Του Strange Attractor
Με την ευκαιρία της μεγάλης Οκτωβριανής επανάστασης (που βέβαια ήταν απλά ένα πραξικόπημα), η οποία έγινε τον Νοέμβριο (σύμφωνα με το τότε ισχύον ημερολόγιο), οι αριστεροί παντού στον αναπτυγμένο κόσμο (Β. Κορέα, Σομαλία, Βενεζουέλα, Ελλάδα, κλπ) γιορτάζουν την μεγάλη εκείνη μέρα που ο λαός της Ρωσίας επιτέλους απελευθερώθηκε!
Ενθυμούμενος λοιπόν όλα όσα κατά καιρούς διάβασα και μελέτησα για την ιστορική αυτή περίοδο, δεν μπορώ παρά να κάνω συνειρμούς με το σήμερα. Διότι μπορεί η ΕΣΣΔ και ο παγκόσμιος κομμουνισμός να κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτα, αλλά η κινητήριος δύναμή τους, ο μπολσεβικισμός, ζει και βασιλεύει σε τούτο δω το μικρό γαλατικό χωριό που αντιστέκεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο κ.ο.κ. Μιλάω για την Ελλάδα και αναφέρομαι στον Σύριζα…
Υπάρχουν πάρα πολλά κοινά μεταξύ των πρωτεργατών της οκτωβριανής «επανάστασης» και του δικού μας Σύριζα, πέραν του ότι και οι δυο οδήγησαν τους λαούς τους στην ανέχεια και στην εξαθλίωση.
Εκείνοι, πριν γίνουν κυβερνήτες, ζούσαν στην ημιπαρανομία ή και στην παρανομία, στο περιθώριο, όπως και οι δικοί μας, που ναι μεν δεν ήταν παράνομοι, αλλά ήταν περιθωριακοί… Πώς να το κάνουμε; Και πώς να μην ήταν, όταν όλα αυτά τα ιδεοληπτικά φληναφήματα που πρέσβευαν δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματικότητα του μέσου νεοέλληνα που το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να πάει διακοπές στο Μπαλί ή να αγοράσει το νέο Impreza με 72 άτοκες δόσεις. Και βεβαίως να πάρει κι άλλο επίδομα (πλύσης χεριών, έγκαιρης προσέλευσης, κλπ.). Λεφτά άλλωστε υπήρχαν. Ποιος Λένιν και ποια Λούξεμπουργκ;
Έτσι, ο Σύριζα που διαχρονικά βολόδερνε στο 3-4%, απαρτιζόμενος από καμιά δεκαριά και βάλε συνιστώσες, από Μαοϊκές έως και οικολογικές, ζούσε το όνειρο, πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες, ασκώντας ανέξοδη κριτική στους πάντες, πριμοδοτώντας το χάος, αμέριμνος και αδαής για το τι μέλλει γενέσθαι.
Και όπως οι Μπολσεβίκοι το 1917, πιστοί στις ιδέες του Μαρξ, δεν περίμεναν ποτέ ότι ο κομμουνισμός θα έρχονταν σε μια μη καπιταλιστική και κυρίως αγροτική οπισθοδρομική χώρα, καθώς είχαν πείσει μόνο μια μικρή δράκα ημίτρελων φανατικών, έτσι και οι δικοί μας, στηριζόμενοι σε συνιστώσες, γκρουπούσκουλα, συλλογικότητες, μπαχαλάκηδες κλπ. δεν μπορούσαν ποτέ να φανταστούν ότι σύντομα θα ήταν κυβέρνηση και μάλιστα σε μια χώρα μέλος του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, αρκούντως «πλούσια».
Έλα όμως που ήρθε η ρημάδα η κρίση, επήλθε πλήρης οικονομική αναταραχή, γύρισαν δηλαδή τα πάνω κάτω και αυτή η μικρή, πλην όμως αφοσιωμένη, περιθωριακή δράκα φανατικών υπεραρκούσε για να πειστεί ο μέσος μελανιασμένος νεοέλληνας ότι βρήκε επιτέλους σανίδα σωτηρίας στο πρόσωπο του Αλέξη, του Τσε των Βαλκανίων όπως τον έλεγε ο φίλος μου ο Μήτσος (πρώην πασόκος και νυν συριζαίος).
Όπως λοιπόν οι Μπολσεβίκοι τότε, έτσι και οι συριζαίοι το 2015 κατέκτησαν με σχετική ευκολία την εξουσία. Οι συνθήκες ήταν ώριμες, όπως θα έλεγε ο Βλαδίμηρος (ή ο Καρανίκας). Χρησιμοποιώντας πληθώρα ψεμάτων, ψυχολογική και επικοινωνιακή προπαγάνδα, υποσχόμενοι τα πάντα όλα στους πάντες και τα πάντα, οι συριζαίοι-μπολσεβίκοι έπεισαν τον σοφό λαό ότι η χώρα δέχεται επίθεση από τους «κακοί ξένοι τοκογλύφοι» και μόνο αν επιτεθούμε στα χειμερινά ανάκτορα (βλ. Μαξίμου) και τα κάνουμε δικά μας, θα ανασάνει το γένος!
Ναι, με τα ψέματα μπήκαν οι συριζαίοι στο Μαξίμου, όπως με τα ψέματα είχαν μπει στα ανάκτορα και οι Μπολσεβίκοι. Μόνο που μετά την κάλπη ή το ντου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Όπως άλλωστε είχε παραδεχτεί κι ο Στάλιν αργότερα, σε κάποια σπάνια στιγμή ειλικρίνειας, το κόμμα μεταμφίεσε την επιθετικότητά του σε άμυνα. Με άλλα λόγια, είπαν ψέματα (συνειδητά) για να εμπνεύσουν τα «γίδια». Σας θυμίζει κάτι;
Και όπως οι Μπολσεβίκοι τα βρήκαν σκούρα, έχοντας αιφνιδιαστεί από τις διεθνείς αντιδράσεις, τους Λευκούς, ακόμη και τις ευρωπαϊκές χώρες που έστειλαν στρατό να τους πολεμήσει (μαζί και η Ελλάδα), και αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν σε όλες τους τις υποσχέσεις περί σοσιαλιστικού παραδείσου, επιβάλλοντας μια στυγνή δικτατορία, και τον «σοσιαλισμό σε μια μόνο χώρα», έτσι και οι συριζαίοι που θα σκίζανε τα μνημόνια με την Μέρκελ να χορεύει σαν αρκούδι, αιφνιδιάστηκαν από την πραγματικότητα.
Άλλωστε όπως είπε ο Αλέξης ο διανοητής «είχαμε υποτιμήσει την δύναμη του χρήματος». Μόνο που ο Αλέξης αντί να προχωρήσει στην άμεση επιβολή δικτατορίας, δραχμής κλπ. τρόμαξε, χώρια του ότι γλυκάθηκε από τα καλά της εξουσίας και απλά έβαλε το όπλο παρά πόδας, περιμένοντας καρτερικά να ξαναωριμάσουν οι συνθήκες για την τελική επανάσταση.
Στο μεταξύ χαριεντίζεται με τον συνοδοιπόρο του στην τρέλα, τον Μπάνο τον κομΟνιστή…
Παράλληλα, όπως οι Μπολσεβίκοι, όταν έγιναν καθεστώς, προχώρησαν σε εσωτερική κάθαρση καθαρίζοντας το κόμμα τους από ρεβιζιονιστές, λικβινταριστές, κοσμοπολίτες, τροτσκιστές, γυναικάδες, πράκτορες, κλπ. έτσι και ο Σύριζα ξεφορτώθηκε με τον τρόπο του τους δικούς του... ανισόρροπους (π.χ. Στρατούλη, Λαφαζάνη, Βαλαβάνη, Ραχήλ, κ.ά.).
Καθαρός πλέον, με κορμό του τα λαμόγια του Πασόκ που μυρίστηκαν φαΐ και εντάχθηκαν σε αυτόν, προχωράει στην ολοκλήρωση του οράματός του, που δεν είναι άλλο παρά η «σομαλοποίηση» της χώρας με επίκεντρο τον άνθρωπο!
Η διατήρηση της εξουσίας ήταν τόσο για τους Μπολσεβίκους όσο και για τον Σύριζα μια πολύ πιο εύκολη υπόθεση από την κατάκτησή της. Οι λαοί των δυο χωρών (Ρωσίας και Ελλάδας) ήταν ήδη γονατισμένοι και κουρασμένοι, οπότε τα «καθεστώτα» δεν είχαν παρά να «συνεχίσουν τον αγώνα» μέσα από την εξουσία, στηριζόμενα αμφότερα στην «ταξική πάλη», στρέφοντας την μια κατηγορία πολιτών ενάντια στην άλλη. Οι μεν στηρίζοντας τους προλετάριους, οι δε τους δημόσιους υπαλλήλους, καταστρέφοντας στην πορεία τους αγρότες, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους συνταξιούχους, και στην περίπτωση της Ελλάδας τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες, αφού με τους μεγάλους συγκυβερνούν.
Η ταξική πάλη δηλαδή έγινε ταξικός ανταγωνισμός όσον αφορά στο ποιος θα επωφεληθεί από τα λιγοστά διαθέσιμα κρατικά κονδύλια. Και στο ενδιάμεσο οι φόροι, τα χαράτσια και οι ΕΝΦΙΑ πέφτουν χιαστί…
Βέβαια, οι Μπολσεβίκοι πίστευαν και επεδίωκαν μια πραγματική ταξική πάλη, με κανονικές μάχες στους δρόμους, προκειμένου να ξεριζωθεί για πάντα το παλιό καθεστώς της φαύλης αριστοκρατίας και της μπουρζουαζίας. Οι δικοί μας, εγκλωβισμένοι από την ΕΕ και τον σύγχρονο πολιτισμό, δεν μπορούν να το κάνουν ανοικτά, περιοριζόμενοι στη χρήση μικρών ελεγχόμενων ομάδων (βλ. Ρουβίκωνας) για να σπείρουν το μίσος και την βία. Ήδη, εκτός από τους συμβολαιογράφους, τώρα γίνονται επιθέσεις σε καταστήματα, ακόμη και σε δικαστήρια. Χώρια η γενικευμένη επίθεση που έγινε πέρσι στα ΜΜΕ (4 μόνο τηλεοπτικές άδειες, κλπ) που όμως δεν ευοδώθηκε.
Όταν λοιπόν εγκαθιδρύθηκε για τα καλά ο σοβιετισμός, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν και εξαφανίστηκαν είτε από πείνα (π.χ. Ουκρανία), είτε από διώξεις, εκτοπίσεις, εκτελέσεις κλπ. Όταν εδώ εγκαθιδρύθηκε ο συριζαϊσμός, κάτι ανάλογο έγινε με εκατοντάδες χιλιάδες μεταναστεύσεις νέων παραγωγικών Ελλήνων στο εξωτερικό (οι οποίοι αντικαθίστανται μεθοδικά με τους «πρόσφυγες πολέμου» της κυρά Τασίας και του Μουζάλα).
Τέλος, όπως και ο Λένιν, έτσι και ο δικός μας, στο βαθμό που λόγω συγκυριών μπορεί να υπάρχει σύγκριση μεταξύ των δυο, έκανε καριέρα καταγγέλλοντας τους Αμερικάνους, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, το ευρώ, συμμετέχοντας σε διαδηλώσεις κλπ. εναντίον όλων αυτών των εχθρών του λαού. Με μια ειδοποιό διαφορά: Ο Λένιν ήταν διαβασμένος και κοσμογυρισμένος, ενώ ο δικός μας ξύλο απελέκητο, που δεν ξέρει να ξεχωρίσει την Λέσβο από την Μυτιλήνη.
Όπως και να έχει, αυτό που πρέπει να θυμόμαστε και να μην επαναπαυόμαστε είναι ότι όπως και οι Μπολσεβίκοι το 1917, έτσι και οι συριζαίοι το 2015 ήταν κάποιοι άγνωστοι, άεργοι, περιθωριακοί, «ονειροπόλοι», συνωμότες, εκτός πραγματικότητας, που κατάφεραν τελικά να κυβερνήσουν τις χώρες τους. Με τους πρώτους να έχουν τουλάχιστον το άλλοθι ότι ήταν πρωτοπόροι, ξεκινώντας από το μηδέν. Οι συριζαίοι τι δικαιολογία έχουν; Δεν διάβασαν; Δεν ήξεραν; Δεν ρώταγαν; Με το ίνδαλμά τους τον Αλέξη να εντάσσεται στο ΚΚΕ την χρονιά που η ΕΣΣΔ κατέρρευσε από μόνη της… Ήμαρτον δηλαδή.
Όταν λοιπόν μια κοινωνία, μια οικονομία, βρεθεί σε κρίση και εξασθενήσουν οι άμυνες της, όταν υπάρχουν οργανωμένες και αφοσιωμένες στον σκοπό τους ομάδες, όταν η αντιπολίτευση είναι διαιρεμένη και ο καθείς κοιτάει τον κώλο του, και όταν ο λαός είναι ζαλισμένος (και θυμωμένος) άρα πλαστελίνη στα χέρια των επιτήδειων δημαγωγών, τότε το έδαφος είναι ευεπίφορο στους εξτρεμιστές λαοπλάνους με σκοτεινή ατζέντα, οι οποίοι ξαφνικά κι από το πουθενά γίνονται καθεστώς. Επικαλούμενοι τον λαό. Τον οποίο όσο πιο πολύ επικαλείται κάποιος τόσο πιο φασίστας είναι (θυμόσαστε την ζουρλή καγκελάριο;). Και η ζημιά που προκαλούν στις κοινωνίες και στους λαούς είναι πολλές φορές ανεπανόρθωτη. Μπορεί να χρειαστούν δεκαετίες για να αποκατασταθεί. Ας ελπίσουμε πως στην περίπτωση του Σύριζα το καθεστώς του δεν θα κρατήσει 70 και πλέον χρόνια, όπως εκείνο των Μπολσεβίκων…
Ας ήμαστε λοιπόν σε εγρήγορση… Θυμόσαστε τον Αλέξη που πριν δυο χρόνια μας δήλωσε γελώντας και περήφανος πως είναι «γκρεμιστής»; Εγώ το θυμάμαι. Και δεν εξεπλάγην καθόλου όταν τον άκουσα να το λέει… Το εννοούσε. Οι υπόλοιποι που τον θαύμαζαν και τον χειροκροτούσαν, οι οποίοι σήμερα κλαίνε με μαύρο δάκρυ, ας πρόσεχαν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου