Το μικρασιατικό τραύμα παραμένει ανοιχτό
Εχει προηγηθεί το κείμενο
Μιλώντας για το "μικρασιατικό τραύμα" εννοώ την ολέθρια πληγή που άνοιξε στον Ελληνισμό, το κατασκευασμένο αφήγημα περί "διαφοροποιήσεως" των μικρασιατών προσφύγων από το υπόλοιπο σώμα των Ελλήνων, που πλάσαραν στους ξεριζωμένους αδελφούς μας, οι κομμουνιστές, προκειμένου να προσεταιριστούν όλον εκείνο τον όγκο των απελπισμένων Ελλήνων, που είχαν καταφύγει στην γη των προγόνων τους το 1922, κυνηγημένοι από την Τουρκική θηριωδία.Στην πραγματικότητα, το μεγαλυτερο έγκλημα των κομμουνιστών κατά του Ελληνικού έθνους, δεν ήταν ο συμμοριτοπόλεμος αλλά το ότι κατάφεραν να αποσπάσουν από το σώμα και την ιστορία του Γένους μας, ένα από τα πλεον σημαντικά τμήματα του - τον Ελληνισμό της γης της Ιωνίας - και να ενδοβάλλουν στο συλλογικό ασυνειδο των μικρασιατών προσφύγων και των απογόνων τους, το καταστροφικό αφήγημα, του "μικρασιάτη κατατρεγμενου πρόσφυγα", που νιώθει πολυ πιο κοντά στον αφροασιάτη λαθρέποικο, παρά στον όμαιμο, ομόγλωσσο και ομόθρησκο του Έλληνα!
Πρόκειται για ένα συλλογικό εθνικό τραύμα, το οποίο δεν έχει κλείσει ακόμα!
Αντιθετως, τροφοδοτεί διαρκώς τη μεγαλη πληγη του Ελληνισμού, που ουσιαστικα τον εχει οδηγησει στην εθνικη του ευθανασία..."
Πρόκειται για ένα συλλογικό εθνικό τραύμα, το οποίο δεν έχει κλείσει ακόμα!
Αντιθετως, τροφοδοτεί διαρκώς τη μεγαλη πληγη του Ελληνισμού, που ουσιαστικα τον εχει οδηγησει στην εθνικη του ευθανασία..."
https://panusis.blogspot.com/2022/01/1922-2022.html
Προτού δωκουμε την ψιλοαναλυσούλα μας για τον ολέθριο ρόλο του ΚΚΕ στη δημιουργία αλλά και στη διατήρηση του μικρασιατικου τραύματος, ας ξεκινήσουμε να ιδούμε - παντα εν συντομία - πως είχε διαμορφωθεί ο πολιτικός χάρτης στην Ελλάδα τη δευτερη δεκαετία του 20ου αιωνα.
Προτού δωκουμε την ψιλοαναλυσούλα μας για τον ολέθριο ρόλο του ΚΚΕ στη δημιουργία αλλά και στη διατήρηση του μικρασιατικου τραύματος, ας ξεκινήσουμε να ιδούμε - παντα εν συντομία - πως είχε διαμορφωθεί ο πολιτικός χάρτης στην Ελλάδα τη δευτερη δεκαετία του 20ου αιωνα.
Βασικός μας μπούσουλας για την περίοδο αυτή, θα είναι μια ωραιοτάτη διπλωματική εργασία, που ναι μεν μυρίζει αριστερίλα, αλλα σε γενικές γραμμές καταφέρνει να ενημερώσει σύντομα και απλά τον αναγνωστη, για το τι παίζονταν τον καιρό εκείνο, σε τούτη εδώ τη χώρα των ηρώων, των προδοτών και των προθυμότατων ηλίθιων...
Κείμενο από το Αρχείο του ΚΚΕ, 17.12.1924.
Σύντροφοι,
Ενα από τα μεγάλα προβλήματα μέσα στη χώρα μας, σήμερα, είναι και το προσφυγικό. Είναι αλήθεια πως η λύση του προβλήματος αυτού, απ’ τη χρεοκοπημένη αστική τάξη δημιουργεί γι’ αυτήνε σωστό αδιέξοδο. Οι εξαθλιωμένες προσφυγικές μάζες σήμερα που είναι τα φτηνά χέρια για τον πλουτισμό και το μεγάλωμα της βιομηχανίας ζητάνε στέγη, τροφή, εγκατάσταση, περίθαλψη, πράγματα που είναι ανίκανη η αστική τάξη να τους προσφέρει. Αν όμως το γεγονός αυτό σπρώχνει τις προσφυγικές μάζες, και με μια κατάλληλη εργασία δική μας προς τ’ αριστερά, ως τόσο αυτές απ’ αυτήν ακριβώς την οικονομική τους εξαθλίωση και την ολοσχερή έλλειψη πολιτικής διαπαιδαγωγήσεως εύκολα μπορούν ν’ αποτελέσουν την κοινωνική βάση του φασισμού. Η πρόσφατη ιστορία των γεγονότων της Μακεδονίας μας το απέδειξε τρανότατα αυτό. Απ’ αυτά λοιπόν τα πράγματα είμαστε υποχρεωμένοι να προσέξουμε που το ζήτημα ...
Πρέπει να ομολογήσουμε ότι ο Κονδύλης φάνηκε πιο έξυπνος στο σημείο αυτό. Το Συνέδριο του κόμματος δεν μπόρεσε να εξετάσει πλατιά το ζήτημα αυτό ωστόσο όμως καθόρισε και εδώ την κεντρική γραμμή που είναι η επαναστατική ένωση των εργατών, ντόπιων και προσφύγων, με την κατάκτηση των διοικήσεων των προσφυγικών οργανώσεων χωρίς η κατάκτηση αυτή να γίνεται εντελώς μηχανικά αλλά με εντατικό αγώνα για τις άμεσες απαιτήσεις των προσφύγων. Παρ’ όλη όμως την κεντρική μας αυτή γραμμή δεν έχουμε ακόμα καθορίσει τα συγκεκριμένα μας συνθήματα μέσα στους πρόσφυγες, και τούτο γιατί δεν ξέρουμε την κατάσταση των προσφύγων, τις ανάγκες και τις απαιτήσεις τους, μ’ ένα λόγο δεν μπήκαμε και δεν ζούμε μέσα στους πρόσφυγες.
Οτι όμως δεν έγινε, πρέπει να γίνει τώρα. Η ΕΕ για τη δράση σ’ αυτό το επίπεδο κατήρτισε μια Κεντρική Προσφυγική Επιτροπή για την μελέτη του ζητήματος, της οικονομικής καταστάσεως των προσφύγων, την οργάνωση τους κλπ. Για να μπορέσει όμως η επιτροπή αυτή να φέρει σε τέλος το βαρύ της αυτό έργο έχει ανάγκη απ’ τη βοήθεια όλων των οργάνων του κόμματος και όλων των συντρόφων. Σε κάθε Τμήμα, σε κάθε Ομιλο πρέπει να γίνει μια τέτια τοπική επιτροπή έργο της οποίας θα είναι η μελέτη του ζητήματος, πάνω στο παρακάτω συγκεκριμένα σημεία.
α) Πόσοι πρόσφυγες είναι στην περιφέρειά σας. β) Πόσοι απ’ αυτούς εργάτες, πόσοι αγρότες, πόσοι μικροαστοί. γ) Αν δουλεύουν όλοι και που. δ) Αν αποκαταστάθηκαν και πόσοι. ε) Αν ανήκουνε σε επαγγελματικές οργανώσεις ντόπιων και πόσοι δεν ανήκουνε. στ) Αν υπάρχουν προσφυγικές οργανώσεις και πόσες. ζ) Τι είδους οργανώσεις είναι αυτές, αν λειτουργούν και πως λειτουργούν. η) Αν έχουμε συντρόφους πρόσφυγας και αν στις οργανώσεις αυτές έχουμε φράξιες (ομάδες) κομμουνιστικές. θ) Αν οι αγρότες πρόσφυγες πήρανε κτήματα και πόσοι. ι) Αν λαβαίνουν μέρος στον αγώνα μας και πως τον βλέπουνε τον αγώνα μας αυτό.
Αυτά περίπου είναι τα γενικά σημεία πάνω στα οποία θα εργασθούν οι τοπικές προσφυγικές επιτροπές, στέλνοντας στην κεντρική προσφυγική επιτροπή κάθε μήνα μιαν έκθεση της προόδου της εργασίας των.
Ιδιαιτέρως τα αγροτικά τμήματα να προσέξουν τις συγκρούσεις των εντοπίων και προσφύγων, να μελετήσουν τα αίτια απ’ τα οποία προκαλούνται, και να δίνουν την κατάλληλη κατεύθυνση πάνω στη γραμμή της επαναστατικής ενότητος προσφύγων και εντοπίων. Προκειμένου η επιτροπή να προετοιμάσει μιαν εργασία που θα χρησιμεύσει ως βάση τόσο για το προσεχές συνέδριο του κόμματος όσο και για να δίδονται κάθε φορά τα κατάλληλα συνθήματα, πρέπει να συστήσετε σε κάθε σύντροφο και συμπαθούντα που έχει συγκεντρώσει πληροφορίες από τη ζωή και την κατάσταση των προσφύγων, ή που μπορεί να συλλέξει, να συνδεθεί μαζί μας και να μας στείλει την εργασία του σύντομα. Επίσης αν στην πόλη σας ή στην περιφέρειά σας βγαίνει καμμιά προσφυγική εφημερίδα, θα προσπαθήσετε να μας στέλνετε μια σειρά της εφημερίδος αυτής (επί πληρωμή). Η κεντρική προσφυγική επιτροπή θα σας δίνει πάντα δια του Ριζοσπάστη τα συνθήματα για τον αγώνα στους πρόσφυγες.
Επί τη ευκαιρία αυτή η κεντρική προσφυγική επιτροπή εργάζεται για μια γενική κινητοποίηση των προσφυγικών μαζών πάνω στο ζήτημα των ενοικίων που υποχρεώνονται να πληρώνουν οι πρόσφυγες στους συνοικισμούς και αλλού, εν συνδυασμώ με τις άλλες απαιτήσεις των προσφύγων. Θα ζητήσουμε όχι μόνον να μην πληρώνουν οι πρόσφυγες ενοίκιο, αλλά και να δοθούν συνοικισμοί ως ιδιοκτησία των προσφύγων.
Με την πεποίθηση, σύντροφοι, ότι θα εκτιμήσετε όπως πρέπει της σημασία της εργασίας αυτής, και ότι θα καταβάλλετε κάθε προσπάθεια για να επιτύχει, σας στέλνουμε τους συντροφικούς μας χαιρετισμούς.
Για την ΕΕ
Ο Γραμματεύς του Κόμματος..."
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΙΓΑΙΟΥ ΤΜΗΜΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑΣ & ΙΣΤΟΡΙΑΣ Π.Μ.Σ: ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ & ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2018 [Διπλωματική Εργασία] Η πολιτική ενσωμάτωση των προσφύγων της Μικρασιατικής καταστροφής στην Ελλάδα κατά τα έτη 1922‐1933
Καλαφάτη Φωτεινή
Επιβλέπων Καθηγητής: Εξερτζόγλου Χάρης
Οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου.
Η εξέταση του ζητήματος της κρατικής πολιτικής του Μεσοπολέμου στην Ελλάδα εδράζεται στη βάση της γενικότερης πολιτικής κατάστασης της εποχής. Αυτό που την χαρακτήριζε είναι η αστάθεια. Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, η Μικρασιατική Εκστρατεία και η ήττα της Ελλάδας, η οικονομική κρίση και το πολιτειακό ζήτημα, που κορυφώθηκε με την επιβολή της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου του 1936, ήταν ίσως οι βασικοί παράγοντες αυτής της αστάθειας.
Ο αριθμός των εκλογικών αναμετρήσεων, των κυβερνήσεων, των δικτατοριών και των στρατιωτικών επεμβάσεων είναι χαρακτηριστικός του πολιτικού χάους της μεσοπολεμικής Ελλάδας, της αμφισβήτησης της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας αλλά και των συγκρούσεων στο εσωτερικό του δημοκρατικού στρατοπέδου.
Ακριβέστερα, αυτό το χρονικό διάστημα στην εξουσία εναλλάχτηκαν 34 κυβερνήσεις, με τη βενιζέλική παράταξη να κατέχει το μεγαλύτερο διάστημα την εξουσία.
Ο διευρυμένος ρόλος του κράτους στο Μεσοπόλεμο έπρεπε να αντιμετωπίσει σημαντικές προκλήσεις από τις κοινωνικές ομάδες που συγκροτούνταν εκείνη την περίοδο. Τέτοιες προκλήσεις ήταν η αγροτική μεταρρύθμιση, η βιομηχανική ανάπτυξη, η αποκατάσταση προσφύγων, ο πληθωρισμός και η οικονομική κρίση. Η γενικότερη αδιαλλαξία των κυβερνήσεων έναντι των απεργιακών εκδηλώσεων και του εργατικού και αγροτικού συνδικαλισμού απολάμβανε την συγκατάθεση των μεγάλων κομμάτων στο κοινοβούλιο. Το κράτος γίνεται αυταρχικότερο για να αντιμετωπίσει εσωτερικούς «κινδύνους». Στο επίπεδο του κοινοβουλευτικού βίου επικρατεί συναίνεση ως προς τους βασικούς και οικονομικούς στόχους. Ο φιλελευθερισμός και ο συντηρητισμός υπήρξαν οι κυρίαρχες πολιτικές τάσεις, που εκφράστηκαν κυρίως από τους Φιλελεύθερους και το Λαϊκό Κόμμα
Οι συγκλίσεις και οι αποκλίσεις ανάμεσα στις δύο παρατάξεις αλλά και στο εσωτερικό της καθεμιάς είναι ένα φαινόμενο που κυριάρχησε στην πολιτική ιστορία της περιόδου. Από τη μία, παρατηρούνται σημαντικές μετατοπίσεις στον προσανατολισμό και τη στρατηγική των δύο πολιτικών δυνάμεων. Από την άλλη πολλά είναι τα σημεία σύγκλισης των δύο πλευρών, καθώς επρόκειτο ουσιαστικά για ένα ενδοαστικό σχίσμα που λειτούργησε σαν πανίσχυρος συντηρητικός μηχανισμός στο μεσοπόλεμο.
Η οικονομική πολιτική δεν διέφερε στις βασικές κατευθύνσεις της, αν και κατά καιρούς, τουλάχιστον στις δηλώσεις των αξιωματούχων, αντικατόπτριζε την ιδεολογική βάση της κάθε παράταξης.
Η στάση απέναντι στο εργατικό κίνημα υπήρξε άλλο σημείο σύγκλισης
Εκτός από τα δυο ισχυρά κόμματα της εποχής, των Φιλελευθέρων και το Λαϊκό, την περίοδο του Μεσοπολέμου εμφανίζεται και ένα κόμμα με κομμουνιστική ιδεολογία.
Από το 1918 έως το 1924 ως Σ.Ε.Κ.Ε. και ύστερα ως Κ.Κ.Ε. τοποθετήθηκε στον αντίποδα των κυρίαρχων πολιτικών, καθώς υπήρξε η μόνη παράταξη που ταυτίστηκε με μία κοινωνική τάξη τόσο έντονα, δίνοντας έμφαση στη συγκρότηση και πολιτικοποίηση της ελληνικής εργατικής τάξης και την ανάπτυξη και ριζοσπαστικοποίηση του ελληνικού εργατικού κινήματος.
Η ιδιαιτερότητα του πολιτικού αυτού σχηματισμού είχε να κάνει επιπλέον με μια συγκεκριμένη κοσμοθεωρία που απέρρεε από τη σύνδεσή του με ένα διεθνές κόμμα, που γαλουχήθηκε και λειτουργούσε με τις αρχές του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και υπηρετούσε ένα διεθνικό επαναστατικό όραμα.
Στην προσπάθεια άρθρωσης ενός συνεκτικού πολιτικού λόγου, πολλές φορές η αδεξιότητα και η αμηχανία, οι μετατοπίσεις και οι εσωτερικές συγκρούσεις ήταν αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της μετέωρης στάσης του Κ.Κ.Ε. απέναντι στην Κομμουνιστική Διεθνή και τους ελληνικούς πολιτικούς συσχετισμούς.
Η στάση του στο Μακεδονικό Ζήτημα, η μπολσεβικοποίηση και η υιοθέτηση μιας μαρξιστικής-λενινιστικής φυσιογνωμίας και ρητορικής κράτησαν σε χαμηλά επίπεδα την απήχησή του στην ελληνική κοινωνία μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1930, οπότε αρχίζει να γίνεται δημοφιλές σε εργάτες και πρόσφυγες.
Άπόσπασμα απο άρθρο του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη
που είχε τίτλο «ΜΙΑ ΕΠΙΦΥΛΑΞΗ» και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ριζοσπάστης»
στις 12 Ιουλίου 1935.
Το αποσπασμα ειναι ενδεικτικό του προδοτικου ρόλου του ΚΚΕ, που ουτε λιγο, ούτε πολύ,
Το αποσπασμα ειναι ενδεικτικό του προδοτικου ρόλου του ΚΚΕ, που ουτε λιγο, ούτε πολύ,
επιδίωξε την ηττα των Ελληνων στη Μικρα Ασια, οπως το γραφει ωμα ο Ζαχαριαδης [μικρασιατικης καταγωγης κι αυτός]
«Αν δεν νικιόμασταν στη Mικρασία, η Τουρκία θα ήταν σήμερα πεθαμένη και μεις μεγάλη Ελλάδα!! Τη «λευτεριά» μας θα τη στηρίζαμε στην υποδούλωση του Τουρκικού λαού! Αυτό εμείς δεν το δεχόμαστε. Το αποκρούομε κατηγορηματικά. Η αστικοτσιφλικάδικη Ελλάδα στη Μικρασία πήγε όχι ως εθνικός απελευθερωτής μα σαν ιμπεριαλιστική δύναμη, όργανο των Εγγλέζων μεγαλοκαρχαριών. Πήγανε αυτού όχι μόνο για να διαιωνίσει την ξενική κυριαρχία πάνω στο Τουρκικό λαό μα και να κάνει την Τουρκία αντισοβιετικό ορμητήριο…
…Η Μικρασιατική εκστρατεία δεν χτυπούσε μόνο τη νέα Τουρκία, μα στρεφότανε και ενάντια στα ζωτικότατα συμφέροντα του Ελληνικού λαού. Γι αυτό εμείς όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε για την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στη Μικρασία ΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΔΙΩΞΑΜΕ…»
Πριν μιλησουμε ομως για το πως προσεταιρίστηκε ενα μεγαλο μερος των μικρασιατων αδελφων μας το ΚΚΕ, εχει ενδιαφερον να δουμε, πως οργανωθηκε η παροχη πολιτικων δικαιωματων στο 1.500.000 περιπου προσφυγες που ειχαν καταφυγει τότε στην πατρια γη των Ελλήνων...
Μας λεγει λοιπόν η κ. Φ. Καλαφατη, στη διπλωματική της εργασία...
Η απόκτηση πολιτικών δικαιωμάτων των προσφύγων
Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή προκλήθηκε το Στρατιωτικό Κίνημα του Πλαστήρα και Γονατά, που συγκρότησε επαναστατική κυβέρνηση με επιτακτικό στόχο την αποκατάσταση του πολιτικού βίου στην Ελλάδα. Βέβαια, ο εξαναγκασμός του Γεωργίου Β’ σε αναχώρηση από την Ελλάδα και η καταδίκη των έξι πυροδότησε την πολιτική αστάθεια. Υπό αυτές τις συνθήκες διοργανώθηκαν οι εκλογές του Δεκεμβρίου του 1923 για τη συγκρότηση της Δ’ Εθνοσυνέλευσης. Σε αυτές τις εκλογές, κρίθηκε απαραίτητη η συμμετοχή των προσφύγων από τους Φιλελεύθερους και την επαναστατική κυβέρνηση. Η θέση αυτή προκάλεσε ανησυχία στους αντιβενιζελικούς.
Η συμμετοχή των προσφύγων στις εκλογές προϋπέθετε την εγγραφή τους στους εκλογικούς καταλόγους. Αρχικά προτάθηκαν δυο τρόποι συμμετοχής των προσφύγων. Σύμφωνα με τον πρώτο, οι πρόσφυγες θα εγγράφονταν στους υπάρχοντες εκλογικούς καταλόγους και ανάλογα με τον αριθμό τους θα αυξάνονταν και ο αριθμός βουλευτών στις αντίστοιχες περιφέρειες. Κατά το δεύτερο τρόπο, οι πρόσφυγες θα εξέλεγαν τους αντιπροσώπους τους ψηφίζοντας σε ξεχωριστά εκλογικά τμήματα
Τον Οκτώβριο του 1922 το Υπουργικό Συμβούλιο ασχολήθηκε με την πολιτογράφηση των προσφύγων και την εγγραφή τους στους πολιτικούς καταλόγους αν και οι ίδιοι το επιθυμούσαν. Έτσι, καταρτίσθηκε το Νομοθετικό Διάταγμα «περί πολιτογραφήσεως των προσφύγων». Η διαδικασία εγγραφής της πολιτογράφησης ξεκινούσε με την εγγραφή των προσφύγων στα δημοτολόγια και τα μητρώα αρρένων των τόπων εγκατάσταση τους. Σε κάθε δήμο και κοινότητα συγκροτήθηκαν επιτροπές αποτελούμενες από έναν υπάλληλο του Υπουργείου Περιθάλψεως και δυο μέλη προσφυγικών σωματείων, οι οποίοι επιβεβαίωναν την ταυτότητα των προσφύγων. Εν συνεχεία, οι πρόσφυγες υπέβαλλαν αίτηση στο Ειρηνοδικείο προσκομίζοντας τα πιστοποιητικά του δημάρχου ή του προέδρου της κοινότητας που επιβεβαίωναν την εγγραφή στο δημοτολόγιο της περιοχής και τα έγγραφα της επιτροπής που αποδείκνυαν την προσφυγική ιδιότητα...
Τον κίνδυνο αθρόας υποστήριξης των προσφύγων στο κόμμα των Φιλελευθέρων διέβλεπε και το Κομμουνιστικό Κόμμα που διατύπωσε την πεποίθηση ότι οι πρόσφυγες εγκαθίσταντο σε συγκεκριμένες περιοχές με στόχο την εκλογική ενίσχυση του Βενιζέλου. Ζητούσε δε, από τους πρόσφυγες να οργανωθούν στο Κομμουνιστικό Κόμμα και στις εργατικές οργανώσεις καθώς μόνο μια κυβέρνηση εργατών και αγροτών θα ήταν ικανή να επιλύσει το προσφυγικό πρόβλημα. Συν τοις άλλοις, κατηγορούσε τόσο τους βενιζελικούς όσο και τους βασιλικούς για την Μικρασιατική Καταστροφή, τονίζοντας ότι δεν έπρεπε οι πρόσφυγες να παρασυρθούν προς τα αστικά κόμματα...."
1922 του Νικου Κουνδουρου
Μια ταινια που λεγει και καποιες αληθειες - γι αυτό απαγορευτηκε!
Ενοχλουσε την επιχειρηση: "Ελληνοτουρκικη φιλια..."
[Απο την ιδια ταινια και η εικονα των τιτλων]
[Απο την ιδια ταινια και η εικονα των τιτλων]
Ας ερθουμε τώρα στη σχεση των προσφυγων με την αριστερα [τοτε αριστερα ηταν το ΚΚΕ]
Το παρακάτου κειμενάκι από τα αρχεία του ΚΚΕ δόθηκε στα συντροφια τον Δεκεμβριο του 1924 και ειναι ενδεικτικο της μεταστροφης του ΚΚΕ, στην αντιμετωπιση των προσφυγων.
Οπως θα διαβασετε, οι καθοδηγητες της Κεντρικης Επιτροπης του κομματος, καμουν εμμεσα την αυτοκριτικη τους, αναγνωριζοντας ότι: "Πρέπει να ομολογήσουμε ότι ο Κονδύλης φάνηκε πιο έξυπνος στο σημείο αυτό..." και επισης ότι: "Παρ’ όλη όμως την κεντρική μας αυτή γραμμή δεν έχουμε ακόμα καθορίσει τα συγκεκριμένα μας συνθήματα μέσα στους πρόσφυγες, και τούτο γιατί δεν ξέρουμε την κατάσταση των προσφύγων, τις ανάγκες και τις απαιτήσεις τους, μ’ ένα λόγο δεν μπήκαμε και δεν ζούμε μέσα στους πρόσφυγες..."
Ετσι οι συντροφοι αλλαζουν ροτα και δρομολογουν την "εφοδο" προς τους μικκρασιατες προσφυγες, εισχωρωντας για πρωτη φορα μεσα στα σπιτια, στους καφενεδες τους και στις ζωες τους, ωστε να τους προσηλυτισουν μαζικα...
Πράγμα που θα το πετυχουν, τουλαχιστον για ενα μεγαλο τμημα των προσφυγων [αν και οχι όλων...]
ΠΡΟΣ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ* (ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΚΔ)
ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ
Ενα από τα μεγάλα προβλήματα μέσα στη χώρα μας, σήμερα, είναι και το προσφυγικό. Είναι αλήθεια πως η λύση του προβλήματος αυτού, απ’ τη χρεοκοπημένη αστική τάξη δημιουργεί γι’ αυτήνε σωστό αδιέξοδο. Οι εξαθλιωμένες προσφυγικές μάζες σήμερα που είναι τα φτηνά χέρια για τον πλουτισμό και το μεγάλωμα της βιομηχανίας ζητάνε στέγη, τροφή, εγκατάσταση, περίθαλψη, πράγματα που είναι ανίκανη η αστική τάξη να τους προσφέρει. Αν όμως το γεγονός αυτό σπρώχνει τις προσφυγικές μάζες, και με μια κατάλληλη εργασία δική μας προς τ’ αριστερά, ως τόσο αυτές απ’ αυτήν ακριβώς την οικονομική τους εξαθλίωση και την ολοσχερή έλλειψη πολιτικής διαπαιδαγωγήσεως εύκολα μπορούν ν’ αποτελέσουν την κοινωνική βάση του φασισμού. Η πρόσφατη ιστορία των γεγονότων της Μακεδονίας μας το απέδειξε τρανότατα αυτό. Απ’ αυτά λοιπόν τα πράγματα είμαστε υποχρεωμένοι να προσέξουμε που το ζήτημα ...
Πρέπει να ομολογήσουμε ότι ο Κονδύλης φάνηκε πιο έξυπνος στο σημείο αυτό. Το Συνέδριο του κόμματος δεν μπόρεσε να εξετάσει πλατιά το ζήτημα αυτό ωστόσο όμως καθόρισε και εδώ την κεντρική γραμμή που είναι η επαναστατική ένωση των εργατών, ντόπιων και προσφύγων, με την κατάκτηση των διοικήσεων των προσφυγικών οργανώσεων χωρίς η κατάκτηση αυτή να γίνεται εντελώς μηχανικά αλλά με εντατικό αγώνα για τις άμεσες απαιτήσεις των προσφύγων. Παρ’ όλη όμως την κεντρική μας αυτή γραμμή δεν έχουμε ακόμα καθορίσει τα συγκεκριμένα μας συνθήματα μέσα στους πρόσφυγες, και τούτο γιατί δεν ξέρουμε την κατάσταση των προσφύγων, τις ανάγκες και τις απαιτήσεις τους, μ’ ένα λόγο δεν μπήκαμε και δεν ζούμε μέσα στους πρόσφυγες.
Οτι όμως δεν έγινε, πρέπει να γίνει τώρα. Η ΕΕ για τη δράση σ’ αυτό το επίπεδο κατήρτισε μια Κεντρική Προσφυγική Επιτροπή για την μελέτη του ζητήματος, της οικονομικής καταστάσεως των προσφύγων, την οργάνωση τους κλπ. Για να μπορέσει όμως η επιτροπή αυτή να φέρει σε τέλος το βαρύ της αυτό έργο έχει ανάγκη απ’ τη βοήθεια όλων των οργάνων του κόμματος και όλων των συντρόφων. Σε κάθε Τμήμα, σε κάθε Ομιλο πρέπει να γίνει μια τέτια τοπική επιτροπή έργο της οποίας θα είναι η μελέτη του ζητήματος, πάνω στο παρακάτω συγκεκριμένα σημεία.
α) Πόσοι πρόσφυγες είναι στην περιφέρειά σας. β) Πόσοι απ’ αυτούς εργάτες, πόσοι αγρότες, πόσοι μικροαστοί. γ) Αν δουλεύουν όλοι και που. δ) Αν αποκαταστάθηκαν και πόσοι. ε) Αν ανήκουνε σε επαγγελματικές οργανώσεις ντόπιων και πόσοι δεν ανήκουνε. στ) Αν υπάρχουν προσφυγικές οργανώσεις και πόσες. ζ) Τι είδους οργανώσεις είναι αυτές, αν λειτουργούν και πως λειτουργούν. η) Αν έχουμε συντρόφους πρόσφυγας και αν στις οργανώσεις αυτές έχουμε φράξιες (ομάδες) κομμουνιστικές. θ) Αν οι αγρότες πρόσφυγες πήρανε κτήματα και πόσοι. ι) Αν λαβαίνουν μέρος στον αγώνα μας και πως τον βλέπουνε τον αγώνα μας αυτό.
Αυτά περίπου είναι τα γενικά σημεία πάνω στα οποία θα εργασθούν οι τοπικές προσφυγικές επιτροπές, στέλνοντας στην κεντρική προσφυγική επιτροπή κάθε μήνα μιαν έκθεση της προόδου της εργασίας των.
Ιδιαιτέρως τα αγροτικά τμήματα να προσέξουν τις συγκρούσεις των εντοπίων και προσφύγων, να μελετήσουν τα αίτια απ’ τα οποία προκαλούνται, και να δίνουν την κατάλληλη κατεύθυνση πάνω στη γραμμή της επαναστατικής ενότητος προσφύγων και εντοπίων. Προκειμένου η επιτροπή να προετοιμάσει μιαν εργασία που θα χρησιμεύσει ως βάση τόσο για το προσεχές συνέδριο του κόμματος όσο και για να δίδονται κάθε φορά τα κατάλληλα συνθήματα, πρέπει να συστήσετε σε κάθε σύντροφο και συμπαθούντα που έχει συγκεντρώσει πληροφορίες από τη ζωή και την κατάσταση των προσφύγων, ή που μπορεί να συλλέξει, να συνδεθεί μαζί μας και να μας στείλει την εργασία του σύντομα. Επίσης αν στην πόλη σας ή στην περιφέρειά σας βγαίνει καμμιά προσφυγική εφημερίδα, θα προσπαθήσετε να μας στέλνετε μια σειρά της εφημερίδος αυτής (επί πληρωμή). Η κεντρική προσφυγική επιτροπή θα σας δίνει πάντα δια του Ριζοσπάστη τα συνθήματα για τον αγώνα στους πρόσφυγες.
Επί τη ευκαιρία αυτή η κεντρική προσφυγική επιτροπή εργάζεται για μια γενική κινητοποίηση των προσφυγικών μαζών πάνω στο ζήτημα των ενοικίων που υποχρεώνονται να πληρώνουν οι πρόσφυγες στους συνοικισμούς και αλλού, εν συνδυασμώ με τις άλλες απαιτήσεις των προσφύγων. Θα ζητήσουμε όχι μόνον να μην πληρώνουν οι πρόσφυγες ενοίκιο, αλλά και να δοθούν συνοικισμοί ως ιδιοκτησία των προσφύγων.
Με την πεποίθηση, σύντροφοι, ότι θα εκτιμήσετε όπως πρέπει της σημασία της εργασίας αυτής, και ότι θα καταβάλλετε κάθε προσπάθεια για να επιτύχει, σας στέλνουμε τους συντροφικούς μας χαιρετισμούς.
Για την ΕΕ
Ο Γραμματεύς του Κόμματος..."
Ας δουμε τώρα πως εξελιχθηκε τελικά αυτός ο προσηλυτισμός των μικρασιατων αδελφων μας απο το ΚΚΕ, που τοσα δεινα προκαλεσε σ' αυτον τον δυσμοιρο τοπο...
Η σχέση των προσφύγων με την αριστερά.
Οι πρόσφυγες με την έλευση τους στον ελλαδικό χώρο εντάχθηκαν άμεσα στη σφαίρα επιρροής της βενιζελικής παράταξης καθώς ο Βενιζέλος ήταν για αυτούς ο ελευθερωτής και η αντιβενιζελική παράταξη η υπεύθυνη της Μικρασιατικής Καταστροφής. Προς την αριστερά δεν σημειώθηκε κάποια ιδιαίτερη κινητικότητα, παρόλο που οι εξαθλιωμένες μάζες των προσφύγων θα μπορούσαν να αποτελέσουν χώρο διάδοσης της κομμουνιστικής ιδεολογίας.
Οι λόγοι είναι πολλοί και αφορούν κυρίως την αρνητικότητα της αριστεράς σχετικά με τη Μικρασιατική Εκστρατεία. Κατά την πορεία, όμως, της ενσωμάτωσης των προσφύγων συντελέστηκαν τέτοιες ζυμώσεις στον προσφυγικό κόσμο αλλά και στην αριστερά, που μετέβαλαν τον βαθμό επιρροής της.
Επιχειρώντας μια ιστορική αναδρομή, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας (ΣΕΚΕ) ιδρύθηκε το 1918, τότε που στην πολιτική σκηνή κυριαρχούσε το ζήτημα της Μικρασιατικής εκστρατείας. Το ΣΕΚΕ κατά τη διάρκεια της εκστρατείας τήρησε κριτική στάση, γεγονός που δυσαρέστησε τους Μικρασιάτες Έλληνες καθώς αυτή η θέση δεν εξυπηρετούσε την αλυτρωτική πολιτική. Επομένως, με την έλευση των προσφυγών στην Ελλάδα, το ΣΕΚΕ αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία και το σύνολο των προσφύγων στράφηκε στους βενιζελικούς.
Η δυσπιστία εντάθηκε από την πολιτική του ΣΕΚΕ σχετικά με τη Μακεδονία. Το αριστερό κόμμα είχε αποδεχτεί την άποψη της Τρίτης Διεθνούς σχετικά με την αυτόνομη διαχείριση του πληθυσμού. Τον Φεβρουάριο του 1925, δημοσιεύτηκε η «απόφαση πάνω στο Εθνικό», στην οποία γινόταν λόγος για καταπολέμηση της αποικιστικής πολιτικής της Ελλάδας στη Μακεδονία και τη Θράκη και άφηνε υπονοούμενα για απομάκρυνση των προσφύγων από την περιοχή. Η απόφαση αυτή δεν άρεσε στους πρόσφυγες οι οποίοι προσπαθούσαν να αποκατασταθούν και αισιοδοξούσαν με για την ολοκλήρωση της αγροτικής μεταρρύθμισης. Ακόμη και μετά τη μετονομασία του ΣΕΚΕ σε ΚΚΕ, οι πρόσφυγες διέκριναν μια αντιφατική πολιτική στάση. Από τη μια πλευρά, το ΚΚΕ πρέσβευε το σύνθημα για «ενιαίο μέτωπο εργατών, αγροτών και προσφύγων» και από την άλλη υποστήριζε την απομάκρυνση των προσφύγων από τη Βόρεια Ελλάδα δημιουργώντας τους εκ νέου προβλήματα μετεγκατάστασης.
Ένας άλλος λόγος που απομάκρυνε τους πρόσφυγες από την αριστερά υπήρξε η αντιμετώπιση τους βάσει της κοινωνικής διαστρωμάτωσης, στάση που απορρέει από τη γενικότερη πολιτική του κόμματος να ερμηνεύει την κοινωνία με βάση τις κοινωνικές τάξεις και όχι τις συλλογικότητες. Η τακτική αυτή απομάκρυνε τους πρόσφυγες από την αριστερά συντηρώντας την πίστη τους στη βενιζελική παράταξη που τους αντιμετώπιζε ως μια ενιαία κοινωνική ομάδα. Μάλιστα, μέσα από αυτή την πολιτική στάση, οι πρόσφυγες θεωρούσαν ότι το ΚΚΕ προσπαθούσε να προωθήσει περισσότερο τα συμφέροντα των γηγενών. Επίσης, η κοινωνική προέλευση των προσφύγων ήταν σε μεγάλο βαθμό αστική. Οι πρόσφυγες εξακολουθούσαν να νιώθουν αστοί και μετά την έλευση τους στην Ελλάδα και την απασχόληση τους σε βιομηχανίες κάτω από δύσκολες συνθήκες. Δεν εντάχθηκαν στην εργατική τάξη περιμένοντας την επάνοδο τους στην αστική.
Ένα άλλος λόγος καχυποψίας προς το ΚΚΕ ήταν ο διεθνισμός του κόμματος, κάτι που δεν μπορούσαν να αντιληφθούν όσοι είχαν γαλουχηθεί με τα ιδεώδη της εθνικής αλυτρωτικής πολιτικής. Τέλος, δεν είναι λίγες, δε, οι φορές που ταύτιζαν το αριστερό κόμμα με παραβατικές ή αντικοινωνικές συμπεριφορές.
Η στάση των προσφύγων προς την αριστερά μεταβλήθηκε αισθητά μετά την εκλογή του Βενιζέλου στην πρωθυπουργία το 1928. Η συντηρητική πολιτική του Βενιζέλου, η υπογραφή του συμφώνου με τον Κεμάλ και η συμπόρευση του με συντηρητικά στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας απομάκρυναν μέρος των προσφύγων από τους Φιλελεύθερους. Κατόπιν αυτών, ένας σημαντικός αριθμός προσφύγων των αστικών συνοικισμών ή των επαρχιών με ενιαίο προσφυγικό πληθυσμό, όπως ήταν οι Σέρρες, η Καβάλα και η Μυτιλήνη εντάχθηκαν στο ΚΚΕ και εξέλεξαν πολιτευτές που στηρίζονταν από το αριστερό κόμμα.
Ενδεικτικοί της μεταστροφής είναι ο τριπλασιασμός των προσφυγικών ψήφων στη Μυτιλήνη και ο διπλασιασμός τους στη Θεσσαλονίκη υπέρ του ΚΚΕ.
Η υποστήριξη αυτή αποτελούσε κατά μείζονα λόγο μορφή διαμαρτυρίας και δεν μπορεί να χαρακτηριστεί παγιωμένη αλλά το ΚΚΕ άδραξε την ευκαιρία για να αυξήσει την επίδραση του στον προσφυγικό κόσμο και επανέφερε το σύνθημα για «ενιαίο μέτωπο εργατών και προσφύγων».
Η στροφή των προσφύγων προς την αριστερά διαφαίνεται στην ηγετική ομάδα του κόμματος στις αρχές της δεκαετίας του 1930, καθώς τα περισσότερα μέλη της είναι προσφυγικής καταγωγής. Αυτό μαρτυρά και την μεταβολή του ίδιου του κόμματος εφαρμόζοντας μια πιο σαφή αντιμετώπιση των προσφυγικών ζητημάτων. Αποποιήθηκε το αίτημα για ανεξαρτησία της Μακεδονία και της Θράκης και υιοθέτησε την τακτική για πλήρη εθνική και πολιτική ισότητα των μειονοτήτων. Τέλος, οι πρόσφυγες αναγνωρίζονταν ως ένα ενιαίο σύνολο πολιτών χωρίς ταξικούς ή άλλους διαχωρρισμούς
https://hellanicus.lib.aegean.gr/bitstream/handle/11610/21063/kalafat.pdf?sequence=3&isAllowed=y
Ωστόσο η αριστερά δεν περιορίστηκε στο ότι κατόρθωσε να εντάξει στις ταξεις της χιλιάδες νέων ψηφοφόρων [και προπαντός νέων πιστών] στην περίοδο του μεσοπολέμου. Αντιθετως συνεχισε να τροφοδοτει με μισος κι αρρωστια τους μικρασιατες Ελληνες, συντηρωντας το μικρασιατικό τραύμα και διχαζοντας τον Ελληνισμό. Κατι που φυσικά εξυπηρετοουσε ιδιαιτερα τις βλεψεις της, για την ωρα της ολικης αντικαταστασης των Ελληνων και της πληρους εξαφανισης της ελληνικης εθνικης ταυτοτητας [που πραγματωνεται στις μερες μας]Το παρακατω αρθρο απο το TVXS, του Β. Αγτζιδη, ειναι ενδεικτικο....
Προσφυγικη μνημη και αριστερα
Ήδη από το 1927 η πλειονότητα της Κ.Ε. του ΚΚΕ είναι πρόσφυγες.
Από αυτές τις επαναστατικές διαδικασίες θα περάσουν πολλά στελέχη που θα πρωτοστατήσουν στην οργανωτική συγκρότηση της ελλαδικής Αριστεράς ήδη από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’20. Αυτά ακριβώς τα στελέχη –είτε ως κούτβηδες, είτε ως αυτόνομοι διανοούμενοι- θα δώσουν προοδευτική πνοή σε ολόκληρες περιοχές που εγκαταστάθηκαν οι πρόσφυγες, είτε στη Μακεδονία, είτε στην Αττική και την Πελοπόννησο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σε μια ανταπόκριση του «Ρ» του 1930, όπου συγκρίνονται οι κομματικές οργανώσεις, αναφέρεται ότι η κομ. οργάνωση στο ακριτικό Κιλκίς είναι όση και στον Πειραιά.
Εξ αιτίας των προσφύγων το ελλαδικό ΚΚ θα εκλέξει το 1934 τον Μήτσο Παρτσαλίδη, τον πρώτο «κόκκινο δήμαρχο» στην πόλη των καπνεργατών, την Καβάλα. Όποιος μελετά τα πρακτικά των συζητήσεων μέσα στις προσφυγικές οργανώσεις μετά το 1922, και ειδικά μέσα στις οργανώσεις των προσφύγων από τον Καύκασο, συναντά θέσεις και αντίστοιχες ιδεολογικές αντιπαραθέσεις των μπολσεβίκων, των μενσεβίκων και των σοσιαλεπαναστατών (εσέρων).
Δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό ότι το συνεταιριστικό κίνημα στην Ελλάδα oφείλεται στην έλευση των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής. Ούτε ότι το αγροτικό κίνημα βρίσκει την ολοκλήρωσή του μέσα από την παρουσία του Κώστα Γαβριηλίδη.
Το τι εξέφραζε ο Γαβριηλίδης φαίνεται καθαρά από την ανταπόκριση του περιοδικού «Κοινότης» των Αθηνών, που εξέδιδε ο αγροτιστής Κ. Καραβίδας για ένα συνέδριο των προσφύγων που έγινε στο Κιλκίς τον Οκτώβριο του 1923: «Οι ρήτορες ήσαν κυρίως δημοδιδάσκαλοι με μόρφωσιν απολύτως πλατύτερη των ιδικών μας και ήσαν θαυμαστοί που, όλοι με μπαλώματα στα παλαιά παντελόνια τους και σγουρά γένια, εσηκώνοντο και ωμιλούσαν με διαυγή τετραγωνικά επιχειρήματα για ζητήματα της πρακτικής πολιτικής και της οργανώσεως του κράτους. Κυρίως όλοι έχουν υποστεί εξελιγμένους και χρησίμους πρακτικάς ρωσικάς επιρροάς. Και είμαι υποχρεωμένος να ομολογήσω ότι το Συνέδριον αυτό του Κιλκίς, μου εφάνη ως κολοσσιαίος λίθος κατατιθέμενος επί της Μακεδονικής γης».
Το προσφυγικό ζήτημα, οι προεκτάσεις που έλαβε και οι κοινωνικές συγκρούσεις που επέφερε θα χαρακτηρίσουν το Μεσοπόλεμο. Η ένταση του ζητήματος αυτού και η ιδεολογική αντίθεση των προσφυγικών πληθυσμών προς τα κυρίαρχα πολιτικά και οικονομικά μοντέλα, που επικρατούσαν έως τότε στην Ελλάδα, θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό τις νέες ισορροπίες που θα διαμορφωθούν κατά τη δεκαετία του ’40. Ήταν τόσο μεγάλη η κοινωνική σύγκρουση το Μεσοπόλεμο που κατά την περίοδο της Κατοχής θα λάβει συγκεκριμένη πολιτική μορφή και -καλυμμένη από τις ιδεολογίες του καιρού της- θα οδηγήσει σε αιματηρές συγκρούσεις και ακραίες πολιτικές εντάσεις. Είναι χαρακτηριστικό το συμπέρασμα του Γιώργου Θεοτοκά για τα Δεκεμβριανά του ‘44: «Βλέπω μιά επανάσταση των προσφύγων εναντίον των γηγενών».
Τότε η βρετανική RAF θα βομβαρδίσει την προσφυγική Καισαριανή και τα βρετανικά τανκς θα ισοπεδώσουν τις προσφυγικές φαβέλες στο Κερατσίνι ανοίγοντας δρόμο για το κέντρο της Αθήνας. Ανεξάρτητα από την υποκειμενικότητα της διαπίστωσης του Θεοτοκά, είναι γεγονός ότι όλα τα μπλόκα των Γερμανών και των συνεργατών τους επί Κατοχής θα γίνουν στις προσφυγικές γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά. Όπως και ότι ξεκάθαρο εθνοτοπικό πρόσημο θα έχει η σύγκρουση του ΕΛΑΣ με τη συμμορία της «Χ».
Σκληρός, Γληνός και Λούξεμπουργκ
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο πρώτος κοινωνιολόγος που ανέλυσε την ελληνική κοινωνία με βάση του τη μαρξιστική μέθοδο είναι ο Τραπεζούντιος Γεώργιος Σκληρός. Ούτε ότι οι αναλύσεις του Σμυρνιού Δημήτρη Γληνού και του Γ. Σκληρού για την αντιδραστική φύση του Νεοτουρκικού κινήματος, συναντούν την αντίστοιχη θεώρηση της Ρόζας Λούξεμπουργκ.
Ουσιαστικές μαρξιστικές αναλύσεις, που ακόμα έως σήμερα αγνοούνται και στη θέση τους επικρατούν χωρίς ουσιαστικό αντίλογο ιδεαλιστικές και ανιστόρητες προσεγγίσεις. Στο πλαίσιο ακριβώς αυτών των ανιστόρητων προσεγγίσεων εξαγνίστηκαν και συγκαλύφθηκαν οι γενοκτονικές μέθοδοι μέσω των οποίων τα πρωτοφασιστικά μιλιταριστικά ρεύματα που εμφανίστηκαν στην τελευταία περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (νεότουρκοι, κεμαλισμός) και ταξικά εξέφραζαν μόνο τη στρατιωτική γραφειοκρατία, μετασχημάτισαν την πολυεθνική οθωμανική κοινωνία σε ομοιογενές τουρκικό κράτος. Μετά το 1922 –και για δεκαετίες- ενοχοποιήθηκε ακόμα και η ίδια η φυσική παρουσία στις πατρίδες τους των θυμάτων.
Η πολιτική του ελληνικού κράτους αποσκοπούσε οριστικά στην πλήρη ιδεολογική αφομοίωση των προσφύγων του ’22 και στην απεμπόληση των ιδιαίτερων ιστορικών εμπειριών τους. Η στάση αυτή επιβλήθηκε και στο χώρο της νεοελληνικής ιδεολογίας αλλά και της επίσημης και «ανεπίσημης» ιστοριογραφίας.
Έπρεπε να έρθει η δεκαετία του ΄80, να εμφανιστεί η κοινωνία των πολιτών ώστε να μπορέσουν οι απόγονοι των προσφύγων να διεκδικήσουν την ενσωμάτωση και της δικιάς του ιστορικής εμπειρίας στο κοινό αφήγημα.
Ήδη από το 1927 η πλειονότητα της Κ.Ε. του ΚΚΕ είναι πρόσφυγες.
Από αυτές τις επαναστατικές διαδικασίες θα περάσουν πολλά στελέχη που θα πρωτοστατήσουν στην οργανωτική συγκρότηση της ελλαδικής Αριστεράς ήδη από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’20. Αυτά ακριβώς τα στελέχη –είτε ως κούτβηδες, είτε ως αυτόνομοι διανοούμενοι- θα δώσουν προοδευτική πνοή σε ολόκληρες περιοχές που εγκαταστάθηκαν οι πρόσφυγες, είτε στη Μακεδονία, είτε στην Αττική και την Πελοπόννησο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σε μια ανταπόκριση του «Ρ» του 1930, όπου συγκρίνονται οι κομματικές οργανώσεις, αναφέρεται ότι η κομ. οργάνωση στο ακριτικό Κιλκίς είναι όση και στον Πειραιά.
Εξ αιτίας των προσφύγων το ελλαδικό ΚΚ θα εκλέξει το 1934 τον Μήτσο Παρτσαλίδη, τον πρώτο «κόκκινο δήμαρχο» στην πόλη των καπνεργατών, την Καβάλα. Όποιος μελετά τα πρακτικά των συζητήσεων μέσα στις προσφυγικές οργανώσεις μετά το 1922, και ειδικά μέσα στις οργανώσεις των προσφύγων από τον Καύκασο, συναντά θέσεις και αντίστοιχες ιδεολογικές αντιπαραθέσεις των μπολσεβίκων, των μενσεβίκων και των σοσιαλεπαναστατών (εσέρων).
Δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό ότι το συνεταιριστικό κίνημα στην Ελλάδα oφείλεται στην έλευση των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής. Ούτε ότι το αγροτικό κίνημα βρίσκει την ολοκλήρωσή του μέσα από την παρουσία του Κώστα Γαβριηλίδη.
Το τι εξέφραζε ο Γαβριηλίδης φαίνεται καθαρά από την ανταπόκριση του περιοδικού «Κοινότης» των Αθηνών, που εξέδιδε ο αγροτιστής Κ. Καραβίδας για ένα συνέδριο των προσφύγων που έγινε στο Κιλκίς τον Οκτώβριο του 1923: «Οι ρήτορες ήσαν κυρίως δημοδιδάσκαλοι με μόρφωσιν απολύτως πλατύτερη των ιδικών μας και ήσαν θαυμαστοί που, όλοι με μπαλώματα στα παλαιά παντελόνια τους και σγουρά γένια, εσηκώνοντο και ωμιλούσαν με διαυγή τετραγωνικά επιχειρήματα για ζητήματα της πρακτικής πολιτικής και της οργανώσεως του κράτους. Κυρίως όλοι έχουν υποστεί εξελιγμένους και χρησίμους πρακτικάς ρωσικάς επιρροάς. Και είμαι υποχρεωμένος να ομολογήσω ότι το Συνέδριον αυτό του Κιλκίς, μου εφάνη ως κολοσσιαίος λίθος κατατιθέμενος επί της Μακεδονικής γης».
Το προσφυγικό ζήτημα, οι προεκτάσεις που έλαβε και οι κοινωνικές συγκρούσεις που επέφερε θα χαρακτηρίσουν το Μεσοπόλεμο. Η ένταση του ζητήματος αυτού και η ιδεολογική αντίθεση των προσφυγικών πληθυσμών προς τα κυρίαρχα πολιτικά και οικονομικά μοντέλα, που επικρατούσαν έως τότε στην Ελλάδα, θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό τις νέες ισορροπίες που θα διαμορφωθούν κατά τη δεκαετία του ’40. Ήταν τόσο μεγάλη η κοινωνική σύγκρουση το Μεσοπόλεμο που κατά την περίοδο της Κατοχής θα λάβει συγκεκριμένη πολιτική μορφή και -καλυμμένη από τις ιδεολογίες του καιρού της- θα οδηγήσει σε αιματηρές συγκρούσεις και ακραίες πολιτικές εντάσεις. Είναι χαρακτηριστικό το συμπέρασμα του Γιώργου Θεοτοκά για τα Δεκεμβριανά του ‘44: «Βλέπω μιά επανάσταση των προσφύγων εναντίον των γηγενών».
Τότε η βρετανική RAF θα βομβαρδίσει την προσφυγική Καισαριανή και τα βρετανικά τανκς θα ισοπεδώσουν τις προσφυγικές φαβέλες στο Κερατσίνι ανοίγοντας δρόμο για το κέντρο της Αθήνας. Ανεξάρτητα από την υποκειμενικότητα της διαπίστωσης του Θεοτοκά, είναι γεγονός ότι όλα τα μπλόκα των Γερμανών και των συνεργατών τους επί Κατοχής θα γίνουν στις προσφυγικές γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά. Όπως και ότι ξεκάθαρο εθνοτοπικό πρόσημο θα έχει η σύγκρουση του ΕΛΑΣ με τη συμμορία της «Χ».
Σκληρός, Γληνός και Λούξεμπουργκ
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο πρώτος κοινωνιολόγος που ανέλυσε την ελληνική κοινωνία με βάση του τη μαρξιστική μέθοδο είναι ο Τραπεζούντιος Γεώργιος Σκληρός. Ούτε ότι οι αναλύσεις του Σμυρνιού Δημήτρη Γληνού και του Γ. Σκληρού για την αντιδραστική φύση του Νεοτουρκικού κινήματος, συναντούν την αντίστοιχη θεώρηση της Ρόζας Λούξεμπουργκ.
Ουσιαστικές μαρξιστικές αναλύσεις, που ακόμα έως σήμερα αγνοούνται και στη θέση τους επικρατούν χωρίς ουσιαστικό αντίλογο ιδεαλιστικές και ανιστόρητες προσεγγίσεις. Στο πλαίσιο ακριβώς αυτών των ανιστόρητων προσεγγίσεων εξαγνίστηκαν και συγκαλύφθηκαν οι γενοκτονικές μέθοδοι μέσω των οποίων τα πρωτοφασιστικά μιλιταριστικά ρεύματα που εμφανίστηκαν στην τελευταία περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (νεότουρκοι, κεμαλισμός) και ταξικά εξέφραζαν μόνο τη στρατιωτική γραφειοκρατία, μετασχημάτισαν την πολυεθνική οθωμανική κοινωνία σε ομοιογενές τουρκικό κράτος. Μετά το 1922 –και για δεκαετίες- ενοχοποιήθηκε ακόμα και η ίδια η φυσική παρουσία στις πατρίδες τους των θυμάτων.
Η πολιτική του ελληνικού κράτους αποσκοπούσε οριστικά στην πλήρη ιδεολογική αφομοίωση των προσφύγων του ’22 και στην απεμπόληση των ιδιαίτερων ιστορικών εμπειριών τους. Η στάση αυτή επιβλήθηκε και στο χώρο της νεοελληνικής ιδεολογίας αλλά και της επίσημης και «ανεπίσημης» ιστοριογραφίας.
Έπρεπε να έρθει η δεκαετία του ΄80, να εμφανιστεί η κοινωνία των πολιτών ώστε να μπορέσουν οι απόγονοι των προσφύγων να διεκδικήσουν την ενσωμάτωση και της δικιάς του ιστορικής εμπειρίας στο κοινό αφήγημα.
Αυτό το εγχείρημα των ιδεολογικά αποκλεισμένων πληθυσμών από την κυρίαρχη ερμηνεία της ιστορίας προκάλεσε μια γενικευμένη αμηχανία, ακόμα και στην Αριστερά παρότι το Κίνημα της Προσφυγικής Μνήμης προέκυψε από τάσεις της Αριστεράς.
Την αμηχανία αυτή περιέγραψε εύστοχα ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους ιστορικούς μας, ο Βασίλης Παναγιωτόπουλος: «Δίπλα στον παλαιο-ελλαδίτικο τοπικισμό, αυτός ο αναβιωμένος προσφυγικός λόγος του πένθους και της διεκδίκησης έρχεται να διεμβολίσει από μια απροσδόκητη πλευρά το νηφάλιο εθνικό σχήμα της κοινωνικής συνοχής και της πολιτιστικής μας ταυτότητας, που με τόσες προσπάθειες πάει να συγκροτηθεί τις τελευταίες δεκαετίες, μετά τη μεταπολίτευση, στη χώρα μας….
Ζητούν να κερδίσουν τη μάχη της μνήμης (που φυσικά δεν έχει χαθεί) ταυτίζοντάς την με τη μάχη των εδαφών και των χαμένων πατρίδων, μια μάχη που κανείς δεν τολμά ωστόσο ούτε να ομολογήσει και ούτε να προτείνει τον τρόπο της διεξαγωγής της…».
https://tvxs.gr/news/blogarontas/prosfygiki-mnimi-kai-aristera-symboli-ston-prosynedriako-dialogo
Βλέπουμε λοιπον πως, με την έλευση του Ανδρεα Παπανδρεου και την αποενοχοποιηση της αριστερας [ή πιο σωστά την αγιοποίηση της], οι κομμουνιστές επανερχονται δριμυτεροι στην παγια στρατηγικη τους, να προωθουν ότι διαιρεί και ότι φθείρει τον Ελληνισμο, με τελικο στοχο να τον εξαφανισουν.
Πραγμα που εχουν ηδη πετυχει κατα μεγαλο ποσοστο, χαρη κυριως στη συμμαχια τους και στη συνοδοιπορια τους με τους νεοταξιτες της Πλανητικης Πανεξουσίας...
"Σμύρνη μου αγαπημενη"
Αλλη μια ταινια που προπαγανδιζει τη μεταναστολαγνεια,
συντηρωντας το μικρασιατικο τραυμα...
"...Η ταινία ξεκινά με την Ελληνοαμερικανίδα Φιλιώ Γουίλιαμς να φτάνει στη Μυτιλήνη με τη νεαρή εγγονή της Έλεν για να συμπαρασταθεί στους Σύρους πρόσφυγες!.. Εκεί θα παραδώσει στη μικρή το τεφτέρι με τις συνταγές της συνονόματης γιαγιάς της Φιλιώς Μπαλτατζή, που στην πραγματικότητα είναι ένα ημερολόγιο για τα τελευταία έξι χρόνια της οικογενειακής ζωής της στη Σμύρνη. Επί 5 ολόκληρα λεπτά βλέπουμε την γιαγιά Φιλιώ να εξηγεί στην νεαρή εγγονή πόσο μοιάζουν με τους Έλληνες Μικρασιάτες του 1922 οι σημερινοί πρόσφυγες από την Συρία που κατάκλύζουν τα παράλια της Λέσβου και πόσο οφείλουμε να τους βοηθήσουμε, αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι!.."
[Απο αρθρο του Θ. Χατζηγωγου στον εντυπο Στοχο]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου