Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον;

Ποῦ σου, ἅδη, τό νῖκος;

Ἀνέστη Χριστός καί σύ καταβέβλησαι.

Ἀνέστη Χριστός καί πεπτώκασι δαίμονες.

Ἀνέστη Χριστός καί χαίρουσιν ἄγγελοι.

Ἀνέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται.

Ἀνέστη Χριστός καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος.

Χριστός γάρ ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν,

ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο.

Αὐτῶ ἡ δόξα καί τό κράτος

εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.»

Ἀπό τόν Κατηχητικό Λόγο τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν

Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, εἰς τὴν ἁγίαν καὶ λαμπροφόρον ἡμέραν

τῆς ἐνδόξου καὶ σωτηριώδους Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, Ἀναστάσεως,

Τὸ Διοικητικὸ Συμβούλιο τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων εὔχεται τὸ ἀνέσπερο Ἅγιον Φῶς, ποὺ πηγάζει ἐκ τοῦ Παναγίου καὶ Ζωοδόχου Τάφου καὶ μαρτυρεῖ ἀψευδῶς τὴν θριαμβικὴ ἐκ νεκρῶν Ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου, νὰ διαλύσει τὰ σκοτάδια τοῦ φόβου καὶ τῆς δειλίας, ποὺ γεννᾶ στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων ἡ δυσπιστία, ἡ ὀλιγοπιστία καὶ ἡ ἀπιστία,  ὥστε μὲ παρησσία, παντοῦ καὶ πάντα, νὰ ὁμολογεῖται καὶ νὰ προσκυνεῖται τὸ «ὑπὲρ πᾶν ὄνομα» (Φιλ. 2,9), τὸ ζωηφόρο ὄνομα  τοῦ αἰώνιου νικητῆ τοῦ διαβόλου, τοῦ κακοῦ καὶ τοῦ θανάτου, τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ μόνου Ἀληθινοῦ Θεοῦ.

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ σὲ φορητὴ εἰκόνα τοῦ 1842, ἀπὸ τὸν Ναὸ τῆς Ἁγίας Τριάδας στὴ Σκήτη Καυσοκαλυβίων τοῦ Ἁγίου Ὅρους.