Εκεί που η μοναξιά, καλλιεργεί το Εθνικό χρέος.

 Γράφει η Μαρία Ι. Γιαλαμά,

Μία επίσκεψη στο Δέλτα του ποταμού Έβρου, γέννησε την ανάγκη να γραφεί αυτό το άρθρο. Άρθρο ευγνωμοσύνης στους ανθρώπους που κατοικούν εκεί, όπως είναι το ζεύγος Νικολάου και Αρτέμιδος Παπακωστίδου και ο Χρήστος Πασχαλάκης, μέλος του ΔΣ του Αινησίου Δέλτα. Ανθρώπους του πραγματικού μόχθου και της διαφυλάξεως της ακεραιότητος της πατρίδος. Ένα άρθρο που περικλείει όλους τους προβληματισμούς ,γι αυτούς τους ανθρώπους, τους μονίμους κατοίκους στις παρόχθιες καλύβες, εκεί που ο ποταμός Έβρος εκβάλλει στο Θρακικό πέλαγος. Βιοπαλαιστές αλιείς οι περισσότεροι από τους κατοίκους των προχειροφτιαγμένων σπιτιών και ελάχιστοι κτηνοτρόφοι, αποτελούν συγχρόνως τους αμίσθους φρουρούς των Ελληνοτουρκικών συνόρων, πραγματικοί Ακρίτες, άνευ των προνομίων που διέθεταν οι πρόγονοί μας Βυζαντινοί. Στην Ελλάδα λοιπόν, που η αυθαιρεσία ευημερεί, θεωρούνται ότι «κατασκεύασαν» αυθαιρέτως τα με λαμαρίνες και κόντρα πλακέ, σχηματισμένα καταλύματά τους, μόνιμες κατοικίες τους. Καταλύματα, που αποτελούν και μικρές αποθήκες των εργαλείων τους, αλλά και των αλιευμάτων τους, για λίγες ώρες. Είναι δύσκολο να ζεί κάποιος ,μέσα στην υγρασία ,με διαρκή συντροφιά τα κουνούπια. Είναι εξαιρετικά κοπιώδες, να παλεύει για το καθημερινό του εισόδημα, έχοντας πάντοτε την ανάγκη του ηπίου καιρού και την έλλειψη των  δυνατών ανέμων. Είναι δύσκολο ,να είναι αποκλεισμένος από την άνοδο των υδάτων του ποταμού, για δύο ή και περισσότερες ημέρες, μέσα στην καλύβα του, χωρίς την δυνατότητα επικοινωνίας με τους υπολοίπους, γείτονες συναδέλφους. Άνευ ηλεκτρικού ρεύματος και  ποσίμου ύδατος, με άθλιο σήμα κινητής τηλεφωνίας και τις διαρκείς παρεμβάσεις των τουρκικών εταιρειών τηλεφωνίας, με το βλέμμα στον ουρανό και στους ανέμους, που πολλές φορές μοιάζουν να θέλουν να καταβροχθίσουν ,τις προχειροκατασκευές και τις βάρκες μαζί με τις ανθρώπινες υπάρξεις.

Ένα γιατί, μένει αναπάντητο

 Είναι οι στιγμές αυτές που το γιατί; πλανάται στις σκέψεις όλων των «καλυβάδων» Γιατί να βιώνει η μοναδική αυτή τάξη των σκληρά εργαζομένων την διαχρονική αδιαφορία της πολιτείας. Αδιαφορία ,για την διευκόλυνση του έργου τους, που ξεκινάει από το κακό οδικό δίκτυο, συνεχίζει με την έλλειψη στοιχειωδών υποδομών και τελειώνει στο ανηλεές κυνηγητό τους, για την επί έναν αιώνα άσκηση του επαγγέλματός τους, των ιδιαιτέρων συνθηκών και των αναλόγων απαιτήσεων. Ενός επαγγέλματος που τελείται σε μία Εθνικά  ευαίσθητη περιοχή, υπό την διαρκή παρακολούθηση του  διεκδικητικού γείτονος, με πολλούς κινδύνους, μη περιγραφομένους σε άρθρο και φυσικά υπό τους ήχους των προσευχών του χότζα, του τζαμιού της πολυαγαπημένης Αίνου. Της Αίνου που ευρίσκεται τόσο κοντά και είναι η πατρίδα των προγόνων των περισσοτέρων αλιέων του Δέλτα. Ανάμεσα στις πολλές προαναφερθείσες δυσκολίες, η σημαντικότερη είναι η μη κατανόηση από την πολιτεία, της σπουδαιότητος της υπάρξεως αυτών των εργαζομένων στον συγκεκριμένο χώρο, που ασκούν ένα σημαντικό επάγγελμα, αποτυπώνοντας συγχρόνως και την ιστορική επαγγελματική διαδρομή των προγενεστέρων. Αποδεικνύοντας εν τοις πράγμασι, την διαρκή Ελληνικότητα της περιοχής και τον μοναδικό τρόπο διαφυλάξεώς της. Η διαχρονική αδιαφορία της πολιτείας γι αυτούς τους εργαζομένους, έχει να κάνει τόσο με την κακή  πληροφόρηση για την σημαντικοτάτη προσφορά τους στο Έθνος, όσο και με τον «ωχαδελφισμό» που διακρίνει τις αποφάσεις των περισσοτέρων εκ των εχόντων θέσεις ευθύνης. Αλλά και ο πολυκερματισμός των αρμοδιοτήτων των διαφόρων φορέων, λειτουργεί αποτρεπτικά στην λήψη αποφάσεων για εκτέλεση των προαναφερθέντων έργων.

Το δασαρχείο υπεύθυνο της περιοχής.

 Στην περιοχή του Δέλτα, έχουμε το παράδοξο, το Δασαρχείο να θεωρείται υπεύθυνο για την εύρυθμο λειτουργία ανθρώπων, αλιευμάτων, σπανίων πτηνών, κυνηγών αγριόπαπιας κλπ. Αυτός ο υπεύθυνος φορέας λοιπόν, ο υπολειτουργών στην χώρα μας, λόγω υποστελεχώσεως και διαρκούς υποτιμήσεως του έργου του, θέλοντας να τηρήσει κάποιους υπάρχοντες προφανώς από το παρελθόν νόμους, διώκει τους επαγγελματίες αυτούς, για τα αυθαίρετα παρόχθια «οικήματά», επί το ορθότερον προχειροκατασκευές… τους σέρνει στα δικαστήρια, τους ζητάει να τις καταστρέψουν οι ίδιοι, κλπ.Το απλούστερο που θα μπορούσε να κάνει η πολιτεία για τους ασκούντες το επάγγελμα, είναι να τους επιτρέψει να φτιάξουν ,συμβατές με τον χώρο κατοικίες, υγιεινούς διαβιώσεως, μη ενοχλούσες την αισθητική του τοπίου και συνδράμουσες στην ελευθέρα διαβίωση και εκκόλαψη των κατοικούντων στον υδροβιότοπο σπανίων ειδών πτηνών. Ευχής έργο θα ήτο, να αναλάβει το κόστος αυτών των 150-180 οικίσκων η ίδια η πολιτεία, δείχνοντας το έμπρακτο ενδιαφέρον της για τους συνεχιστές ,ενός συνυφασμένου με την ιδιαιτερότητα της περιοχής ιστορικού επαγγέλματος και με την αναγκαιότητα της συνεχίσεως της υπάρξεώς του. Ενός επαγγέλματος που ασκείται ήδη έναν αιώνα από τους αλιείς(από το 1922-23 που εδιώχθησαν από την Αίνο) και πολύ περισσότερο από τους κτηνοτρόφους. Η χορήγηση λοιπόν από την πολιτεία μέσω ενός τέτοιου έργου, οικίσκων  στους ιδιότυπους αυτούς αλιείς για όσο ζούνε με την υποχρέωση να τους συντηρούν, η διευκόλυνσή τους με κυψέλες ηλιοσυλλεκτών για τον ηλεκτροφωτισμό και την λειτουργία των απαραιτήτων οικιακών συσκευών, αλλά και η παροχή ποσίμου ύδατος στην περιοχή, θα αποτελούσε διευκόλυνση των ήδη απασχολουμένων και δέλεαρ των απογόνων τους για να συνεχίσουν το επάγγελμα των από την Αίνο προερχομένων προγόνων. Τέλος η επικαιροποίηση των έργων συντηρήσεως των αναχωμάτων ,θα συνέδραμε στην αποφυγή πλημμυρών ,ώστε να διευκολύνεται η διαμονή των επαγγελματιών της περιοχής, άνευ κινδύνων.

Αν δεν υπήρχαν οι «καλυβάδες», θα έπρεπε να τους εφεύρει το Ελληνικό κράτος

 Απλά έργα, σημαντικότατα, χαμηλού κόστους, υψηλού εθνικού συμβολισμού ,αλλά και οχυρωματικού χαρακτήρος για την πατρίδα, θα παρείχαν πολλαπλά οφέλη τόσο  στους μονίμως διαμένοντες στις νησίδες του Δέλτα, όσο και στους ολοένα αυξανομένους επισκέπτες που έλκονται από την φυσική ομορφιά του υγροβιοτόπου και τον επισκέπτονται, τόσο από την Ελλάδα όσο και απ’ όλο τον κόσμο. Αλλά πάνω απ’ όλα θα έδιναν επαγγελματική διέξοδο σε νέους Εβρίτες. Εν κατακλείδι, εάν δεν υπήρχαν αυτοί οι «καλυβάδες», θα έπρεπε το οργανωμένο Ελληνικό κράτος, να τους εφεύρει. Οι λόγοι είναι πολλοί και μόνον εθνικοί. Αρκεί να ανατρέξει κάποιος στο πρόσφατο παρελθόν, στον Μάρτιο του 2020 και να δεί την σημαντικοτάτη συμβολή τους, στην αποτροπή των χιλιάδων λαθρομεταναστών που ετοιμάζονταν να εισέλθουν στην χώρα ,διασχίζοντες τον Έβρο ποταμό.