Ο ψευδοχριστιανισμός του Παπισμού και Προτεσταντισμού

Του πρωτοπρεσβυτέρου π. Ιωάννου Κ. Διώτη,

Θεολόγου και Δημοσιογράφου

Η ρίζα του κακού

Η ρίζα του μεγάλου εκκλησιαστικού κακού είναι ο Παπισμός, ο οποίος παρήγαγε τον Προτεσταντισμόν. Γέννημα δε του Παπισμού είναι και η παναίρεσις του Οικουμενισμού. Ο Οικουμενισμός είναι άκρως επικίνδυνος. Αμβλύνει το ορθόδοξον φρόνημα και δημιουργεί κλίμα ανοχής όλων των αιρέσεων.
Ο Παπισμός ενόθευσε και εδυσφήμησε τον Χριστιανισμόν με την «Ιεράν Εξέτασιν» και τας άλλας καταχρήσεις και αιρετικάς θέσεις του. Ο δε Προτεσταντισμός, κατ’ ουσίαν, ηρνήθη τον πραγματικόν Χριστιανισμόν. Ο Προτεσταντισμός συνέβαλε κατά πολύ εις την εξάπλωσιν του ορθολογισμού και της αθεΐας.

Ίσως τινές θεωρήσουν ότι είναι υπερβολικαί και άκρως αυστηραί αυταί αι θέσεις και δεν θα έπρεπε να προβάλλωνται, επειδή εις την εποχήν μας γίνονται συνεχείς διάλογοι και άλλαι κινητοποιήσεις δια την κακώς εννοουμένην ένωσιν των κακώς λεγομένων «εκκλησιών», εκτός της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Δυσ­τυχώς η μέχρι τούδε κατάληξις όλων των σχετικών προσπαθειών είναι, μεταξύ άλλων κακών, και η δημιουργία του Οικουμενισμού. Αυτό είναι σατανικόν επίτευγμα. Τώρα λοιπόν χρειάζεται μεγαλυτέρα αυστηρότης ορθοδόξου ελέγχου, όχι ένεκα φανατισμού, αλλά δια λόγους προφυλάξεως και διασφαλίσεως του ορθοδόξου χριστιανικού φρονήματος και δια να δοθή έναυσμα αφυπνίσεως από τον λήθαργον της πλάνης όλων των αποσχισθέντων από το σώμα της πραγματικής Εκκλησίας του Χριστού.

Επιστροφή και όχι ένωσις

Η λέξις «ένωσις» να αντικατασταθή από την λέξιν επιστροφή. Ένωσις σημαίνει σύναψις, σύνδεσις, συγχώνευσις κυρίως ισοτίμων πραγμάτων. Ένωσις δύο η περισσοτέρων μερών ως έχουν, χωρίς να υποστούν διαφοροποίησιν. Λέγομεν ένωσις κρατών, ένωσις πολιτικών κομμάτων, ένωσις συλλόγων κ.λπ. Επιστροφή λοιπόν των αποκεκομμένων από τον αληθινόν Χριστιανισμόν. Επιστροφή εις την Ιεράν Παράδοσιν και εις την απαραχάρακτον Αγίαν Γραφήν. Επιστροφή εις τας δύο αυτάς ανοθεύτους πηγάς της Θείας Αποκαλύψεως. Αυτή είναι η θεραπεία της αποστασίας, της αρνήσεως, της προδοσίας και πάσης κακοδοξίας. Η λεγομένη «ένωσις» της Ορθοδοξίας με τα αιρετικά σχήματα περιέχει ουσιαστικόν εννοιολογικόν προβληματισμόν. Δια τους αιρετικούς πρέπει να χρησιμοποιήται η λέξις «επιστροφή», αφού προηγουμένως καταδικάσουν τας αιρετικάς θέσεις των.

Κακόδοξοι και όχι «ετερόδοξοι»

Όχι «ετερόδοξοι», αλλά κακόδοξοι. Ο όρος «ετερόδοξα» δόγματα προκαλεί σύγχυσιν, ως να υπάρχουν και άλλα διαφοροποιημένα, κατά τινα τρόπον, δόγματα. Ίσως τα δόγματα αυτά να θεωρούνται και ανεκτά. Κακόδοξα λοιπόν και αιρετικά δόγματα και όχι ετερόδοξα. Ο όρος «ετερόδοξος» δεν εκφράζει, ευθέως και σαφώς, την έννοιαν της αιρέσεως, αλλά ότι υπάρχουν και άλλα τινά δόγματα, διαφορετικά μεν, αλλ’ ίσως να έχουν και χαρακτήρά τινα ουδετερότητος. Ο όρος αυτός επαναπαύει τους αιρεσιάρχας και τους οπαδούς των και δεν δημιουργεί εις αυτούς τον φόβον και τον τρόμον, ότι είναι αιρετικοί και οφείλουν να επιστρέψουν εις τας μητρικάς αγκάλας της πραγματικής Εκκλησίας του Χριστού. Αι αντικανονικαί και προκλητικαί φιλοφρονήσεις προς τους κακοδόξους αιρετικούς αποτρέπουν αυτούς να συνειδητοποιήσουν την αποστασίαν των και να επιστρέψουν εις την ορθήν πίστιν. Εδραιώνονται περισσότερον εις τας αιρετικάς πλάνας των. Το μέγα και ολέθριον κακόν των τοιούτων αναγνωριστικών φιλοφρονήσεων ήρχισε κυρίως από τον αποβιώσαντα Πατριάρχην Αθηναγόραν. Τα όσα προδοτικά της Εκκλησίας του Χριστού ερεύγματα του Αθηναγόρου εδημοσιεύθησαν εις προηγούμενον φύλλον του «Ορθοδόξου Τύπου» (27-4-2018) είναι φρικιαστικά και απίστευτα.

Ψευδοχριστιανισμός

Εάν ο Παπισμός δεν είχεν αποσκιρτήσει της “πατρώας δόξης”, ως ο άσωτος υιός της παραβολής, ο γνήσιος Χριστιανισμός θα είχεν αναπτυχθή και θα είχε διαδοθή εις ολόκληρον τον κόσμον, ανά τους διαρρεύσαντας αιώνας. Ο Παπισμός και προ της οριστικής αποκοπής του από την Εκκλησίαν του Χριστού είχε δημιουργήσει πολλά προβλήματα εις την Εκκλησίαν. Η αιτία ήτο πάντοτε ο εγωισμός ωρισμένων Παπών της Ρώμης να έχουν, όχι απλώς τιμητικόν, αλλά πρωτείον εξουσίας, όπως μετέπειτα το επισημοποίησεν η Ρώμη. Η εγωιστική δοξομανία των Παπών ήτο συνεχώς πρόξενος προστριβών μεταξύ Ανατολής και Δύσεως.
Οι Παπικοί και οι Προτεστάνται δεν έχουν τον γνήσιον Χριστιανισμόν. Έχουν ψευδοχριστιανισμόν και αποστρέφονται τον πραγματικόν Χριστιανισμόν, ο οποίος εκφράζεται και βιώνεται εις την Ορθοδοξίαν.

«Κατάκριτοι και απόβλητοι»

Και μόνον εάν τις δεχθή την αίρεσιν του φιλιόκβε είναι κατάκριτος και ανάξιος χριστιανός, ως απεφάνθη η επί του Μεγάλου Φωτίου (879-880 μ.Χ.) συγκροτηθείσα εις τον Ναόν της Αγίας Σοφίας Συν­οδος εκ 383 Επισκόπων, μεταξύ των οποίων ήσαν και εκπρόσωποι του Πάπα Ιωάννου του Η . Εις τα Πρακτικά της Συνόδου αυτής, η οποία θεωρείται ως Η  Οἰκουμενική, αναγράφεται ότι όποιος αφαιρέσει η προσθέσει τι εις το Σύμβολον της Πίστεως θα είναι «κατάκριτος και πάσης χριστιανικής ομολογίας απόβλητος» και «ανάθεμα» εις αυτόν. Η αιτία συγκλήσεως της Συνόδου αυτής ήτο η μη ακόμη επίσημος παρά των Φράγκων προσθήκη του φιλιόκβε (ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού) εις το αμετάβλητον Σύμβολον της Πίστεώς μας («Πιστεύω εις ένα Θεόν…»).
Εάν δια μίαν μόνον αίρεσιν οι Παπικοί είναι «κατάκριτοι και πάσης χριστιανικής ομολογίας απόβλητοι», πόσον μάλλον, όταν έχουν αναπτυχθή πλείσται άλλαι αιρέσεις και κακοδοξίαι εις τον Παπισμόν, όπως το πρωτείον εξουσίας, το ψευδοαλάθητον του Πάπα κ.α. Τι να είπωμεν όμως περί του Προτεσταντισμού, ο οποίος έχει πολυδιαιρεθή; Εις εκατοντάδας ανέρχονται αι προτεσταντικαί παραφυάδες. Εγράφη ότι υπάρχουν 33.000 διαφορετικαί αγιογραφικαί και θεολογικαί ερμηνείαι εις τον Προτεσταντισμόν («Ο.Τ.» 4-5-2018).
Οι Προτεστάνται έχουν παραμορφώσει και έχουν κακοποιήσει την Πίστιν μας εις τον Χριστόν με την ολοκληρωτικήν άρνησίν των της μιας πηγής της Θείας Αποκαλύψεως, ήτοι της Ιεράς Παραδόσεως, και με την διαστροφήν των νοημάτων της ετέρας πηγής της Θείας Αποκαλύψεως, δηλαδή της Αγίας Γραφής. Είναι δυνατόν να έχουν αυτοί σχέσιν με τον πραγματικόν Χριστιανισμόν; Έκαστος Προτεστάντης είναι και εις ψευδοαλάθητος Πάπας, αφού ισχυρίζεται ότι αυτός έχει πλήρη αυτάρκειαν και μόνος του αυτός γνωρίζει όλην την ευαγγελικήν Αλήθειαν.
Κατά τον Μ. Αθανάσιον (Επιστολή Α  πρὸς Σεραπίωνα), η Εκκλησία έχει θεμελιωθή «εις την εξ αρχής Παράδοσιν και Διδασκαλίαν και Πίστιν της Εκκλησίας, ην ο μεν Κύριος έδωκεν, οι δε Απόστολοι εκήρυξαν και οι Πατέρες εφύλαξαν. Εν τοιαύτη γαρ η Εκκλησία τεθεμελίωται και ο ταύτης εκπίπτων ούτ’ αν είη ούτ’ αν έτι λέγοιτο Χριστιανός». Αυτός λοιπόν, ο οποίος εκπίπτει από την αληθινήν Εκκλησίαν του Χριστού, ούτε είναι ούτε λέγεται Χριστιανός.

Εις τους αιρετικούς 
ο εγωπαθής φανατισμός

Θέλω να αντικρούσω εκ των προτέρων την πιθανήν κατηγορίαν ότι είμαι φανατικός. Όχι. Ούτε φανατικός είμαι ούτε εμπαθής ούτε άκριτος, αφού δεν επιμένω εις κάτι ιδικόν μου, αλλ’ εμμένω σταθερώς εις όσα εδίδαξεν ο Κύριος και Θεός ημών Ιησούς Χριστός, εις όσα εκήρυξαν οι Άγιοι Απόστολοι και εις όσα ανέπτυξαν οι Άγιοι και σοφοί Πατέρες της Εκκλησίας μας. Ο εγωπαθής φανατισμός υπάρχει εις τους αιρετικούς και αποστάτας, οι οποίοι εμμένουν και επιμένουν επί αιώνας εις τα ιδικά των αυθαίρετα και ανατρεπτικά της ορθής εις τον Χριστόν Πίστεως κατασκευάσματά των.
Παρέχω την διαβεβαίωσιν ότι ειλικρινώς αγαπώ όλους τους αδελφούς μου Παπικούς και Προτεστάντας. Ως τέκνα και δούλοι του αυτού ουρανίου Πατρός είμεθα όλοι αδελφοί. Εις τους χώρους αυτούς εγνώρισα πολλούς εξαιρετικούς ανθρώπους και με λυπεί πολύ το γεγονός ότι οι αδελφοί μου αυτοί είναι λίαν πεπλανημένοι εκκλησιαστικώς. Εκ της Πατερικής σοφίας μανθάνομεν ότι την αμαρτίαν πρέπει να μισώμεν και όχι τον αμαρτωλόν άνθρωπον. Την αίρεσιν μισώ και όχι τον αιρετικόν, δια τον οποίον προσεύχομαι να ανανήψη.

Η Ορθοδοξία είναι 
η πραγματική Εκκλησία

Ποιούμαι εκ βαθέων έκκλησιν προς όλους τους Παπικούς και Προτεστάντας να επιστρέψουν εκεί από όπου εξεκλαδίσθησαν. Ο κορμός του Χριστιανισμού είναι η Ορθοδοξία. Ο διακεκριμένος βυζαντινολόγος ιστορικός Sir St. Runciman προέβλεψεν ότι ο 21ος αιών θα είναι ο αιών της Ορθοδοξίας. Η τοιαύτη αντίληψις υπάρχει και εις πολλούς άλλους ξένους διανοουμένους. Η Ορθοδοξία είναι η πραγματική Εκκλησία του Χριστού. Αυτή η Εκκλησία δεν διηρέθη. Κατέχει την πλήρη και απόλυτον Αλήθειαν. Μέλη της Εκκλησίας αυτής απεστάτησαν. Όσοι υποστηρίζουν την θεωρίαν των κλάδων, δηλαδή ότι και η Ορθοδοξία εξεκλαδίσθη και συνεπώς κατέχει μόνον μέρος της Αληθείας, αυτοί διαψεύδουν τον Χριστόν, ο οποίος είπε δια την Εκκλησίαν ότι «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Μτθ. ις  18).

Δεν είναι πραγματικοί Χριστιανοί

Όλοι αυτοί οι πεπλανημένοι αδελφοί μας να προβληματισθούν εντόνως και να ανησυχήσουν σφοδρώς. Εν προσευχή, εν ταπεινώσει και εν μετανοία να συνειδητοποιήσουν και να αντιληφθούν, βοηθούμενοι από τον Θεόν, ότι δεν είναι πρα-γματικοί Χριστιανοί. Τούτο, ως εξετέθη ανωτέρω, δεν είναι προσωπική μου διαπίστωσις. Είναι διδασκαλία της Η  Οἰκουμενικῆς Συνόδου και του Μεγάλου Αθανασίου. Εξάγεται δε τούτο και από άλλα Πατερικά κείμενα. Οι αδελφοί μας αυτοί να εξέλθουν εκ του σκότους της πλάνης και να εισέλθουν εις το ανέσπερον φως του Χριστού, το οποίον φωτίζει την Αλήθειαν της «Μιας Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας». Οι ηγέται αυτών φέρουν την πρώτην ευθύνην και αυτοί πρέπει πρώτον να συγκλονισθούν και να αφυπνισθούν από τον αιρετικόν λήθαργον. Επειδή όμως οι αιρεσιάρχαι αυτοί ηγέται δυσκόλως μετανοούν, οι ευρισκόμενοι μακράν της Αληθείας του Θεού και ακολουθούντες τους ηγέτας αυτούς να επιστρέψουν μεμονωμένως και καθ’ ομάδας εκεί από όπου έγινεν η αποκοπή των. Τότε και οι εν λόγω ηγέται θα σκεφθούν με ωριμότητα και, εάν όχι όλοι, οι πολλοί θα επιστρέψουν και αυτοί. Βεβαίως δεν θα επιστρέψουν προς ικανοποίησιν ουδενός προσώπου η προσώπων, αλλά δια την αιώνιον σωτηρίαν των. Οι ενσυνείδητοι και αμετανόητοι αιρετικοί δεν θα γίνουν κληρονόμοι της ουρανίου Βασιλείας. Οι Παπικοί και Προτεστάνται δεν θα δυνηθούν ποτέ να υποστηρίξουν, μετά αποδεικτικού λόγου, ότι δεν είναι αιρετικοί και αρνηταί της Ιεράς Αποστολικής και Αγιοπατερικής Παραδόσεως.

Εφθάσαμεν εις τον θεοκατάρατον 
Οικουμενισμόν

Αδελφοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, πιστά μέλη της Εκκλησίας του Χριστού, εδώ εφθάσαμεν κατόπιν πολλών δεκαετιών με τους ψευδοενωτικούς διαλόγους και με τους προδοτικούς συμβιβασμούς κορυφαίων εκκλησιαστικών παραγόντων. Εφθάσαμεν εις τον δαιμονικόν, θεοκατάρατον και τρισ­κατάρατον Οικουμενισμόν. Με την ύπουλον συν­ισταμένην αυτήν εκ πολλών αιρέσεων και κακοδοξιών ήρχισε και συνεχίζεται η άμβλυνσις και αλλοίωσις του ορθοδόξου φρονήματος. Αυτό επεδίωξαν και επέτυχον εις ένα βαθμόν οι μακρυνθέντες από την Ορθόδοξον Χριστιανικήν Αλήθειαν. Μετά από τόσους διαλόγους, συνέδρια και πολλάς άλλας κινήσεις δια την ψευδοένωσιν με τον Παπισμόν και τον Πρωτεσταντισμόν δεν παρετηρήθη διάθεσις επιστροφής ούτε ενός εκατοστού του μέτρου. Εφθάσαμεν ακόμη και ευρισκόμεθα εις την πορείαν προς την πανθρησκείαν, δια της οποίας επιδιώκεται η εξαφάνισις της Ορθοδοξίας. Η υποστήριξις του Οικουμενισμού, ακόμη και από ορθοδόξους εκκλησιαστικούς ηγέτας, συντομεύει την πορείαν αυτήν προς την πανθρησκείαν.

Η ψευδοαγία Σύνοδος

Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, παραδόξως και σκανδαλωδώς, η εν Κρήτη Σύνοδος , κατ’ ουσίαν, Προκαθημένων ορθοδόξων αυτοκεφάλων Εκκλησιών (Ιούνιος 2016) εχαρακτηρίσθη ως «αγία», ενώ εις την πραγματικότητα ήτο μία ψευδοαγία Σύνοδος, διότι, όχι μόνον δεν κατεδίκασε την παν­αίρεσιν του Οικουμενισμού, αλλά ενίσχυσε τον Οικουμενισμόν με την παραδοχήν ότι ο κακόδοξος και αιρετικός Παπισμός, καθώς και όλαι αι παραφυάδες του ασχέτου προς τον πραγματικόν Χριστιανισμόν Προτεσταντισμού είναι «εκκλησίαι». Η Σύνοδος αυτή έπρεπε να αποφανθή αυθεντικώς ότι ο Παπισμός είναι εις συρφετός αιρέσεων και ο Προτεσταντισμός έχει αρνηθή τον πραγματικόν Χριστιανισμόν.
Επί τη ευκαιρία, δια την αμφιλεγομένην, αντιλεγομένην και σφοδρώς κατηγορουμένην αυτήν Σύνοδον, θέτω και το θέμα της μη δημοσιοποιήσεως, ως έχω αντιληφθή, του οικονομικού απολογισμού δαπανών οργανώσεως και λειτουργίας αυτής της Συνόδου. Επιβάλλεται να γνωστοποιηθούν τα εξής: Πόσον χρηματικόν ποσόν συνεκεντρώθη, από ποίας συγκεκριμένας πηγάς προήλθε το ποσόν αυτό, πόσα χρήματα διετέθησαν, ποίον το υπόλοιπον χρηματικόν ποσόν και που διετέθη το υπόλοιπον αυτό ποσόν.

Να ισχύση η Πατερική αυστηρότης

Το καταχθόνιον σύνθημα ότι δεν είναι σημαντικαί αι διαφοραί μεταξύ της Ορθοδοξίας και των κακοδόξων και αιρετικών ομολογιών είναι εφεύρημα του Διαβόλου και δι’ αυτό η σύγχρονος αντιαιρετική κριτική επιβάλλεται να γίνεται με την σχετικήν Πατερικήν αυστηρότητα. Ιδού δύο τοιαύτα παραδείγματα. Τον Πάπαν να καταράσθε είπεν ο ιερομάρτυς και εθνομάρτυς άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Ο δε άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς είπε και αυτός ότι εις την ιστορίαν του ανθρωπίνου Γένους υπάρχουν τρεις κυρίως πτώσεις: Του Αδάμ, του Ιούδα και του ΠΑΠΑ.
Ναι μεν εν αγάπη πρέπει να γίνεται ο έλεγχος των αιρετικών, αλλά μετά αυθεντικής παρρησίας και δυνάμεως πολλής. Ουδεμία συγκατάβασις εις τα της Πίστεως. Ως προς τους διαλόγους, η Ορθοδοξία δεν φοβείται τον οιονδήποτε διάλογον. Ο Θεός έκαμε διάλογον και με τον Διάβολον (οι πειρασμοί του Κυρίου, η περίπτωσις του Ιώβ κ.α.). Όμως, η Ορθοδοξία διαλέγεται, όχι ως αναζητού­σα, αλλ’ ως έχουσα και προβάλλουσα την πλήρη, ακεραίαν και ανόθευτον Θείαν Αλήθειαν της μοναδικής Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού.

orthodoxostypos