Γράφει ο Δημήτρης Βερδελής,
Στο μάθημα της εισαγωγής στην επιστήμη του δικαίου στη Νομική Αθηνών εκτός του τρόπου να ερμηνεύουμε τους κανόνες δικαίου και την ιεραρχία των κανόνων δικαίου σε ένα δικαιοπολιτικό σύστημα μάθαμε και τη σημασία αλλά και την προέλευση των ορισμών των πραγμάτων στο δίκαιο. Πώς η ανθρωπολογία, η φιλοσοφία, η φιλολογία, η ετυμολογία, η θρησκειολογία και άλλες επιστήμες συγγενείς, ή και όχι πάντα, της επιστήμης του δικαίου δίνουν τους ορισμούς πάνω στους οποίους ο νομικός επιστήμονας και ο συντακτικός ή ο κοινός νομοθέτης θα κινηθεί ώστε να επιτύχει το σκοπό της καλής νομοθέτησης.
Δεν πρέπει ξεχνάμε ότι: «το δίκαιο ως σύνολο κανόνων δεοντολογικών δεν μπορεί να στηρίζει την ισχύ του σ’ ένα γεγονός προερχόμενο από τη σφαίρα του όντος.» [Παύλος Σούρλας, Μιά εισαγωγή στην επιστήμη του δικαίου, σελ. 66].
Η στόχευση του δικαίου, λοιπόν, έχει να κάνει με το δέον και όχι με το ον.
Για αυτούς τους λόγους το άρθρο 21 του Συντάγματος παίρνει τον ορισμό του Ερρένιου Μοδεστίνου σχετικά με το τι είναι ο γάμος χωρίς να τον ορίσει και φωτίζει με βάση αυτό τον ορισμό τα δέοντα τυπικά στοιχεία που θα πρέπει να έχει ο γάμος προκειμένου να έχει την δεοντική λειτουργία ενός θεσμού του οικογενειακού δικαίου.
Ο ορισμός του γάμου και της οικογένειας είναι δεοντολογικός, κατά το δίκαιο μας, δεν πρέπει και δεν δύναται να αλλάξει με νόμο γιατί πρόκειται για μια πολιτισμική, ανθρωπολογική και οντολογική σταθερά. Ο γάμος ήταν, είναι και θα είναι ένωση ανδρός και γυναικός και δικαιοπολιτικά δεν μπορεί αυτό να αλλάξει. Πέραν του ότι είναι μια σταθερά ανθρωπολογική και πολιτισμική δεν μπορεί και επειδή εάν μεταφέρουμε τα χαρακτηριστικά μιας δεοντολογικά τεκνοποιού και εξ ορισμού ετερόφυλης σχέσεως σε μια εξ ορισμού άτεκνη και ομόφυλη θα είναι λες και μεταφέρουμε την έννοια του rebound στο ποδόσφαιρο και την έννοια του offside στην καλαθοσφαίριση.
Το άρθρο 21Σ μιλάει για την προστασία του γάμου, την συντήρηση και προαγωγή του Έθνους καθώς και για την προστασία της μητρότητας και της παιδικής ηλικίας.
Η έννοια της συντήρησης του Έθνους συνδέεται ακριβώς με τον γάμο κατά τον ορισμό του Μοδεστίνου ο οποίος ανθρωπολογικά, βιολογικά και δεοντολογικά είναι ο μόνος που μπορεί να συντηρεί, να προάγει και να αναπαράγει μια εθνική κοινωνία.
Από την αναφορά του άρθρου 21Σ στην προστασία της μητρότητας δεοντολογικά τεκμαίρεται η παρουσία πατρότητας και όσον αφορά την προστασία της παιδικής ηλικίας σε σχέση με το γάμο και την οικογένεια παραπέμπω στη γνωμοδότηση της ψυχιάτρου παιδιών και εφήβων κ. Καλλιόπης Προκοπάκη που κατατέθηκε στη Βουλή των Ελλήνων κατά την ακρόαση φορέων επί του παρόντος νομοσχεδίου.
Γνώμη του γράφοντος είναι ότι το σύμφωνο συμβίωσης καλύπτει πλήρως τη συμβίωση των ομόφυλων ζευγαριών (καθώς παραπέμπει στα άρθρα περί γάμου και οικογενειακών σχέσεων του Αστικού Κώδικα, πλην της υιοθεσίας και της υποβοηθούμενης αναπαραγωγής), δεν είναι γάμος και καλώς δεν είναι γάμος, γιατί ο γάμος είναι θεσμός που σχεδιάσθηκε υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις για να μπορέσεις να τον τελέσεις, μια από τις οποίες είναι και το ετερόφυλο των μερών καθώς ο γάμος υπηρετεί, πλην άλλων, τον σκοπό της γέννησης παιδιών και τα παιδιά χρειάζονται πατρικό και μητρικό, ανδρικό και γυναικείο πρότυπο.
Δεν θα ήθελα να κλείσω διαφορετικά αυτό το κείμενο παρά με τα Θεία λόγια:
[4] ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς· οὐκ ἀνέγνωτε ὅτι ὁ ποιήσας ἀπ᾽ ἀρχῆς ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτοὺς καὶ εἶπεν, [5] ἕνεκεν τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ κολληθήσεται τῇ γυναικὶ αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν;
ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ 19:4-5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου