Μια μάνα χάνει το παιδί της. Υπάρχει χειρότερο συναίσθημα, ειδικά όταν αυτό το παιδί δολοφονείται; Όχι βέβαια, όταν οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους αυτό δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν πόνο.
Μια μάνα στέλνει επιστολή στον πρωθυπουργό και του ζητά να μην ξεχαστεί ο θάνατος του παιδιού της, να υπάρξει πλήρης διαλεύκανση της υπόθεσης, να μη μείνει καμιά σκιά.
Ένας πρωθυπουργός ορθώς απαντά στη χαροκαμένη μάνα και της λέει ότι θα κάνει τα πάντα.
Λέει:Συμφωνώ απόλυτα με την έκκλησή σας για διεξοδική διερεύνηση όλων των πτυχών της τραγικής υπόθεσης και της απόδοσης ευθυνών, σε όσους πιθανά με τις πράξεις τους ή με τη στάση τους προκάλεσαν ή επέτρεψαν την απώλεια της ζωής του». Και συνεχίζει: «Αυτή η υπόθεση, όμως, δεν τελειώνει με την εξιχνίασή της. Η αντιμετώπιση του κοινωνικού κανιβαλισμού και των φαινομένων βίας και μίσους χρειάζεται συντεταγμένη παρέμβαση από την πολιτεία με στόχο τη συνολική πρόληψη του εγκλήματος αλλά κυρίως τη διαπαιδαγώγηση της κοινωνίας. Για να διαμορφωθούν νέες συνειδήσεις και να προστατευθούν οι πιο αδύναμοι συμπολίτες μας».
Και λοιπά, και λοιπά και λοιπά.
Αυτή η επιστολή εστάλη στη μάνα του Ζακ Κωστόπουλου που έχασε τη ζωή του στο κοσμηματοπωλείο της Ομόνοιας. Κανείς ακόμη δεν έχει μάθει αν τον σκότωσαν κατά τη διάρκεια της συμπλοκής, αν μπήκε να ληστέψει, αν μπήκε για να προστατευτεί από κάποιους, αν δεν ήξερε τι έκανε γιατί ήθελε απλά τη δόση του ως τοξικοεξαρτημένος.
Αυτή η επιστολή που έγινε πρωτοσέλιδο στην φιλική προς τον ΣΥΡΙΖΑ «Εφημερίδα των Συντακτών», θα μπορούσε να είναι και μια επιστολή προς τη μάνα του Κατσίφα στη Βόρεια Ήπειρο. Θα μπορούσε να είναι επιστολή και στις μανάδες των παιδιών που κάποιοι σκότωσαν στη Μαρφίν. Θα μπορούσε να απευθύνεται και στις μανάδες που έχασαν τα παιδιά τους στο Μάτι.
Όχι, όμως. Ο Τσίπρας επέλεξε να απαντήσει στη μάνα του Κωστόπουλου. Και καλά έκανε, το λέμε από την αρχή. Αλλά γιατί τέτοιες διακρίσεις; Τα παιδιά των άλλων μανάδων δεν είναι δολοφονημένα;
Τα παιδιά των άλλων μανάδων δεν ζητούν δικαίωση; Δεν θέλουν να μάθουν οι γονείς τους γιατί τα σκότωσαν; Δεν πρέπει να τιμωρηθούν οι ένοχοι;
Ο πρωθυπουργός της αριστεράς και της προόδου εκμεταλλεύεται ακόμη το θάνατο ενός παιδιού για να τσαλαβουτήσει στις όχθες του προοδευτισμού. Ήταν ο Ζάκ τοξικομανής, ήταν ομοφυλόφιλος, τον σκυλεύουν τα μίντια; Ας τον προστατέψουμε.
Τα παιδιά της Μαρφίν ήταν τραπεζικοί, όργανα του καπιταλισμού, υπάλληλοι του Βγενόπουλου… ε ας πάνε να χαθούν και τι έγινε;
Ο Κατσίφας δεν είχε μάνα και πατέρα γιατί ήταν εθνικιστής. Ίσως γιατί ήταν παραπάνω ερειστικός και γι’ αυτό έπρεπε να τον σκοτώσουν; Να τον σέρνουν σαν το σκυλί οι Αλβανοί;
Θα στείλει ο Τσίπρας επιστολές στις μάνες των παιδιών που κάηκαν στο Μάτι ή ήταν ένα απλό τυχαίο γεγονός; Μη θίξουμε και την κακόμοιρη τη Δούρου.
Έτσι, λειτουργεί η αριστερά στην Ελλάδα. Με διαχωρισμούς, χωρισμούς κι εμφυλίους. Γιατί έτσι έμαθε.
Όμως, ρε άθλιοι. Οι μανάδες των δολοφονημένων παιδιών ίδιες είναι παντού. Τα ίδια δάκρυα βγάζουν. Άθλιοι ψευτοπροοδευτικοί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου