Πότε θα έρθει το τέλος της μεταπολίτευσης της διαφθοράς;

Ποιο είναι το πρόβλημα της χρεοκοπίας της μεταπολίτευσης, όπως ομολογούν οι πολιτικοί, αφού ξεκίνησε και πορεύτηκε με τόσο καλές προθέσεις;

Υπήρξε εποχή, όπου όσοι ήσαν ενήλικες κατά την πτώση της δικτατορίας, υπερηφανεύονταν προσθέτοντας στους όποιους τίτλους τους ότι ανήκαν στη γενιά της Μεταπολίτευσης. Ακουγόταν ως μια κατάσταση εξιδανικευμένη, και για καιρό διατηρούσε την αίγλη της.

Ώσπου άρχισαν να έρχονται τα πρώτα αποτελέσματα, με τους πρασινοφρουρούς, τα πράσινα και μπλε καφενεία, τη διαίρεση του λαού σε «δημοκράτες», αυτούς που ανήκαν στην Αριστερά, ή απλώς αριστέριζαν μια και ήταν στην μόδα, και στους δεξιούς που υποτίθεται ότι δεν εμφορούντο από δημοκρατικές αρχές.


Κατά τα μέσα της δεκαετίας, η αποτυχία της γενιάς της Μεταπολίτευσης εσίγασε κάπως τα πάθη, αφού και λίγο-λίγο εξέλιπαν βιολογικώς ή πολιτικώς οι πρωταγωνιστές της διχαστικής πολιτικής. Έλπισε τότε ο λαός, ότι επί τέλους εξευρωπαΐστηκε η πολιτική ζωή, και η πορεία θα αποκτήσει σοβαρότητα.

Φαίνεται όμως, πως αυτοί που κινούν τα νήματα επ’ ουδενί θέλουν λαό ενωμένο και σήμερα βρισκόμαστε σε εμφυλιοπολεμικό κλίμα, επειδή μόνον δι’ αυτού μπορεί να διατηρηθεί εν ζωή η Αριστερά, η οποία σε όλες τις σοβαρές χώρες βρίσκεται στο περιθώριο της πολιτικής, όπως και ήταν εν Ελλάδι μέχρι πρότινος, έως ότου η αδυναμία των αστικών κυβερνήσεων να εκτελέσουν τις εντολές των δανειστών, τους υποχρέωσε να βγάλουν την Αριστερά από τη ναφθαλίνη.

Δεν θυμάμαι πόσες φορές έχω ακούσει ότι ήρθε το τέλος της μεταπολίτευσης. Θα είναι φαίνεται εφτάψυχη, διότι δεν λέει να μας εγκαταλείψει. Είναι βαθιές οι ρίζες της και την σφιχταγκαλιάζουν όσοι έχουν συμφέρον με τη διατήρησή της.
Και όμως, ξεκίνησε με καλές προθέσεις το 1974 και πολλές από αυτές τις υλοποίησε. Δόθηκε η δυνατότητα σε πολλές κοινωνικές ομάδες που δεν είχαν ισχυρή (ή και καθόλου) φωνή κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, να αρθρώσουν πολιτικοκοινωνικό λόγο. Και έτυχε, καθ’ όλη την περίοδό της να υπάρχει ειρήνη, σε αντίθεση με το υπόλοιπο διάστημα του 20ού αι.

Ποιο επομένως είναι το πρόβλημα της χρεοκοπίας της, όπως πανθομολογούν οι σοβαροί και υπεύθυνοι πολιτικοί, αφού ξεκίνησε και πορεύτηκε με τόσο καλές προϋποθέσεις;

Μεταξύ των αρνητικών που μπορούν να προβληθούν, θεωρώ ότι τρία είναι τα κύρια σημεία που την χαρακτηρίζουν. Και πρώτο απ’ όλα ότι, στην αρχή της, αντί να επιδιωχθούν ριζικές αλλαγές στις πολιτικές και πολιτειακές στρεβλώσεις, επιχειρήθηκε ο εξωραϊσμός τους. Όταν όμως ένα δέντρο παύσει να καρποφορεί, δεν το περιποιείσαι εσαεί, αλλά το αντικαθιστάς.

Εξακολούθησε δηλαδή να κυριαρχεί το πελατειακό σύστημα στις σχέσεις πολιτικού και (πελάτη) ψηφοφόρου. Με το ρουσφέτι και τον κομματισμό να θεριεύουν, αλλά και με την κληρονομική διαδοχή της έδρας να συνεχίζεται (σε όλους τους τομείς και όχι μόνον της πολιτικής). Ιδιαίτερα δε με την εμφάνιση της ιδιωτικής τηλεόρασης εξαφανίστηκε και ο όποιος πολιτικός λόγος υπήρχε, αντικαθιστάμενος από ρητορικά εφευρήματα προς ικανοποίηση των ψηφοφόρων.

Άλλο χαρακτηριστικό στοιχείο υπήρξε η ανάδειξη πολιτικών στην κομματική ιεραρχία, όχι αυτών που αποδεδειγμένα είχαν τα προς τούτο προσόντα, αλλά όσων εξαργύρωναν κομματικούς αγώνες ή και αντιστασιακούς κατά τη δικτατορία, αμφισβητούμενους όμως για αρκετούς. Και το λέγω αυτό, διότι πολλές φορές έχω ακούσει, ότι από τη «Γενιά του Πολυτεχνείου» απουσίασαν -είτε από σεμνότητα, είτε λόγω αποκλεισμού για διάφορους λόγους- πολλοί από εκείνους που είχαν πράγματι συμμετοχή σε γεγονότα, και θα μπορούσαν με το ήθος και την αγωνιστικότητά τους να δώσουν άλλη πορεία στη μεταπολίτευση.

Και το τρίτο στοιχείο (μεταξύ αυτών που διακρίνω) είναι ότι η δημοκρατική ομαλότητα και κοινωνική σταθερότητα που υπήρξε, δεν είχε σταθερές βάσεις, γι’ αυτό και μόλις παρουσιάστηκαν σοβαρές δυσκολίες, βαίνουν προς κατάρρευση. Και δεν μπορούσε να συμβεί αλλιώς, διότι σ’ αυτό οδήγησαν τα πράγματα τα δυο πρώτα αρνητικά στοιχεία που αναφέραμε.

Και ενώ, διάχυτη είναι πλέον η άποψη ότι η πολιτική ζωή της χώρας πρέπει να πάψει να στηρίζεται σε σαθρά θεμέλια, οι ωφελημένοι από αυτήν την κατάσταση δεν θέλουν επ’ ουδενί να αλλάξουν τακτική.

Όλοι θέλουμε την αλλαγή. Το λέγουν και οι ίδιοι οι πολιτικοί, ότι η μεταπολίτευση τελείωσε. Μόνο που εμείς, ως λαός, το θέλουμε ειλικρινά, αλλά δεν είδα μέχρι στιγμής από πλευράς πολιτικών κάποια έμπρακτη ανταπόκριση. Εξακολουθούν να πιστεύουν, ότι μπορούν ακόμη με τις γνωστές υποσχέσεις να διατηρούνται. Ίσως πάλι, δεν έχουν και τις ικανότητες να κάνουν κάτι άλλο.
Και αυτό είναι το πρόβλημά μας. Η έλλειψη κοινής βούλησης πολιτών και πολιτικών. Η κατάσταση θα αλλάξει φυσικά, υπό την πίεση των πραγμάτων. Όμως, έως τότε, κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει την προστιθέμενη ζημία.

Μακεδών
Voria

kostasxan