Στις πράξεις των Αποστόλων διαβάζουμε: «Πολλοί τε των πεπιστευκότων ήρχοντο εξομολογούμενοι και αναγγέλλοντες τας πράξεις αυτών» (Πραξ. ιθ , 18). Δηλαδή, πολλοί από εκείνους, που είχαν πιστεύσει, ήρχοντο και εξωμολογούντο και έλεγαν δημόσια τις κακές τους πράξεις.
Όλοι οι άνθρωποι είμαστε αμαρτωλοί, είμαστε ασθενείς ψυχικώς και έχουμε ανάγκη ιάσεως «Ουκ έστιν άνθρωπος ος ζήσεται και ουχ αμαρτήσει». «Εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν ουκ έχομεν εαυτούς πλανώμεν» (Ιωάν. 1, 8).
Όσοι λέγουμε ότι δεν έχουμε κάνει αμαρτίες (αυτό συνηθίζεται από πολλούς) κοροϊδεύουμε τον εαυτόν μας. Γι’ αυτό πρέπει να τρέξουμε στο πνευματικό ιατρείο, δηλαδή στο εξομολογητήριο, για να μας γιατρέψη. Μας έλεγε ένας σύγχρονος πνευματικός, ο μακαριστός π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, ο οποίος αμέτρητες ψυχές είχε εξομολογήσει, ότι κατά την διάρκεια της εξομολογήσεως πολλοί ασθενείς σωματικώς εθεραπεύοντο. Προφανώς οι αρρώστιές τους προήρχοντο από κάποια αμαρτία και εξομολογούμενοι, έπαυε να υπάρχη η αμαρτία και έτσι έσβηνε και η αιτία της σωματικής ασθενείας.
Γι’ αυτό τον λόγο και ο Κύριος κατέβηκε στην γη, για να μας σώση και να μας οδηγήση στον Παράδεισο. Πως; Με ποιό τρόπο; Με την Μυστηριακή ζωή. Ένα από τα Μυστήρια είναι και η εξομολόγηση.
• Αξίζει να ενθυμηθούμε ένα συγκλονιστικό γεγονός από τον βίο του Αγ. Ιερωνύμου:
Νύχτα Χριστουγέννων. Ένας άγιος και σοφός ασκητής προσεύχεται από ώρα γονατιστός μέσα στο άγιο Σπήλαιο, στη Βηθλεέμ. Στο σπήλαιο που πριν από περίπου 400 χρόνια είχε φιλοξενήσει τον νεογέννητο Χριστό μας. Ο ασκητής δεν είναι άλλος από τον μεγάλο Πατέρα της Εκκλησίας μας, τον Άγιο Ιερώνυμο, που κατέγραψε και τα όσα συνέβησαν εκεί.
Εκείνη τη νύχτα ο Όσιος είχε αφήσει το ασκητήριο του, που ήταν κοντά στο άγιο Σπήλαιο, και είχε αποφασίσει να την περάσει ξάγρυπνος και προσευχόμενος μπροστά στην αγία Φάτνη.
Η καρδιά του ήταν γεμάτη ευγνωμοσύνη για τη μεγάλη δωρεά του Θεού: να έλθη ο Ίδιος στη γη, να γίνη άνθρωπος, για να μας γλυτώση από τη δουλεία της αμαρτίας, από την τυραννία του διαβόλου και τα νύχια του θανάτου!
Απόλυτη σιωπή επικρατούσε μέσα στη νύχτα στον ιερό χώρο…
Ξαφνικά ακούστηκε να προφέρη το όνομά του μια γλυκειά φωνή:
–Ιερώνυμε!
Ξαφνιάστηκε ο Όσιος… Κοίταξε παραξενεμένος γύρω του… Τίποτε… Δεν υπήρχε κανείς.
–Ιερώνυμε! ξανακούστηκε η φωνή…
Ναι! Ερχόταν από την αγία Φάτνη… και έκανε την καρδιά του να τρέμη συγκλονισμένη.
–Ιερώνυμε, τι δώρο θα μου κάνης απόψε στη γιορτή μου;
Ήταν πράγματι η γλυκειά φωνή του Ιησού.
Ξέσπασε σε λυγμούς ο Άγιος:
–Ω Κύριε, το ξέρεις ότι για Σένα τα άφησα όλα: το παλάτι του αυτοκράτορα, τα μεγαλεία της Ρώμης, τις ανέσεις. Η καρδιά μου, η σκέψη μου, όλα σε Σένα είναι στραμμένα! Τι άλλο μπορώ να Σου προσφέρω; Δεν έχω τίποτε!
–Και όμως, Ιερώνυμε, έχεις κάτι ακόμα που μπορείς και πρέπει να μου το προσφέρης… Αυτό θα με ευχαριστήση πιο πολύ από όλα τα άλλα, και αυτό θέλω…
Έπεσε σε συλλογή ο Όσιος… Πέρασαν λίγα λεπτά και μετά τόλμησε να ψελλίση:
–Κύριε, δεν βρίσκω κάτι… Πες μου, τι θα μπορούσα ακόμη να Σου προσφέρω και δεν μπορώ να το σκεφτώ;
Μεσολάβησε μικρό διάστημα σιγής και η φωνή του Χριστού ξανακούστηκε:
–Ιερώνυμε, τις αμαρτίες σου θέλω. Δώσε μου τις αμαρτίες σου!
–Τις αμαρτίες μου; Τι να τις κάνης, Κύριε, τις αμαρτίες μου;
–Θέλω τις αμαρτίες σου, για να σου τις συγχωρήσω, αφού γι αὐτὸ ήρθα στον κόσμο, απάντησε ο Ιησούς και επικράτησε βαθειά σιωπή.
Συγκλονισμένος ο άγιος Ιερώνυμος αφησε τα δάκρυά του, δάκρυα ευγνωμοσύνης, να πλημμυρίσουν τον ιερό χώρο όλη τη νύχτα.
Άφησε και σε μας την έμπρακτη παραγγελία να μη λησμονούμε κάθε Χριστούγεννα και πάντοτε το ωραιότερο δώρο προς τον Σωτήρα μας, τη μετάνοιά μας για τις αμαρτίες μας. Αυτός είναι ο καλύτερος εορτασμός της μεγάλης εορτής…
Πηγή: Περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ», Τευχ. 3057
http://orthodoxostypos.gr/2333-2/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου