Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2022

Ο ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ “ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ”: ΜΕΡΟΣ Α': Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΟΡΟΥ «ΡΩΜΑΙΟΣ» («ΡΩΜΙΟΣ»)

 τοῦ Μάνου Ν. Χατζηδάκη, Προέδρου Δ.Σ τοῦ ΕΠΟΚ

Κατά τήν διάρκεια των 1129 ἐτῶν βίου τοῦ Κράτους πού συμβατικά ἀποκαλοῦμε «Βυζαντινή Αὐτοκρα­τορία», οἱ «Βυζα­ντι­νοί» οὐδέ­πο­τε αὐτοπρο­­­σδιο­ρί­σθη­καν ἔτσι. Ὁ ὅρος ἴσχυε μόνο γιά τούς κατοίκους τῆς Πρω­­­τεύ­ουσας (Βασιλεύουσας) πού ἱδρύθηκε στήν ἀρχαία ἑλλη­νι­­­κή πόλι τοῦ Βυζαντίου. Ὅπως γράφει ὁ Διονύσιος Ζα­κυ­­­θηνός «Κατ’ αὐτούς, Βυζάντιον, Βυζαντίς, Βυζαντίων πόλις ἦτο ἡ Κων­στα­­ντι­­νού­πο­λις, Βυζάντιος δέ ὁ κάτοικος αὐτῆς».[1]


πό τούς Λατίνους Romani στούς Ἕλληνες “Ρω­μαί­ους”

 Ὅταν τό ἔτος 212, ὁ Ρωμαῖος Αὐτοκράτωρ Καρακάλας ἀπένει­με μέ νόμο τήν ἰδιότητα τοῦ “Ρωμαίου πολίτου” σέ ὅλους τούς ἐ­λευ­­­θέ­ρους ὑπηκόους τῆς Αὐ­­­το­κρατορίας ἀνεξαρτήτως ἐθνικῆς κα­­­ταγω­γῆς, ὁ ὅρος “Ρωμαῖος” ἔπαυσε νά ἀποτελῆ ἐθ­νι­­κό αὐτό­προ­­­­σδιορισμό του λαοῦ ἀ­πό τό Λάτιον πού εἶχε ἕδρα τήν Ρώμη. “Ρω­­­μαίοι” πλέ­ον ὀνομάσθηκαν ὅλοι οἱ ἐ­λεύ­θε­­­­ροι κά­τοι­κοι τῆς Αὐ­το­­κρα­τορίας, εἴτε ἦσαν Λατίνοι, εἴτε Ἕλλη­νες, Γα­λά­τες, Αἰ­γύ­πτιοι, Σύ­ριοι κ.ο.κ. Ὁ ὅρος ἀπεθνικοποιήθηκε καί ἔ­λα­βε πο­λι­τι­κή ση­μα­­σία. Παράλληλα, ὁ ὅρος «Ἕλλην» ἀπό τόν 1ο μ.Χ. αἰώνα ἤδη ἀπώλεσε παντελῶς τό ἐθνικό νόημά του καί ἄρ­χι­σε νά προσ­λα­μβά­νη θρησκευτικό χαρακτήρα καί νά χαρακτηρίζη τούς εἰδω­λο­­­λά­τρες ἀνεξαρτήτως φυλῆς ἤ γλώσσας καί νά «διαγράφεται σιγά - σιγά ἀπό τά πάτρια καί τίς μνῆμες» .[2]   

Μέ τήν ἵδρυσι τῆς Κωνσταντινουπόλεως - «Νέας Ρώμης» στό ἑλληνικό Βυζάντιο τό 324, τό ἀνατολικό τμῆμα τῆς Αὐτοκρατορίας διαχωρίσθηκε διοικητικά ἀπό τό δυτικό.  ἐπικράτειά του ταυτί­σθη­κε μέ τήν Αὐ­το­κρα­­τορία τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου καί τά βα­σίλεια τῶν ἐ­­πιγό­νων του. Δη­λα­δή μέ τόν Ἑλλη­νι­στι­κό Κό­σμο. Τόν 5ο αἰώνα ἐπῆλθε ἡ κατάλυσις τῆς Ρώμης καί τοῦ δυτικοῦ τμή­ματος τῆς Αὐτοκρατορίας ἀπό τά γερμανικά φύλα.

Ἔκτοτε τό ἀνατολικό τμῆ­μα ἔμεινε ἡ μόνη “Ρωμαϊκή Αὐ­­τοκρα­το­ρία” καί οἱ Ἕλληνες ἤ ἐ­ξελ­ληνισμένοι ὑπήκοοί του, οἱ μόνοι «Ρω­μαῖοι». Ὅπως τό διετύπωσε ὁ Ἰωάννης Καραγιαννόπουλος, ἐπρόκειτο γιά αὐτοκρατορία «ἑλληνική συγχρόνως καί ρωμαϊκή, ὕστατη κατά­λη­ξη τόσο τῆς ἑλληνικῆς ὅσο καί τῆς ρωμαϊκῆς ἱστορίας…».[3]

Παρά τόν ὁλοκληρωτικό ἐξελληνισμό τοῦ Κράτους οἱ Βυζαντι­νοί Αὐτοκράτορες παρέμειναν πεισματικά προσκο­λη­μένοι στήν δια­τήρησι τοῦ “ρωμαϊκοῦ κε­κτη­­μέ­νου”. Ὁ Ἡράκλειος καί οἱ διά­δο­χοί του ὑπέγραφαν σέ ἄπταιστα ἑλληνικά «Πιστός ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ βασιλεύς καί αὐτοκράτωρ Ρωμαίων». Καί γιά τήν κρατική ἐ­πι­­­κράτεια ἐπικράτησε ὁ ἐξελληνισμένος ὅρος «Ρωμανία» ἀπό τό ἀρ­χικό λατινικό «Romania».

Καί ὅπως παρατηρεῖ ὁ Nikolae Iorga «ἐκείνη τήν ἐποχή γεννήθηκε τό ἑλληνικό κράτος, διότι οἱ ρωμαϊκές ἀναμνήσεις ὁλοένα καί χάνονταν καί ἀπέμενε μόνο τό ὄνομα ὡς εἰ­ρωνεία».[4] Ἐ­πε­­­ξη­γεῖ ὁ Διο­ν. Ζα­­κυθηνός: «Σύμ­­­φω­να πρός τήν θε­με­­­λι­ώ­­­­δη πε­­ρί κρά­­­­­τους καί οἰ­κου­­­μένης θεω­ρίαν των, οἱ Βυζαντινοί ὑ­πε­λάμ­βα­νον ἐ­­­α­υ­­­τούς δια­­δό­­χους ἀμέσους τοῦ Ρω­­μαϊκοῦ Κρά­τους καί συ­νε­χι­­στᾶς τῆς Ρω­μα­­ϊ­κῆς πα­ραδό­σε­ως».[5]


Τα θεμέλια της νέας “βυζαντινής” ταυτότητος:  ἑλληνισμός & ὀρ­θο­δο­ξία

Ὁ Cha­rles Diehl πρῶτος θά ἐπισημάνη ὅτι «περί τά μέσα τοῦ 9ου αἰ­ώ­να ὑπῆρχε πρα­­­γματικά μία βυζαντινή ἐθνικότητα πού εἶχε δια­μο­ρφωθεῖ ἀρ­γά μέσα ἀπό τά γε­γονότα» ἡ ὁποία βασίσθηκε σέ δύο στοι­­χεῖα: «τήν κοινή σφρα­γί­δα τοῦ ἑλληνισμοῦ καί τήν κοι­νή ὁμο­λο­γία τῆς ὀρ­θο­δο­ξίας»[19]

Αὐτό -κατά τήν Gill Page- δημιού­ργη­σε μία νέα «ἐθνοτική ρω­μαϊ­κή ταυτότητα» γιά τήν ὁποία ἡ Ὀρθο­δο­ξία ἀποτελοῦσε «σημα­ντι­κό­τατο συστατικό» καί «ἡ ἑλληνο­μά­θεια εἶχε θεμελιακό χαρακτή­ρα»[20]. Αὐτήν λοιπόν τήν νέα ταυτό­τη­τα ἐξέφρασε πλέον ὁ ὅρος «Ρω­μαῖος» (ἤ «Ρωμιός» κατά δη­μώδη ἑλ­ληνική παρα­φ­θο­ρά) πού κα­­τά τόν Διο­νύ­σιο Ζα­κυ­θηνό προσδιό­ρι­­­ζε «τόν ἐπι­κρα­­τέ­στερον ἐθνικῶς, γλωσ­σι­κῶς καί πο­λιτιστικῶς λα­όν τῆς πρω­­ϊμου Βυζαντινῆς Αὐτοκρα­το­ρίας, τούς Ἕλληνας».[21]

Ἔτσι, κατά τήν περίοδο τῆς μα­κε­δονικῆς δυναστείας ἀναπτύ­χθη­κε κατά τόν Sy­l­vain Gouguenheim «ἕνας “ἑλληνοβυζαντινός πα­­­­τριωτισμός”, βασιζόμενος στίς δύο θεμελιώδεις ἀρχές τῆς ἑλλη­νι­­­­κό­τητας καί τῆς ὀρθοδοξίας».[22]

Ὁ ὅρος «Ρω­μαῖος» προ­σέλαβε στα­­διακά ἐθ­νι­­κό περιε­χό­­με­νο. Δέν ἐξέφραζε τόν ὁποι­ο­δήποτε ὑ­πή­­­κοο τῆς Αὐτοκρατορίας. Ὅπως ἐξηγεῖ ἡ Αἰκατερί­νη Χρι­­στο­φι­λο­­πού­λου: «Δη­­λώ­νο­νται ἔ­τσι οἱ Ἕλληνες καί οἱ ἀπό τό πα­λαιό πλη­θυ­σμικό ὑ­πό­στ­ρωμα ἐ­ξελ­ληνι­σμέ­νοι καί πολιτισμικά ἀ­φο­­­μοιω­με­νοι, ὄχι ὅμως καί οἱ ξέ­νες ἐθνό­τη­τες, χριστιανικές καί μή, πού ἐγ­κα­­τα­στά­θη­­­καν στά αὐ­το­κρα­­το­ρι­κά ἐδάφη».[23]

Ἀρ­με­νιοι, Σύρι­οι, Ἴσαυροι, Βούλγαροι ὑπή­κοοι κ.λπ. ἀπεκα­λοῦ­ντο «μι­ξοβά­ρβα­ροι». Μόνο οἱ ὀρθόδοξοι πού εἶχαν μητρική γλῶσσα τά ἑλληνικά ἀ­πε­καλοῦντο Ρωμαίοι.

«Ἄν λοιπόν τό κράτος τοῦ Βοσπόρου ξεκίνησε τή ζωή του μ’ ἔνα ρωμαϊκό κρατικό σκελετό, ἡ ψυχή του ὅμως, τό πολιτιστικό του κλίμα ἦταν κατ’ ἐξοχήν ἑλληνικό»[24]

Ἐν τέλει, κατά τόν Karl Kru­m­­­­ba­cher ὁ ὅρος «ἐσή­μαινε τόν Ἕλλη­­να καθόλου, τόν χριστιανόν φυσικά Ἕλλη­να».[25] Εὐφυῶς λοιπόν ὁ Augu­st Hei­­sen­berg χαρακτήρισε τήν Βυζαντινή Αὐτοκρατορία ὡς «τό ἐκ­χρι­­στια­νι­σθέν Ρω­μαϊ­κό Κράτος τοῦ Ἑλλη­νικοῦ Ἔθνους».[26]

 ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

[1] «Βυζαντινή Ἱστορία 324 - 1071» σελ. 10. Μέ εὐρεία ἔννοια ὁ ὅρος «Byzantinus» χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά, γιά νά περιγράψη τούς διαφυγόντες Ἕλληνες λογίους στήν Ἰταλία, μετά τήν ἅλωσι τῆς Κωνσταντινουπόλεως τό 1453. Ἔτσι, ὁ νεολογισμός «Βυζάντιο» - «Βυζαντινός» χρησιμοποιήθηκε ὡς ἐπιστημονικός ὅρος γιά πρώτη φορά ἀπό τόν Hieronymus Wolf τό 1562 (Byzantinae Historiae). Σταδιακά ὁ ὅρος ἐπικράτησε στήν ἐπιστημονική κοινότητα. Θεωροῦμε ὅτι -ἄν καί εἰσαγόμενος- ὁ ὅρος «Βυζαντινός» δέν εἶναι ἀπόλυτα ἀδόκιμος Διότι παράγεται ἀπό τήν ὀνομασία τῆς ἑλληνικῆς πόλεως ἡ ὁποία ὑπῆρξε τό ἐπίκεντρο τοῦ πολιτισμοῦ του. Ὅπως π.χ., οἱ Μυκηναῖοι Ἕλληνες οὐδέποτε αὐτοαπεκλήθησαν ἔτσι. Ὀνόμαζαν τούς ἑαυτούς τούς Ἀργείους, Δαναούς ἤ Ἀχαιούς. Ὁ πολιτισμός τους ἀπεκλήθη “Μυκηναϊκός” διότι ἐπίκεντρο καί ἄτυπη πρωτεύουσά του ὑπῆρξαν οἱ Μυκῆνες, ὅπως ἀκριβῶς συνέβη καί μέ τό Βυζάντιο.

[2] Ἑλένη Γλύκατζη - Ἀρβελέρ «Ἑλληνισμός καί Βυζάντιο» Γενική Εἰσαγωγή στήν «Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους», Τόμος Ζ’. Τόν 6ο αἰώνα ὁ Ἰω­άν­νης Μό­σ­χος χα­ρα­κτηρίζει ἔτσι τούς Ἄραβες, τόν 9ο αἰώνα ὁ Φώτιος ἀνα­­­φέ­ρει ἔτσι τούς παγανιστές Ρῶς (πρίν ἐκχριστιανισθοῦν). Καί τόν 11ο αἰώνα ὁ Μιχαήλ Ψελλός ἀποκαλεῖ ἔτσι τούς Κινέζους (!).Ὅπως γράφει ὁ Διο­ν. Ζα­κυθηνός: «τό ὄνομα Ἕλλην, συν­δε­θέν ἀ­πό τῶν πρώ­­των χριστιανικῶν χρόνων μετά τῆς θρη­σκευ­τι­κῆς ἐν­νοί­ας… περιέπεσεν εἰς ἀφάνει­αν» («Βυζαντινή Ἱστορία 324 - 1071» σελ. 14 – 15) 12).

[3] «Τό Βυζαντινό Κράτος» σελ. 124.

[4] «Histoire de la vie byzantine - Empire et civilisation» Vol. 1, σελ 294.

[5] «Βυζαντινή Ἱστορία 324 - 1071» σελ. 13.

[6] «The Outline of History» (1920).

[7] Πρόκειται γιά τά λόγια τοῦ Ρωμαίου ποιητοῦ Ὀρατίου (65 π.Χ. - 8 π.Χ.) πού σημαί­νουν: «Ἡ ὑποδουλωθεῖσα Ἑλλάς, τόν ἄγριο νικητή της ἐδά­μασε».

[8] «Τό Βυζαντινό Κράτος» σελ. 57 - 58.

[9] P. Veyne «L'empire gréco-romain», Éditions du Seuil, Paris, 2005.

[10] Ὑπενθυμίζουμε ὅτι ὁ Συμεών αὐ­το­­ανακηρύχθηκε «βασιλεύς Ρωμαί­ων καί Βουλγάρων» ἀναγκάζοντας τόν Αὐτοκράτορα Ρω­μα­νό Α’ νά τοῦ γρά­ψη: «Ποίων δέ Ρωμαίων ἑαυ­τόν ἀποκα­λεῖς βασιλέα; Τῶν παρά σοῦ κρα­­­τηθέντων ἤ ἀπίστοις ἔθ­νε­σιν ἐκδο­θέ­ντων καί πρός δουλείαν κατακρι­θέ­ντων;»

[11] Τό πρῶτο Σελτζουκικό Κράτος πού ἱδρύθηκε τό 1077 καί διήρκεσε μέ­χρι τό 1307 στήν Μικρά Ἀσία ὀνομάσθηκε χαρακτηριστικά «Σου­λτα­νᾶτο τοῦ Ρούμ». Καί ὅρος "Ρούμ" προέρχεται ἀπό τήν ἀραβική λέξι γιά τούς Ρωμαίους. Ἀκόμη καί οἱ Σελτζοῦκοι Τοῦρκοι λοιπόν προσπάθησαν νά ἐκμεταλ­λευθοῦν πολιτικά τήν ρωμαϊκή κληρονομιά…

[12] «Βυζαντινή Ἱστορία», Β1 σελ. 242 - 243. Τοῦτο ἐπιβεβαιώνει καί ἡ Gill Pa­ge ἡ ὁποία γράφει ὅτι στήν «δι­χοτομία Ρωμαίων/βαρβάρων» κυρίαρχο ρόλο διεδραμάτιζαν «ἡ Ὀρθοδοξία, τά ἑλληνικά ὡς πρώτη γλῶσσα» («Οἱ Ἕλληνες πρίν τοῦ Ὀθωμανούς - Ὁ ἐθνισμός στό ὕστερο Βυζάντιο» σελ. 60).

[13] «Hellenism in Byzantium: The Transformations of Greek Identity and the Re­ception of the Classical Tradition». Εἶναι πράγματι νά ἀπορῆ κανείς πῶς ἕ­νας ἐπιστήμων υἱοθετεῖ τόσο ἀντιεπιστημονικές θέσεις, ἀποκαλώντας «ἔ­θνος - κράτος τῶν Ρωμαίων» μία οἰκουμενική αὐτοκρατορία, στήν ὁποί­­­α δέν ὑπῆρχε πλέον ἴχνος ἐθνοτικά Ρωμαίων καί σχεδόν πλήρης ἄγ­νοια τῆς λατινικῆς, ἀρκούμενος μόνος στό ὅτι γιά πολιτικούς λόγους οἱ βυ­ζαντινοί ἀποκαλοῦσαν τούς ἑαυτούς τους ἔτσι…

[14] «Ἡ ἀξία τοῦ Βυζαντίου» σελ. 132.

[15] «Ἱστορία τοῦ Βυζαντινοῦ Κράτους» Τόμος πρῶτος, σελ. 90.

[16] «Ἡ ἀξία τοῦ Βυζαντίου» σελ. 150 - 151.

[17] «Ἡ Δόξα τῶν Ἑλλήνων» σελ. 57.

[18] «Ἡ Καταστροφή τῆς Ἑλληνικῆς Αὐτοκρατορίας» σελ. 23, 24, 25.

[19] «Ἱστορία τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας», Τόμος Α’ σελ. 45, 59.

[20] «Οἱ Ἕλληνες πρίν τοῦ Ὀθωμανούς - Ὁ ἐθνισμός στό ὕστερο Βυζάντιο» σελ. 75, 77.

[21] «Βυζαντινή Ἱστορία 324 - 1071» σελ. 13.

[22] «Ἡ Δόξα τῶν Ἑλλήνων» σελ. 71 - 72.

[23] Αἰκ. Χριστοφιλοπούλου «Βυζαντινή Ἱστορία», Β2 σελ. 267 - 268.

[24] Πανεπιστημίου τοῦ Καίμπριτζ «Ἡ Ἱστορία τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρα­το­ρίας» Μέρος Πρῶτο: «Τό Βυζάντιο καί οἱ γείτονές του», Πρόλογος, σελ. 14

[25] «Ἱστορία Βυζαντινῆς Λογοτεχνίας», Ι’ σελ. 24.

[26] «Staat und Gesellschaft des byzantinischen Reiches, Die Kultur der Ge­gen­wart» σελ. 364.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου