Τὸ ἐρώτημα ἂν ἀποτελεῖ ἡ ἀθεΐα ἀποτρεπτικὸ κριτήριο γιὰ τὴ ψήφιση πολιτικῶν δεδηλωμένων ἀθέων, γιὰ ἕνα Χριστιανὸ δὲν ὑφίσταται. Τέτοιο δίλημμα γιὰ ἕνα Χριστιανὸ δὲν ὑφίσταται. Εἶναι ὄντως ἀπαράδεκτο ἐκ τῶν προτέρων νὰ γνωρίζει ἕνας Χριστιανὸς τὴν ἀντιεκκλησιαστικὴ στάση κάποιων πολιτικῶν καὶ νὰ ἐπιμένει στὴ συνένοχη ψήφισή των.
Ὁ ἁγιασμένος Γέροντας τῆς Παναγούδας, μὲ πολὺ πόνο μᾶς δίδαξε, ὅτι ἡ ἀθεΐα ἀποτελεῖ ἀποτρεπτικὸ κριτήριο γιὰ ψήφιση πολιτικῶν δεδηλωμένων ἀθέων. Ἡ χαρακτηριστικὴ ρήση του, «ὅποιον ἀγαπᾶ πιὸ πολὺ τὸν Θεὸν καὶ τὴν πατρίδα, αὐτὸν νὰ ψηφίσετε», εἶναι καθοριστικὴ γιὰ τὴν πολιτικὴ στάση μας, ὡς Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Ὅταν ὅμως πρυτανεύει τὸ πάθος καὶ ἡ ἰδιοτέλεια, τὸ νὰ ἀκολουθήσει κανεὶς τούτη τὴ συμβουλὴ τοῦ Ἁγίου Παϊσίου, εἶναι ὑπερβολικὰ δύσκολο.
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος εἶπε κάποτε, ὅτι «οἱ μαρξιστὲς δὲν πιστεύουν καὶ ὅταν πᾶς νὰ τοὺς ἀποδείξεις τὴν ὕπαρξη Θεοῦ, κρίνουν τὸν Θεὸ καὶ εἶναι ὅλο ἐρωτήσεις»*. Ποιὸς ἀμφιβάλλει, ὅτι ἡ ἄθεη ἢ καλύτερα ἀντίθεη μαρξιστικὴ πλάνη, ἀποτελεῖ μία ἀπὸ τὶς βάσεις τοῦ ἰδεολογικοῦ ὑπόβαθρου τῆς συγχρόνου ἀθεΐας;
Ἀποτελεῖ ἀντιλογικὴ θρασύτητα, ἡ ««διαφυγὴ» κάποιων Χριστιανῶν, ὅτι «ὅλοι οἱ πολιτικοὶ τὸ ἴδιο εἶναι’’. Ὁ σοφὸς Γέροντας τῆς Παναγούδας ὑπέδειξε τὸ πῶς πρέπει νὰ ψηφίζουμε, μὲ τὴ γνωστὴ φράση – παράδειγμά του, νὰ διαλέγουμε τὶς «ἐλιὲς μὲ τὸ λιγότερο δάκο’’, οἱ ὁποῖες ‘’φαίνονται ποιὲς εἶναι». Μᾶς δίδαξε ξεκάθαρα νὰ διαλέγουμε τὸ λιγότερο κακὸ στὶς πολιτικὲς ἐκλογές. Ἡ ξεκάθαρη αὐτὴ συμβουλή, δὲν ἀφήνει περιθώρια ἀχρείαστων θεωρητικολογιῶν. Ὡς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, ἡ σοφὴ συμβουλὴ τοῦ ἁγιασμένου Γέροντα τῆς Παναγούδας, μᾶς ἀναπαύει πλήρως.
Πρὶν χρόνια, περιμένοντας τὸ καραβάκι τῆς Ἁγιορείτικης γραμμῆς, στὸν ἀρσανὰ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Διονυσίου, μὲ ἕνα μοναχό τῆς περιοχῆς τῶν Καρυῶν, κατὰ τὴ μικρὴ συνομιλία ποὺ εἴχαμε, ὁ μοναχὸς αὐτός μοῦ διηγήθηκε πὼς παρουσιάσθηκε ἡ Παναγία στον Ἅγιο Παΐσιο καὶ τοῦ εἶπε νὰ μὴν ἐπιλέξει ἄλλο τόπο ἄσκησης, ἀλλὰ νὰ μείνει ἐκεῖ στὸ Κελλίον τῆς Παναγούδας καὶ ὅπως χαρακτηριστικά τοῦ εἶπε, «μεῖνε ἐκεῖ νὰ βοηθᾶς τὰ παιδιά μου τοὺς Ἕλληνες». Ὡς γνωστὸ ὁ Ἅγιος Παΐσιος, δυσκολευόταν πολὺ στὸ Κελλίον τῆς Παναγούδας, ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν προσκυνητῶν καὶ τῶν ἐπισκέψεων.
Ἡ εὐλογημένη ἔγνοια τοῦ Ἁγίου Παϊσίου, γιὰ τὸ πλῆθος τῶν προσκυνητῶν ἦταν γνωστή, ὅπως καὶ τὸ πλῆθος τῶν συμβουλῶν ποὺ ἄφησε προικῴα κληρονομιά. Ὁ ἁγιασμένος Γέροντας τῆς Παναγούδας, μὲ πολὺ πόνο ἀνάμεσα στ’ ἄλλα μᾶς δίδαξε, ὅτι ἡ ἀθεΐα ἀποτελεῖ ἀποτρεπτικὸ κριτήριο γιὰ ψήφιση πολιτικῶν δεδηλωμένων ἀθέων. Ἡ χαρακτηριστικὴ ρήση του, «ὅποιον ἀγαπᾶ πιὸ πολὺ τὸν Θεὸν καὶ τὴν πατρίδα, αὐτὸν νὰ ψηφίσετε», ἀποτελεῖ γιὰ μᾶς κανόνα ἐκλογικῆς συμπεριφορᾶς. Δὲν μποροῦμε νὰ ἐπιλέγουμε κατὰ τὸ δοκοῦν. Τὸ ἐρώτημα ἂν ἀποτελεῖ ἡ ἀθεΐα ἀποτρεπτικὸ κριτήριο γιὰ τὴ ψήφιση πολιτικῶν δεδηλωμένων ἀθέων, γιὰ ἕνα Χριστιανὸ δὲν ὑφίσταται.
*(Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Μαρτυρίες προσκυνητῶν Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης 1924-1994» Β΄ Ἔκδοση).
Πολιτικάντης: Ὑποτάσσομαι εἰς τό ἀφεντικόν μου, εἰς τόν κ. Σημίτην καί ὄχι εἰς τόν Χριστόδουλον
ΣΑΤΡΑΠΗΣ: «ΣΕ ΧΡΙΩ ΠΡΟΕΔΡΟΝ, ΕΑΝ ΤΥΦΛΑ ΥΠΑΚΟΥΗΣ»
«Φῶς (ὁ Κύριος) εἰς ἀποκάλυψιν Ἐθνῶν (Χριστιανικῶν)….» (Λουκ. β’ 32). Καί «ἀρθήσεται (ἡ Βασιλεία) ἀφ’ ὑμῶν (ἀπό τόν Ἰσραήλ) ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ δοθήσεται Ἔθνει (εἰς Ἑλλάδα καί Χριστιανικά Ἔθνη) ποιοῦντι τοὺς καρποὺς αὐτῆς (τῆς Βασιλείας)» (Ματθ. κα’ 43).
[Ἤτοι, Εἶναι Δόξα καί Φῶς (ὁ Κύριος), πού θά ἀποκαλυφθῆ εἰς ὅλα τά Ἔθνη (τά Χριστιανικά)… Καί θά ἀπομακρυνθῆ ἡ εὐμένειά Του (τοῦ Χριστοῦ) καί ἡ Βασιλεία Τοῦ Θεοῦ ἀπό σᾶς (τούς Ἰσραηλίτες) καί θά δοθῆ σέ Ἔθνος (τήν Ἑλλάδα καί ὅλα τά Χριστιανικά Ἔθνη), πού θά ἐργάζεται τούς καρπούς τῆς Αἰωνιότητος)
Προβλέψεις καί ἀναλύσεις τῶν γεγονότων
Πολλά πράγματα στόν κόσμο γίνονται φανερά, ἀλλά τά περισσότερα συντελοῦνται στό παρασκήνιο. Εἶναι ὅμως εὔκολο νά ἀντιληφθῆ κανείς τά μυστικῶς λαμβάνοντα χώρα, ἐάν συγκεντρώση ὅλα τά σχετικά στοιχεῖα πού δημοσιοποιοῦνται καί θέση ὡς βάσι τήν σιδηρά λογική.
Βέβαια, κατά τήν Ἁγ. Γραφή μόνον ὁ Ἀληθινός Θεός γνωρίζει τήν ἀληθῆ ἑρμηνεία τῶν γεγονότων τοῦ παρελθόντος καί προβλέπει καί προλέγει διά τῶν Ἁγίων του Προφητῶν ἤ Πατέρων τά μέλλοντα.
Κατά συνέπειαν μόνον οἱ φωτισμένοι Ἅγιοι, οἱ ἔχοντες τό χάρισμα τοῦ προφητεύειν, ἐνεργοῦν μέ δύο τρόπους: Καθίστανται ἀλάθητοι ἑρμηνευταί τῶν ροῶν τῶν γεγονότων τοῦ παρελθόντος. Καί, ἐπί πλέον, ἀναδεικνύονται, κατά τόν Ἅγ. Ἀθανάσιο, «Προσημάντορες» τῶν γεγονότων τοῦ μέλλοντος. Βλέπουν τά πάντα μπροστά τους τους καθαρά, ὡς «ὅραμα», παρελθόντα, παρόντα καί μέλλοντα. Ὡς αὐτά νά συντελοῦνται μόλις αὐτή τή στιγμή, καί ἄς ἀπέχουν καί αἰῶνες ἐμπρός ἤ πίσω ἀπό τό νῦν.
Στόν τομέα τῶν κάθε εἴδους ἑρμηνειῶν (παρελθόν) καί προβλέψεων (μέλλον) ὑπάρχουν τά ἑξῆς εἴδη:
Ἡ Προφητεία (παρελθόν καί μέλλον), πού ἀπορρέει ἀπό τήν Παγγνωσία τοῦ Θεοῦ καί συναντᾶται στήν Ἁγ. Γραφή καί στά Ἱερά Κείμενα τῶν Ἁγίων Πατέρων, πού ἔχουν τό Προφητικό χάρισμα.
Ἡ Ἐπιστημονική ἑρμηνεία (παρελθόν) ἤ πρόβλεψις (μέλλον), πού στηρίζεται σέ ἐπιστημονικά δεδομένα, σέ φυσικούς νόμους καί σέ μαθηματικά μοντέλα ἀποδείξεων. Π.χ. Ἡ ἑρμηνεία παλαιῶν καταστρεπτικῶν φαινομένων (παρελθόν) καί ἡ πρόβλεψις τοῦ καιροῦ (μέλλον).
Ἡ Λογική ἑρμηνεία (παρελθόν) ἤ πρόβλεψις (μέλλον), πού στηρίζεται σέ ἀνάλυσι τῶν στοιχείων καί τῶν δεδομένων ἑνός θέματος. Ὅσο πιό τεκμηριωμένη καθίσταται ἡ ἀνάλυσις, τόσο πιό κοντά στήν πραγματικότητα πλησιάζουν ἡ ἑρμηνεία ἤ ἡ πρόβλεψις.
Νά ὑπογραμμίσουμε βέβαια, πώς, μία λογική πρόβλεψις, ὅταν αὐτή ἀναφέρεται σέ ἐλεύθερα ὄντα, ἐνέχει τεράστια ἀβεβαιότητα. Οἱ ἄνθρωποι, πού συμμετέχουν στό ζήτημα, ἐνδέχεται νά ἀλλάξουν τίς ἀποφάσεις τους καί τίς κινήσεις τους, ἐπηρεαζόμενοι ἤ ἀντιδρῶντες στίς συγκεκριμένες προβλέψεις. Καί τότε ἡ κατάστασις νά λάβη διαφορετική ἔκβασι.
Ἐπρόδωσες τήν Μακεδονίαν,
ἀλλά «κλαῖς» διά τό ὁλοκαύτωμα
Μετά τήν κατάπτυστη συμφωνία μειοδοσίας τῶν «Πρεσπῶν» γιά τό Σκοπιανό, τό πρᾶγμα ἔχει τήν δυναμική συνέχειά του. Διαβάζουμε σέ πολλά μέσα ἐνημερώσεως:
«Επεισόδια μεταξύ των συγκεντρωμένων και των διμοιριών των ΜΑΤ σημειώθηκαν τόσο πριν από την έναρξη εκδήλωσης για την ημέρα μνήμης του Ολοκαυτώματος στο Μέγαρο Μουσικής της Θεσσαλονίκης, στην οποία ήταν ομιλητές ο κύριος Παυλόπουλος, η κυρία Νοτοπούλου και ο κύριος Φάμελλος, αλλά και μετά το τέλος της. Η αστυνομία μάλιστα προχώρησε σε προσαγωγές πολιτών αλλά και σε ρίψη χημικών προς τους διαδηλωτές, όταν επιχείρησαν να σπάσουν το αστυνομικά μπλόκα και να προσεγγίσουν στον χώρο της εκδήλωσης.
Οι διαδηλωτές φώναξαν συνθήματα, όπως «Προκόπη προδότη» και προσπάθησαν να σπάσουν τον φραγμό των ΜΑΤ κάτω από το Μέγαρο Μουσικής, στη συμβολή των οδών Κάλλας και 25ης Μαρτίου, ενώ οι αστυνομικοί απάντησαν με χημικά…» (pronews, 28-1-19).
Ἄλλοι φώναζαν διάφορα βαρύτερα συνθήματα ἐναντίον τοῦ Προέδρου κ. Προκ. Παυλοπούλου, ἄλλοι πολλά καί διάφορα ἔκραζαν καί ἐβόων:
«Ἦλθες νά κλαύσης γιά τό ὁλοκαύτωμα, ἀλλά γιά τό ξεπούλημα τῆς Μακεδονίας δέν ἔκλαψες».
Ὅλη αὐτή ἡ ἀντίδρασις ὀφείλεται στό γεγονός ὅτι ὁ κ. Παυλόπουλος ἄμεσα καί ταχύτατα ὑπέγραψε τό νομοθέτημα τοῦ ξεπουλήματος τῆς Μακεδονίας. Χωρίς καθυστέρησι ἐκύρωσε τήν σκοτεινή καί ἀνθελληνική «συμφωνία τῶν Πρεσπῶν», γιά τό «Σκοπιανό», τήν στιγμή πού ὁ Σκοπιανός Πρόεδρος κ. Γεώργιος Ἰβάνωφ, γιά δικούς του λόγους, ἀρνήθηκε νά ἐπικυρώση τήν συμφωνία.
Πολλοί Ἕλληνες, καί σημαντικές προσωπικότητες, μᾶλλον ἀφελῶς, ἀνέμεναν ἀπό τόν κ. Παυλόπουλο νά μπλοκάρη μέ κάποιο σύννομο τρόπο τήν ἀλγεινή συμφωνία. Νά προκηρύξη δημοψήφισμα, νά τήν ἐμποδίση διά πολιτικῶν δηλώσεων, νά κινήση τίς δέουσες διαδικασίες, νά φρενάρη τίς θρυλούμενες ἐξαγορές, πιέσεις καί συμφεροντολογικές μετακινήσεις βουλευτῶν κ.τ.λ.. Ἀλλά, ματαίως. Δέν ὑπῆρχε τέτοια ἐλπίς.
Ἄς ἐπονομάζεται ὁ Πρόεδρος τοῦ «ἄγους τῶν Πρεσπῶν», καί τῆς ἀθλιότητος τοῦ «συμφώνου συμβιώσεως τῶν ὁμοφυλοφίλων».
Μήπως δέν ὑφίσταται ἑρμηνεία τοῦ ἐν λόγω γεγονότος; Ἀσφαλῶς καί ὑπάρχει, καί δύναται ὁ μέσος νοῦς νά τήν ἀνεύρη.
Ὁ κ. Π. Παυλόπουλος ἐπελέγη καί ἐψηφίσθη ἀπό τόν Πρωθυπουργό κ. Ἀλ. Τσίπρα. Ἀλλά, μέ ποίους ὅρους καί μέ ποῖες προϋποθέσεις; Εἶναι λογικό νά καταλήξουμε σέ ἀσφαλῆ συμπεράσματα. Ἄς πάρουμε τά πράγματα μέ τή σειρά.
Δέν ἀποδέχομαι νά εἶμαι πιόνι σου καί μαριονέττα οὔτε δοῦλος τῶν δουλικῶν
Κατά τό 1975, ἔπρεπε νά συντελεσθῆ ἡ ἐκλογή τοῦ Προέδρου τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας. Ὁ τότε πανίσχυρος Πρωθυπουργός Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς α΄, προσεκάλεσε τόν τέως Πρωθυπουργό (1965-1966) Στέφανο Στεφανόπουλο, γιά νά τοῦ προτείνη τή μεγάλη θέσι.
Οἱ δύο πολιτικοί συνεζήτησαν, ἀλλά δέν συνεφώνησαν. Γιά ποιό λόγο;
Ὁ Κων. Καραμανλῆς ἔθεσε στόν κ. Στ. Στεφανόπουλο δύο ἀπαραγράπτους ὅρους.
Πρῶτον, θά εἶναι ὑπάκουος καί θά ἐκτελῆ ἀσυζητητί ὅλα ὅσα τοῦ ζητᾶ ἐκεῖνος ὡς Πρωθυπουργός. Θά ὑπογράφη δέ χωρίς ἔλεγχο καί ἄποψι ὅλους τούς νόμους πού ἐκεῖνος θά ψηφίζη στή Βουλή τῶν Ἑλλήνων.
Δεύτερον καί σημαντικώτερον, θά εἶναι ἕτοιμος καί πρόθυμος νά παραιτηθῆ ὅποτε τοῦ τό ζητήση, μέ σκοπό νά καταλάβη τήν προεδρική θέσι ὁ ἴδιος ὁ Κ. Καραμανλῆς α΄.
Ὁ Στέφανος Στεφανόπουλος, πρός τιμή του, ἀρνήθηκε νά εἶναι ἕνα ὑποχείριο καί πιόνι τοῦ Κ. Καραμανλῆ α΄. Καί φυσικά ἔχασε τήν θέσι-«μαριονέττα», ἀλλά κέρδισε τήν ἀξιοπρέπειά του ὡς πραγματική προσωπικότης.
Τέτοιες μυστικές καί πονηρές συναλλαγές ἀπορρίπτονται χωρίς δεύτερο λόγο ἀπό τούς ἀληθεῖς ἄνδρες τῆς Ἑλλάδος.
Θά γίνης Πρόεδρος, ἀλλά θά κάνης ὅ,τι διατάσσω, καί θά παραιτηθῆς
Τελικῶς τότε, τό 1975, ἐπελέγη γιά τήν ἴδια θέσι ὁ Κωνσταντῖνος Τσάτσος. Προφανῶς ἡ ἀπαίτησις ἦτο ἡ ἰδία. Καί αὐτό διεφάνη ἀπό τήν ἔκβασι τῶν πραγμάτων.
Στήν θέσι του παρέμεινε ἕως τό 1980.
Κατ’ ἐκείνη τήν πολιτική συγκυρία ὁ Πρωθυπουργός Κων. Καραμανλῆς α΄, ἀντελήφθη ὅτι θά συνετρίβετο, στίς ἐπερχόμενες ἐκλογές, ἀπό τόν προελαύνοντα τότε Ἀνδρ. Παπανδρέου. Ἔπρεπε νά μεταπηδήση στήν Προεδρίαν, γιά νά διασωθῆ. Ἔτσι ἐζήτησε ἀπό τόν Κων. Τσάτσο ἄμεσα νά παραιτηθῆ, ὅπερ καί ἐκεῖνος ἔπραξε, γιά νά ἐκλεγῆ στή συνέχεια ὁ ἐντολέας του, Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας.
Δυστυχῶς, ὅ,τι δέν ἀπεδέχθη νά πράξη ὁ Στέφ. Στεφανόπουλος, εὑρέθη ἕτερος πρόθυμος «ἀγόμενος ὑποτακτικός» νά τό φέρη εἰς πέρας. Φαίνεται ὅτι κάποτε ξεφυτρώνουν οἱ πρόθυμοι καί ὑποταγμένοι, γιά νά ἐκτελοῦν τίς ἐντολές τῶν ἀφεντικῶν καί τῶν ἰσχυρῶν.
Ἀλλά εὐτυχῶς δέν εἶναι οἱ πάντες πρόθυμοι σκλάβοι. «Σκλάβοι Πολιορκημένοι».
Ὁ Κων. Στεφανόπουλος ἀρνεῖται παραίτησιν διά τό θρήσκευμα τῶν ταυτοτήτων
Φαίνεται ὅτι ἡ κακοδαιμονία τῶν δειλῶν μαστίζει αὐτόν τόν τόπο. Νά καταγράψουμε ἕτερο συγκλονιστικό περιστατικό. Τόν Κων. Στεφανόπουλο ἐξέλεξε ὡς Πρόεδρο Δημοκρατίας (1995-2005), πρῶτα ὁ Πρωθυπουργός Ἀνδρ. Παπανδρέου καί κατόπιν τόν ἐπανεξέλεξε ὁ διάδοχός του κ. Κων. Σημίτης (2000).
Ὁ τελευταῖος ἀπό ἀντοθρόδοξο καί ἀνθελληνικό μένος κινούμενος, ἀπεφάσισε νά διαγράψη τό θρήσκευμα ἀπό τίς Ἑλληνικές Ταυτότητες. Τότε ὁ Προκαθήμενος τῆς Ἑλλάδος, ὁ Χριστόδουλος, προεκήρυξε γραπτό Δημοψήφισμα, πού συνεκέντρωσε τρία ἑκατομμύρια (3.000.000) καί πλέον ὑπογραφές.
Ἀντιπροσωπία τῆς Ἐκκλησίας μαζί μέ τόν Προκαθήμενο Χριστόδουλο, προσῆλθε πρός τόν Πρόεδρο Κων. Στεφανόπουλο καί τοῦ ἐζήτησε νά πράξη τό καθῆκον του ὡς Ἕλλην καί Χριστιανός. Νά ἐνεργήση ἕνα ἀπό δύο πράγματα. Εἴτε νά προκηρύξη ἄμεσα δημοψήφισμα διά ψηφοφορίας γιά τό φλέγον θέμα, εἴτε νά παραιτηθῆ ἀπό τή θέσι του καί νά προκηρυχθοῦν ἐκλογές.
Ὁ καθήμενος εἰς τόν ἐπίζηλο θρόνον τῆς Προεδρίας, ἠρνήθη ἀμφότερα τά σενάρια, ὑπακούων στά κελεύσματα τοῦ ἐκλέξαντος αὐτόν κ. Κων. Σημίτη.
Ἄς ἀποκαλεῖται ὁ Πρόεδρος τοῦ «ἄλγους τῶν Ἰμίων», καί τοῦ «ὀνείδους τῶν Ταυτοτήτων».
Οὔτε ἕνα ΟΧΙ εἰς ὅλα τά αἰσχρά Νομοθετήματα ἀπό τούς «Προεδρεύοντας»
Μήπως δέν εἶναι λογικό καί προφανές τό συμπέρασμα; Ἀνάμεσα στό χρέος καί στούς Ὅρκους Πίστεως πρός τήν Πατρίδα, ἀπό τή μία πλευρά, καί στίς μυστικές συμφωνίες μέ τ’ ἀφεντικά ἀπό τήν ἄλλη, ἐπεκράτησε τό δεύτερο. Τῆς ἐπιορκίας καί τοῦ συμφέροντος τῶν δειλῶν.
Μέ μεγάλη μας λύπη γνωρίζουμε ὅτι ἐδῶ καί σαράντα πέντε (45), ἔτη, ἐννέα Πρόεδροι τῆς Δημοκρατίας, δέν προέβαλαν οὔτε ΕΝΑ βέτο στά πιό ἄθλια ἀνθελληνικά καί ἀντιχριστιανικά νομοθετήματα. Δέν τόλμησαν οὔτε ΕΝΑ ΟΧΙ, στίς Πρωθυπουργικές καταπτώσεις. Δέν ἔδειξαν προσωπικότητα, ἀλλά μόνον δουλικότητα στούς ἐπιλέξαντες καί ἐκλέξαντες αὐτούς.
Οὔτε ἕνα ΟΧΙ, ἀκόμη καί στά πιό γνωστά Ἐθνικά καί Χριστιανικά «ἐγκλήματα»:
Ἐκτρώσεις
Κατάργησις Καθαρευούσης
Κατάργησις Πολυτονικοῦ Ἑλληνικῆς γλώσσης
Ἀποποινικοποίησις Μοιχείας
Πολιτικός Γάμος
Αὐτόματο Διαζύγιο
Κατάργησις Θρησκεύματος Ταυτοτήτων
Σύμφωνο συμβιώσεως ἑτεροφύλων
Σύμφωνο συμβιώσεως ὁμοφυλοφίλων
Υἱοθεσία ἀπό ὁμοφυλοφίλους
Ἀλλοίωσις μαθήματος Θρησκευτικῶν ἀπό τά σχολεῖα
Μνημόνια δουλείας α’ καί β’ καί γ’
Προδοσία «συμφωνίας Πρεσπῶν»
Οὔτε διαφαίνεται πρόθεσις παρεμποδίσεως τῶν ἐπαπειλουμένων νέων ἀλισγημάτων.
Ἀλλοίωσις Συντάγματος ὑπέρ ἀθεΐας, κατά τῆς Ὀρθοδοξίας τῆς Ἑλλάδος
Δήμευσις τῆς ἐλαχίστης Ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας
Ἀπόλυσις τῶν Ἱερέων ἀπό τό δημόσιο (ὄχι ὅμως καί τῶν ὑποτεταγμένων Ἐπισκόπων)
Καί πλεῖστα ἕτερα φανερά καί ἀποκρυβόμενα.
Ἑκουσίως καί μόνος προσέρχεται νά προδώση ὁ Ἰούδας
Ὑπάρχει μία λεπτομέρεια στό Θεῖο Πάθος τοῦ Κυρίου μας. Καταγράφεται μέ μόνο δύο λέξεις μέ τεράστια βαρύτητα: «τότε πορευθεὶς». Τότε. Πότε; μετά τήν ἐπάλειψι τοῦ Κυρίου μέ τά μύρα, ἀπό τήν Μαρία τήν ἀδελφή τοῦ ἀναστημένου Λαζάρου. Τί ἔκανε ὁ συναριθμούμενος στούς Δώδεκα ἀποστόλους, ἀλλά μή Ἀπόστολος; Μετέβη, ἔκανε πορεία μόνος του, αὐτοβούλως καί ἑκουσίως νά προδώση τόν Βασιλέα τῶν ὅλων.
«Τότε πορευθεὶς εἷς τῶν δώδεκα͵ ὁ λεγόμενος Ἰούδας Ἰσκαριώτης͵ πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς εἶπε͵ Τί θέλετέ μοι δοῦναι κἀγὼ ὑμῖν παραδώσω αὐτόν; οἱ δὲ ἔστησαν αὐτῷ τριάκοντα ἀργύρια» (Ματθ. κστ’ 14-15).
[Ἤτοι, τότε, αὐτοβούλως, μετέβη ἕνας ἀπό τούς Δώδεκα Μαθητές τοῦ Χριστοῦ, λεγόμενος Ἰούδας Ἰσκαριώτης πρός τούς ἀρχιερεῖς καί τούς εἶπε. Τί θέλετε νά μέ πληρώσετε καί ἐγώ σέ σᾶς νά προδώσω Αὐτόν (τόν Ἰησοῦ); Αὐτοί δέ ἐτοποθέτησαν ἐνώπιόν του τό ἀσήμαντο ποσό τῶν τριάντα ἀσημένιων νομισμάτων].
Κατ’ ἐπέκτασιν, δέν δυσκολεύεται κανείς νά ἀνεύρη, πῶς ἕτεροι μεγαλόσχημοι, πού φέρουν ἄλλους βαρεῖς τίτλους, ὄχι βέβαια τοῦ Ἀποστόλου, ἐπαναλαμβάνουν τά ἀντίστοιχα ἔργα; Μήπως ἀναγνωρίσιμα ἄτομα, πού ὁ λαός τά ἐτίμησε καί τά ἐδόξασε, δέν ἐμφανίζουν τήν ἴδια ἑκούσιο πρωτοβουλία; Τήν κεκαλυμμένη καί ἴσως «πληρωμένη» προδοσία τοῦ Χριστοῦ, …τῆς Ἐκκλησίας καί … τῆς Ἑλλάδος;
Μόνον Ὁ Κύριος εἶναι ὁ πραγματικός Βασιλεύς τῆς Ἑλλάδος
Ἅπαντες γνωρίζουν πώς, σ’ ὁλόκληρο τήν Οἰκουμένη, ἐνυπάρχουν «Πρωθυπουργεύοντες», οἱ ἀναφερόμενοι εἰς ξένα ἀφεντικά. Ἀλλά, ὑπ’ αὐτούς, στή σκιά καί οἱ «Προεδρεύοντες», μέ πολλαπλᾶ δεσμά, ἀπ’ ἔξω καί ἀπό μέσα…
Προφανῶς, ἀνάμεσα στούς «Πρωθυπουργεύοντες» καί στούς «Προεδρεύοντες», κάτω ἀπό τίς ἐντολές ἀλλοτρίων ἀφεντικῶν, διενεργεῖται μία «Διανομή Ἐξουσίας» καί μία οὐσιαστική «Κατάλυσι τοῦ Πολιτεύματος».
Τό σύστημα ἐξαρτήσεως-ὑποταγῆς τοῦ «Προεδρεύοντος», ἐπεκτεινόμενο καί μέ ἄλλα παθολογικά συστήματα στήν Πατρίδα μας, ὁδηγοῦν στήν ὕπαρξι μόνον ἑνός «Κελύφους» Δημοκρατίας, χωρίς βαθύ καί πραγματικό περιεχόμενο ἐλευθερίας.
Καί ὅλα αὐτά ἰσχύουν, προσωρινῶς βεβαίως. Διότι ὀφείλουμε νά θωροῦμε τήν μεταφυσική κίνησι τῆς ἀνθρωπότητος καί ὄχι τήν μικρονοϊκή, κοντόχρονη καί κοντόφθαλμη πορεία της.
Χωρίς ἀμφιβολία, ἀναμφισβήτητα, διαχρονικῶς, «Κύριος Βασιλεύων» (Ἐξ. ιε’ 18), ὁ «Βασιλεύς καί Κύριος» (Ἰερεμ κη 57), τῆς Ἑλλάδος.
Νά ὑψώσουν λάβαρα τό ἕν ἑκατομμύριον καθαρῶν Ρωμιῶν τῶν Σκοπίων
Τά ἤδη συντελεσθέντα γεγονότα, μέ τήν προδοτική συμφωνία τῶν «Πρεσπῶν», δέν πρέπει νά μᾶς ἀπελπίζουν, ἀλλά νά μᾶς χαλυβδώνουν. Κάποιοι φτηνόψυχοι ὑπέγραψαν τήν ἐκχώρησι τῆς Μακεδονίας στό μικρό κρατικό «Μόρφωμα» τῶν Σκοπίων, ἀλλά, οἱ Πανέλληνες συνεχίζουμε.
Καί συνάμα ὑπενθυμίζουμε, αὐτό πού, ἤδη τό φέραμε στή δημοσιότητα, καί πολλοί ἄλλοι τό ἐπιβεβαιώνουν δειλά ἤ σθεναρά. Ἐκεῖ, στό κράτος τῶν Σκοπίων, εἶναι ριζωμένοι ἐπί τρεῖς χιλιάδες (3.000) ἔτη, περί τό ἕνα ἑκατομμύριο (1.000.000) Ρωμιοί, μέ συνείδησι, μέ ὀνόματα καί ἐπώνυμα Ἑλληνικά. Στό Μοναστήριο, στήν Βυζαντινή Ἀχρίδα καί ἀλλαχοῦ. Ὅλοι αὐτοί ἀναμένουν τήν δέουσα ἐνίσχυσι καί ἀσπίδα προστασίας ἀπό τήν Ἑλλάδα καί ἀπό τήν Ἐκκλησία μας.
Τονίζουμε ὅμως ὅτι ὑποχρεοῦνται καί οἱ ἴδιοι οἱ Ἕλληνες καί οἱ Βλάχοι, ἅπαντες οἱ Ρωμαίϊκης συνειδήσεως, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, νά ὑψώσουν τό ἀνάστημά τους. Νά βγάλουν ἀπό τά σεντούκια τους τά γαλάζια λάβαρά τους. Νά ξεσκουριάσουν τήν ὑπνώττουσα Ἐθνική Συνείδησί τους. Ἡ ἐλευθερία δέν δωρίζεται, ἀλλά κερδίζεται μέ ἀγῶνες καί ἐνίοτε μέ μεγάλες θυσίες καί αἷμα.
Γράφουν τήν ἱστορίαν,ὅπως δέν τήν θέλουν
Ἀσφαλῶς ἡ Ἱστορία οὔτε διαγράφεται οὔτε ξαναγράφεται. Καί τό αἷμα τό Ἑλληνικό, πού κοχλάζει ἀνά τήν οἰκουμένη, πάντοτε ἀποτελεῖ ἡφαίστειο καί καυτή λάβα, πού φθάνει ἕως τά οὐράνια.
Πολλοί κατέλαβον θρόνους, καί οἱ θρόνοι παραμένουν «ἄδειοι». Ἄν καί, «εἶναι καλόν ἐντάφιον ὁ θρόνος», ὅμως ἡ δόξα ἀποδίδει στεφάνια δάφνης, μόνον εἰς τούς ἀξίους καί ἀνδρείους. Εἰς ἐκείνους πού κατέστησαν πράγματι, «Δοῦλοι Κυρίου», (Ψαλμ. ρλγ 1), καί ὄχι «δοῦλοι τῶν σκοτεινῶν κυρίων τους».
Μελετῶντας τήν Παγκόμιο Ἱστορία καί τήν Ἑλληνική, θεμελιώνουμε τήν ἀλήθεια ὅτι αὐτή, σέ τελική ἀνάλυσι καί ἔκβασι, δέν γράφεται ἀπό τούς Ἐφιάλτες, τούς Νενέκους καί τούς Πήλιους Γούσηδες. Ἀλλά, ὁλόλαμπρη καί ὁλόχρυση καταχωρεῖται στά «Δελτάρια» τοῦ Θεοῦ, ἀπό τούς Λεωνίδες, τούς Κολοκοτρώνηδες καί τούς Καραϊσκάκηδες.
Τό διαχρονικό κήρυγμα τῶν Προφητῶν καί τῶν Ἁγίων Πατέρων στηρίζεται στήν «Προφητική θεώρησι τῆς Ἱστορίας», σύμφωνα μέ τήν ὁποία, ὁ Θεός, ὡς Κύριος τῆς Ἱστορίας, τιμωρεῖ ὅσους στηρίζονται στήν ὠμή βία, καί δέν ἐπιτρέπει τό κακό νά θριαμβεύση καί νά ἀνατρέψη τό Θεῖο Σχέδιο γιά τήν Σωτηρία. Ἀλλά, καί, Διακυβερνᾶ αὐτό τό Γαλαζοπράσινο Πλανήτη, τή Γῆ, ὅπως Ἐκεῖνος Βούλεται καί Ἰχνογραφεῖ, στό διαπλανητικό ταξίδι πρός τόν Οὐρανό καί πρός τήν Αἰωνιότητα.
Ἐν κατακλεῖδι, ἀναντίρρητα,
«ὅταν ὁ Θεός “γράφει” τήν Ἱστορία, τότε ἡ Ἱστορία “γράφεται” ἀπό τούς ἀνθρώπους, ὅπως δέν “θέλουν” τήν Ἱστορία καί ὅπως ἐκείνη δέν τούς “θέλει”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου