Γράφει ο Δημήτρης Βερδελής
Έχει ειπωθεί ότι η σύγχρονη Τουρκία ιδρύθηκε το 1923 προκειμένου να μην έχει στο ιστορικό της τις ήττες που υπέστη με την επιβολή της Ελληνικής ανεξαρτησίας το 1830 που προέκυψε από την νικηφόρα έκβαση της Ελληνικής παλιγγενεσίας του 1821 αλλά και τις ήττες που υπέστη στους Βαλκανικούς πολέμους.
Η σύγχρονη Τουρκία λοιπόν θέλει να ξεχάσει τις ήττες της που οδήγησαν στην δημιουργία του νεότερου Ελλαδικού κράτους αλλά μαζί με αυτές θέλει να αδρανοποιήσει και τα νομικά τετελεσμένα που καθιέρωσαν αυτές οι ήττες. Ο «επιτήδειος ουδέτερος» στην συνθήκη ειρήνης των Παρισίων 1947 ‘’πλήρωσε’’ την στάση του με το να χάσει τα Δωδεκάνησα «εν πλήρει κυριαρχία» όπως λέγει στο άρθρο 14.1 η παραπάνω συνθήκη.
Η παράγραφος 2 που επικαλείται η Τουρκία αναφέρει ότι τα Δωδεκάνησα «θα αποστρατιωτικοποιηθώσι και θα παραμείνωσι αποστρατιωτικοποιημέναι.»
Τι είναι όμως η κρατική κυριαρχία;
Η κρατική κυριαρχία στο διεθνές δίκαιο είναι ταυτισμένη με την αποκλειστικότητα της δικαιοδοσίας με άλλα λόγια το κράτος για τις υποθέσεις του κάνει ο, τι θέλει εντός των ορίων του.
Η αποστρατιωτικοποίηση που επέβαλλε η συνθήκη ειρήνης των Παρισίων θα έπαυε σταδιακά καθ’ ότι ο σκοπός της ήταν η εμπέδωση της ειρήνης τότε και όχι η μονιμοποίηση του καθεστώτος της αποστρατιωτικοποιήσεως και αυτό είναι μια πρακτική που συνηθίζετο μετά την λήξη των πολέμων και εφόσον στην πληρότητα της κυριαρχίας υπάρχει η δυνατότητα του εξοπλισμού αυτή εφαρμόζεται σε όλη την επικράτεια του κράτους.
Ιδιαίτερο δε ενδιαφέρον παρουσιάζει ότι η Τουρκία υπερασπίζεται τη νομιμότητα της συνθήκης μη όντας συμβαλλόμενο μέρος και άρα μη έχουσα δικαιώματα ή υποχρεώσεις κατοχυρωμένα υπέρ ή εις βάρος της.
Επιπλέον των παραπάνω νομίζω πως πρέπει να αναφερθεί το δικαίωμα της νόμιμης άμυνας των κρατών όπως κατοχυρώνεται στο άρθρο 51 του καταστατικού χάρτη του Ο. Η. Ε. αλλά και της επικείμενης απειλής την οποία υφίσταται ο Ελληνισμός από την εποχή της εισβολής και κατοχής του 37% της Κύπρου και συνεχίζεται με τις παραβιάσεις των χωρικών υδάτων και του εναερίου χώρου όπως και με κινήσεις σαν αυτή της υπογραφής του νομικά ανυπόστατου Τουρκό-Λιβυκού μνημονίου αλλά και των προκλήσεων στα Βαρώσια.
Όταν δε μιλάμε για επικείμενη απειλή θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούμε στο αντισυνταγματικό, σύμφωνα με το Τουρκικό συνταγματικό δίκαιο, casus belli το οποίο αποφασίστηκε μετά την θέση σε ισχύ της UNCLOS και το οποίο ακόμα ισχύει ενισχύοντας το επιχείρημα για τον εξοπλισμό των νησιών όπως και ακόμα ένα επιχείρημα αποτελεί η λεγόμενη Στρατιά του Αιγαίου η οποία έχει ως έδρα τη Σμύρνη και εκπαιδεύει τους στρατιώτες της με προφανή στόχο την κατάληψη των νησιών του Αιγαίου.
Το Αιγαίο, όπως γράφει και ο καθηγητής γεωπολιτικής της ΣΣΕ κύριος Κωνσταντίνος Γρίβας, είναι όρος γεωπολιτικής επιβίωσης για την Ελλάδα. Πρέπει λοιπόν να το προστατεύσουμε για να επιβιώσουμε γιατί η μη προστασία του ισοδυναμεί με εθνική αυτοκτονία.
Τεκμηριωμένη και δύσκολα αντικρουόμενη άποψη.
ΑπάντησηΔιαγραφή