ΧΡΙΣΤΙΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ φυλ. 268, Ἰανουαριος 1964 (ἀπόσπασμα)
Βρίσκεται και στο βιβλίο «ΑΝΤΙΠΑΠΙΚΑ» σελ. 98-105
Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
- ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΟΦΙ
ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ:
«…Ὀρθοδοξη Ἐκκλησία! Μὴ μὲ φοβάσαι. Δὲν εἶμαι ὁ δράκων. Εἶμαι ὁ γλυκὺς ἄγγελος που σοῦ φέρω τὸ μήνυμα τῆς ἀγάπης. Δὲν ἔχω σκοπὸν νὰ σὲ θίξω εἰς τίποτε. Κράτησε τὰ δόγματά σου καὶ τὰς παραδόσεις. Αὐτὰ εἶνε διὰ τοὺς θεολόγους… Ἐγὼ σὲ προσκαλῶ εἰς τὸ σαλόνι μου διὰ νὰ συζητῶμεν ἄλλα θέματα. Διὰ νὰ δημιουργήσωμεν ἕνα κοινὸν μέτωπον κατὰ τῆς πενίας, κατὰ τῆς δυστυχίας, κατὰ τῆς ἀθεΐας, κατὰ τοῦ κομμουνισμοῦ, κατὰ τοῦ πολέμου κ.λ.π. Δὲν σὲ συγκινοῦν αὐτὰ τὰ θέματα; Δὲν σὲ ένθουσιάζει ἡ πρότασις αὐτή; Ἔλα λοιπὸν νὰ διεξαγάγωμεν τὸν διάλογον μας ἐπὶ ὑψηλοῦ ἐπιπέδου, ἐπὶ τοῦ ἐπιπέδου τῆς οἰκουμενικότητος καὶ τῆς ἀμοιβαίας κατανοήσεως, καὶ θὰ ἰδῆς πόσον ὡραία θὰ εἶνε ἡ συνάντησίς μας…»!
*
* *
«Κάποιοι
θεολόγοι, ἐπηρεαζόμενοι ἀπὸ τὰ σύγχρονα παγκόσμια ῥεύματα, ὡς καραμέλαν
πιπιλίζουν τώρα τελευταίως τὴν λέξιν οἰκουμενικότης, οἰκουμενικὸν πνεῦμα,
οἰκουμενικὴ κίνησις. Οἰκουμενικότης. Τί ὡραία λέξις! Άλλὰ κάτω ἀπὸ τὴν λέξιν
αὐτὴν κρύπτεται ὁ φοβερώτερος διὰ τὴν Ὀρθοδοξίαν κίνδυνος. Ποῖος κίνδυνος; Θὰ
τὸν παρουσιάσωμεν μὲ ἕνα παράδειγμα.
«… Μιὰ γυνὴ εἶνε πιστὴ εἰς τὸν ἄνδρα της. Δὲν ἐπιτρέπει τρίτος τις νὰ εἰσέλθη εἰς τὰς σχέσεις των. Διαρκῶς ἐνθυμεῖται τὰς ἐπισήμους ὑποσχέσεις ποὺ ἔδωκεν ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων. Ἀλλʼ ἡ γυνὴ αὕτη τυγχάνει νὰ εἶνε ἐκτάκτου καλλονῆς, καὶ έλκύει τὰ βλέμματα πολλῶν. Λόγω ὅμως τῆς ἐντιμότητος τῆς γυναικός, ὅποιος θὰ έτόλμα νὰ τὴν πλησιάση καὶ νὰ κάμη πρότασιν περὶ ἀνηθίκων σχέσεων, ἀμέσως θʼ ἀπεκρούετο μετʼ ὀργῆς. Καὶ ἐὰν ἐπέμενεν, ἕνα ἰσχυρὸν χαστοῦκι τῆς ἐντίμου γυναικὸς ἐπὶ τοῦ ἀναιδοῦς προσώπου του θὰ τὸν ἔκαμνε νὰ συνέλθη. Τοῦτο λοιπὸν καλῶς γνωρίζοντες τὰ φαῦλα ὑποκείμενα, ἄλλην μέθοδον μεταχειρίζονται. Προσπαθοῦν νὰ ἐξακριβώσουν εἰς ποῖα πράγματα ἀρέσκεται αὕτη. Ἐάν, δηλαδή, ἀγαπᾶ τὴν ποίησιν, τὴν φιλοσοφίαν, τὴν καλλιτεχνίαν κ.λ.π. Καὶ ἀπὸ τὰ πράγματα αὐτὰ θʼ ἀρπαχθῆ ὁ κρύφιος ἐραστής, καὶ μὲ μεγάλην ἐπιτηδειότητα θὰ ἐπιδιώξη νʼ ἀρχίση ἀθώαν συζήτησιν ἐπὶ τῶν θεμάτων τῆς ἀρεσκείας τῆς γυναικός. Τί ὡραῖον εἶνε αὐτό το ποίημα! Τί ὡραία εἶνε αὐτὴ ἡ εἰκών! Πόσον θαυμάσιον εἶνε αὐτὸ τὸ θεατρικὸν ἔργον! Πόσο γλυκεῖα ἡ μουσική! Ἔτσι ἀρχίζει ὁ διάλογος… Ἡ δʼ ἀφελὴς καὶ ἀνύποπτος γυναῖκα ἀφήνεται νὰ παρασύρεται εἰς μακρὰς συζητήσεις μετὰ τοῦ ἀπατεῶνος, τοῦ ὁποίου, καθʼ ὅν χρόνον ἡ γλῶσσα ῥητορεύει περὶ φιλολογίας καὶ καλλιτεχνίας, ἡ καρδία σκιρτᾶ ἐπὶ τῆ μυστικῆ ἐλπίδι τῆς κατακτήσεως τῆς γυναικός. Καί, ἀφοῦ διὰ τῶν συζητήσεων δημιουργηθῆ κλῖμα μεγάλης οἰκειότητος καὶ ἀμοιβαίας κατανοήσεως, τότε θὰ ἐπέλθη καὶ «τὸ μοιραῖον», ἡ ἄτιμος, δηλαδή, πρᾶξις, ἡ αἰσχρὰ ἕνωσις, ἡ ὁποία ἤρχισε μʼ ἕνα ἀθῶον διάλογον, ὅπως ποτε καὶ ἐν τῆ Ἐδὲμ ὁ πονηρότατος ὄφις μʼ ἕνα γλυκὺν διάλογον κατώρθωσε νὰ ἀπατήση τὴν Εὔαν.
Μᾶς ἐννοεῖτε, ἀγαπητοί μου, τί θέλομεν νὰ εἴπωμεν; Παραβολικὸς εἶνε ὁ λόγος μας.
Ἡ Γυνή, περὶ τῆς ὁποίας ὁμιλοῦμεν ἀνωτέρω, εἶνε ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία. Αὕτη εἶνε ἡ καλλονή.
Αὕτη
εἶνε ἡ περιφέρουσα τὸν ἥλιον, κατὰ τὴν θαυμαστὴν εἰκόνα τῆς Ἀποκαλύψεως. Αὕτη
εἶνε ἡ ἡλιοστάλακτος, καὶ φέρουσα ἐπὶ τῆς κεφαλῆς στέφανον ἀστέρων δώδεκα, καὶ
ἡ σελήνη ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτῆς (Ἀποκ. 12, 1-2). Αὕτη, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία,
ἔμεινε πιστὴ εἰς τὸν Κύριον, εἰς τὸν αἰώνιον Νυμφίον. Αὕτη ἐφύλαξεν ἁγνὴν τὴν
προφορικὴν καὶ γραπτὴν παράδοσιν τοῦ Κυρίου καὶ τῶν Ἀποστόλων, κατὰ τὴν
θεόπνευστον συμβουλήν˙ «στήκετε καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἄς ἐδιδάχθητε εἴτε
διὰ λόγου εἴτε διʼ ἐπιστολῆς ἡμῶν» (Β΄ Θεσσ. 2, 15). Αὕτη, ἡ Ὀρθόδοξος
Ἐκκλησία, ἐπὶ 19 αἰῶνας μάχεται κραταιὸν καὶ αἱματηρὸν ἀγῶνα κατὰ τῆς
πολυειδοῦς πλάνης, κατὰ τῶν ποικιλωνύμων αἱρέσεων, ποὺ ἐπεζήτησαν νὰ μολύνουν
καὶ νὰ διαφθείρουν τὴν ἁγνότητά της. Μία δὲ ἐκ τῶν φοβεροτέρων αἱρέσεων εἶνε
καὶ ὁ Παπισμός, ὅστις λόγω τῶν πλανῶν του, τοῦ ἀπολυταρχικοῦ πνεύματος καὶ τῶν
φοβερῶν ἐγκλημάτων του προϋκάλεσε τὸν Προτεσταντισμὸν καὶ τὴν κατάτμησιν τῆς
ὅλης Χριστιανοσύνης. Ναί. Αἱρετικοὶ εἶνε οἱ Παπικοί, ὡς ὀρθῶς τονίζει τὸ
ὀρθόδοξον περιοδικὸν «Σωτὴρ» εἰς τὸ τελευταῖόν του φύλλον. Τὴν ἐμμονὴν τῆς
Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τὴν πατρώαν εὐσέβειαν γνωρίζουν καλῶς οἱ ἐχθροί της,
καὶ μάλιστα ὁ Παπισμός. Καὶ ἐπειδὴ οἱ ἐχθροὶ οὗτοι διὰ πολλῶν παραδειγμάτων
ἔχουν πεισθῆ ὅτι διʼ ἑνὸς κατὰ μέτωπον πολέμου δὲν δύνανται νὰ ἐκπορθήσουν τὸ
φρούριον τῆς Ὀρθοδοξίας, ἄλλην τακτικὴν μετέρχονται ἐσχάτως. Ἤρχισαν νέον
πόλεμον. Τὸν πόλεμον τῆς εἰρήνης. Χειρότερον ἀπὸ τὸν πόλεμον τῶν σταυροφοριῶν.
Δὲν ἀκούεται τὴν λαλιὰν τοῦ Ὄφεως, τοῦ ἐπιζητοῦντος νὰ φθείρη τὰ νοήματα τῆς
Ὀρθοδοξίας ἀπὸ τῆς ἁπλότητος ἡμῶν; (Ἴδε Β΄ Κορινθ. 11, 3).
Ἰδοὺ τί λέγει ὁ Ὄφις˙ Ὀρθοδοξη Ἐκκλησία! Διατί μένεις μακράν; Μὴ μὲ φοβάσαι. Δὲν εἶμαι ὁ δράκων. Εἶμαι ὁ γλυκὺς ἄγγελος που σοῦ φέρω τὸ μήνυμα τῆς ἀγάπης. Δὲν ἔχω σκοπὸν νὰ σὲ θίξω εἰς τίποτε. Κράτησε τὰ δόγματά σου καὶ τὰς παραδόσεις. Αὐτὰ εἶνε διὰ τοὺς θεολόγους… Ἐγὼ σὲ προσκαλῶ εἰς τὸ σαλόνι μου διὰ νὰ συζητῶμεν ἄλλα θέματα. Διὰ νὰ δημιουργήσωμεν ἕνα κοινὸν μέτωπον κατὰ τῆς πενίας, κατὰ τῆς δυστυχίας, κατὰ τῆς ἀθεΐας, κατὰ τοῦ κομμουνισμοῦ, κατὰ τοῦ πολέμου κ.λ.π. Δὲν σὲ συγκινοῦν αὐτὰ τὰ θέματα; Δὲν σὲ ένθουσιάζει ἡ πρότασις αὐτή; Ἔλα λοιπὸν νὰ διεξαγάγωμεν τὸν διάλογον μας ἐπὶ ὑψηλοῦ ἐπιπέδου, ἐπὶ τοῦ ἐπιπέδου τῆς οἰκουμενικότητος καὶ τῆς ἀμοιβαίας κατανοήσεως, καὶ θὰ ἰδῆς πόσον ὡραία θὰ εἶνε ἡ συνάντησίς μας!
Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας! Πονεμένη καὶ μαρτυρικὴ Μάνα μας! Θὰ δεχθῆς τὴν πρότασιν αὐτήν; Θʼ ἀνοίξης διάλογον μὲ τὸν Παπισμόν; Καὶ δὲν διαβλέπει, ὅτι εἰς τὴν πρότασιν αὐτὴν ὑπάρχει ὁ κίνδυνος, διʼ ἀνικανότητα καὶ ἀναξιότητα τῶν ἐκπροσωποῦντων σε, νὰ δημιοηργηθῆ μία κατάστασις εἰς τρομερὸν βαθμὸν εὐνοϊκὴ διὰ τοὺς ἐχθρούς σου, μέσα εἰς τὴν ὁποίαν, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβης, θὰ πέσης εἰς τὴν ἀγκάλην τοῦ Παπισμοῦ καὶ θὰ συμβῆ ἡ… ἕνωσις, ἡ ψευδώνυμος ἕνωσις, ἡ πνευματικὴ μοιχεία, ἡ πλέον ἄτιμος πρᾶξις, ἡ ὁποία ἠμπορεῖ νὰ συμβῆ ποτε, καὶ διὰ τὴν ὁποίαν θὰ χρειασθοῦν αἰῶνες μετανοίας, οἱ δὲ Ὀρθόδοξοι, οἱ ὁποῖοι θὰ θελήσουν νὰ παίξουν ῥόλον μαστροποῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, θὰ ἔλθη ἡ ὥρα ποὺ θʼ ἀναστενάζουν καὶ θὰ λέγουν˙ Ἡ γλῶσσα αὐτὴ ποὺ ἐρρητόρευε περὶ οἰκουμενικότητος καὶ ἀμοιβαίας κατανοήσεως, ἄς κοπῆ. Τὰ πόδια αὐτὰ ποὺ ἔτρεχον πρὸς συνάντησιν τὴν τῶν ὑποκρινομένων φιλίαν μετὰ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἄς σαπίσουν. Τὰ χέρια αὐτά, τὰ ὁποῖα ὑπέγραψαν ἐπιστολὰς καὶ ὑπομνήματα οἰκουμενικότητος, νὰ πέσουν!
Αὐτή, ἀγαπητοί μου, ἐν λόγω παραβολικῶ καὶ ῥεαλιστικῶ, εἶνε ἡ περιλάλητος θεωρία τῆς οἰκουμενικότητος ποὺ «χάφτουν» οἱ ἐκ τῶν ἡμετέρων χάνοι.
Ἡ θεωρία περὶ Οἰκουμενικῆς κινήσεως, κάτω ἀπὸ τὴν ὁποίαν δύνανται νὰ στεγασθοῦν ὅλα τὰ ἤδη τῶν αἱρέσεων, καὶ τὰ πλέον ἑτερόκλητα στοιχεῖα, ἀποτελεῖ, ἐπαναλαμβάνομεν, κίνδυνον διὰ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Διότι ὑποτιμᾶ τὴν σημασίαν τῶν δογμάτων, τῶν αἰωνίων τούτων ἀληθειῶν τῆς θείας ἀποκαλύψεως, αἱ ὁποῖαι, διατυπωθεῖσαι θαυμαστῶς εἰς τοὺς συντόμους ὅρους τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, εἶνε ὡς τὰ ὀστὰ καὶ ἡ σπονδυλικὴ στήλη, ἄνευ τῶν ὁποίων τὸ σῶμα μεταβάλλεται εἰς πλαδαρὰν καὶ ἄμορφην μάζαν. Ὑποτιμᾶ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, τοὺς ὁποίους οἱ ὀπαδοὶ τῆς οἰκουμενικότητος ἀποκαλοῦν ἀπηρχαιωμένα καὶ σκωριασμένα ὅπλα. Συνελόντι δὲ εἰπεῖν, ὑποτιμᾶ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καθόλου, διὰ τὴν ὁποίαν ὀπαδοὶ τῆς οἰκουμενικότητος λέγουν, ὅτι εἶνε αὐταρέσκεια καὶ βάσφημία νὰ νομίζωμεν ὅτι αὐτὴ καὶ μόνη εἶνε ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία, ἡ κατέχουσα ἀκίβδηλον τὴν ἀλήθειαν τῆς θείας ἀποκαλύψεως. Οὕτω τὰ δόγματα καὶ ἡ ἠθική, ἀδιασπάστως ἡνωμένα ἐν τῆ Ὀρθοδοξία, ἐν τῆ οἰκουμενικῆ κινήσει τείνουν νὰ ἐξατμισθοῦν καὶ νὰ παραμείνη ἕνα ἀπατηλὸν σχῆμα ἀγάπης. Οὕτως ἡ θεωρία τῆς οἰκουμενικότητος καὶ τῆς συνυπάρξεως τῶν λαῶν, ὑπὸ κοσμικῶν καὶ πολιτικῶν κύκλων τοῦ αἰῶνος ὑποστηριζόμενη, πρὸς στήριξιν μιᾶς ἐπισφαλοῦς εἰρήνης, εἰσβάλλουσα ἤδη καὶ εἰς τὸν πνευματικὸν κόσμον, ὅπου οἱ συμβιβασμοὶ εἶνε ἀπαράδεκτοι, δύναται νὰ προκαλέση σύγχυσιν καὶ ἀναστάτωσιν, πραγματικὴν βαβέλ. Ἡ ζύμη εἶνε ἄχρηστος ἐὰν ἀναμιχθῆ μὲ ἄλλα στοιχεῖα καὶ χάση τὴν δραστικήν της ἐνέργειαν. Καὶ ἡ Ὀρθοδοξία εἶνε ἡ ἀρίστη ζύμη, ἡ ζύμη τῆς ἀληθείας, ἡ ὁποία δύναται ὅλον τὸ φύραμα νὰ ζυμώση, ἀλλʼ ὑπὸ τὴν προϋπόθεσιν νὰ παραμείνη ἄμικτος ἀπὸ ξενικὰ στοιχεῖα, καθαρά. Διὰ τοῦτο ἐχθροὶ τῆς Ὀρθοδοξίας εἶνε ὀπαδοὶ τῆς θεωρίας τῆς οἰκουμενικότητος. Δὲν διστάζομεν δὲ διὰ τοῦτο νὰ ὀνομάσωμεν τὴν κίνησιν αὐτὴν τῆς οἰκουμενικότητος νέαν αἵρεσιν, ἐναντίον τῆς ὁποίας πρέπει πάσει δυνάμει νʼ ἀμυνθῆ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία».
Ἰδοὺ τί λέγει ὁ Ὄφις˙ Ὀρθοδοξη Ἐκκλησία! Διατί μένεις μακράν; Μὴ μὲ φοβάσαι. Δὲν εἶμαι ὁ δράκων. Εἶμαι ὁ γλυκὺς ἄγγελος που σοῦ φέρω τὸ μήνυμα τῆς ἀγάπης. Δὲν ἔχω σκοπὸν νὰ σὲ θίξω εἰς τίποτε. Κράτησε τὰ δόγματά σου καὶ τὰς παραδόσεις. Αὐτὰ εἶνε διὰ τοὺς θεολόγους… Ἐγὼ σὲ προσκαλῶ εἰς τὸ σαλόνι μου διὰ νὰ συζητῶμεν ἄλλα θέματα. Διὰ νὰ δημιουργήσωμεν ἕνα κοινὸν μέτωπον κατὰ τῆς πενίας, κατὰ τῆς δυστυχίας, κατὰ τῆς ἀθεΐας, κατὰ τοῦ κομμουνισμοῦ, κατὰ τοῦ πολέμου κ.λ.π. Δὲν σὲ συγκινοῦν αὐτὰ τὰ θέματα; Δὲν σὲ ένθουσιάζει ἡ πρότασις αὐτή; Ἔλα λοιπὸν νὰ διεξαγάγωμεν τὸν διάλογον μας ἐπὶ ὑψηλοῦ ἐπιπέδου, ἐπὶ τοῦ ἐπιπέδου τῆς οἰκουμενικότητος καὶ τῆς ἀμοιβαίας κατανοήσεως, καὶ θὰ ἰδῆς πόσον ὡραία θὰ εἶνε ἡ συνάντησίς μας!
Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας! Πονεμένη καὶ μαρτυρικὴ Μάνα μας! Θὰ δεχθῆς τὴν πρότασιν αὐτήν; Θʼ ἀνοίξης διάλογον μὲ τὸν Παπισμόν; Καὶ δὲν διαβλέπει, ὅτι εἰς τὴν πρότασιν αὐτὴν ὑπάρχει ὁ κίνδυνος, διʼ ἀνικανότητα καὶ ἀναξιότητα τῶν ἐκπροσωποῦντων σε, νὰ δημιοηργηθῆ μία κατάστασις εἰς τρομερὸν βαθμὸν εὐνοϊκὴ διὰ τοὺς ἐχθρούς σου, μέσα εἰς τὴν ὁποίαν, χωρὶς νὰ τὸ καταλάβης, θὰ πέσης εἰς τὴν ἀγκάλην τοῦ Παπισμοῦ καὶ θὰ συμβῆ ἡ… ἕνωσις, ἡ ψευδώνυμος ἕνωσις, ἡ πνευματικὴ μοιχεία, ἡ πλέον ἄτιμος πρᾶξις, ἡ ὁποία ἠμπορεῖ νὰ συμβῆ ποτε, καὶ διὰ τὴν ὁποίαν θὰ χρειασθοῦν αἰῶνες μετανοίας, οἱ δὲ Ὀρθόδοξοι, οἱ ὁποῖοι θὰ θελήσουν νὰ παίξουν ῥόλον μαστροποῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, θὰ ἔλθη ἡ ὥρα ποὺ θʼ ἀναστενάζουν καὶ θὰ λέγουν˙ Ἡ γλῶσσα αὐτὴ ποὺ ἐρρητόρευε περὶ οἰκουμενικότητος καὶ ἀμοιβαίας κατανοήσεως, ἄς κοπῆ. Τὰ πόδια αὐτὰ ποὺ ἔτρεχον πρὸς συνάντησιν τὴν τῶν ὑποκρινομένων φιλίαν μετὰ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἄς σαπίσουν. Τὰ χέρια αὐτά, τὰ ὁποῖα ὑπέγραψαν ἐπιστολὰς καὶ ὑπομνήματα οἰκουμενικότητος, νὰ πέσουν!
Αὐτή, ἀγαπητοί μου, ἐν λόγω παραβολικῶ καὶ ῥεαλιστικῶ, εἶνε ἡ περιλάλητος θεωρία τῆς οἰκουμενικότητος ποὺ «χάφτουν» οἱ ἐκ τῶν ἡμετέρων χάνοι.
Ἡ θεωρία περὶ Οἰκουμενικῆς κινήσεως, κάτω ἀπὸ τὴν ὁποίαν δύνανται νὰ στεγασθοῦν ὅλα τὰ ἤδη τῶν αἱρέσεων, καὶ τὰ πλέον ἑτερόκλητα στοιχεῖα, ἀποτελεῖ, ἐπαναλαμβάνομεν, κίνδυνον διὰ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Διότι ὑποτιμᾶ τὴν σημασίαν τῶν δογμάτων, τῶν αἰωνίων τούτων ἀληθειῶν τῆς θείας ἀποκαλύψεως, αἱ ὁποῖαι, διατυπωθεῖσαι θαυμαστῶς εἰς τοὺς συντόμους ὅρους τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, εἶνε ὡς τὰ ὀστὰ καὶ ἡ σπονδυλικὴ στήλη, ἄνευ τῶν ὁποίων τὸ σῶμα μεταβάλλεται εἰς πλαδαρὰν καὶ ἄμορφην μάζαν. Ὑποτιμᾶ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, τοὺς ὁποίους οἱ ὀπαδοὶ τῆς οἰκουμενικότητος ἀποκαλοῦν ἀπηρχαιωμένα καὶ σκωριασμένα ὅπλα. Συνελόντι δὲ εἰπεῖν, ὑποτιμᾶ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καθόλου, διὰ τὴν ὁποίαν ὀπαδοὶ τῆς οἰκουμενικότητος λέγουν, ὅτι εἶνε αὐταρέσκεια καὶ βάσφημία νὰ νομίζωμεν ὅτι αὐτὴ καὶ μόνη εἶνε ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία, ἡ κατέχουσα ἀκίβδηλον τὴν ἀλήθειαν τῆς θείας ἀποκαλύψεως. Οὕτω τὰ δόγματα καὶ ἡ ἠθική, ἀδιασπάστως ἡνωμένα ἐν τῆ Ὀρθοδοξία, ἐν τῆ οἰκουμενικῆ κινήσει τείνουν νὰ ἐξατμισθοῦν καὶ νὰ παραμείνη ἕνα ἀπατηλὸν σχῆμα ἀγάπης. Οὕτως ἡ θεωρία τῆς οἰκουμενικότητος καὶ τῆς συνυπάρξεως τῶν λαῶν, ὑπὸ κοσμικῶν καὶ πολιτικῶν κύκλων τοῦ αἰῶνος ὑποστηριζόμενη, πρὸς στήριξιν μιᾶς ἐπισφαλοῦς εἰρήνης, εἰσβάλλουσα ἤδη καὶ εἰς τὸν πνευματικὸν κόσμον, ὅπου οἱ συμβιβασμοὶ εἶνε ἀπαράδεκτοι, δύναται νὰ προκαλέση σύγχυσιν καὶ ἀναστάτωσιν, πραγματικὴν βαβέλ. Ἡ ζύμη εἶνε ἄχρηστος ἐὰν ἀναμιχθῆ μὲ ἄλλα στοιχεῖα καὶ χάση τὴν δραστικήν της ἐνέργειαν. Καὶ ἡ Ὀρθοδοξία εἶνε ἡ ἀρίστη ζύμη, ἡ ζύμη τῆς ἀληθείας, ἡ ὁποία δύναται ὅλον τὸ φύραμα νὰ ζυμώση, ἀλλʼ ὑπὸ τὴν προϋπόθεσιν νὰ παραμείνη ἄμικτος ἀπὸ ξενικὰ στοιχεῖα, καθαρά. Διὰ τοῦτο ἐχθροὶ τῆς Ὀρθοδοξίας εἶνε ὀπαδοὶ τῆς θεωρίας τῆς οἰκουμενικότητος. Δὲν διστάζομεν δὲ διὰ τοῦτο νὰ ὀνομάσωμεν τὴν κίνησιν αὐτὴν τῆς οἰκουμενικότητος νέαν αἵρεσιν, ἐναντίον τῆς ὁποίας πρέπει πάσει δυνάμει νʼ ἀμυνθῆ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου