παραδώσει την σημερινή σκυτάλη στον δικαιωματισμό πολύχρωμης απόκλισης. Η ρίζα λοιπόν του κακού είναι η εφαρμογή αυτών των ιδεών στις παγκόσμια διακυβέρνηση . Άρα το κάθε σουλούπωμα ή προσωρινό ανάχωμα σε αυτήν την κυβερνητική δομή, δεν μπορεί να αλλάξει, ούτε να διορθώσει κάτι από την στιγμή που υπάρχει η αιτία του προβλήματος, οι μειονότητες δηλαδή που αποτελούν τις ελίτ της πολιτικής , οικονομικής και κοινωνικής ορθότητας.
Με το να ζητά για παράδειγμα ο Βελλόπουλος, συγκυβέρνηση , με το 9,5 % των ψήφων, απλά αποδεικνύει ότι θέλει να εισέλθει στο σύστημα αυτό εξουσίας ως ένα πατριωτικό αγκωνάρι. Το αυτό και η κ. Λατινοπούλου που προέκυψε διαδικτυακά, κατά δήλωσή της εκφράζει την αστική δεξιά της πάλαι ποτέ σαμαρικής και καραμανλικής ΝΔ και στην ουσία αποτελεί μία καλομονταρισμένη δεξιά σε αναμονή συγκυβέρνησης. Να συγκυβερνήσουν θέλουν αυτοί οι κύριοι και κυρίες και το δηλώνουν. Εκμεταλλεύθηκαν άριστα το κενό στον εθνικό χώρο και εισήλθαν, όχι για να ανατρέψουν τις πολιτικές της ΝΔ αλλά για να τις σουλουπώσουν από τα δεξιά. Ά, και να δώσουν και καμία θεσούλα στον πάγκο σε όποια από τα χαμένα ταλέντα του χώρου προλάβουν να μπουν.
Εθνικισμός στο σήμερα.
Σε κάθε περίπτωση, το πρόβλημα βρίσκεται σε αυτό που είπαμε πριν, στο ότι βρήκαν κενό, οι προαναφερθέντες, και εισήλθαν καθώς η φύση απεχθάνεται τα κενά. Δεν θέλω εδώ να αναφερθώ σε καταστάσεις που δεν οφείλονται στο Εθνικό Μέτωπο και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να τις χρεωθεί. Στην κοινοβουλευτική υποεκπροσώπηση, στις προσωπικές στρατηγικές, στον τυχοδιωκτισμό, στην αναζήτηση πολιτικού μεροκάματου, στην τοξικότητα της έκφρασης προσωπικών διαφορών, στην ενοχοποίηση εννοιών και πρακτικών. Όλα αυτά συνέβησαν, υπάρχουν και αποξένωσαν ,κουράζοντας αγωνιστές που έκατσαν σπίτι τους και ψηφοφόρους που πήγαν στα προλεγόμενα αγκωνάρια που έχουν, τουλάχιστον προς τα έξω, μια καλύτερη εικόνα. Ούτε τέλος οι απαγορευτικοί νόμοι αποτελούν, ακόμα σε αυτό το στάδιο, δικαιολογία. Αντίθετα, όπως είδαμε το καλοκαίρι του 2023 μπορούν να αποτελέσουν διαφήμιση, αρκεί βέβαια να υπάρχει η δυνατότητα διαχείρισης αυτής της διαμαρτυρίας.
Το βασικότερο πρόβλημα που υπάρχει στον χώρο και συνακόλουθα στο Εθνικό Μέτωπο, είναι η αποιδεολογικοποίηση της κοινωνίας. Αυτό φαίνεται καί στην ψήφο διαμαρτυρίας που σήμερα την έχεις και αύριο πάει αλλού καί στο φαινόμενο της αποχής. Ειδικά το τελευταίο δεν είναι διαμαρτυρία αλλά αδιαφορία και μοιρολατρία της κοινωνίας.
Στο δια ταύτα λοιπόν, ο Εθνικισμός έχει και παραέχει λόγο ύπαρξης, πολιτικής, ιδεολογικής και φυσικά κινηματικής. Η λαθρομετανάστευση θα ενταθεί, η φτωχοποίηση θα διευρυνθεί, το ξεπούλημα και τα λουκέτα θα γιγαντωθούν . Αυτά τα προβλήματα δεν θα τα αντιμετωπίσει καμία συγκυβερνητική λύση ούτε θα μπορεί να ακουστεί καμία φωνή λογικής. Η οργή, η πίκρα, η απόγνωση, ο φόβος θέλουν πάθος , θέλουν Εθνικισμό. Όμως και ο Εθνικισμός θέλει λιγότερη ιδεολογία, περισσότερη εικόνα, νέους συναγωνιστές στα νέα μέσα επικοινωνίας. Η οργάνωση, ο σκτιβισμός, η Πίστη είναι αυτά που μας κρατάνε ζωντανούς. Η επικοινωνία με την κρίσιμη κοινωνική μάζα που θέλει την αλλαγή της καθημερινότητας, είναι αυτό που μας γιαγαντώνει. Η διάθεση αγώνα, η δυνατότητα προσαρμογής, η συμμετοχή, η προσφορά εργασίας και ελπίδας είναι αυτό που μας δίνει διάρκεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου