πομαγνητοφωνημένο απόσπασμα από την συγκλονιστική ομιλία του Μοναχού Σεραφείμ: «Η Μασονία & ο διαθρησκειακός συγκρητισμός (Α΄)» που έγινε στην αίθουσα «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ» του χριστιανικού συλλόγου «Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής», στα πλαίσια της σειράς εκδηλώσεων με τίτλο: «ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ»
***
Α
Κοιτάξτε τώρα λοιπόν πως η μασωνία
αντιλαμβάνεται την ανεκτικότητα και είναι αυτό πολύ επίκαιρο γιατί η ανεκτικότητα είναι
πολύ μέσα στην πολιτική ορθότητα και την ακούμε συνέχεια.
Η ίδια η λέξη ‘ανεκτικότητα΄,
φιλοσοφικά, ετυμολογικά, εννοιολογικά, υπεμφαίνει κάποια αρνητική θέση εναντίον
κάποιου πράγματος. Η εγκυκλοπαιδεία της φιλοσοφίας του Craig το 2005 των εκδόσεων Routledge στο λήμμα ‘ανεκτικότητα’
γράφει:
«Τα πρωταρχικά
συστατικά της εννοίας της ανεκτικότητας είναι ένα υποκείμενο που ανέχεται και
ένα υποκείμενο που γίνεται ανεκτό. Μία πράξη, ένα φρόνημα ή πρακτική που είναι
το αντικείμενο της ανεκτικότητας, μία αρνητική στάση, απαρέσκεια ή ηθική
αποδοκιμασία εκ μέρους του ανεχομένου έναντι του αντικειμένου της ανοχής και
ένα σημαντικό βαθμό περιορισμού στην εναντίον του δράση.»
Δηλαδή όταν μιλάμε για
ανεκτικότητα εννοούμε αυτόματα ότι υπάρχει κάτι το οποίο εμείς απορρίπτουμε
αλλά το ανεχόμαστε.
Λοιπόν, κοιτάξτε πως
προσπαθεί τώρα η μασωνία να αλλάξει την ανεκτικότητα σε θετική αποδοχή και
εναγκαλισμό της ετερότητας και της διαφορετικότητας.
Ο μασώνος πολιτικός
στοχαστής Τόμας Πέιν (Thomas Paine) χωρίς τον οποίον δεν θα είχε επιτύχει ο αγώνας της αμερικανικής
ανεξαρτησίας, -αυτός έγραψε το φυλλάδιο ‘Κοινή Λογική’ με το οποίο ξεσήκωσε
τους αμερικανούς εναντίον της αγγλικής αποικιοκρατίας, στα γραπτά του οποίου
βασίστηκε και ένα μέρος της νεοεποχίτικης ταινίας Zeitgeist προ δεκαετίας) γράφει:
«Το Γαλλικό
Σύνταγμα έχει καταργήσει ή απορρίψει την ανεκτικότητα καθώς επίσης και την
μη-ανεκτικότητα, και έχει καθιερώσει το παγκόσμιο δικαίωμα στην συνείδηση. Η
ανεκτικότητα δεν είναι το αντίθετο της μη-ανεκτικότητος αλλά η απομίμησή της,
αμφότερα είναι δεσποτισμοί. Η μία αναλαμβάνει για τον εαυτόν της το δικαίωμα να
κατακρατεί την ελευθερία της συνειδήσεως και η άλλη να την παραχωρεί. Η μία, η
μη-ανεκτικότητα, είναι ο πάπας οπλισμένος με φωτιά και δεμάτια ξύλων και η
άλλη, η ανεκτικότητα, είναι ο πάπας που πωλεί η παραχωρεί συγχωροχάρτια. Η πρώτη είναι εκκλησία και κράτος, η δεύτερη
είναι εκκλησία και εμπόριο. »
Και συνεχίζει, αφού λέει ότι η θρησκεία
καθενός είναι δουλειά μεταξύ αυτού και του Θεού, δεν πρέπει να παρεμβαίνουν
άλλοι.
«Ποιός λοιπόν είσαι εσύ, μάταιη σκόνη
και στάχτες, όπως κι αν ονομάζεσαι, είτε Βασιλεύς, Επίσκοπος, μια Εκκλησία ή
ένα Κράτος, ένα Κοινοβούλιο η οτιδήποτε άλλο, που παρεμβάλλει στην ασημαντότητά
σου μεταξύ της ψυχής του ανθρώπου και του δημιουργού του; Κοίτα τις δικές σου
υποθέσεις. Αν δεν πιστεύει εκείνος όπως εσύ πιστεύεις αυτό είναι απόδειξη ότι
εσύ δεν πιστεύεις όπως εκείνος, και δεν υπάρχει ανθρώπινη δύναμη που να
αποφασίσει μεταξύ των δύο.»
Καμμία σταθερά δογματική, καμμία απολογητική,
καμμία πολεμική. Δεν υπάρχει αντικειμενικός παράγων κρίσεως μιας θρησκείας.
Ο Άλμπερτ Πάικ αργότερα, ο
αναμορφωτής του σκωτικού τύπου [σ.σ. μασωνίας], εωσφοριστής όπως είχαμε πει και
συγκρητιστής, απαντώντας στην αντιμασωνική παπική εγκύκλιο Humanum genus το
1884, γράφει και αυτός:
«Ο ελευθεροτεκτονισμός
αρνείται σε μια πίστη το δικαίωμα να ανέχεται μιαν άλλη. Το να ανέχεσαι σημαίνει το να επιτρέπεις και
το να επιτρέπεις σημαίνει το να απέχεις από την απαγόρευση ή την παρεμπόδιση,
και συνεπώς, δικαίωμα να ανέχεσαι θα εξυπονοούσε κάποιο δικαίωμα να απαγορεύσεις.
Αν υπάρχει δικαίωμα να ανέχεσαι, κάθε πίστη το έχει εξίσου. Όμως μία πίστη με
κανέναν τρόπο δεν είναι στα μάτια της μασωνίας ανώτερη κάποιας άλλης, και
μεταξύ δύο αντιτιθεμένων πίστεων μία δεν μπορεί να είναι της άλλης ανώτερη,
ούτε μία μπορεί να ανέχεται την άλλη.»
Είδαμε από κείμενα δύο
μεγάλων μασώνων πως αντιλαμβάνονται την ανεκτικότητα και την μη-ανεκτικότητα. ΠΡΟΣΕΞΤΕ λοιπόν τώρα ένα τρίτο κείμενο. Θα
κάνουμε και κουίζ μετά.
«Πράγματι, η έννοια της ανεκτικότητας δεν είναι μόνο ανεπαρκής, είναι
στο βάθος αρνητική. Υποδηλώνει ένα αίσθημα υπεροχής που ταπεινώνει τον άλλον
τον διαφορετικό, αυτόν που δεν συμφωνεί μαζί μας. Το πρόβλημα συνεπώς είναι πως
αντιλαμβάνεται μία θρησκεία ή μια ομάδα την αλήθεια και την σχέση μαζί της. Τί
είναι αλήθεια; Το ερώτημα αυτό που έθεσε ο Πιλάτος κατά την δίκη του Ιησού
έμεινε εκείνη την στιγμή αναπάντητο. Μπόρεσαν έτσι να δώσουν όποια απάντηση
ήθελαν οι γενεές που ακολούθησαν. Οι τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες φαίνεται να
αιχμαλώτισαν [στις γραφές τους] την αλήθεια στο παρελθόν. Της στέρησαν την
ιστορική και κοινωνική δυναμική της και γέννησαν τον φονταμενταλισμό. Βασική
προϋπόθεση ή και συνέπεια αυτής της θέσης υπήρξε η αντίληψη ότι η αλήθεια είναι
κάτι που κατέχεται, είτε ατομικά είτε συλλογικά, ένα αντικείμενο που
συλλαμβάνεται από τον ανθρώπινο νου όπως κάθε γνωστικό αντικείμενο. Αυτά [τα
οποία προτείνει ο συγγραφέας για υπερνίκηση] δεν σχετικοποιούν την αλήθεια στην
ιστορική μορφή της, αλλά διευρύνουν τον ορίζοντα και το πλαίσιο μέσα στα οποία
πρέπει να τοποθετούμε πάντοτε τόσο τα ιερά κείμενα όσο και τα θρησκευτικά
δόγματα. Ο φονταμενταλισμός δεν βρίσκει έτσι έδαφος να αναπτυχθεί. Ο άλλος δεν
είναι απλά ανεκτός, είναι και αυτός μέρος του ευρυτέρου πλαισίου μέσα στο οποίο
αναδύεται η αλήθεια».
ΠΟΙΟΣ ΛΕΤΕ ΟΤΙ ΤΟ
ΕΓΡΑΨΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ; ΒΡΙΣΚΕΤΕ ΚΑΠΟΙΑ ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΜΕ ΤΑ ΔΥΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου