Ὥρα νὰ «γεννήσουμε …κούκους»!!!

Ὅσο ἀκόμη παραμένουμε ἑστιασμένοι στὸ ποιὸς …«ἐθνοσωτὴρ» θὰ μᾶς «φορεθῇ» ὡς νέος …«ταχυδακτυλουργός»…

Κι ὅσο κυττᾶμε μόνον τὶς λεηλασίες καὶ τὰ νομομαγειρεύματα, ἐλπίζοντας νὰ μᾶς …λυπηθοῦν κάπως, κάποιοι γιὰ νὰ μειωθοῦν οἱ ἀπροκάλυπτες καὶ σαφεῖς πλέον γενοκτονικὲς μεθοδεύσεις τους ἐναντίον μας… 
Κι ὅσο ἀναμένουμε χείρα βοηθείας καὶ συμμάχους ἀπὸ τὴν …παλέτα τῶν (ἐμφανῶς) ἀνθελλήνων καὶ μισανθρώπων τοῦ κόσμου μας…
…τόσο θὰ βουλιάζουμε στὴν αὐτο-ἀπόῤῤιψιν, στὶς ἀνασφάλειες καί, τελικῶς, στὴν ἀνυπαρξία…

Ὁ ἀετὸς καὶ οἱ Ἕλληνες.

Κι ἀν τί νὰ κυττάξουμε, μὲ ἀποφασιστικότητα στὸ παρελθόν μας καὶ νὰ διδαχθοῦμε ἀπὸ τὰ λάθη καὶ τὰ σωστά μας…
Κι ἀν τί νὰ ἐμβαθύνουμε στὸ εἶναι μας γιὰ νὰ κατανοήσουμε ὅλα αὐτὰ ποὺ μόλις ξεκινήσαμε νὰ ἀντιλαμβανόμεθα καὶ νὰ τὰ συνδυάσουμε μεταξύ τους, γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ ποῦ μᾶς πρέπει νὰ πορευθοῦμε…
Κι ἀν τί νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ ἐμμονὲς καὶ ἀπὸ κατάλοιπα τοῦ παρελθόντος, γιὰ νὰ ἀποσαφηνίσουμε τὸ ποιὸ μέλλον μᾶς ταιριάζει…
…τόσο θὰ ἀρνούμεθα νὰ ἀναλάβουμε τὶς εὐθῦνες μας καὶ νὰ ἀναγνωρίσουμε, ἐπὶ τέλους, πὼς ναί, πλέον ἡ Ἀνάγκη ὁρίζει τὰ βήματά μας καὶ τὶς ἀποφάσεις μας, ἀκόμη κι ὅταν ἀρνούμεθα, συνειδητῶς, νὰ τὸ ἀποδεκτοῦμε…
Θὰ ἀναφέρω λοιπὸν τρία παραδείγματα, ἀπὸ τὴν Ἱστορία μας, γιὰ νὰ χωνεύσουμε, ἐπὶ τέλους, πὼς ναί, ὅταν μᾶς χρειάζεται, «ἔνας (καὶ) μόνον κοῦκος φέρνει τὴν ἄνοιξιν…», ξεκινῶντας ἀπὸ τὰ πλέον πρόσφατα ἱστορικὰ γεγονότα.

1.     Στρατηγὸς Διγενὴς καὶ Κύπρος. Τότε ποὺ σύσσωμος ἡ Ἑλλάς, σὲ κάθε γωνιὰ τοῦ πλανήτου, «ἔβαλε πλάτη» γιὰ νὰ ἀπαλλαγῇ ἀπὸ τοὺς Ἄγγλους ἡ Κύπρος μας.

2.     Στρατηγὸς Κολοκοτρώνης καὶ ἑλληνικὴ Ἐπανάστασις. Τότε ποὺ σύσσωμος ἡ ἀνύπαρκτος καὶ λησμονημένη καὶ ἀπολύτως ὑποτεταγμένη Ἑλλάς «ἔβαλε πλάτη» γιὰ νὰ ἀπαλλαγῇ ἀπὸ τοὺς ὀθωμανοὺς ὁ κυρίως Ἑλληνικὸς κορμός.

3.     Στρατηγὸς Θεμιστοκλῆς καὶ ναυμαχία τῆς Σαλαμῖνος. Τότε ποὺ σύσσωμος ἡ μὴ ὑπόδουλος Ἑλλὰς ἔβαλε πλάτη γιὰ  νὰ ἀνακόψῃ τὶς ἐπεκτατικὲς ὀρέξεις τοῦ (κάθε) Πέρσου.

Καὶ κρατῶ μόνον αὐτὰ τὰ παραδείγματα, γιὰ τοὺς ἐξῆς λόγους:

• Στὴν Κύπρο πολεμήσαμε μὲ ἀνύπαρκτα -ἐκ πρώτης ὄψεως- μέσα, ἀναλογικῶς, μίαν κοσμοκρατορία, ἀπολύτως ἡνωμένοι καὶ ἀποφασισμένοι. Ἡ νίκη ἦταν δική μας, ἀνεξαρτήτως τῶν ὑποτεταγμένων μεταγενεστέρων (φερομένων ὡς) ἡγετῶν, ποὺ προσεπάθησαν νὰ τὴν ἀλλοιώσουν, νὰ τὴν ἀπομειώσουν καὶ νὰ τὴν περιορίσουν, ἐνᾦ, ἀκόμη καὶ σήμερα, τὸ μένος τους κατὰ τοῦ Στρατηγοῦ, ἀποδεικνύει πὼς ἐπέτυχε αὐτὸς ἐκεῖ ποὺ ὅλοι οἱ μεταγενέστεροι ἀπέτυχαν. Κι ἐπέτυχε, πέραν τῆς ἑνότητος, νὰ ἀποδείξῃ πὼς δὲν ὑπάρχουν κοσμοκρατορίες ἀνίκητες.
• Στὴν περίοδο τῆς Ἐπαναστάσεως πολεμήσαμε, ἐπίσης μὲ ἀνύπαρκτα μέσα μίαν κοσμοκρατορία τῆς ἐποχῆς καί, μὲ «ῥεμοῦλες», κατόπιν τῆς νίκης μας, μᾶς ἐφόρεσαν …σωτῆρες, πρὸ κειμένου νὰ ἀλλάξουμε κατ’ ὄνομα καὶ μόνον τὸν δυνάστη μας, Ἠ νίκη ὅμως ἦταν δική μας καὶ αὐτὸ ἀποδεικνύει πὼς μποροῦμε, μὲ κάθε εἰς βάρος μας προγνωστικό, νὰ ἐπέμβουμε στὴν ἱστορία καὶ νὰ τὴν ἀλλάξουμε. Ὁ δὲ Στρατηγὸς Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ἂν καὶ τρεῖς φορὲς (γιὰ παράδειγμα) ἐγκατελείφθη ἀπὸ τοὺς συντρόφους του (πρὸ τῆς πολιορκίας τῆς Τριπόλεως), ἐν τούτοις, ἀποφασισμένος ὥν, ἐπέτυχε ὄχι μόνον νὰ συνασπίσῃ δίπλα του τοὺς Ἕλληνες ἀλλὰ καὶ νὰ τοὺς θυμήσῃ, μετὰ ἀπὸ τόσους αἰῶνες, πὼς ἀκόμη Ἕλληνες ἦσαν.
• Στὴν περίοδο τῶν Περσικῶν Πολέμων ἡ ἑνότης μας ἦταν δεδομένη καὶ ἀναγκαία γιὰ νὰ ἀνακόψουμε τὴν πορεία μίας τότε κοσμοκρατορίας. Παρὰ τὸ προσκύνημα καὶ τὴν ὑποταγὴ πολλῶν ἑλληνικῶν πόλεων, οἱ ἀκόμη παραμένουσες ἐλεύθερες ἀπεφάσισαν νὰ ἀντισταθοῦν, νὰ πολεμήσουν καὶ φυσικὰ νὰ νικήσουν. Ὁ δὲ Θεμιστοκλῆς, μόνος του ἐπὶ τῆς οὐσίας, ἐπέτυχε νὰ πείσῃ ὅλους τοὺς Ἕλληνες νὰ ναυμαχήσουν καὶ νὰ κατατροπώσουν τὸν εἰσβολέα στὴν Σαλαμίνα. Ἡ πρᾶξις δηλώνει ἀπὸ μόνη της πὼς δὲν ἀρκεῖ νὰ διαθέτῃς τὸ καλλίτερον, ἀπὸ πλευρᾶς ἐκπαιδεύσεως, στράτευμα, ἀλλὰ ἀπαιτεῖται καὶ ὁ ἐγκέφαλος ἐκεῖνος ποὺ θὰ τὸ ὁδηγήσῃ στὴν νίκη.

Θὰ μοῦ πεῖτε ἴσως πὼς σήμερα δὲν μποροῦν νὰ ἰσχύσουν αὐτά, διότι:

• 1ον. Δὲν εἴμαστε ἡνωμένοι.
• 2ον. Παρακολουθούμεθα …προληπτικῶς, κυρίως ἀπὸ ἑλληνοφώνους ποὺ ἀνοίγουν τὴν μίαν πίσω ἀπὸ τὴν ἄλλην, κάθε λογῆς «Κερκόπορτα» καί,
• 3ον. Δὲν ὑπάρχει πιθανότης ἀνευρέσεως ὁπλισμοῦ τέτοιου, ποὺ νὰ περιέλθῃ στὰ χέρια μας καὶ νὰ μπορέσουμε νὰ ξεκινήσουμε, ἀκόμη καὶ τώρα, μίαν σχετικὴ προετοιμασία γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε κάθε ὀρατὸ ἢ ἀόρατο κίνδυνο.

Σωστὰ ὅλα αὐτά, ἐὰν ἑστιάσουμε στὰ ὅσα ἔως σήμερα πιστεύαμε.
Ἀλλὰ ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ἐπισήμως ἔχουμε παγιδευθῆ σὲ ἀμέτρητα ἀδιέξοδα, εἶναι ὥρα νὰ ἀλλάξουμε τακτικὲς καὶ νὰ ξεκινήσουμε ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἡ λογική μας μᾶς ἐπιτρέπει νὰ ἀντιληφθοῦμε καί, ἐν συνεχείᾳ, ὅταν θὰ ἐπιτύχουμε νὰ κάνουμε τὰ πρῶτα μας βήματα, τότε εἶναι βέβαιον πὼς θὰ ἀντιληφθοῦμε τὰ πολὺ περισσότερα.
Τί ἔχουμε λοιπόν; Μόνον ἐχθρούς; Ὡραία… Τότε γιατί δέν ἀναζητοῦμε …λυκοφιλίες τέτοιες πού θά «δουλεύσουν» γιά ἐμᾶς καί μόνον; Λησμονήσαμε πώς ὁ «ἐχθρός τοῦ ἐχθροῦ μου εἶναι φίλος μου;». Πόσοι τέτοιοι ὑπάρχουν γύρω μας; Μήπως εἶναι πολλοί περισσότεροι ἀπό ὅσοι φανταζόμεθα;
Τί ἄλλο ἔχουμε; Εἴμεθα ἄοπλοι; Ὡραία… Γνωρίζουμε ὅμως πὼς μέσα στὴν χώρα ὑπάρχουν πολλὰ ὅπλα πού, κατὰ πάσαν πιθανότητα, ἑτοιμάζονται νὰ στραφοῦν ἐναντίον μας. Τί κάναμε ἐμεῖς γιά νά «μετουσιώσουμε» αὐτά τά ὅπλα πρό κειμένου νά ἀλλάξουμε τίς στοχεύσεις τους κι ἀν τί νά «κυττοῦν» ἐμᾶς νά ἀρχίσουν νά «βλέπουν» μέρος τῶν (ἀληθῶν ἤ πραγματικῶν) ἐχθρῶν μας;
Τί ἄλλο ἔχουμε; Συμμαχίες δυναστῶν καί «τσοπάνηδων» πρό κειμένου νά μᾶς διατηροῦν ἐν ὑπνώσει καί ἐν καταστολῇ; Γιατί δέν στοχεύουμε τίς ἴδιες τίς …συμμαχίες τους; Γιατί δέν ξεκινᾶμε ἀπό …κάτω γιά νά βοηθήσουμε στό νά διαβρωθοῦν οἱ μεταξύ τους σχέσεις; Γιατί νά μήν ἀλλάξουμε, κατ’ ὀλίγον, τίς καθημερινές μας σκέψεις καί, κατ’ ἐπέκτασιν, τὶς πράξεις μας, πρό κειμένου νά ἐντοπίσουμε τά ἀδύναμα σημεῖα τῶν ἐν λόγῳ «λυκοφιλιῶν» (διότι περὶ αὐτοῦ πρόκειται), πρό κειμένου νά τούς κάνουμε νά …φαγωθοῦν μεταξύ τους καί νά μᾶς ἀπαλλάξουν ἀπό μελλοντικούς κινδύνους, κόπους καί πόνους;
Ὑπάρχουν κι ἄλλα, πολλὰ ποὺ μποροῦμε καθημερινῶς νὰ κάνουμε, ἀν τί νὰ αἰσθανόμεθα ἐγκλωβισμένοι καὶ ἀνίσχυροι. Ἂς κυττάξουμε ὅμως ἐπὶ τέλους ἀπὸ διαφορετικὲς ὀπτικὲς τὸν κόσμο μας, ἐὰν πράγματι θέλουμε νὰ ἀλλάξουμε κάτι σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο μας καὶ ἐν συνόλῳ στὶς ζωές μας.
Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ σήμερα εἶναι, ἐπισήμως, μίαν μεγάλη ἐπέτειος, καλὸ εἶναι ἐπὶ τέλους νὰ θέσουμε διαφορετικὲς προτεραιτότητες στὶς ζωές μας γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε νὰ ἀπομειώσουμε τοὺς φόβους μας καὶ τὶς ἀνασφάλειές μας.
Διότι ἐπὶ τῆς οὐσίας ὁ μόνος κίνδυνος ποὺ ἔχουμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε, ἀληθῶς, δὲν εἶναι οἱ ἄλλοι, ἀλλὰ …ἐμεῖς!!!
Ἐὰν ξεπεράσουμε τὶς «γραμμὲς» ποὺ συνιστοῦν, στὰ μυαλά μας, ἐμπόδια, τότε θὰ ἔχουμε ἐπιτύχη τὸ …παράλογον: νὰ κάνουμε τοὺς ἄλλους ὅλους νὰ δουλεύουν ὑπέρ μας.
Κι αὐτό, ἐπὶ τοῦ παρόντος, εἶναι δυνατόν, τοὐλάχιστον σὲ ἕναν σημαντικὸ βαθμό.
Σήμερα λοιπόν, λόγῳ τῆς ἐπισήμου ἐπετείου, εἶναι μία θαυμασία εὐκαιρία νὰ ξανά-δοῦμε μὲ ἄλλο μάτι τὶς στιγμὲς ἐκεῖνες τοῦ παρελθόντος μας, ποὺ κάποιος, ὁποιοσδήποτε «κοῦκος» ἔφερε (σχεδὸν) μόνος μίαν ἄνοιξιν, μὰ κυρίως νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ὅλοι αὐτοὶ οἱ «κοῦκοι» τοῦ παρελθόντος μας δὲν ἐξεκίνησαν ὡς …«κοῦκοι, ἀλλὰ κυρίως δὲν εὐρέθησαν μὲ τὸ νὰ ἔχουν στὶς τάξεις του λεοντάρια. Τὸ «ὑλικό τους» ἦταν κάτι σὰν κι ἐμᾶς. Καθημερινὰ ἀνθρωπάκια, μὲ τὶς φοβίες τους καὶ τὶς ἄγνοιές τους καὶ τὶς ἀνασφάλειές τους, ποὺ ὅμως, ἐντὸς ὀλίγου, μετουσιώθησαν σὲ λεοντοκάρδους πολεμιστές.

Κι ἀπὸ τὴν ἄλλην… Γιὰ νὰ ἐμφανισθοῦν οἱ ἀναγκαῖοι καὶ χρήσιμοι «κοῦκοι» τοῦ κόσμου μας, κάποιος ἢ κάποιοι ὀφείλουν νὰ μετουσιωθοῦν σιγά-σιγὰ σὲ …«κούκους». Διότι οὔτε ὁ Κολοκοτρώνης ἐγεννήθη «κοῦκος», οὔτε ὁ Θεμιστοκλῆς μὰ οὔτε καὶ ὁ Διγενής. Ὅλοι αὐτοί, μαζὺ καὶ τόσοι ἄλλοι, «ἔτυχε» νὰ κάνουν τὰ πρῶτα τους βήματα σὲ συνθῆκες τέτοιες ποὺ ἢ σφάγια θὰ ἐγίνοντο ἢ …«κοῦκοι». Ὅπως ἀκριβῶς κι ἐμεῖς δῆλα δή…
Κι ἐπεὶ δὴ οἱ …«κοῦκοι» γιὰ νὰ ἀποφασίσουν καί, κατ’ ἐπέκτασιν, νὰ τολμήσουν νὰ ἀναλάβουν δράσεις, χρειάζεται νὰ ἀντιληθοῦν πὼς ἡ «μεγάλη ὤρα φθάνει», ἂς ξεκινήσουμε ἐμεῖς νὰ μετουσιωνόμεθα σὲ …«κούκους» τέτοιους, ποὺ θὰ δράσουν ὡς ὀφείλουν γιὰ τὸ καλὸ ὅλων μας. Ἂς ξεκινήσουμε ἀπὸ τὰ ἁπλᾶ, τὰ καθημερινά, γιὰ νὰ καταφέρουμε νὰ ἐπιδράσουμε τόσο, ὅσο νὰ ἐπέλθουν οἱ ἀναγκαῖες ἐκεῖνες διεργασίες γιὰ νὰ μᾶς προκύψῃ ὁ ἕνας (ἢ ὁ κάθε κατὰ τόπους) «κοῦκος» τοῦ κόσμου μας.  
Δὲν γνωρίζω καλλίτερον τρόπο γιὰ νὰ ἑορτάσουμε τὴν σημερινὴ ἡμέρα ἀπὸ τὸ νὰ ἀποφασίσουμε νὰ τὴν τιμήσουμε ἐμπράκτως. Καὶ ἡ ἔμπρακτος τιμὴ ξεκινᾶ ἀπὸ τὸ πόσο κοντὰ μποροῦμε ἐμεῖς νὰ αἰσθανθοῦμε στοὺς ἑκάστοτε πρωταγωνιστὲς (ἢ ἄλλως «κούκους») τῆς Ἱστορία μας. Ἐὰν ἐμεῖς σήμερα ἀποφασίσουμε νὰ τάξουμε ἑαυτοὺς ὡς πιστοὺς στρατιῶτες ἑνὸς ἱεροῦ σκοποῦ, τότε καὶ μόνον τότε θὰ ἐπιτύχουμε νὰ ἀλλάξουμε τὰ πάντα στὶς ζωές μας καί, τότε καὶ μόνον τότε, μέσα ἀπὸ τὶς τάξεις τῶν συνειδητοποιημένων στρατιωτῶν θὰ προκύψουν οἱ χρήσιμοι καὶ ἀναγκαῖοι Στρατηγοί μας («κοῦκοι»).
Κοινῶς; Θὰ μετουσιωθοῦμε σὲ …«κουκάκια» γιὰ νὰ γεννήσουμε «κούκους»!!!
Χρόνια καλὰ λοιπὸν Πατριῶτες καὶ καλὲς πράξεις ποὺ τὸ Χρέος μας ἐπιτάσσει ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα.
Χρέος μας εἶναι ἡ Ἐλευθερία τοῦ κόσμου μας καὶ δὲν ὑπάρχει κάτι ἢ κάποιος νὰ ἀνακόψῃ αὐτὴν τὴν Ἀνάγκη πλέον.
Σύσσωμος ἡ Ἀνθρωπότης στέκεται δίπλα σὲ ἄτομα ποὺ ἀγωνίζονται τὸν ἀγῶνα τὸν καλό.
Ἂς ξεκινήσουμε λοιπὸν σήμερα νὰ μετουσιωνόμεθα σὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ θὰ θέλαμε νὰ εἴμαστε, κάνοντας τὸ πρῶτο βῆμα. Ἂς γίνουμε …«κουκάκια» γιὰ νὰ γεννήσουμε τοὺς ἀναγκαίους καὶ χρησίμους «κούκους» τοῦ κόσμου μας. Τοὺς …«κούκους» ἐκείνους ποὺ θὰ ἐπισπεύσουν τὸν ἐρχομὸ μίας ἀληθοῦς Ἀνοίξεως γιὰ τὸν Ἄνθρωπο!!!
Φιλονόη

trelogiannis