Γράφει ο Ανδρέας Κατσούρης
Η απάντηση που ίσως θα δώσουν οι περισσότεροι είναι ότι, όχι μόνον δεν είναι αντικειμενικά, αλλά εξυπηρετούν τις σκοπιμότητες που τους υποβάλλουν οι ιδιοκτήτες τους ανάλογα με τις πολιτικές και κομματικές τους πεποιθήσεις ή οι πολιτικοί προϊστάμενοί τους, αν τα μέσα ενημέρωσης ανήκουν στο κράτος, οπότε η εκάστοτε κυβέρνηση τα χρησιμοποιεί ανενδοιάστως, για να προβάλλουν όσα συμφέρουν στο κόμμα και στους κυβερνώντες, ενώ την ίδια ώρα μιλά δήθεν για την ανεξαρτησία και την αυτονομία τους. Ελάχιστα ΜΜΕ είναι ανεξάρτητα και πολυφωνικά.
Η επιλογή και η σειρά των ειδήσεων που θα προβάλουν, καθώς και ο χρόνος που θα αφιερώσουν στην καθεμιά από αυτές, και ο τυχόν σχολιασμός τους από «ειδικούς» καλεσμένους, όπως και η επιλογή των λέξεων που θα χρησιμοποιήσουν στην παρουσίασή τους, όλα αυτά μπορούν να δημιουργήσουν την επιδιωκόμενη εντύπωση στους θεατές ή τους ακροατές.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα θα δώσουμε από την πρόσφατη ειδησεογραφία.
Σχετικά με αυτό που συνέβη με τον Ιρανό στρατηγό Σουλεϊμανί. Πολλά μέσα ενημέρωσης μιλάνε για τον «θάνατο» του στρατηγού αυτού. Θάνατος, όμως, από τι; Πρόκειται για φυσικό θάνατο λόγῳ π.χ. γήρατος ή μήπως για θάνατο λόγῳ ανίατης αρρώστιας ή τροχαίου ή άλλου ατυχήματος; Όχι, βέβαια.
Σχετικά με αυτό που συνέβη με τον Ιρανό στρατηγό Σουλεϊμανί. Πολλά μέσα ενημέρωσης μιλάνε για τον «θάνατο» του στρατηγού αυτού. Θάνατος, όμως, από τι; Πρόκειται για φυσικό θάνατο λόγῳ π.χ. γήρατος ή μήπως για θάνατο λόγῳ ανίατης αρρώστιας ή τροχαίου ή άλλου ατυχήματος; Όχι, βέβαια.
Στην προκειμένη περίπτωση η λέξη που πρέπει να χρησιμοποιηθεί, για να αποδώσει την αλήθεια, είναι η λέξη «δολοφονία» και μάλιστα εκ προμελέτης.
Ο αλλοπρόσαλλος πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλτ Τραμπ, πιθανώτατα για να στρέψει την προσοχή της Αμερικανικής κοινής γνώμης μακριά από το πρόβλημα της παραπομπής του από την Αμερικανική Βουλή με το ερώτημα της αποπομπής του και ίσως και για άλλους λόγους που αποσκοπούν στην ενίσχυση της υποστήριξής του από τους Αμερικανούς ψηφοφόρους, προχώρησε σε αυτήν την μαφιόζικη ενέργεια που είναι πέραν κάθε έννοιας του Διεθνούς δικαίου, με απρόβλεπτες συνέπειες για την εξέλιξη των γεγονότων και τη διεθνή ειρήνη.
Για άλλη μια φορά οι πραγματικές αιτίες και οι πραγματικοί στόχοι αυτής της ενέργειας αποκρύπτονται συνειδητά με επίπλαστα πιθανώτατα προσχήματα. Όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές, «ληθεστάτη πρόφασις», κατά τον Θουκυδίδη, είναι «ἀφανεστάτη», αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν απαιτείται ιδιαίτερη εξυπνάδα, για να την αντιληφθεί κάποιος, ενώ οι δικαιολογίες που προβάλλονται είναι στάχτη στα μάτια, για να επικαλύψουν τις αληθινές προθέσεις.
Ως επίλογο αυτών των παρατηρήσεων και αυτής της συμπεριφοράς των ΗΠΑ θα ήταν χρήσιμο να ακούσει κάποιος την ομολογία του Αμερικανού στρατηγού Wesley Clark ότι είχε σχεδιασθεί το 2011, λίγες μόνον ημέρες μετά την τρομοκρατική επίθεση και την πτώση των δίδυμων πύργων στη Νέα Υόρκη, από τον τότε πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών ο πόλεμος, χωρίς συγκεκριμένο λόγο, και η διάλυση επτά χωρών μέσα σε πέντε χρόνια, του Ιράκ, της Συρίας, του Λιβάνου, της Λιβύης, της Σομαλίας, του Σουδάν και του Ιράν!
Πράγματι, όλες σχεδόν έχουν καταστραφεί και διαλυθεί, με πιο εντυπωσιακά παραδείγματα το Ιράκ, τη Συρία και τη Λιβύη με θύματα εκατοντάδες χιλιάδες αμάχους και τον ξεριζωμό εκατομμυρίων άλλων. Ο «τρομοκράτης» Σουλεϊμανί, κατά τους Αμερικανούς, ωχριά μπροστά στις εκατόμβες θυμάτων που προξένησαν οι Αμερικανικές στρατιωτικές επεμβάσεις με τη συνέργεια των «προθύμων» Δυτικών συμμάχων τους, κυρίως των Αγγλογάλλων, στις προαναφερόμενες χώρες.
Φαίνεται ότι τώρα ήρθε η ώρα για τον πόλεμο και τη διάλυση του Ιράν!
Θέατρο του παραλόγου; Ναι! Προκαλείς τον αντίπαλο με δολοφονία και τον απειλείς ότι, αν αντιδράσει με οποιονδήποτε τρόπο, τα πλήγματα εναντίον του θα είναι συντριπτικά.
Θέατρο του παραλόγου; Ναι! Προκαλείς τον αντίπαλο με δολοφονία και τον απειλείς ότι, αν αντιδράσει με οποιονδήποτε τρόπο, τα πλήγματα εναντίον του θα είναι συντριπτικά.
Και το εντελώς απαράδεκτο! Απειλείς ότι μεταξύ των στόχων συμπεριλαμβάνονται σημαντικά πολιτιστικά μνημεία του αντιπάλου, μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς, πράγμα που απαγορεύεται από διεθνείς συνθήκες και συμβάσεις! Μόνον ένας βάρβαρος θα αποτολμούσε κάτι τέτοιο, όπως οι Βάνδαλοι στο απώτερο παρελθόν και τα εκάστοτε φανατισμένα βάρβαρα στίφη. Το να ακούγεται αυτό από το στόμα ενός προέδρου μιας μεγάλης δύναμης, προκαλεί ανατριχίλα.
Πηγή: Πρωινός Λόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου