Ταξείδι στο παρελθόν.

 Γράφει η Μαρία Ι. Γιαλαμά

Διασχίζοντας τον Ελλαδικό χώρο, από την Αθήνα έως και τον Έβρο, πλήθος εναλλασσομένων εικόνων, εντυπωσιάζει αλλά γεννά και σκέψεις. Τόσο πολλές και τόσο διαφορετικές μεταξύ τους εικόνες, αλλά και τόσο ίδιες με αυτές ενός δυσκόλου παρελθόντος του δευτέρου ημίσεως του 20^ου αιώνος, το οποίο οι Έλληνες μεταπολιτευτικώς, επίστεψαν ότι αποχαιρέτησαν για πάντα. Συντόμως όμως, η γκρίζα πραγματικότητα, ήλθε να τους αφυπνίσει  και να τους δείξει με σκληρό τρόπο, το τίμημα των πολιτικών επιλογών τους που έπρεπε κατόπιν εορτής να πληρώσουν.

Πολιτικές επιλογές και τίμημα

Οι πολιτικές τους επιλογές, αυτές που με σύνθημα το «λεφτά υπάρχουν», τους έδειξαν και τους ώθησαν στους δρόμους της κατ’ επίφαση ευημερίας. Δρόμους της ανευθυνότητος, των δικαιωμάτων άνευ εκπληρώσεως των υπαρχόντων υποχρεώσεων, της αργομισθίας στον ευρύτερο δημόσιο τομέα αλλά και της προωθήσεως  σε τομείς του δημοσίου μελών κομματικών οργανώσεων και της αναξιοκρατίας, τους οποίους, ως ιδιαιτέρως ελκυστικούς και ευκολοδιάβατους ακολούθησαν. Μετά από μία τριακονταετία «ευημερίας», αιφνιδίως εκλήθησαν να πληρώσουν αυτά που ασυστόλως εσπατάλησαν τη προτροπή των σοσιαλιστών της εποχής πολιτικών. Άλλωστε για την εισαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ, με ψευδή οικονομικά στοιχεία, εφρόντισε ο πρόεδρος των Ευρωπαίων σοσιαλιστών, πρωθυπουργός εκλεγείς με το άηθες σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου. Είναι απορίας άξιο πώς έναν λαός, που θεωρείται έξυπνος, χάριν των εξαιρετικών προγόνων του, διδασκάλων των επιστημών της φιλοσοφίας και των τεχνών, στην σύγχρονη εποχή ψηφίζει ανικάνους πολιτικούς. Συνήθως  μη έχοντες αποδείξει μέσω της εργασίας τους την δυνητική τους ικανότητα. Από την είσοδο της χώρας στο ΔΝΤ  έως και σήμερα ,επί δεκατέσσερα συναπτά έτη, η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών πένεται, προκειμένου να εξοφληθούν τα χρέη της περιόδου των παχέων της πλαστής ευημερίας αγελάδων. Οι ολιγάρχες κρατικοδίαιτοι εργολάβοι ευημερούν όπως άλλωστε και οι ασπασθέντες το αφήγημα της «πράσινης ανάπτυξης» εταίροι τους. Τεράστιες καλλιεργήσιμες εκτάσεις της ,ευφόρου γής, έχουν καλυφθεί με χιλιάδες ηλιοσυλλεκτών, δημιουργώντας μεγάλους φωτοβολταϊκούς σταθμούς, προσδοκώντας το πράσινο εύκολο χρήμα που θα φέρει ο ήλιος, μέσω της ενέργειας που θα παραχθεί, σε μία χώρα που η ανεργία καλπάζει και η εξαγωγή επιστημόνων είναι το κύριο εξαγωγικό της προϊόν.  Είναι αξιοσημείωτο, ότι στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, ένας «ήλιος ελπίδος», έφερε την καταστροφή με εκκίνηση το 1981. Πρόκειται για τον πράσινο των σοσιαλιστών, με τα ψεύδη, τον εύκολο τρόπο ζωής που επρότειναν ως πρότυπο, την γιγάντωση του δημοσίου τομέως και την προτροπή για σπάταλη, από ποιόν άλλωστε διαβίωση, δημιουργώντας τα νέα τζάκια των τεμπέληδων κρατικοδιαίτων επιχειρηματιών, του μη παραγωγικού κεφαλαίου. Τα τελευταία χρόνια δε ο ήλιος, που αναμένεται να φέρει την πράσινη ανάπτυξη και ως εκ τούτου πολύτιμες εκτάσεις του άλλοτε χρυσοφόρου κάμπου των αγροτικών προϊόντων, γέμισαν και γεμίζουν από κυψέλες ηλιοσυλλεκτών, προσδοκώντας την άνευ κόπου εξασφάλιση εισοδήματος, αλλά βεβαίως και την φθηνή ενέργεια για τους κατοίκους της Βορείου σκοτεινής Ευρώπης.

Απάτητες βουνοκορφές

Ο πράσινος μύθος, συνεχίζεται με την κάλυψη των βουνοκορφών, από εκατοντάδες ανεμογεννήτριες. Μεταλλικά άκομψα πουλιά, τρομακτικά στην όψη, πόσο μάλλον όταν ευρίσκονται σε καμένα δάση, υπόσχονται πράσινη ενέργεια, φθηνή για τους Βορείους Ευρωπαίους, ακριβοπληρωμένη γι αυτούς του Νότου, με τις χαμηλές αμοιβές. Κανείς βεβαίως εκ των προπαγανδιζόντων την πράσινη ενέργεια και τις ανεμογεννήτριες, δεν σκέπτεται τους χιλιάδες τόνους σιδήρου επεξεργασμένου που βυθίζεται στα Ελληνικά βουνά και τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις τους στο έδαφος, μετά την εικοσιπενταετή λειτουργική τους δεινότητα. Τα άλλα πιθανόν δημιουργούμενα περιβαλλοντολογικά προβλήματα, απασχολούν ομάδες ειδικών επιστημόνων. Το τι θα γίνουν όμως οι χιλιάδες τόνοι σιδήρου που εισάγονται από άλλες χώρες ,όπως και οι τόνοι μπετόν που ρίπτονται ασυστόλως στα βουνά, κανείς εκ των υπευθύνων δεν μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει.

Αλλαγή τοπίου εις βάρος του πρωτογενούς τομέως

Η εγκατάλειψη του πρωτογενούς τομέως, με την στόχευση και μόνον στην πράσινη ανάπτυξη, αποτελεί πρακτική των ακολουθούντων αμιγώς τα νεοταξικά προτάγματα ,που την τελευταία εικοσαετία, υιοθετήθηκαν πλήρως και από τους αβούλους ηγετίσκους της Ευρώπης. Η επάρκεια της Ελλάδος σε αγροτικά προϊόντα, υπήρξαν περίοδοι που έστω και με λιγότερα γεωργικά μηχανήματα, ήταν αξιοζήλευτη, όπως άλλωστε και οι ποσότητες εξαγωγής αυτών. Τελευταίως, το αφήγημα ότι η ακρίβεια των αγροτικών προϊόντων οφείλεται στον πόλεμο της Ουκρανίας και οι προσπάθειες πειθούς για την ανεπάρκεια των Ελληνικών προϊόντων, συνδέεται με το παράλογο αφήγημα, ότι οι χώρες του Νότου, οφείλουν να επενδύσουν στην πράσινη ενέργεια και μόνον. Τα μέτρα στηρίξεως του πρωτογενούς τομέως είναι πτωχά, η παραχθείσα ανεργία λόγω της υπολειτουργίας αυτού μεγάλη και ο δρόμος του ξενιτεμού για τους νέους μοιάζει μονόδρομος. Χιλιάδες Ελλήνων της παραγωγικής ηλικίας, ξενιτεύονται, αναζητώντας εργασία με αξιοπρεπείς αμοιβές, ώστε να έχουν την ευκαιρία να δημιουργήσουν οικογένειες και να έχουν αξιοπρεπή διαβίωση.

Χωριά με μειωμένο πληθυσμό σπίτια…και εγκαταλελειμμένα

Ο πληθυσμός της χώρας, λόγω της διαρκούς αδιαφορίας για τον πρωτογενή τομέα των κυβερνώντων, πιστών υπηρετών των εντολών της ΕΕ, γίνεται αιτία της ελλατώσεώς του παραγωγικού πληθυσμού της χώρας. Άλλωστε οι ευτελείς αμοιβές που προσφέρει και η λεγομένη «βαριά βιομηχανία της χώρας», ο τουρισμός, κάνουν πολλούς νέους να μην αποδέχονται να εργάζονται ,παρά την επένδυσή τους σε γνώσεις και πτυχία, ως σύγχρονοι σκλάβοι και να εγκαταλείπουν την χώρα. Τα πολλά κλειστά σπίτια στην Θράκη και δή στον Έβρο, με τις πολλές πληγές από τις μεγαλύτερες φωτιές του 2023  της Ευρώπης, δείχνουν το μείζον πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο εκεί πληθυσμός. Δυστυχώς μετά τις καμένες σοδειές, την καταστροφή των ελαιοδένδρων και την μείωση του πληθυσμού των μελισσών, η επιβίωση αγγίζει τα όρια του διαρκούς αναποτελεσματικού αγώνος και η μετοίκηση αποτελεί μονόδρομο. Μόνοι και εγλαταλελειμμένοι εν τοις πράγμασι οι κάτοικοι, με τις αρμόδιες συσταθείσες επιτροπές να ρυθμίζουν με τον γνωστό αργό τρόπο ,τα της διαβιώσεώς τους, περιμένουν το θαύμα, για να μπορέσουν να συνεχίσουν να διαβιούν στα πάτρια εδάφη. Ένα θαύμα, που όλο και φαίνεται αδύνατο, μέσα στην τόση αναμονή.

Καλή Ανάσταση. Καλή φωτεινή ελπιδοφόρο Λαμπρή για όλους τους Έλληνες.

Άλλωστε:

Τίποτα δεν αγγίζει τις απριλιάτικες βιολέτες, τίποτα, μονάχα ο ακάνθινος Ιησούς…Καρούζος