Το μήνυμα της συμμετοχής στα συλλαλητήρια για την ονομασία των Σκοπίων και το θάρρος των ηγετών
Από τον
Δημήτρη Γαρούφα*
Δημήτρη Γαρούφα*
Ο Τζoν Κένεντι στο βιβλίο του «Σκιαγραφία των γενναίων» γράφει ότι η πιο θαυμαστή ανθρώπινη αρετή είναι το θάρρος, παρουσιάζοντας την προσωπικότητα οκτώ Αμερικανών πολιτικών που σε κάποια φάση της πολιτικής καριέρας τους χρειάστηκε να πάρουν κάποια δύσκολη απόφαση κόντρα στην κοινή γνώμη και στο κόμμα τους, υπηρετώντας το δημόσιο συμφέρον. Κάποιοι καταστράφηκαν πολιτικά, κάποιοι δικαιώθηκαν, αλλά όλοι με το θάρρος τους, όπως λέει, συνέβαλαν στην ύπαρξη πολιτικής ζωής με υψηλό ήθος και αίσθηση ευθύνης.
Αυτό αποτελεί την καλύτερη απάντηση στον Θ. Πάγκαλο, που αμετροεπώς είπε παλιότερα ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε» εννοώντας ότι οι πολιτικοί απλά έκαναν τα ρουσφέτια που ζητούσαν οι πολίτες… Βεβαίως και οι πολίτες δεν είναι «άγγελοι» και οι επιλογές τους συνήθως δεν ήταν αξιοκρατικές, γιατί αρκετές φορές έστελναν στη Βουλή αυτούς που έκαναν τα περισσότερα ρουσφέτια ή ανεπάγγελτους γόνους της οικογενειοκρατίας, αλλά οι ηγέτες θα ήταν ηγέτες αν τολμούσαν να πουν όχι στα μη νόμιμα αιτήματα των πολιτών.
Θα έπρεπε να είχαν το θάρρος που είχε ο Ελ. Βενιζέλος, ο οποίος στις 20/7/1928 μιλώντας στη Θεσσαλονίκη προεκλογικά επί λέξει είπε: «Πρώτιστη μέριμνα της κυβερνήσεώς μου, εάν τύχει της εμπιστοσύνης του ελληνικού λαού, θα είναι η πραγματοποίησις όλων των δυνατών οικονομιών εις τας δαπάνας του προϋπολογισμού κυρίως με την μείωσιν της πληθώρας των δημοσίων υπαλλήλων» (βλ. Ελεύθερον Βήμα 21/7/1918). Αυτό το θάρρος δεν το είχε κανείς πολιτικός στη μετά το 1974 περίοδο και γι’ αυτό δεν υλοποιήθηκαν οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις που είχε ανάγκη η χώρα.
Υπενθυμίζουμε όσα είπε παλιότερα ο Θ. Πάγκαλος γιατί αρκετοί πολιτικοί μας σκέφτονται σαν αυτόν, αλλά μάλλον είναι ο μόνος που λέει φωναχτά όσα σκέφτονται οι άλλοι... Κι επειδή συχνά μπερδεύουν το νόμιμο με το ηθικό, αντιγράφω από το ίδιο βιβλίο του Τζον Κένεντι: «Στα ιδιωτικά επαγγέλματα το άτομο έχει το δικαίωμα να προωθεί τα ατομικά του συμφέροντα μέσα στο πλαίσιο του νόμου για να φτάσει στην επιτυχία. Αλλά στον δημόσιο βίο απαιτούμε από το άτομο να θυσιάζει τα ατομικά του συμφέροντα για το γενικότερο καλό» και φυσικά ο πολιτικός δεν μπορεί να ιδρύει offshore εταιρίες για να μην πληρώνει φόρους, ενώ πρέπει να θυμούνται ότι πέρα από το νόμιμο υπάρχει και το ηθικό.
Σκέφτομαι αν έχει νόημα να τα επαναλαμβάνουμε αυτά, γιατί η πλειονότητα των πολιτικών μας συμπεριφέρεται ακόμη σαν να μην συνέβη τίποτα, μάλλον γιατί, όπως λέει η λαϊκή παροιμία, «το παλιάλογο καινούργια περπατησιά δεν μαθαίνει». Γι΄ αυτό παρά τη δεινή κρίση που βιώνει η χώρα συνήθως σκιαμαχούν για διαδικαστικά θέματα μη ασχολούμενοι με το θέμα της ανάπτυξης της χώρας, ενώ διατηρούνται πεισματικά κάποια προνόμια του πολιτικού κόσμου που φαντάζουν προκλητικά στη σημερινή συγκυρία και η κυβέρνηση σε εποχή κρίσης διορίζει σωρηδόν μετακλητούς υπαλλήλους σε κυβερνητικές υπηρεσίες για να βολευτούν πρόσωπα του κομματικού μηχανισμού, ενώ το Kοινοβούλιό μας εξακολουθεί να έχει περισσότερους υπαλλήλους από Κοινοβούλια χωρών με πενταπλάσιο πληθυσμό.
Οδηγηθήκαμε στη χρεοκοπία και εν συνεχεία στα Μνημόνια γιατί οι ηγέτες μας δεν είχαν το θάρρος υλοποίησης πραγματικών μεταρρυθμίσεων, που θα δημιουργούσαν προοπτική για τη χώρα, αλλά δεν είχαν ούτε και όραμα αξιοποίησης των ευκαιριών που δημιούργησαν για τη χώρα μας οι μετά το 1990 γεωπολιτικές εξελίξεις στην περιοχή των Βαλκανίων.
Επισημαίνω ακόμη ότι μετά το 2009 στη θέση της Ελλάδας βρέθηκαν κι άλλες χώρες, αλλά ξεπέρασαν την κρίση γιατί οι πολιτικοί τους με ευρεία συναίνεση συμφώνησαν και υλοποίησαν τις μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να κάνουν για να βγουν από την κρίση. Στην Ελλάδα όμως η κρίση χρησιμοποιήθηκε μάλλον ως εφαλτήριο κατάληψης της εξουσίας από κάποιους που αρκούμενοι στην απλή διαχείριση της εξουσίας και στερούμενοι οράματος δεν επεδίωξαν την εκπόνηση και υλοποίηση αναπτυξιακού προγράμματος με αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας, με στόχευση π.χ. να έχουμε 40.000.000 τουρίστες υψηλού εισοδηματικού επιπέδου με συγκεκριμένες δράσεις προβολής διεθνώς των μνημείων και της φυσικής ομορφιάς της χώρας, αύξηση των εσόδων από εμπορική ναυτιλία, αναδιάρθρωση καλλιεργειών για να έχουμε πραγματική αγροτική παραγωγή με εξαγωγικό χαρακτήρα, αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου μας, καινοτόμες επενδύσεις κ.λπ.
Ο πολιτικός μας κόσμος δείχνει ότι ακόμη δεν συνειδητοποίησε την ευθύνη του, δεν άλλαξε νοοτροπία κι ακόμα στην πλειονότητά του δεν έχει το θάρρος να λειτουργήσει ηγετικά... Αλλά αν θέλουμε κάποτε να βγούμε από το τέλμα, πρέπει όλοι μας να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας και να φτάσουμε στα όρια του θαύματος. Αυτό το θαύμα όμως πρέπει να το δημιουργήσουμε εμείς οι πολίτες λειτουργώντας ως ενεργοί πολίτες.
Υπενθυμίζουμε όσα είπε παλιότερα ο Θ. Πάγκαλος γιατί αρκετοί πολιτικοί μας σκέφτονται σαν αυτόν, αλλά μάλλον είναι ο μόνος που λέει φωναχτά όσα σκέφτονται οι άλλοι... Κι επειδή συχνά μπερδεύουν το νόμιμο με το ηθικό, αντιγράφω από το ίδιο βιβλίο του Τζον Κένεντι: «Στα ιδιωτικά επαγγέλματα το άτομο έχει το δικαίωμα να προωθεί τα ατομικά του συμφέροντα μέσα στο πλαίσιο του νόμου για να φτάσει στην επιτυχία. Αλλά στον δημόσιο βίο απαιτούμε από το άτομο να θυσιάζει τα ατομικά του συμφέροντα για το γενικότερο καλό» και φυσικά ο πολιτικός δεν μπορεί να ιδρύει offshore εταιρίες για να μην πληρώνει φόρους, ενώ πρέπει να θυμούνται ότι πέρα από το νόμιμο υπάρχει και το ηθικό.
Σκέφτομαι αν έχει νόημα να τα επαναλαμβάνουμε αυτά, γιατί η πλειονότητα των πολιτικών μας συμπεριφέρεται ακόμη σαν να μην συνέβη τίποτα, μάλλον γιατί, όπως λέει η λαϊκή παροιμία, «το παλιάλογο καινούργια περπατησιά δεν μαθαίνει». Γι΄ αυτό παρά τη δεινή κρίση που βιώνει η χώρα συνήθως σκιαμαχούν για διαδικαστικά θέματα μη ασχολούμενοι με το θέμα της ανάπτυξης της χώρας, ενώ διατηρούνται πεισματικά κάποια προνόμια του πολιτικού κόσμου που φαντάζουν προκλητικά στη σημερινή συγκυρία και η κυβέρνηση σε εποχή κρίσης διορίζει σωρηδόν μετακλητούς υπαλλήλους σε κυβερνητικές υπηρεσίες για να βολευτούν πρόσωπα του κομματικού μηχανισμού, ενώ το Kοινοβούλιό μας εξακολουθεί να έχει περισσότερους υπαλλήλους από Κοινοβούλια χωρών με πενταπλάσιο πληθυσμό.
Οδηγηθήκαμε στη χρεοκοπία και εν συνεχεία στα Μνημόνια γιατί οι ηγέτες μας δεν είχαν το θάρρος υλοποίησης πραγματικών μεταρρυθμίσεων, που θα δημιουργούσαν προοπτική για τη χώρα, αλλά δεν είχαν ούτε και όραμα αξιοποίησης των ευκαιριών που δημιούργησαν για τη χώρα μας οι μετά το 1990 γεωπολιτικές εξελίξεις στην περιοχή των Βαλκανίων.
Επισημαίνω ακόμη ότι μετά το 2009 στη θέση της Ελλάδας βρέθηκαν κι άλλες χώρες, αλλά ξεπέρασαν την κρίση γιατί οι πολιτικοί τους με ευρεία συναίνεση συμφώνησαν και υλοποίησαν τις μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να κάνουν για να βγουν από την κρίση. Στην Ελλάδα όμως η κρίση χρησιμοποιήθηκε μάλλον ως εφαλτήριο κατάληψης της εξουσίας από κάποιους που αρκούμενοι στην απλή διαχείριση της εξουσίας και στερούμενοι οράματος δεν επεδίωξαν την εκπόνηση και υλοποίηση αναπτυξιακού προγράμματος με αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας, με στόχευση π.χ. να έχουμε 40.000.000 τουρίστες υψηλού εισοδηματικού επιπέδου με συγκεκριμένες δράσεις προβολής διεθνώς των μνημείων και της φυσικής ομορφιάς της χώρας, αύξηση των εσόδων από εμπορική ναυτιλία, αναδιάρθρωση καλλιεργειών για να έχουμε πραγματική αγροτική παραγωγή με εξαγωγικό χαρακτήρα, αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου μας, καινοτόμες επενδύσεις κ.λπ.
Ο πολιτικός μας κόσμος δείχνει ότι ακόμη δεν συνειδητοποίησε την ευθύνη του, δεν άλλαξε νοοτροπία κι ακόμα στην πλειονότητά του δεν έχει το θάρρος να λειτουργήσει ηγετικά... Αλλά αν θέλουμε κάποτε να βγούμε από το τέλμα, πρέπει όλοι μας να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας και να φτάσουμε στα όρια του θαύματος. Αυτό το θαύμα όμως πρέπει να το δημιουργήσουμε εμείς οι πολίτες λειτουργώντας ως ενεργοί πολίτες.
Γι’ αυτό το θαύμα υπάρχει προμήνυμα ελπίδας μετά την αυθόρμητη μαζική συμμετοχή των πολιτών στα συλλαλητήρια για το θέμα των Σκοπίων σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, όπου εκατομμύρια πολίτες ανταποκρινόμενοι σε πρόσκληση επιτροπής απλών, άγνωστων πολιτών δημιούργησαν την ελπίδα ενεργοποίησης της κοινωνίας των πολιτών. Αν αυτή η ενεργοποίηση εκδηλωθεί σε όλα τα μεγάλα θέματα, αν οι πολίτες αρχίσουν να αντιμετωπίζουν ως προσωπική τους υπόθεση ό,τι γίνεται στη δημόσια ζωή και επιλέγουν ηγεσίες με αξιοκρατικά κριτήρια, τότε μπορούμε να ελπίζουμε για τη χώρα μας.
*Δικηγόρος, πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου