Η ιταλική κρίση, ή ποιος κυβερνά την Ευρώπη

Κωνσταντίνος Κόλμερ

Η συνταγματική κρίσις στην Ιταλία επανέφερε το αναπάντητον εισέτι ερώτημα: ποίος κυβερνά την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμον όλον; Στην χώρα μας, η συνταγματική κρίσις του 1964 (τις κυβερνά, λαός ή βασιληάς;) προκάλεσε μεγάλες εθνικές καταστροφές: Διχασμόν του ελληνικού λαού, την δικτατορία, την εκθρόνιση του Κωνσταντίνου και την καταστροφή της Κύπρου.

Στην Ευρώπη, η ανατροπή της Βρεταννίδος πρωθυπουργού Μάργκαρετ Θάτσερ, του Ιταλού ομολόγου της Σίλβιο Μπερλουσκόνι, και προχθές, του Τζιουζέπε Κόντε από τον Ιταλό Πρόεδρο της Δημοκρατίας Σέρτζιο Ματαρέλα, έφερε πάλι στην επικαιρότητα την γνωστή απορία. Στον υπόλοιπο κόσμον, ο κατάλογος των… υπόπτων κέντρων εξουσίας περιλαμβάνει τους ελευθεροτέκονας, τους Πεφωτισμένους (Illuminati) την Λέσχη Μπίλντεμπεργκ και την Τράπεζα Γκόλντμαν Ζάξ και άλλους πολλούς.

Εν τούτοις, πολλά διεθνή γεγονότα διαφεύγουν του ελέγχου των κέντρων εξουσίας, όπως π.χ. η ενοποίηση της Γερμανίας το 1989, η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίσις του 2007  και η ανάδυση της Κίνας, ως παγκοσμίου υπερδυνάμεως επί των ημερών μας. Εάν οι ισχυροί ήσαν πράγματι παντοδύναμοι, μερικά αιφνιδιαστικά περιστατικά θα είχαν προβλεφθή και άλλα αποφευχθή.

Γεωπολιτικές και γεωοικονομικές εξελίξεις υπαγορεύονται πλειστάκις από ανθρώπινες δυνάμεις και αδυναμίες ως της Αριστοτελείου «ετερογονίας των σκοπών», «του σπουδαίου ρόλου των βλακών εν τω συγχρόνω βίω» κατά τον Ευάγγελον Λεμπέση και των ιδεοληπτών ως λ.χ. του Νίκου Ζαχαριάδη με τον ανταρτοπόλεμο στην Ελλάδα, η ίδρυσις της Ευρωζώνης υπό του Φρανσουά Μιτεράν, ή το φαινόμενο της Παγκοσμιοποίησης των Κλίντον-Ομπάμα.

Οι ατέλειες του ευρώ

Στην περίπτωση της ιταλικής κρίσεως, δεν είναι τόσον η απόρριψη υπό του Προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας του υποψηφίου υπουργού Οικονομικών Πάολο Σαβόνα (81 ετών) όσον ο φόβος των Οίκων Πιστοληπτικής (αν)Αξιοπιστίας ότι θα ανεβάσουν το κόστος δανεισμού της Ιταλίας, που μέτρησε στην συνταγματική εκτροπή. Ευκόλως θα μπορούσε να εξευρεθή ένας νεώτερος αντικαταστάτης του Πάολο, χωρίς να συγκεντρώνει τα πυρά του γερμανικού Τύπου.

Και πάντως η αύξηση των ιταλικών επιτοκίων (στο 2,4%) δεν είναι προς θάνατον, πέραν του ότι μέγα μέρος του ιταλικού δημοσίου χρέους είναι εσωτερικόν (74%,  άρα άσχετο των προθέσεων της ΜΟΥΝΤΙΣ). Η τωρινή αξιολόγηση της Ιταλίας στο «βαα2» μόλις απέχει δύο βαθμίδες από τα «σκουπίδια» (junk bond).

Αλλού νομίζω ότι ευρίσκεται η «πέτρα του σκανδάλου» που δεν ομολογείται ούτε από τους υπερμάχους του λαού μήτε από τους φοβερούς Ντεντέσκους: στις ατέλειες του ευρώ! Η Ιταλία, όπως και η Γαλλία, υποφέρουν από ελλείμματα στις εξωτερικές συναλλαγές των, ιδίως με την Γερμανία. Η ατελής νομισματική ενοποίηση της Ευρώπης, εν αντιθέσει προς την Αμερική, επεννόησε μεταγενεστέρως του Μααστρίχτ, τον χρεωστικό λογαριασμόν TARGET 2 για να ικανοποιήσει τα μερκαντιλιστικά συμφέροντα των Γερμανών βιομηχάνων αντί του ομοσπονδιακού συμψηφισμού των Πολιτειακών εμπορικών ελλειμμάτων, όπως ισχύει στις ΗΠΑ.

Το άνοιγμα του λογαριασμού TARGET 2 της Ιταλίας ανέρχεται εις 444 δισ. ευρώ εις πίστωσιν της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τραπέζης. Προς στιγμήν διεφάνη ότι η απορριφθείσα ιταλική κυβέρνηση επεθύμη την διαγραφή τουλάχιστον του ημίσεως του χρεωστικού υπολοίπου της Ιταλίας. Πανικός κατέλαβε την γερμανική Κεντρική Τράπεζα εν Φραγκφούρτη και εζήτησε την κεφαλήν του εμπνευστού Πάολο επί πίνακι.

Έτσι απεκαλύφθη και «ποιός κυβερνά» τουλάχιστον την Ευρώπη: Η πανίσχυρος Μπούντεσμπανκ! (The Bundesbank. The Bank that rules Europe. Υπό David Marsh. Heinemann 1992).

Πηγή: SLpress

averoph