Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας
Άρχισαν οι εορτασμοί για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Εορτασμοί στην κυριολεξία. Με τα «βεγγαλικά» τους, την «αναστάτωση» και την «χαρά» που συνήθως τις συνοδεύουν!
Οι σύγχρονοι τιμητές των τότε διακυβευμάτων φροντίζουν κάθε χρόνο να προβούν σε όλες τις προσήκουσες κινήσεις ώστε να μας μένει αξέχαστη η εμπειρία. Με τις μολότοφ, τα καδρόνια τους κι όλα τα λοιπά αξεσουάρ πριετοιμάζουν το εορταστικό περιβάλλον.
Μόνο που φέτος, εξαρχής, τους κόπηκαν κάπως τα φτερά. Οι αστυνομικές αρχές κινούμενες προληπτικά προσπάθησαν να μειώσουν τον κίνδυνο εκτεταμένων εκτρόπων, προκαλώντας τη μήνη των αδίστακτων επαναστατών και των πολιτικών υποστηρικτών τους.
Τι είναι όμως αυτό που ακόμα διατηρείται από την ουσία και το ζητούμενο των τότε αιτημάτων; Γιατί αν θεωρήσουμε ότι το τότε αξιακό πλαίσιο μπορεί να καλύπτεται από ανερμάτιστες αντικαπιταλιστικές πομφόλυγες ή αντιεξουσιαστικές ακρότητες, τότε μάλλον απομειώνουμε κάθε εναπομείναν νόημα. Όπως και είναι τουλάχιστον παραπλανητική, για να μην πω άτοπη, ή επιχείρηση αυτόματης μεταφοράς, στο παρόν, μιας άλλης εποχής με την ρητορική και τις ιδέες της.
Το ψωμί ως αίτημα εργασιακής εκπλήρωσης ξεκίνησε τότε να περιορίζεται σε μια ατροφική συζήτηση συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, κοντόφθαλμης συντεχνιακής προσέγγισης και αφόρητης κρατικιστικής παρέμβασης στην οικονομία και την απασχόληση. Πόσο επίκαιρο μπορεί να θεωρείται σήμερα ένα τέτοιο σκεπτικό;
Την περίοδο της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, της εργασιακής εξατομίκευσης, των.συνεργειών cloud και της ψηφιοποίησης, των παγκοσμιοποιημένων αγορών, τα θέματα εκτείνονται πολύ πέρα από τα τετριμμένα του παρελθόντος. Οι πολιτικές επιλογές απαιτούν διαφορετικά μοντέλα ανάλυσης και οι οικονομικές και άλλες προτεραιότητες επανακαθορίζονται και σε προσωπικό επίπεδο.
Η Παιδεία έχει πάψει προ πολλού να αφορά την τυποποιημένη αναπαραγωγή γνώσεων. Η ευκολία της πρόσβασης ατην πληροφορία, η διαδικτυακή διάδραση και η ταχύτατη επέκταση του e learning είναι μόνο μερικοί από τους παράγοντες που αλλάζουν άρδην την εικόνα και τους στόχους της διδακτικής διαδικασίας.
Η ελευθερία και οι δημοκρατικές ανέσεις είναι πλέον τόσο αυτονόητες, και οι ασφαλιστικές δικλείδες διατήρησης της απρόσκοπτης λειτουργίας του συστήματος τόσο ισχυρές, που οι κραυγές, από κάθε απόχρωσης πολιτικές φωνές, σχετικά με καταπάτηση δικαιωμάτων, μόνο γραφικές μπορούν να χαρακτηριστούν.
Ο λόγος και οι ιδέες δεν διώκονται. Τα κοινωνικά δίκτυα επιτρέπουν την απρόσκοπτη διακίνηση κάθε άποψης. Οι θεσμοί, με όλες τις ατέλεες τους, επιτρέπουν την δημοκρατική συνέπεια.
Αν κάποιος στις μέρες μας θέλει να αναφέρεται ατα διδάγματα του Πολυτεχνείου οφείλει να προσαρμόσει τις θέσεις του στα σύγχρονα δεδομένα, τα σύγχρονα προβλήματα και τις προκλήσεις του μέλλοντος. Αλλιώς θα επιζητεί τη νεκρανάσταση ενός άψυχου κουφαριού που μόνο ως ιδεολογικό ζόμπι μπορεί να έχει υπόσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου