Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος, Δικηγόρος
Αν ρωτήσετε ένα τυχαίο δείγμα 1000 ανθρώπων να σας πουν «ποιός είναι ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος»είναι ζήτημα αν θα βρείτε πέντε (5) από αυτούς, για να σας απαντήσουν ότι «είναι ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ»,δηλαδή ο διάδοχος του Κουβέλη, ο οποίος προσπαθεί να δει ηλίου φως μέσα από τις τάξεις του Κινήματος Αλλαγής (ΚΙΝ.ΑΛ) υπό την Φώφη Γεννηματά…
Αυτός λοιπόν ο ογκόλιθος της πολιτικής ζωής του τόπου έδωσε συνέντευξη στην Θεσσαλονίκη και μεταξύ άλλων τετριμμένων και αδιάφορων, απεφάνθη, αναφερόμενος στον Κυριάκο Μητσοτάκη:
«δυστυχώς, από τότε που έχει ηγηθεί της Ν.Δ. νομίζω ότι δεν ακολουθεί ούτε το παράδειγμα του εαυτού του ως βουλευτή πριν, που είχε ρηξικέλευθες θέσεις σε ορισμένα θέματα. […] Από εκείνη την περίοδο και μετά που εκλέχτηκε πρόεδρος της ΝΔ νομίζω ότι έχει “πάρει κεφάλι” το κομμάτι της σκληρής δεξιάς στη Ν.Δ., Άδωνις Γεωργιάδης και Μάκης Βορίδης είναι αυτοί που περνούν την πολιτική τους στη Ν.Δ.».
Είναι γνωστό ότι, όλα τα περιτρίμματα της αριστεράς αισθάνονται την ανάγκη να διαλαλήσουν και να επιβεβαιώσουν το αντιδεξιό τους μένος, με την αβανταδόρικη επίδειξη του οποίου θεωρούν ότι κερδίζουν πόντους «πούρας» αριστεροσύνης, «πλέριας» αγωνιστικότητας και «γνήσιας» προοδευτικότητας. Κάθε αριστερός, που υποφέρει από τις ανά την οικουμένη αποτυχίες της αριστεράς, από την παταγώδη κατάρρευση των κοσμοειδώλων της και από την τραγική αδυναμίας της να δώσει σύγχρονες και αποτελεσματικές λύσεις στα προβλήματα που απασχολούν τις σημερινές κοινωνίες, νομίζει ότι, εάν παπαγαλίσει μερικές αντιδεξιές κορώνες, θα βρει την θεραπεία που έχει ανάγκη ο οργανισμός του, για να ξεπεράσει τα βιωματικά συμπλέγματά του και τις αρρωστημένες εμμονές του.
Ασφαλώς ο Θεοχαρόπουλος δεν θα είναι σε θέση να προσδιορίσει με όρους πολιτικής επιστήμης και όχι αριστερόστροφης αρλουμπολογίας τι θέλει να πει όταν χαρακτηρίζει κάποιον σκληρό δεξιό. Η ιστορία της εν Ελλάδι αριστεράς πάντως μας διδάσκει ότι γενικά ο μη αρεστός αντίπαλος είναι για κάθε γνήσιο αριστερό «ακροδεξιός» ή με πιο επιεική έκφραση σκληρός δεξιός. Και η ευχέρεια με την οποία χρησιμοποιείται ο όρος από την αριστερά υποδηλώνει και την αναμενόμενη συνέχεια: Ο «ακροδεξιός», ο «σκληρός δεξιός», γίνεται εύκολα και «φασίστας», και «γερμανοτσολιάς», και «ταγματασφαλίτης». Η τακτική της αριστεράς είναι ακριβώς αυτή: Επιχειρεί να «κηλιδώνει» τον υπολογίσιμο αντίπαλό της, επειδή γνωρίζει ότι δεν μπορεί να του αντιπαρατεθεί μαζί του, ιδεολογικά και πολιτικά. Αντί λοιπόν να υποχρεωθεί σε ένα διάλογο, από τον οποίο γνωρίζει άριστα ότι θα βγει ηττημένη, προσπαθεί να τον αποφύγει, δικαιολογώντας την φυγομαχία της με τον χαρακτηρισμό που η ίδια επιλέγει να δώσει στον αντίπαλό της. Πρόκειται για γνήσια ολοκληρωτική αντίληψη, αφού η πολιτική τοποθέτηση κάποιου προκύπτει από τις θέσεις του και όχι από τον χαρακτηρισμό που του αποδίδει σκόπιμα και κακόβουλα η αριστερά, παραγνωρίζοντας παραμερίζοντας και, συνήθως, διαστρεβλώνοντας, τις θέσεις του.
Η διαστρέβλωση και η παρερμηνεία των θέσεων του αντιπάλου αποτελεί προϋπόθεση της κριτικής από την πλευρά της αριστεράς. Οι μη αρεστές στην αριστερά θέσεις και απόψεις δεν εκλαμβάνονται όπως τις διατυπώνουν και τις ερμηνεύουν οι υποστηρικτές τους, αλλά όπως τις διαστρέφει και τις παρερμηνεύει η αριστερά, διότι, κατ’ αυτόν τον τρόπο, διευκολύνεται το έργο της και εξυπηρετούνται οι πολιτικές της σκοπιμότητες…
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, το οποίο συστηματικά και επίμονα εξυφαίνει η αριστερά, όποιος μιλήσει για πατριωτισμό, για εθνικούς αγώνες, για τα ιερά και τα όσια της φυλής, για την δόξα των ηρώων του, για το έθνος, τον πολιτισμό του και την προσφορά του στην ανθρωπότητα, είναι «σκληρός δεξιός» …
Όποιος μιλήσει για την νίκη του εθνικού μας στρατού στο Γράμμο και στο Βίτσι και την αντίστοιχη συντριβή του «δημοκρατικού στρατού», για τον Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου, για την ανυπαρξία μακεδονικής ταυτότητας και γλώσσας, για την σλαβική καταγωγή των σκοπιανών, για τις αγριότητες των Τούρκων, για την Αγία Σοφία και τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, για την εξόντωση των Ελλήνων στην Πόλη, για την Κύπρο και την ΕΟΚΑ, για την τουρκοκίνητη υπονόμευση της εθνικής μας κυριαρχίας στην Θράκη, είναι «σκληρός δεξιός»…
Όποιος μιλήσει για την εθνική και δημόσια ασφάλεια, για τους κινδύνους της λαθρομετανάστευσης, για τις αθλιότητες των Εξαρχείων και του Ρουβίκωνα, για τις καταλήψεις και τις λεηλασίες δημοσίων χώρων, για την αλητεία που κυριαρχεί στο λεγόμενο πανεπιστημιακό άσυλο και για την αύξηση της εγκληματικότητας και την ανάγκη ενίσχυσης της αστυνόμευσης είναι «σκληρός δεξιός»…
Όποιος υποστηρίξει την Εκκλησία, την θρησκευτική μας παράδοση, την συμβολή της Ορθοδοξίας στην διαμόρφωση της εθνικής μας ταυτότητας και την συμμετοχή της Εκκλησίας στην απελευθέρωση του Έθνους, είναι «σκληρός δεξιός»…
Όποιος μιλήσει για τα εγκλήματα του ΚΚΕ, για τις αποσχιστικές κινήσεις του στην Μακεδονία και στην Θράκη, για την προσπάθεια μετατροπής της χώρας σε «λαϊκή δημοκρατία» και για την εμμονή των σημερινών κομμουνιστών ή συνοδοιπορούντων θαυμαστών τους, στην διαστρέβλωση της εθνικής μας ιστορίας και στην μετατροπή των άλλοτε σφαγέων σε εθνικούς ήρωες, είναι «σκληρός δεξιός»…
Όποιος μιλήσει για το ασφυκτικό μέγεθος του κρατισμού, για την δικτατορία των συνδικαλιστών, για την ασυδοσία των «δικαιωματιστών» και για την ανάγκη επιβολής της αξιοκρατίας, της αριστείας και κάποιων στοιχειωδών κανόνων λειτουργίας των δημοσίων υπηρεσιών, είναι «σκληρός δεξιός»…
Όποιος μιλήσει για τον αυταρχισμό του ΣΥΡΙΖΑ, για τις προσπάθειες υποταγής της Δικαιοσύνης, των ΜΜΕ και της Παιδείας στις μονολιθικές ορέξεις της κυβέρνησης, για την κομματική επιδρομή αγράμματων, ανικάνων και αργόσχολων σε κυβερνητικές θέσεις, για την αναξιοκρατία, τον νεποτισμό και την αδιαφάνεια, για την συνωμοτική απόπειρα εξόντωσης των μη αρεστών αντιπάλων και για την προσπάθεια εδραίωσης μηχανισμών διαιώνισης στην εξουσία είναι «σκληρός δεξιός»…
Το οξύμωρο σε όλη αυτή την κατάσταση είναι ότι πολλές από τις θέσεις που υποστηρίζουν οι αποκαλούμενοι από τον Θεοχαρόπουλο «σκληροί δεξιοί», όπως ο Αδ. Γεωργιάδης και ο Μ. Βορίδης, τις συμμερίζονται και πολλοί άλλοι, έστω και αν, επειδή φοβούνται την γλώσσα των Πολάκηδων, χρησιμοποιούν πιο «κομψές» εκφράσεις ή «λειαίνουν» τα λόγια τους… Επειδή γι’ αυτούς τους «μαλακούς δημοκράτες», υπερισχύει η αγωνία τους μήπως και δεν θεωρηθούν προοδευτικοί, είναι πρόθυμοι να υποκύψουν στην ολοκληρωτική αντίληψη που θέλει την αριστερά μόνη και αποκλειστική κάτοχο της αλήθειας, μόνη και αποκλειστική υπέρμαχο των λαϊκών συμφερόντων, μόνη και αποκλειστική φορέα «δημοκρατικών ιδεών», ασχέτως αν αυτές αποπνέουν δογματισμό, μονολιθικότητα και αυταρχισμό…
Στην πραγματικότητα, ο « σκληρός δεξιός» είναι το «φάντασμα» που περιφέρει στον δημόσιο βίο η αριστερά για να συγκρατήσει στις τάξεις της το απογοητευμένο, από τις αποτυχίες της, την διάψευση των οραμάτων της και την ανικανότητα των ηγετών της, ποίμνιό της και να διατηρήσει ενεργά στις ψυχές των οπαδών της, τα συμπλέγματα, το μίσος και τον φθόνο, που θεωρεί αναγκαία για να μπορεί να «πυροδοτεί» την αγωνιστικότητα και τον φανατισμό τους….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου