Ενιαία Μέτωπα. Α Μέρος. Πως καταλαμβάνουν και καταστρέφουν μια χώρα. Πως εξοντώνουν εχθρούς και συμμάχους

Τά είδη

Μέτωπα υπάρχουν διαφόρων τύπων:

α) Πλατειά  καί στενά: Στά πρώτα μετέχουν διάφορα κόμματα, οργανώσεις, κοινωνικά στρώματα. Στά δεύτερα ώρισμένες μόνο δυνάμεις πού έχουν κάποιο κοινό σκοπό λ.χ. συνδικαλιστικό, άμνη στεία, νομιμοποίηση τού Κ.Κ.Ε. κ.λ.π.

β) Μόνιμα καί προσωρινά: Στά πρώ­τα μετέχουν δυνάμεις πού συμφωνούν σέ ένα κοινό πρόγραμμα καί ενεργούν μαζί γιά μιά μεγάλη φάσι τής πολιτικής ζωής. Τά δεύτερα συγκροτούνται προ­σωρινά για ένα συγκρεκριμένο περιορισμένο σκοπό λ.χ. εκλογικό.

γ) Γ ε ν ι κ ά καί μερικά: Πρώτα καλύ­πτουν όλη τή χώρα. Τα δεύτερα είναι τοπικά ή κλα­δικά λ.χ. μιας πόλεως ή ενός επαγγέλματος.

δ) «Ά π ό  τ ά  κ ά τ ω» καί «από τά π ά ν ω». Στά πρώτα, τό μέτωπο συγκροτείται στο επί­πεδο των οπαδών ή τών μικρομεσαίων στελεχών χω­ρίς ή καί παρά τήν ηγεσία τής μή κομμουνιστικής πλευράς. Στο δεύτερο, τό μέτωπο συνάπτεται καί στό επίπεδο τής ήγεσίας.

ε) Φάνερ ό  κ α ί  κ ρυφό: Τό πρώτο είναι ε­πίσημο, έξαγγέλεται ανοικτά. Τό δεύτερο είναι ανεπί­σημο, δέν εξαγγέλλεται ή ακόμη καί διαψεύδεται ή ύπαρξίς του παρ’ όλο πού αύτή αποτελεί αντικειμενι­κό γεγονός. Τό κρυφό μέτωπο γίνεται όταν ειδικοί λόγοι εμποδίζουν τήν αστική ηγεσία νά συνεργασθή φανερά μέ τους κομμουνιστάς. Τότε, από σκοπιμότη­τα, δέν έπισυ ιυποιείται ή ύπαρξίς του.

Ή τεχνική

H  τεχνική τής συγκροτήσεως ενός μετώπου είναι σχετικά απλή.

Οί κομμoυνισταί διαλέγουν ένα φλέγον γενικό ή τοπικό θέμα πού συγκινεί τον κόσμο όπως λ.χ. «εθνική απελευθέρωσις » (Κ.Α.Μ.), * «ειρήνη», «δημοκρα­τία» αύξησις μισθών κ.λ.π. Τό θέμα αυτό τό προβάλ­λουν έντονα προσπαθώντας νά έλκύσουν όσο τό δυνα­τόν περισσότερους άπό τούς ενδιαφερομένους γιά τή λύσι του σέ μία κοινή δράσι.

"Ύστερα  προχιορούν στήν όργανωτική αποκρυστάλλωσι αυτής τής δράσεως με διάφορα ένιαια μετω πικά όργανα όπως «συντονιστικές επιτροπές», «επι­τροπές άγώνος»' κ.ο.κ.

Τέλος δίνουν σαν επιστέγασμα τής όλης κινήσεως, τό ενιαίο μέτωπο.

Ή μέθοδος αυτή λέγεται του «βασικού κρίκου». Καί έχει πολλές παραλλαγές.

"Ενα κλασσικό τέχνασμα των κομμουνιστών είναι νά εφευρίσκουν μία απειλή.

"Ύστερα σημαίνουν συναγερμό χαλώντας τούς πάντες σέ συνεργασία για τήν άπόκρουσι τής υποθε­τικής απειλής, πού μπορεί νά είναι οτιδήποτε.

Ζήτημα φαντασίας. Σήμερα λ.χ. ή «δικτατορία». Οι κομμουνισταί κραυγάζουν οτι έρχεται. Αλλά

—    Πώς έρχεται;

—     Ποιοι τήν φέρνουν;

—     Που, ποιος, γιά πότε ετοιμάζεται;

—     Ποιος ό υποψήφιος δικτάτορας;

—     Ποια ή όργάνωσις πού τον στηρίζει;

, — Ποιος ο μηχανισμός πού θά τον επιβάλη;

Σ' αυτά δέν απαντούν. Αλλά ξεκουφαίνουν τόν κόσμο μέ τις κραυγές τους γιά δήθεν απειλή. Καί στά ονομα τής άντιμετωπίσεώς της ζητούν «ενιαίο άντιδικτατορικό μέτωπο»!

Ή πορεία

Άφού συγκροτηθή, τό μέτωπο, ακολουθεί τήν εξής περίπου πορεία:

—   Στην αρχή επιδιώκεται ή κατάληψις τής εξου­σίας άπό το μέτωπο.

—     Μετά, έρχεται ή βαθμιαία έξόντωσις τών έχθρών του μετώπου. Πρώτα εξουδετερώνονται οι συνε­πείς άντικομμουνισταί. "Υστερα οί άντιδρώντες. "Ε πονται οί δυσφορούντες. Και τέλος οί άπλώς ύποπτοι γιά πιθανή άντίδρασι. Μέ τό πρόσχημα τοϋ «εκδημο­κρατισμού» εξουδετερώνονται οί "Ενοπλες Λυναμεις καί τά Σώματα Ασφαλείας καί αλλοιώνεται  ό κρατικός μηχανισμός.    
—     Ακολουθεί ή διάβρωσις τών συμμάχων. 'Η ΰπονόμευσις τών κομμάτων τους. Ή διάσπασίς των. Καί ή άπομύνωσις τών ηγετών από τήν μάζα.

—    Τότε σημαίνει ή ωρα τής βαθμιαίας έξοντώ σεως τών συμμάχων. Αρχίζουν άπά τήν δεξιότερη πτέρυγα καί σιγά - σιγά, μέ υπομονή καί μεθοδικότητα προχωρούν βήμα πρός βήμα, προς τήν «άριστερώτερη». Άξιοποιοΰν τις άντιθέσεις, τις Αντιζηλίες, τίς διαφο­ρές καί τίς διχόνοιες μεταξύ τών μή κομμουνιστών. Ταυτόχρονα ασκούν συνεχή πίεσι «άπά τά κάτω» γιά ολοένα καί πιό αριστερούς προσανατολισμούς.

—    Τά κενά πού δημιουργούνται καταλαμβάνονται άπό κομμουνιστάς ή άπό φίλους των. "Ετσι οί κομμουνισταί προωθούν αδιάκοπα τίς θέσεις των μέσα στό μέτωπο.

—    Τελική έφοδος. Οί άπομένοντες σύμμαχοι εξον­τώνονται. Εγκαθίσταται ή κομμουνιστική δικτατορία.

Αυτές τίς φάσεις πέρασαν τά μέτωπα στις χώρες οπού έπεκράτησε οκομμουνισμός, δηλ. στήν άνατ. Ευ­ρώπη καί στήν Κούβα. Στις άλλες χώρες οπού υπήρ­ξαν μέτωπα, ή πορεία άνεκόπη άπό κάποιον άλλο πα­ράγοντα όπως λ.χ. άπό τήν έπανάστασι πού άνέτρεψε τόν Γκουλάρ στήν Βραζιλία τό 1964 ή άπό τό κίνημα πού άνέτρεψε τόν Κάσσεμ στο Ιράκ, τό 1963.

ΠΗΓΉ: Βλ. Γ. Πάσαρη, τα ενιαία Μέτωπα, εκδόσεις επικαιρότητας 1967

Δείτε  την ΕΙΣΑΓΩΓΗ :

ΤΑ ΕΝΙΑΙΑ ΜΕΤΩΠΑ ΜΙΑ ΠΕΡΙΕΡΓΗ ΗΘΙΚΗ-ΕΙΣΑΓΩΓΗ