Συναίνεση με την Αριστερά;

Χρειαζόμαστε έναν αρχηγό που θα είναι έτοιμος να θυσιαστεί, έστω και για μία τριετία

Από τον
Ραφήλ Καλυβιώτη*

Δ εν πρέπει να προκαλεί σε κανέναν εντύπωση ότι στην Ελλάδα θεωρούνται σοβαροί αναλυτές μόνον εκείνοι που προσεγγίζουν τα θέματα υπό το πρίσμα της πολιτικής της συναίνεσης (Consensus Politics), υποστηρίζοντας μετά πάθους την πολιτική συναίνεση με την Αριστερά στην Ελλάδα, ασχέτως εάν αυτό θα τη διασώσει μαζί με τις αναχρονιστικές ιδέες της. 

Παρεμφερές πολιτικό σκηνικό, όμως, έχει επισυμβεί και σε μία άλλη χώρα, μία άλλη χρονική περίοδο: τη μεταπολεμική Βρετανία. Στη μεταπολεμική Βρετανία, από το 1945 και επέκεινα, επικράτησαν οι απόψεις Μπέβεριτζ εν συνδυασμώ με τον οικονομικό κεϋνσιανισμό. Οι απόψεις αυτές υιοθετούσαν την αντίληψη ότι όλοι πρέπει να συμφωνήσουν στη δημιουργία ενός τερατώδους δημόσιου κοινωνικού κράτους, ασχέτως ελλειμμάτων, ούτως ώστε η ανεργία να καταστεί μηδαμινή και να αποφευχθεί έτσι οριστικά οιοσδήποτε κίνδυνος παρεκτροπής σε ναζιστικά και κομμουνιστικά κόμματα.

Οι Συντηρητικοί στη Βρετανία, όντες οι περισσότεροι γόνοι, βαρόνοι και γέροντες, το αποδέχθηκαν, με αποτέλεσμα να καταντήσουν το πολιτικό παρακολούθημα της Αριστεράς, με ανεξέλεγκτα αποτελέσματα. Τα συνδικάτα ηγεμόνευαν. Η ταφή των νεκρών δεν ήταν εφικτή, επειδή οι νεκροθάφτες, διαμαρτυρόμενοι, απεργούσαν. Μάλιστα, έκαναν και συστάσεις στην κυβέρνηση παροτρύνοντάς τη να τοποθετήσει τα ενταφιασμένα σώματα σε αποθήκες και να σκεφτεί σοβαρά την εναλλακτική λύση της μαζικής ταφής στον Ατλαντικό (!). Οι συλλέκτες απορριμμάτων αρνούνταν να δουλέψουν, προκαλώντας τρομακτική αύξηση στον αριθμό των αρουραίων, αφού τα σκουπίδια ξεχείλιζαν σε όλο το μήκος και το πλάτος των δρόμων. Η πιθανότητα της πρόκλησης υγειονομικής κρίσης δεν ήταν μακριά. Εάν συνέβαινε δε, ήταν άγνωστο ποιος θα την αντιμετώπιζε. Οι νοσοκόμες απεργούσαν απαιτώντας αυξήσεις της τάξεως του 25%, ενώ την ίδια ώρα οι οδηγοί ασθενοφόρων αρνούνταν να δουλέψουν και σε πολλές περιπτώσεις δεν απαντούσαν καν σε κλήσεις. Και μέσα σε όλα αυτά, το τερατώδες δημόσιο, που παρήγε ελλείμματα, υπήρξε ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους η Βρετανία βρέθηκε υπό την εποπτεία του ΔΝΤ.

Για να ανατραπεί αυτή η φρικτή κατάσταση που είχε διαμορφωθεί χρειάστηκε να ανέλθει στην ηγεσία του Συντηρητικού Κόμματος η κόρη ενός μπακάλη, η Μάργκαρετ Θάτσερ. Η καταγωγή της από τα δυναμικά μεσαία στρώματα της Βρετανίας σε συνδυασμό με τα ισχυρά της πιστεύω σφυρηλάτησαν μία φλογώδη προσωπικότητα, η οποία δεν πίστευε στη μεταπολεμική ορθοδοξία της συναίνεσης που πρέσβευαν οι προερχόμενοι από τα υψηλά αστικά στρώματα συνάδελφοί της στο ίδιο κόμμα. Επί των ημερών της οι κρατικές επιδοτήσεις έπαυσαν, με αποτέλεσμα να κλείσουν πολλές κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις, περιέκοψε δαπάνες από το κράτος οπουδήποτε είχε αυξηθεί η σπατάλη, τσακίζοντας τη γραφειοκρατία. Λίγα χρόνια μετά η πολιτική της απέδωσε και η Βρετανία εξήλθε της ανάγκης αρωγής από το ΔΝΤ. Δεν είναι να απορεί κανείς γιατί είναι η πιο μισητή φιγούρα της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας.

Πρέπει να καταλάβετε, όσοι από εσάς απελπίζεστε ή όσοι από εσάς ελπίζετε ότι ο Τσίπρας θα πέσει πολύ σύντομα, ότι ο σοσιαλισμός στην Ελλάδα είναι και επικρατούσα πολιτιστική μεταβλητή, όπως ήταν και στη Βρετανία. Είναι βαθιά χαραγμένος στη νοοτροπία μας από τη στιγμή που αντιλαμβανόμαστε το περιβάλλον μας και βλέπουμε τις θέσεις εργασίας σιωπηρά να τις καταλαμβάνουν ανεπαρκέστατες έως σπιθαμιαίες φιγούρες, απλά και μόνον επειδή διαθέτουν «κονέ». Η απόλυτη επικράτηση δε αυτής της πρακτικής και στον ιδιωτικό τομέα σημαίνει ότι ο σοσιαλισμός κυριαρχεί απόλυτα.

Η αδράνεια στην ύπαρξη γραφειοκρατίας στο Δημόσιο σημαίνει ότι η πλειονότητα αδυνατεί να σκεφτεί την Ελλάδα ως μικρό κράτος, διότι «λυπάται» να μείνουν άνεργοι κάποιοι άνθρωποι που μπήκαν σε κρατικές θέσεις κατασκευασμένες ως αποτέλεσμα ρουσφετιού. Το αίσθημα, όμως, της συμπόνοιας περιορίζεται μόνον εκεί, διότι με αυτούς μόνον μπορεί να ταυτιστεί. Με 1.000.000 ανέργους του ιδιωτικού τομέα δεν μπορεί, και εάν κάποιος μπορέσει, το χρεώνει συνήθως στις ανισότητες του «κακού καπιταλισμού» και της «επαράτου Δεξιάς».

Χρειαζόμαστε μία κυβέρνηση και έναν αρχηγό που θα είναι έτοιμος να θυσιαστεί έστω και για μία τριετία και τον οποίον δεν θα τον ενδιαφέρει η επανεκλογή του, κάποιον που θα συγκρουστεί με την Αριστερά και την ιδεολογική κυριαρχία της.

*Πολιτικός επιστήμων, MSc Cardiff University, Institute of Chartered Shipbrokers και συντονιστής του ΔΙΕΣΥ.
www.syntiritikoi.gr, e-mail: rkaliviotis@gmail.com

dimokratianews