ις τελευταίες μέρες, με αφορμή κάποιες δηλώσεις της βουλευτού της ΝΔ Νίκης Κεραμέως ξεκίνησε μια συζήτηση για την δήθεν "ιδεολογική ανωτερότητα" της Αριστεράς και για το κατά πόσον ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η δεν είναι αριστερά.
Θεωρώ ότι αυτή η συζήτηση αναδεικνύει το βαθύ κόμπλεξ, που διακατέχει μέρος δεξιών και κεντρώων πολιτκών στην Ελλάδα έναντι της Αριστεράς, με τρόπο που επί σειράν δεκαετιών της επέτρεψε να κυριαρχήσει ιδεολογικά στην Ελλάδα. Κι όπως έλεγε ο Αντόνιο Γκράμσι, ο θεωρητικός του ιταλικού κομμουνιστικού κόμματος, όποιος πετυχαίνει να κυριαρχήσει ιδεολογικοπολιτικά σε μια κοινωνία, είναι ζήτημα χρόνου να επικρατήσει και στην πολιτική εξουσία.
Αυτό ακριβώς συνέβη στην Ελλάδα μετά το τέλος της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Η δεξιά και το κέντρο, φοβούμενες τις ανερχόμενες τότε ιδέες της αριστεράς, υπέκυψαν και δέχτηκαν την ιδεολογική της επικυριαρχία, που ήταν νομοτελειακά βέβαιο ότι αργά η γρήγορα θα οδηγούσε στην πολιτική επικράτηση της αριστεράς ως κυρίαρχης πολιτικής δύναμης. Το πρώτο βήμα έγινε με την ανάδειξη του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα το 1981 κι ολοκληρώθηκε με την επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015.
Θέτω πλέον ορισμένα απλά ερωτήματα: Ποιοί είναι οι αγώνες της Αριστεράς, που τιμούν η κ. Κεραμέως κι οι συνοδοιπόροι της; Είναι η Εθνική Αντίσταση κι ο αντιδικτατορικός αγώνας; Καμιά αντίρρηση. Αλλά δεν ήταν μόνη η αριστερά και στις δύο αυτές περιπτώσεις. Υπήρξαν πάρα πολλοί άλλοι από τους υπόλοιπους πολιτικούς χώρους, που συμμετείχαν ενεργά και με αυτοθυσία. Συνεπώς δεν μιλάμε για αγώνες της Αριστεράς αλλά για αγώνες του μεγάλου τμήματος της ελληνικής κοινωνίας. Όμως δεν έχω ακούσει, κι ούτε πρόκειται φοβάμαι ότι θα ακούσω, αριστερούς πολιτικούς να πλέκουν το εγκώμιο της Δεξιάς και του Κέντρου για την συμβολή τους στην Εθνική Αντίσταση και στον αντιδικτατορικό αγώνα.
Πάμε τώρα στο αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ή δεν είναι αριστερά. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερά, τότε ποιός είναι; Το ΚΚΕ, η Ζωή Κωνσταντοπούλου κι η ΛΑΕ του Λαφαζάνη, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ η ο Ρουβίκωνας. Γιατί αυτοί λένε ότι είναι η Αριστερά. Αναμφίβολα όλοι αυτοί ανήκουν στην Αριστερά κι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί το ισχυρότερο τμήμα της, με τις όποιες εσωτερικές πολιτικές διαφορές κι αν έχουν. Το να λέει όμως μια νεοδημοκράτισα πολιτικός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερά και δεν εφαρμόζει αριστερές πολιτικές, είναι σαν να λέει ότι υπάρχει κάποια άλλη Αριστερα (άραγε που εκτός από την φαντασία της κ. Κεραμέως) που είναι καλύτερη, αποτελεσματικότερη, πιό ανθρώπινη και φιλολαϊκή. Αν αυτό πιστεύει η κ. Κεραμέως, κι όσοι συμφωνούν μαζί της, δικαίωμα τους. Αλλά τότε γιατί δεν προσχωρούν στην Αριστερά αφού είναι καλύτερη και πιό ανθρώπινη;
Το βέβαιον είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι Αριστερά. Οι αποκαλύψεις Βαρουφάκη επιβεβαίωσαν ότι σκοπό είχε την έξοδο από το ευρώ και την καθεστωτική αλλαγή. Οταν δεν του βγήκε για αντικειεμενικούς λόγους, έκανε αναγκαστική αλλαγή αλλά αυτή δεν ήταν ουσιαστική. Εντάσσονταν σε αυτό που έλεγε ο Λένιν: "Μέχρι να παγιώσουμε την εξουσία μας, θα κάνουμε ένα βήμα μπρος και δύο βήματα πίσω". Κι αυτό πραγματοποιεί η κυβέρνηση Τσίπρα σήμερα. Εφαρμόζει πολιτικές μνημονιακές μέχρι ενός σημείου. Αλλά τις εφαρμόζει με τρόπο που συνάδει με την λογική της Αριστεράς, Καταστρέφει με την ληστρική φορολογική της πολιτική την μεσαία τάξη, την όποια επιχειρηματική δραστηριότητα απέμεινε και τους ιδιοκτήτες ακινήτων. Όποιος θεωρεί ότι αυτή ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΗ πολιτική είναι εντελώς εκτός πραγματικότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου