Ο Σταυρός είναι αγάπη και ομολογία πίστης!

Παναγιώτη Τσαγκάρη

Θεολόγου

Δημοσιεύθηκε ένα άρθρο στο διαδίκτυο με τίτλο «Σταυροί και στύλοι» των Θ. Παραδέλλη, Ε. Πλεξουσάκη και Μ. Σταματογιαννοπούλου, στο οποίο γράφονται πολλά εναντίον εκείνων που τοποθέτησαν τον Σταυρό του Χριστού στη θέση Απελή στη Μυτιλήνη. Κάποια λίγα σύντομα σχόλια θεωρούμε καθήκον μας να κάνουμε επί των θέσεων του άρθρου αυτού, ως προς την αλήθεια των πραγμάτων.

Κατ΄ αρχάς να δώσουμε μια απάντησή στο ερώτημα που θέτουν οι συγγραφείς του άρθρου «Σταυροί και στύλοι», για το «πόσο μακριά είναι αλήθεια οι αντιλήψεις του Αυστραλού δολοφόνου από τους υπερασπιστές της τοποθέτησης ενός σταυρού “ξόανου”;». Αναγκαστικά η απάντησή μας αυτή θα είναι πιθανολογική, καθώς εμείς οι ταπεινοί και χθαμαλοί(χαμηλού επιπέδου) νόες δεν διαθέτουμε τον τήβεννο-μανδύα της πανεπιστημιακής κάλυψης για να καμουφλάρουμε την κάθε αερολογία μας. Υποθέτουμε δηλαδή, ότιείναι τόσο μακριά οι αντιλήψεις των ανθρώπων που τοποθέτησαν τον Σταυρό, από τις αντιλήψεις ενός δολοφόνου, όσο μακρία από τις αντιλήψεις ενός δολοφόνου είναι και οι αντιλήψεις, οι θέσεις και οι απόψεις όλων εκείνων που υποστηρίζουν ή δεν καταδικάζουν ανθρώπους και θρησκευτικά συστήματα ή παραθρησκευτικές αιρέσεις που οδηγούν σε αιματοκυλίσματα τύπου ισλαμιστικών – μουσουλμανικών τρομοκρατικών επιθέσεων, όπως αυτές που συνέβησαν πάμπολες φορές μέχρι σήμερα, σε πολλά σημεία του κόσμου.[1]

Συνεχίζοντας την «ευγενική και πολιτισμένη» παρέμβασή τους οι προηρημένοι αρθογράφοι καταλήγουν στην «εμβριθή» συμπερασματική κρίση ότι η τοποθέτηση του Σταυρού ταυτίζεται με τον ιερό πόλεμο(Τζιχάντ) των Μουσουλμάνων και οι τοποθετήσαντες τον Σταυρό με τους ιερούς πολεμιστές(Τζιχαντιντιστές) του Isis! Θεωρούμε ότι είναι ανώφελη η οποιαδήποτε απάντηση σε τέτοιες αφοριστικές κρίσεις εξ ορισμού καταγέλαστες, διότι από τη μία οι κρίνοντες αναγνωρίζουν το Σταυρό ως «το σύμβολο της αγάπης, της θυσίας, της αλληλοπεριχώρησης, της συμπόνιας» και από την άλλη αρνούνται την ανάδειξή του και θεωρούν την ύψωση του ως τρομοκρατική πράξη! Σε αυτές τις θέσεις δεν αξίζει επίσης, να απαντήσει κανείς διότι δεν πρόκειται να μεταβάλει στο παραμικρό την «μπετοναρισμένη» αριστερόστροφη ιδεοληψία αυτών που καταθέτουν ανερυθρίαστα τέτοιες απαράδεκτες απόψεις.

Βέβαια, απτόητοι οι συντάκτες του προαναφερόμενου άρθρου, συνεχίζουν το κατ΄ αυτούς «θεάρεστο» έργο τους και μας πληροφορούν ότι στην ύψωση του Τιμίου Σταυρού του Κυρίου μπορούν να δουν μόνον «το πολιτικό μήνυμα της κυριαρχίας» που απορρέει, κατ΄ αυτούς, από το στήσιμο «τεράστιων σταυρών», μάλλον, διότι αδυνατούν να αντιληφθούν την επιτακτική ανάγκη της έκφρασης της πηγαίας και μεγάλης πίστης και λατρείας των ανθρώπων μέσα από την ανέγερση μνημειακών κατασκευών προς δόξαν του Θεού τους!

Τελικά, μετά  απ΄ όλα τα παραπάνω ευώδη άνθη της γραφίδας τους, με τα οποία έρραναν όλους όσους πήραν την πρωτοβουλία της τοποθέτησης του Σταυρού και φυσικά χωρίς να αναφερθούν καθόλου σε αυτούς που γκρέμισαν τον πρώτο Σταυρό που στήθηκε, μας πληροφορούν και μας διδάσκουν ότι «υπάρχει μια διατύπωση της (Αγίας Γραφής) που δεν χωράει “ναι μεν αλλά”:“… πείνασα, και μου δώσατε  να φάω, δίψασα, και μου δώσατε να πιώ, ξένος ήμουν και με περιμαζέψατε, γυμνός ήμουν και με ντύσατε, αρρώστησα και με επισκεφτήκατε” (Ματθ. 25, 35). Καλό το μάθημα, δεν μπορούμε να μην συμφωνήσουμε, αποστομωτική η απάντηση!

Όμως, πιθανόν, σαν καλοί διδάσκαλοι και χριστιανοί που είναι, όπως τουλάχιστον αποδεικνύεται από τα γραφὀμενά τους, υποθέτουμε ότι θα γνωρίζουν και την υπόλοιπη Αγία Γραφή και τους υπόλοιπους λόγους του Χριστού διότι, διαφορετικά, η αποσπασματική, επιλεκτική και μονομερής παράθεση στοιχείων της πίστης οδηγεί μάλλον στην διαστρέβλωση της, αν όχι στην ακύρωσή της. Μάλλον, λοιπόν, θα γνωρίζουν και τους λόγους του Χριστού που είπε «τοῖς ἑαυτοῦ µαθηταῖς», λίγο πιο πριν από αυτό το κείμενο που παραθέτουν οι συντάκτες του προαναφερόμενου άρθρου, ότι «πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. ὅστις δ᾿ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς… καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος»(Ματθ. 10, 32-33, 37-38). Αυτή η ομολογία είναι έκφραση αγάπης προς τον Θεό και τους ανθρώπους, ομολογία των φίλων, των αγαπώντων και των μαρτύρων του Χριστού και αυτή είναι ευάρεστη σ΄ Εκείνον. Γιατί λοιπόν δεν βλέπουν την ύψωση του Σταυρού μέσα και από αυτή τη διδασκαλία και προτροπή του Ιησού Χριστού; Γιατί επιλέγουν να βλέπουν και να ερμηνεύουν την τιμή στον Σταυρό, από όσους θέλουν να τον τιμήσουν, από τη δική τους μονόπλευρη και ιδεοληπτική οπτική;