Η πραγματική βία με θύμα τον ηλικιωμένο κοσμηματοπώλη

Από τον 

Παναγιώτη Χ. Δούμα*

Κάποτε είχα πιάσει στα πράσα έναν τοξικομανή να κάνει διάρρηξη στο κατάστημά μου. Eμενα δίπλα, άκουσα τον συναγερμό, πήρα ένα κουζινομάχαιρο και έσπευσα. Με το που με είδε, άρχισε να με απειλεί με μια μεγάλη κλειδαριά μοτοσικλέτας (kryptonite). Τα χέρια του ήταν ματωμένα και η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό ήταν «AIDS». Τραβήχτηκα, καθώς αυτός πλησίαζε και τον άφησα να βγει. Τον καταδίωξα και, χάρις στην κακή του κατάσταση, χρειάστηκε απλά μια τρικλοποδιά για να σωριαστεί. Τον συνέλαβα κανονικά και με τον νόμο και τον παρέδωσα στην Αστυνομία. Την επομένη, στο Αυτόφωρο, πήρε τριήμερη αναβολή για να προσκομίσει τα απαραίτητα δικαιολογητικά που θα τεκμηρίωναν την τοξικομανία του ως ελαφρυντικό και αφέθηκε ελεύθερος. Φυσικά, έπειτα από τρεις μέρες δεν ενεφανίσθη στο δικαστήριο.

Ναι, το ξέρω. Θα μπορούσα να έχω σκοτωθεί, να έχω κολλήσει AIDS ή και να έχω φάει λάχανο τον απρόσκλητο επισκέπτη. Γιατί σε μια τέτοια κατάσταση εντάσεως κάθε άνδρας μετατρέπεται σε αγρίμι. Τα ανακλαστικά πολλαπλασιάζονται και για ανεκπαίδευτους ανθρώπους η λογική της «ισορροπίας δυνάμεων και δράσεων», που ο γελοίος ελληνικός νόμος προασπίζεται για τις περιπτώσεις αυτοάμυνας, δεν υφίσταται. Ρωτήστε ανθρώπους που έχουν βρεθεί σε συμπλοκές με όπλα. Ιδανικά, κάθε καλοπροαίρετος θα σημάδευε τα πόδια του δράστη, ώστε και να τον αποτρέψει, αλλά και να αποφύγει τη θανάτωσή του. Ελάχιστοι, όμως, έχουν την απαραίτητη ψυχραιμία.

Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και της επιβίωσης στρέφει από μόνο του την κάννη στο «δόξα πατρί». Στην περίπτωση του ληστή της Ομονοίας, όλος αυτός ο απαράδεκτος αριστερός εσμός που συναντά κανείς σε κάθε δημόσιο διάλογο μιλά για λιντσάρισμα. Προτάσσοντας δε τις εντελώς αδιάφορες «συνδικαλιστικές ιδιότητες» και σεξουαλικές προτιμήσεις του δράστη, αποκαλώντας τον μάλιστα με το μικρό του όνομα -λες και επρόκειτο για κάποια σημαίνουσα προσωπικότητα-, χαρακτήρισαν τον αμυνόμενο επιχειρηματία και τον αλληλέγγυο συνάδελφό του ρατσιστές και φασίστες.

Από την άλλη, κανείς δεν θέλησε να ασχοληθεί με την προσωπικότητα του αμυνόμενου ηλικιωμένου εμπόρου, ο οποίος για να εργάζεται ακόμη σε αυτήν την ηλικία, κάνοντας την πιο επικίνδυνη δουλειά που θα μπορούσε να κάνει κανείς στην Ομόνοια, δεν πείραξε και δεν ενόχλησε κανέναν. Κανείς δεν ασχολείται με τους χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους γέροντες, οι οποίοι επιμένουν να δουλεύουν στα μαγαζάκια τους μέσα στα γκέτο της Αθήνας, γιατί η σύνταξη που τους επιφυλάσσεται για τους κόπους δεκαετιών δεν αρκεί ούτε για μια εβδομάδα.

Η εικόνα των δύο εμπόρων να κλοτσούν τον ληστή είναι κάτι εξαιρετικά δυσάρεστο. Το είδαμε και το εμπεδώσαμε. Οπως επίσης εμπεδώσαμε τον αδαμάντινο χαρακτήρα του... Ζακ. Η πραγματική βία, ωστόσο, κρύβεται στο γεγονός ότι ο κοσμηματοπώλης αυτός δεν θα μπορέσει ποτέ ξανά να ανοίξει το κατάστημά του γιατί οι νταβατζήδες του μονοπωλίου της ανθρωπιάς και των δικαιωμάτων απλά δεν θα το επιτρέψουν. Ετσι δεν είναι;

*Eπιχειρηματίας, αντιπρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ

dimokratianews