Η Τέταρτη Εθνικολαϊκή Επανάσταση

 

Γράφει ο Παύλος Σ.

Πολλές φορές σε συζητήσεις αγανακτισμένων με την κατάσταση Ελλήνων τίθεται το ζήτημα του «τι πρέπει να κάνουμε;». Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι μικρή αλλά πίσω της κρύβονται ώρες σκέψεων, δράσης και αγώνα. Η απάντηση λοιπόν είναι η Εθνικολαϊκή Επανάσταση. Προτού συνεχίσουμε περαιτέρω την ανάλυση, καλό θα ήταν να εξηγήσουμε τις λέξεις που αποτελούν τον παραπάνω όρο. Ξεκινώντας από την ‘’Εθνικολαϊκή’’, χρησιμοποιείται αφενός για να ξεχωρίσουμε από την κλασική μαρξιστική διαλεκτική που επικρατεί όταν κάποιος αναφέρεται σε τέτοιες έννοιες. Ώστε να ξεκαθαρίσουμε ότι η «επανάσταση» δεν γίνεται από μία μόνο συγκεκριμένη τάξη ή ομάδα ανθρώπων αλλά πραγματώνεται από έναν λαό με εθνική συνείδηση, κοινή καταγωγή, γλώσσα, ιστορία και πολιτισμό. Πραγματοποιείται από ένα ζωντανό και ενεργό Έθνος.

Συνεχίζοντας με τον όρο «επανάσταση», συμβολίζει απλώς την προσπάθεια και τον αγώνα που καταβάλλεται για την ανατροπή του τωρινού συστήματος διοίκησης και την αντικατάσταση του με ένα διαφορετικό, στην προκειμένη περίπτωση ένα Εθνικό Κράτος.

Σε αυτό το σημείο οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε πως επανάσταση δεν ισοδυναμεί αυτομάτως με βία και αιματοχυσία. Αντιθέτως μια επανάσταση είναι πιο επιτυχημένη αν συμβεί αναίμακτα και τότε μάλιστα είναι που νομιμοποιείται στα μάτια του κόσμου και της ιστορίας ως μία θετική αλλαγή. Οι επαναστάσεις γενικότερα θα πρέπει να χωριστούν σε δύο κατηγορίες, τις ενδοσυστημικές, δηλαδή αυτές που προέρχονται από εσωτερικούς θεσμούς του συστήματος, όπως η Βουλή ή ο στρατός, και τις εξωσυστημικές που αποτελούν δημιούργημα της λαϊκής βούλησης και αγανάκτησης (σε αυτή την κατηγορία μπορούν να τοποθετηθούν και ξενοκίνητες επαναστάσεις αλλά αυτού του είδους δεν μας απασχολούν στο παρόν κείμενο).

Εθνικολαϊκές Επαναστάσεις το Ελληνικό Γένος στην σύγχρονη ιστορία του, μέχρι στιγμής, έχει βιώσει τρείς. Η πρώτη ήταν το 1821 με την εθνεγερσία ενάντια στον τουρκικό ζυγό, η δεύτερη το 1936 με τον Ιωάννη Μεταξά ως ηγέτη της και η τρίτη το 1967 με το πραξικόπημα των Συνταγματαρχών. Όλες οι παραπάνω ιστορικές καταστάσεις επιχείρησαν και πέτυχαν την απελευθέρωση του Ελληνικού Έθνους από επιζήμιες ή στάσιμες περιστάσεις και κυβερνήσεις. Ανέτρεψαν την δεδομένη κατάσταση και την αντικατέστησαν με μία διαφορετική η οποία είχε πνεύμα Εθνικό και Λαϊκό. Αυτό πάντως δεν σημαίνει πως δεν υπήρξαν άλλες επαναστάσεις, επιτυχημένες ή μη, που όμως δεν άλλαξαν μακροχρόνια και αποφασιστικά την Εθνική συγκυρία.

Έχοντας τελειώσει με τους εισαγωγικούς όρους θα προχωρήσουμε εξετάζοντας εκάστοτε προαναφερόμενη επανάσταση ξεκινώντας με αυτή του 1821. Πολλές φορές σκεφτόμαστε ως αρχή του απελευθερωτικού αγώνα την 25η Μαρτίου, αλλά αν επιθυμούσαμε να είμαστε ακριβείς θα έπρεπε να αναφερθούμε στον Αλέξανδρο Υψηλάντη ο οποίος εισήλθε στις περιοχές τις Μολδοβλαχίας τον Φεβρουάριο του ίδιου έτους. Εκεί με επαναστατική διακήρυξη ξεκίνησε τον αγώνα υπέρ πίστεως και πατρίδας και μαζί με αυτόν και την θρυλική ιστορία που είχε ως τέλος της την δημιουργία ενός ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους. Η επανάσταση αυτή είναι διαφορετική στην φύση από τις υπόλοιπες διότι δεν έχει στόχο την ανατροπή κάποιου πολιτεύματος, αλλά την απελευθέρωση του Γένους από έναν κατακτητή, τον Τούρκο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν έχει εθνικολαϊκά χαρακτηριστικά. Λόγω του ιδιαίτερου χαρακτήρα της η ανάλυση της, ώστε να είναι συγκρίσιμη με τις υπόλοιπες, δεν θα επικεντρωθεί στα στρατιωτικά χαρακτηριστικά και στις μάχες αλλά σε ένα πιο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.

Η επανάσταση, εξαιτίας του διχασμού που επικρατούσε, στην αρχή της θα αποτύχει να δημιουργήσει ουσιαστική κρατική δομή, όπου θα παράγονταν κοινωνική και οικονομική πολιτική. Αυτό αλλάζει με την αποκορύφωση της επανάστασης, δηλαδή την έλευση του Εθνικού Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια. Ο σπουδαίος αυτός Έλληνας θα εκλεγεί ως κυβερνήτης στην Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας και θα φτάσει στην Ελλάδα έναν χρόνο μετά από αυτή, ώστε να κυβερνήσει. Οι άφθονες μεταρρυθμίσεις του Καποδίστρια στο εσωτερικό και οι κινήσεις του στο εξωτερικό θα δημιουργήσουν τις βάσεις για ένα Ελληνικό κράτος που θα αποκτήσει την ανεξαρτησία του, και όχι αυτονομία όπως επιθυμούσαν κάποιες από τις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής. Δυστυχώς όμως η αιώνια κατάρα του Ελληνικού Έθνους, ο διχασμός και η αγάπη για την εξουσία και το χρήμα θα οδηγήσουν στην δολοφονία του μεγάλου αυτού άνδρα το φθινόπωρο του 1831 και μαζί με αυτόν θα λήξει και η επανάσταση, με την εξουσία της χώρας να πέφτει στα χέρια Βαυαρών δυναστών.

Για πάνω από έναν αιώνα δεν θα βιώσει το Έθνος κάποια Εθνικολαϊκή  Επανάσταση παρά τις πολλές επιτυχίες και αποτυχίες που θα γραφτούν στις σελίδες της ιστορίας του. Αυτό θα αλλάξει το 1936 με τον σπουδαίο ηγέτη, στρατιωτικό και εθνικιστή Ιωάννη Μεταξά. Αν και βρισκόταν στην εξουσία, μετά από ψήφο εμπιστοσύνης της Βουλής, από τις 27 Απριλίου η πραγματική επανάσταση θα εκδηλωθεί την 4η Αυγούστου. Με τον κομμουνιστικό κίνδυνο να παραμονεύει και με αφορμή μια πανελλαδική απεργία στις 5 Αυγούστου, ο Μεταξάς θα καταλύσει το κοινοβούλιο και θα εδραιώσει ένα εθνικό καθεστώς. Με αυτήν του την κίνηση άλλαξε ολόκληρη την ιστορία της χώρας και την διέσωσε από πολλά βάσανα. Άμεσα θα ξεκινήσει να ακολουθεί εθνικιστική και λαϊκή πολιτική σε όλους τους τομείς. Στα κοινωνικά με την ίδρυση της ΕΟΝ, στα οικονομικά με την μεταβολή προς ένα συντεχνιακό και κορπαριτιβιστικό σύστημα, στα εργασιακά με την επιβολή της οκτάωρης εργασίας και την αρχή της λειτουργίας του ΙΚΑ, στην εξωτερική πολιτική διατηρώντας καλές σχέσεις και με τις δύο πλευρές του επερχόμενου πολέμου και στην εθνική άμυνα με την δημιουργία της Γραμμής Μεταξά. Αυτές είναι μόνο λίγες από τις πολλές μεταρρυθμίσεις που έθεσε σε εφαρμογή το καθεστώς με μερικές από αυτές να επιβιώνουν ακόμα και σήμερα. Το θαυμαστό έργο του Μεταξά και της 4ης Αυγούστου θα έχει ως τελικό αποτέλεσμα ένα μικρό και φαινομενικά αδύναμο κράτος να καταφέρει να αντιμετωπίσει με επιτυχία εξωτερικές δυνάμεις πολύ μεγαλύτερες από αυτό σε έναν πόλεμο που ο ίδιος ο Εθνάρχης είχε προβλέψει χρόνια πριν συμβεί. Το τέλος της επανάστασης έρχεται άλλη μια φορά με τον θάνατο ενός μεγάλου άνδρα, του Ιωάννη Μεταξά, στις 29 Ιανουαρίου του 1941. Ο θάνατός του θα παίξει και καθοριστικό ρόλο στην τελική κατάληψη της Ελλάδος από τους Γερμανούς, ένα γεγονός που θα σηματοδοτήσει την αρχή σχεδόν μιας δεκαετίας δεινών, παθών και διχασμού για το Έθνος.

Μετά από πολλά δύσκολα χρόνια και αφόρητα βάσανα το Έθνος μας θα ζήσει την τρίτη Εθνικολαϊκή Επανάσταση. Μια επανάσταση που ήρθε μερικές δεκαετίες μετά από την προηγούμενη αλλά με σχεδόν τίποτα ίδιο. Έτσι, το πρωινό της 21ης Απριλίου μια ομάδα συνταγματαρχών με ηγέτη τον Γεώργιο Παπαδόπουλο θα καταλάβει την εξουσία. Θα διοικήσει την χώρα μέχρι το 1973 και μέσα σε αυτά τα χρόνια θα κάνει θαύματα. Η οικονομία της χώρας θα αναπτυχθεί σε ασύγκριτα επίπεδα, θα εξοπλίσει τον Ελληνικό στρατό με σύγχρονη τεχνολογία και τεχνογνωσία ετοιμάζοντάς τον να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε Τουρκική πρόκληση και θα στερεώσει την Ελλάδα ως μια ηγέτιδα δύναμη στα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο. Η επανάσταση θα διακόψει την λαμπρή πορεία της όταν ο Ιωαννίδης, πρώην συνεργάτης και μέλος της κυβέρνησης, με πραξικόπημα θα ανατρέψει τον Παπαδόπουλο. Η επίσημη αιτιολόγηση του πραξικοπήματος είναι ότι ο Ιωαννίδης ήταν αντίθετος προς την αποστρατικοποίηση του καθεστώτος και την σταδιακή δημοκρατικοποίησή του, αλλά είναι πλέον προφανές ότι από πίσω κρυβόντουσαν δυνάμεις του διεθνούς κεφαλαίου και των ΗΠΑ, όπου ο Παπαδόπουλος έκανε το «λάθος» να εναντιωθεί. Με την διακυβέρνηση του Ιωαννίδη δεν έχουμε μόνο το τέλος της Επανάστασης αλλά και την προδοσία της Κύπρου με τον Αττίλα Ι. Την ίδια προδοτική συμπεριφορά θα ακολουθήσει και το δημοκρατικό (;) πολίτευμα που θα καταλάβει την εξουσία μετά την ανατροπή Ιωαννίδη. Ο τάχα εθνάρχης Καραμανλής θα οδηγήσει το Έθνος στην τραγωδία του Αττίλα ΙΙ με την γνωστή φράση «Η Κύπρος κείται μακράν». Η προδοσία της δημοκρατίας θα έχει ως αποτέλεσμα να χαθεί η μισή σχεδόν Κύπρος μας και να βρεθεί στα χέρια των βαρβάρων.

Και για σχεδόν πέντε πλέον δεκαετίες συνεχίζει το πολίτευμα αυτό να καταστρέφει την χώρα. Να την καταστρέφει πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, διπλωματικά, στρατιωτικά. Μια χούφτα οικογένειες να έχουν μετατρέψει τον τόπο των ηρωικών προγόνων των Ελλήνων σε τσιφλίκι τους που το ρημάζουν για προσωπικό τους όφελος ξεπουλώντας το σε ξένους δίχως ίχνος ντροπής και μετάνοιας. Και ο κορμός του Ελληνικού Έθνους, πάντοτε εθνικολαϊκός στην ψυχή, να οργίζεται με την κατάσταση αυτή χωρίς όμως να μπορεί να ξεφύγει από την λαβή του «Δημοκρατικού Τόξου». Χαμένος, χωρίς όραμα για το μέλλον, περιμένει την Τέταρτη Εθνικολαϊκή Επανάσταση, δίχως να γνωρίζει πως θα φτάσει σε αυτή.

Αυτό ακριβώς θα προσπαθήσω και εγώ να απαντήσω στις επόμενες παραγράφους. Φυσικά ο λόγος μου δεν είναι αλάθητος και αυτά που παρουσιάζω είναι απλές σκέψεις που έχουν ως στόχο να αποτελέσουν αφορμή για συζητήσεις, το μόνο εργαλείο που οδηγεί στην πρόοδο και την επιτυχία, όπως και να παρακινήσω τον κόσμο να χρησιμοποιήσει το μυαλό του πιο έξυπνα και κριτικά.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι η νέα επανάσταση δεν θα είναι μια επανάσταση της φωτιάς και του αίματος. Αυτού του είδους οι επαναστάσεις τελείωσαν πριν πολλά χρόνια . Ο κόσμος έχει εξελιχθεί και διαμορφωθεί έτσι που μια τέτοιου είδους επανάσταση θα προϋπόθετε μια τεράστιας κλίμακας καταστροφή, που ως λογικοί άνθρωποι δεν θα έπρεπε να την επιζητούμε για κανένα λόγο. Η 4η Εθνικολαϊκή Επανάσταση θα είναι αναγκαστικά μια Επανάσταση του Πνεύματος.

Για να επιτύχει κανείς οτιδήποτε  πνευματικό σε μαζικό σκέλος χρειάζεται να μπορεί να επικοινωνήσει τις ιδέες του επιτυχημένα. Προτού το κάνει αυτό όμως οφείλει να ξεκαθαρίσει τις ιδέες του. Ο λεγόμενος εθνικιστικός χώρος εδώ και δεκαετίες, ενώ οι κεντρικές του ιδέες έχουν απήχηση στο μεγαλύτερο μέρος της μάζας, περιφέρεται συνεχώς στο περιθώριο. Αν επιθυμεί να ξεφύγει από αυτή την μίζερη κατάσταση οφείλει πρωτίστως να εδραιώσει την ιδεολογική του βάση. Αυτό μπορεί να συμβεί μονάχα μέσα από ένα συνέδριο όλων των μεγάλων εθνικιστικών οργανώσεων και προσωπικοτήτων όπου θα συζητήσουν και θα διαλευκάνουν τι πραγματικά εστί Εθνικισμός. Πολλές φορές στον «χώρο» μιλούν περί πολιτικής ένωσης των εθνικιστών. Αλλά πώς θα αποφασίσουν ποιος εκφράζει το σύνολο πολιτικά όταν δεν είναι ξεκάθαρο που βαδίζει ο καθένας ιδεολογικά; Η ιδεολογική ένωση και κάθαρση είναι το βήμα μηδέν, η βάση όλων των επομένων. Και ναι, φυσικά γνωρίζω τις δυσκολίες που θα εμφανιστούν στην υλοποίηση ενός τέτοιου συνεδρίου, αλλά αν δεν καθαρίσουμε από επιζήμιες ιδέες, νοοτροπίες και πρακτικές την ιδεολογία μας, δεν θα μας εμπιστευτεί, ούτε καν θα μας ακούσει κανένας, ώστε να οδηγήσουμε το Έθνος προς την λύτρωση και την αναγέννηση.

Αφού επιτέλους ξεκαθαρίσουμε την ιδεολογία μας και προς ποια κατεύθυνση θα κινηθούμε, μπορούμε να επιστρέψουμε και στο επικοινωνιακό κομμάτι που προανέφερα. Το σημαντικότερο στην επικοινωνία με τον κόσμο είναι να είμαστε ξεκάθαροι και ειλικρινείς μαζί του. Εφόσον μεταξύ μας έχουμε συμφωνήσει και κατασταλάξει ως προς ποιες θα είναι οι προτεραιότητες και οι προτάσεις μας αυτό θα είναι αρκετά εύκολο. Με την διαφάνεια και σταθερότητά μας θα πείσουμε τον κόσμο ότι το συμφέρον του βρίσκεται με την ιδεολογία μας, ώστε να μας στηρίξει μελλοντικά στους αγώνες μας. Έπειτα θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να επικρίνουμε συμπεριφορές στους κόλπους μας και να αποκοπούμε από ζημιογόνα στοιχεία. Όταν κάποια ομάδα ή προσωπικότητα εκφράζει απόψεις γραφικές, αβάσιμες ή βίαιες και ακραίες είμαστε υποχρεωμένοι να τις κατακρίνουμε. Δεν μπορεί κάποιος αμόρφωτος ή απρόσεκτος να παίρνει στο λαιμό του ένα ευγενές κίνημα και ιδεολογία που ήδη τόσο πολεμούν.

Και τέτοιες συμπεριφορές βοηθούν απίστευτα τους πολέμιους μας. Το σύστημα φοβάται μια Εθνικολαϊκή Επανάσταση, για αυτό τον λόγο θα κάνει τα πάντα που περνούν από το χέρι του για να καταπνίξει οποιαδήποτε προσπάθεια επιχειρεί να την πραγματώσει. Όταν ο κάθε γελοίος που νομίζει πως αντιπροσωπεύει τις αντισυστημικές ιδέες (γιατί η μόνη πραγματικά αντισυστημική ιδέα είναι ο Εθνικισμός) αφήνεται ελεύθερος να τις ντροπιάζει πώς μπορούμε να προχωρήσουμε; Το σύστημα του φιλελεύθερου καπιταλισμού και του διεθνούς κεφαλαίου θα τον παρουσιάσει ως την ευρύτερη κατάσταση της ιδεολογίας. Δεν έχουμε ούτε την πολυτέλεια του χρήματος, ούτε την πολυτέλεια της καλή φήμης και, το πιο σημαντικό, δεν έχουμε την πολυτέλεια του χρόνου για τέτοια λάθη και επιθέσεις του συστήματος βασισμένες σε αυτά. Ο κόσμος ήδη έχει λανθάνουσα και διαστρεβλωμένη ιδέα για το τι πρεσβεύουμε. Τέτοια λάθη πιθανώς να αποτελέσουν την ταφόπλακα για οποιαδήποτε αλλαγή και ταυτόχρονα να εξασφαλίσουν την βιολογική και πολιτισμική εξαφάνιση του Ελληνισμού.

Όμως δεν επαρκεί να εδραιώσουμε ορθή επικοινωνία με το κόσμο, οφείλουμε να προχωρήσουμε περαιτέρω. Παράλληλα λοιπόν με το μήνυμα που θα επικοινωνούμε στον κόσμο, αυτοί που έχουν υιοθετήσει τις ιδέες μας οφείλουν να αποχωρήσουν από το περιθώριο και να μετατραπούν σε μέλος του πυρήνα της κοινωνίας. Για να το επιτύχουν αυτό θα χρειαστεί η πολιτική να γίνει τρόπος ζωής. Όχι μόνο με το να πράττουν αυτά που αποτελούν την θεωρία της εθνικής ιδέας αλλά και προωθώντας την σε όλους τους κύκλους τους (οικογενειακούς, φιλικούς, επαγγελματικούς). Αυτοί που πιστεύουν στον Εθνικισμό και στις λύσεις του οφείλουν να αναλάβουν οι ίδιοι την διαλεύκανσή του από την λάσπη και τα ψέματα που έχουν αποδώσει σε αυτή την ευγενή ιδέα. Αυτό θα χρειαστεί φυσικά πολλές ώρες μελέτης και στοχασμού, όμως όταν αναλαμβάνει κανείς έναν τόσο δύσκολο αγώνα αυτό είναι το ελάχιστο που μπορεί να κάνει. Σταδιακά με αυτό τον τρόπο και με την συνέχιση της ορθής επικοινωνίας της ιδέας, ο Εθνικισμός θα αρχίσει να καταλαμβάνει ηγετική θέση στην κοινωνία και έτσι θα μπορέσουμε να περάσουμε από το εξωσυστημικό σκέλος της επανάστασης στο ενδοσυστημικό.

Ώστε να αποτελέσουμε μέρος του συστήματος και να το καταλάβουμε από μέσα θα πρέπει να ξεκινήσουμε με μικρά βήματα. Ανόητο να κυνηγά κανείς την εξουσία όταν ολόκληρο το οικονομικό και πολιτικό σύστημα στέκεται εναντίον του. Οφείλουμε πρωτίστως να καταλάβουμε μικρότερα τμήματα του συστήματος προτού καταλάβουμε την εξουσία. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να δείξουμε στο κόσμο που τα ελέγχει αυτή την στιγμή ότι τα συμφέροντά τους συμβαδίζουν με την εθνικιστική ιδεολογία και να τοποθετήσουμε δικούς μας ανθρώπους σε αυτούς του κύκλους. Αν καταφέρουμε να πείσουμε τους επιχειρηματίες και τους κεφαλαιοκράτες να συμπορευτούν μαζί μας, όχι μόνο θα έχουμε ισχύ πάνω στην οικονομική ζωή της χώρας αλλά και θα εξασφαλίσουμε και χρηματοδότηση των επόμενων κινήσεών μας. Με τον έλεγχο των σωματείων, των συνδικάτων και των εργατικών ενώσεων θα έχουμε ακόμη περαιτέρω έλεγχο της οικονομίας και θα μπορούμε να χρησιμοποιούμε την δύναμή μας μέσα σε αυτά, ώστε να ασκούμε πίεση στην εξουσία. Τέλος με τον έλεγχο των πανεπιστημιακών και καλλιτεχνικών κύκλων, που τόσα χρόνια έχουν αφεθεί στο έλεος της αριστεράς, θα μπορέσουμε να νομιμοποιήσουμε ακόμα περισσότερο την ιδεολογία μας στο ευρύτερο πολιτικοκοινωνικό φάσμα. Έχοντας όλες αυτές τις ενισχύσεις στην φαρέτρα μας θα μπορέσουμε και πιο εύκολα να καταλάβουμε θέσεις σε δημοτικά συμβούλια και την Βουλή και μελλοντικά και την ίδια την εξουσία. Τέτοιες πρακτικές χρησιμοποιούσαν για χρόνια οι κομμουνιστές ώστε να ριζώσουν στα βάθη της κοινωνίας μας, ενώ ο κόσμος είχε απορρίψει αυτούς και τις ιδέες τους. Εμείς που οι ιδέες μας όχι μόνο είναι αποδεκτές από τον κόσμο, αλλά τον εκφράζουν κιόλας δεν θα τα καταφέρουμε;

Συνοψίζοντας, αν οι Εθνικιστές επιθυμούν να καταλάβουν την εξουσία, φέρνοντας την Τέταρτη Εθνικολαϊκή Επανάσταση υποχρεούνται να ακολουθήσουν κάποια βήματα. Πριν καν ξεκινήσουν οφείλουν να ορίσουν την ιδεολογία. Η ιδεολογία είναι το σημαντικότερο για μια επανάσταση όποιας φύσεως και αν είναι. Η ιδεολογία χρειάζεται να καθαρίσει από επιζήμια στοιχεία, να εκσυγχρονιστεί και να προτείνει βιώσιμες και ρεαλιστικές λύσεις στα προβλήματα του Έθνους. Μετά από αυτό το βασικό βήμα θα χρειαστούν οι εθνικιστές να επικοινωνήσουν την πλέον καθαρή ιδεολογία στον κόσμο. Η κατεύθυνση της ιδέας θα είναι προς ολόκληρη την μάζα του κόσμου. Δεν στοχεύει προς μία μόνο τάξη ή ομάδα αλλά είναι πανελλήνια, όπως ακριβώς και ο εθνικισμός και η συνεργασία των τάξεων που πρεσβεύει. Σταδιακά αυτή η επικοινωνία από τους οργανωμένους εθνικιστές και από τον απλό κόσμο θα αρχίσει να ριζώνεται στον πυρήνα της κοινωνίας. Θα αρχίσει να καταλαμβάνει σημαντικά μέρη του συστήματος σε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο. Με αυτά τα εφόδια η κατάληψη του συνόλου της εξουσίας θα γίνει εφικτή και, αν επιτευχθεί, θα είναι σταθερότερη και ασφαλέστερη.

Ίσως να είμαι ουτοπικός και αυτά που προτείνω να μην συμβούν ποτέ. Αλλά αν επιθυμούμε μια επιτυχημένη επανάσταση με εμάς στην κορυφή επιβάλλεται να σκεφτούμε πολύ σοβαρά πως θα κινηθούμε. Οι γνωστές μας τακτικές απέτυχαν. Ήρθε η ώρα για αναθεώρηση.

ΠΗΓΗ: https://tritosdromos.gr/i-tetarti-ethnikolaiki-epanastasi/