Από τον
Παναγιώτη Χ. Δούμα*
Κάποτε είχα πιάσει στα πράσα έναν τοξικομανή να κάνει διάρρηξη στο κατάστημά μου. Eμενα δίπλα, άκουσα τον συναγερμό, πήρα ένα κουζινομάχαιρο και έσπευσα. Με το που με είδε, άρχισε να με απειλεί με μια μεγάλη κλειδαριά μοτοσικλέτας (kryptonite). Τα χέρια του ήταν ματωμένα και η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό ήταν «AIDS». Τραβήχτηκα, καθώς αυτός πλησίαζε και τον άφησα να βγει. Τον καταδίωξα και, χάρις στην κακή του κατάσταση, χρειάστηκε απλά μια τρικλοποδιά για να σωριαστεί. Τον συνέλαβα κανονικά και με τον νόμο και τον παρέδωσα στην Αστυνομία. Την επομένη, στο Αυτόφωρο, πήρε τριήμερη αναβολή για να προσκομίσει τα απαραίτητα δικαιολογητικά που θα τεκμηρίωναν την τοξικομανία του ως ελαφρυντικό και αφέθηκε ελεύθερος. Φυσικά, έπειτα από τρεις μέρες δεν ενεφανίσθη στο δικαστήριο.
Ναι, το ξέρω. Θα μπορούσα να έχω σκοτωθεί, να έχω κολλήσει AIDS ή και να έχω φάει λάχανο τον απρόσκλητο επισκέπτη. Γιατί σε μια τέτοια κατάσταση εντάσεως κάθε άνδρας μετατρέπεται σε αγρίμι. Τα ανακλαστικά πολλαπλασιάζονται και για ανεκπαίδευτους ανθρώπους η λογική της «ισορροπίας δυνάμεων και δράσεων», που ο γελοίος ελληνικός νόμος προασπίζεται για τις περιπτώσεις αυτοάμυνας, δεν υφίσταται. Ρωτήστε ανθρώπους που έχουν βρεθεί σε συμπλοκές με όπλα. Ιδανικά, κάθε καλοπροαίρετος θα σημάδευε τα πόδια του δράστη, ώστε και να τον αποτρέψει, αλλά και να αποφύγει τη θανάτωσή του. Ελάχιστοι, όμως, έχουν την απαραίτητη ψυχραιμία.