Το ιδεολογικό πραξικόπημα που δεν αντιληφθήκαμε & Η ροζ διπλωματία
ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΙΛΗΦΘΗΚΑΜΕ
Άρθρο του Francesco Lamendola
Μετάφραση: Θεόδωρος Λάσκαρης
Σήμερα, υπάρχει ένας σιωπηλός λαός, ένας μικρός λαός, πιθανόν, γιατί τον μετέτρεψαν σε μειοψηφία και επί πλέον του απαγορεύτηκε να ομιλεί, να εκφράζεται ακόμα και για να εκδηλώσει την δυσφορία του και τον πόνο του. Πράγμα που κάποτε, στις λιγότερο δημοκρατικές και ‘φωτισμένες’ εποχές, δεν το απαγόρευαν ούτε στους ανθρώπους του περιθωρίου. Ακόμη και στο ζητιάνο, στο μέθυσο και στον αλήτη επιτρεπόταν να γκρινιάζει και να παραπονιέται για τη μοίρα του. Αντιθέτως, σήμερα, σε αυτόν τον σιωπηλό λαό του δέθηκε η γλώσσα, όχι με το φίμωτρο που έβαζαν τις παλαιές εποχές στους καταδικασμένους σε θάνατο για να μην φωνάζουν, αλλά με την απειλή να υποστεί μία μήνυση, να ψάχνει για δικηγόρο και να καταλήξει καταδικασμένος το λιγότερο με ένα πρόστιμο, εάν όχι στη φυλακή ή στην υποχρεωτική παρακολούθηση μιας σειράς μαθημάτων ‘κοινωνικής επανεκπαίδευσης’.
Ο λαός για τον οποίο μιλάμε είναι πλέον μία μειοψηφία, αλλά δεν είναι ο λαός κάποιας κοινωνικά αναγνωρισμένης μειοψηφίας. Αντίθετα, αυτός αποτελείται από τα υπολείμματα αυτού που μέχρι πριν κάποια χρόνια, ήταν σίγουρα η πλειοψηφία του πληθυσμού· μία πλειοψηφία που έλειωσε όπως το χιόνι στον ήλιο όταν μερικές ιδεολογικοποιημένες και επιθετικές μειοψηφίες, με την κρυφή αλλά και φανερή, υποστήριξη ισχυρών πολιτικών και οικονομικών λόμπι, εξαπέλυσαν μία σειρά επιθέσεων ενάντια στις υποτιθέμενες ‘διακρίσεις’. Στην πραγματικότητα, ο στόχος τους ήταν να καταλάβουν όλα τα νευραλγικά κέντρα των θεσμικών οργάνων και, κατά συνέπεια, της κοινωνίας. Και όταν λέμε όλα, εννοούμε όλα, συμπεριλαμβανομένης και της Καθολικής Εκκλησίας, από το εσωτερικό της οποίας ίσως ξεκίνησε η αποφασιστική επίθεση, εκείνη που έθεσε σε κρίση και προκάλεσε την κατολίσθηση όλων των άλλων θέσεων, που θα αποκαλούσαμε ‘παραδοσιακές’.
Αυτές οι ομόκεντρες κα ταυτόχρονες επιθέσεις, ίσως στην αρχή είχαν μία δυναμική μόνο τακτικής φύσης, δηλαδή περιορισμένη. Πιθανόν, ο σκοπός τους ήταν να δοκιμάσουν το έδαφος και να διαπιστώσουν τη στερεότητα της ενάντιας παράταξης. Η οποία ωστόσο, δεν ήταν καθόλου έτοιμη να αντιμετωπίσει την επίθεση, εξαιτίας του απλού γεγονότος ότι δεν βρισκόταν σε πόλεμο εναντίον κανενός. Τα όσα πρέσβευε η τελευταία, που εκπροσωπούσε και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, ήταν η ‘ομαλότητα’, αυτό δηλαδη το οποίο είναι το αναγκαίο στην κοινωνική ζωή και ωστόσο σήμερα θεωρείται ‘παρωχημένο’ και ‘αποτρόπαιο’.
Όμως αργότερα, οι προαναφερόμενες μειοψηφίες, όταν είδαν ότι δεν υπήρχαν άμυνες ή ότι ήταν εξαιρετικά ευάλωτες κατάλαβαν ότι αρκούσε μόνο να σπρώξουν την δράση εις βάθος και αυτές (οι άμυνες) θα κατέρρεαν εύκολα. Κατάλαβαν επίσης ότι η όλη επιχείρηση δεν παρουσίαζε κινδύνους ούτε δυσκολίες και θα κατέληγε σε μία ακαταμάχητη προέλαση, όπως ένα μαχαίρι που βυθίζεται στο βούτυρο. Με άλλα λόγια, η κοινωνία ήταν ώριμη για την κατάρρευση, περίμενε μόνον μία ή περισσότερες μειοψηφίες, πλαισιωμένες και καλά εκπαιδευμένες, να εμφανιστούν, για να σηκώσει λευκή σημαία και να παραδοθεί.
Έτσι, εκατομμύρια άνθρωποι αιχμαλωτίστηκαν από λίγες χιλιάδες και το ωραίο είναι ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις, ούτε καν το κατάλαβαν. Βρέθηκαν σε ομηρία από τους νέους κυρίαρχους χωρίς να έχουν το χρόνο και τον τρόπο να συνειδητοποιήσουν αυτό που συνέβαινε. Να το πούμε ακόμη καλύτερα: δεν κατάλαβαν ότι υπήρξε ένας πόλεμος και ότι αυτοί έχασαν, έτσι τώρα πρέπει να υποστούν την μοίρα των ηττημένων, δηλαδή να υπακούσουν στη θέληση του νικητή. Σε αυτή την άγνοια συνέβαλε αποφασιστικά το γεγονός ότι στην κουλτούρα της κοινωνίας μας, από αρκετό καιρό, είχε διαδοθεί ο ιός μιας βαριάς ασθένειας: η απώλεια της αυτοεκτίμησης, της εμπιστοσύνης και της αγάπης για τον εαυτό της. Κάτι το οποίο την μετέτρεψε αυτόματα στο θύμα του οποιουδήποτε θα ήθελε να σηκώσει το χέρι για να δώσει το τελικό χτύπημα.
H ΡΟΖ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ
Άρθρο του di Massimo Viglione
Πρόσφατα, ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου επισκέφθηκε την Ιταλία με το ‘σύζυγο’ του. Έτσι, στις διάφορες επίσημες επισκέψεις και δεξιώσεις, έφερνε μαζί του έναν άλλο άνδρα και τον παρουσίαζε ως ‘σύζυγο’ (κάτι που αφήνει να υποτεθεί ότι αυτός είναι η ‘σύζυγος’ και η ‘πρώτη κυρία του Λουξεμβούργου’).
Είναι εμφανές, πως δεν πρόκειται τόσο για μια προκλητική επίθεση αλλά για μία επίθεση με διαλυτοποιητικό χαρακτήρα. Προφανώς, το έκανε κατά παραγγελία άλλων δυνάμεων, που καθόρισαν ότι έφθασε η στιγμή να σπάσουν αυτό το ‘ταμπού’ σε διεθνές διπλωματικό επίπεδο. Εν ολίγοις, είναι κατανοητό πως πρόκειται για μία σκηνοθεσία, όχι υπό την έννοια ότι οι δύο δεν είναι πράγματι ομοφυλόφιλοι και εραστές, αλλά επειδή με αυτή τους την πράξη προσπαθούν να επιτύχουν ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα και σε αυτο εντοπίζεται η ουσία του ζητήματος. Αυτοί οι δύο κύριοι έγιναν επίσημα δεκτοί από τον πρόεδρο της δημοκρατίας και από τα υψηλότερα αξιώματα του κράτους σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Και όχι μόνον αυτό, έγιναν δεκτοί και στο Βατικανό…
Τίθεται λοιπόν το εύλογο ερώτημα: τους δέχτηκαν ως δύο φίλους που βρίσκονται σε εκδρομή ή ως ‘συζύγους’; Και η ερώτηση δεν είναι ήσσονος σημασίας. Πριν κάποια χρόνια, ένα τέτοιο περιστατικό θα ήταν αδιανόητο και όχι μόνο στο Βατικανό. Ασφαλώς, πάντα υπήρχαν πολιτικοί και αρχηγοί κρατών ομοφυλόφιλοι, αλλά στην ιδιωτική τους ζωή. Τώρα δημοσιοποιούν τη θέση τους και παντρεύονται. Τώρα, ο γάμος τους επισημοποιείται στη διεθνή διπλωματία, ακόμη και στο Βατικανό.
Βλέποντας αυτά τα πράγματα νοιώθεις την επιθυμία να ‘κρεμάσεις το σπαθί’ και να τους στείλεις όλους στο διάολο, να πάψεις να ασχολείσαι. Όμως, σήμερα περισσότερο από ποτέ, εναπόκειται σε εμάς τους λαϊκούς χριστιανούς, συνδεδεμένους -ούτε καν με την Παράδοση- αλλά με το Κοινό Καλό, ίσως ακόμη και μόνο εκείνο των παιδιών μας, να δώσουμε την πιο σημαντική μάχη όλης της ανθρώπινης ιστορίας. Διότι «Όταν πέφτουν οι μεγάλοι, είναι η σειρά των μικρών να καθοδηγήσουν» (Tolkien).
Αυτή η επίσκεψη ήταν πιο ανατρεπτική κι από έναν παγκόσμιο πόλεμο και όλοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν...
Σημείωση: επειδή, ως γνωστό, η CIA έχει μία συμπάθεια για τα πραξικοπήματα όλων των χρωμάτων, δεν θα μπορούσε να απουσιάζει και από τα ροζ. Στην Ουάσιγκτον υπάρχει η μη κυβερνητική οργάνωση NationalCenter for Transgender Equality η οποία ‘μάχεται’ για τα δικαιώματα των τραβεστί, τρανσέξουαλς κλπ. Τρέξτε τη σελίδα προς τα κάτω για να δείτε ποιος είναι μεταξύ των σπονσόρων της.
