Του Γιώργου Κράλογλου
Ούτε στον ύπνο μας να δούμε όσα έρχονται, μετά τους χορούς... της εξόδου. Η Ελλάδα θα είναι η μόνη χώρα χωρίς κέρδη, στην εκτός μνημονίου εποχή.
Για το αναπτυξιακό κουρελόχαρτο του ΣΥΡΙΖΑ τα είπαμε χθες και προχθές. Υπενθυμίζουμε απλά, πως κανείς, σοβαρός παράγοντας της αγοράς και της οικονομίας, δεν ασχολήθηκε ούτε να το ξεφυλλίσει.
Η "αξία" του... θα ξεπεραστεί σε συντομότερο χρόνο και από τον ξυλοδαρμό του Γ. Μπουτάρη...
Οπότε χρήσιμο είναι να ρίξουμε μια ματιά στο τι μας περιμένει στην αγορά και τις επιχειρήσεις, φωτίζοντας λόγους για τους οποίους νέες μαυρίλες και μπόρες μας κυκλώνουν, (ταυτόχρονα) με το ελληνικό μεταναστευτικό ζήτημα που προσλαμβάνει εξωπραγματικές διαστάσεις.
Από τον Ιανουάριο του 2018, με έντονα ορατή την προοπτική εξόδου από το μνημόνιο (ας το σημειώσουμε αυτό) η ιδιωτική "προσφορά τροφής" σε κοράκια εξαγοράς επιχειρήσεων και εγκαταστάσεων (πέρα από τις λίστες των Τραπεζών) ξεπερνά τις 500.000.
Πρόκειται για επιχειρήσεις σε βαθύ κόκκινο οι οποίες αποκλείουν εξυπηρέτηση χρεών, μέσα στο σημερινό οικονομικό και επιχειρηματικό περιβάλλον.
Εκτιμάται δε, πως απασχολούν περίπου 100.000 άτομα και δίνουν, έμμεσα, δουλειά σε δεκάδες κλάδους που επίσης απασχολούν 100-150.000 εργάτες και υπαλλήλους.
Η κυβέρνηση όχι μόνο τα ξέρει όλα αυτά (από διαβήματα Οργανώσεων, Συνδέσμων και Επιμελητηρίων της χώρας) αλλά έχει τρομοκρατηθεί σε σημείο να μελετάει (απλά μελετάει...) πώς να αλλάξει τις ρυθμίσεις χρεών ώστε να περισώσει την κατάσταση.
Η υπόθεση έχει βαλτώσει στις συνηθισμένες (στην Ελλάδα) κουβέντες, ενώ οι επιχειρηματίες που βγαίνουν από το παιχνίδι (μέγα μέρος από αυτές στην Αττική και τη Βόρεια Ελλάδα, με κέντρο βάρους την Θεσσαλονίκη) θεωρούν βέβαιο το αδιέξοδο και οδηγούνται στην όσο-όσο πώληση.
Σχεδόν όλοι, από τους προσφερόμενους για πώληση με συνοπτικές διαδικασίες..., ξέρουν (από τις συζητήσεις) πως στις επιχειρήσεις τους δεν θα υπάρξει συνέχεια και επίσης πως οι εξαγορές των "κορακιών" στοχεύουν στα ακίνητα και κυρίως στην οικοπεδική αξία της θέσης τους...
Η άποψη, στο σημείο αυτό, ότι στην ελεύθερη οικονομία αυτά είναι νομοτελειακά δεν ευσταθεί όταν στην πλειοψηφία των λουκέτων παρεμβάλλεται μια 10χρονη κρίση ως "διάδοχος" της 40χρονης μανιώδους (φορολογικής κυρίως) καταδίωξης της ιδιωτικής οικονομίας για να καλυφθούν ανάγκες του κρατισμού, της ελεγχόμενης οικονομίας και πολιτικής μισαλλοδοξίας για ιδιώτες και κέρδος.
Σε άλλο επίπεδο της αγοράς τώρα. Σε αυτό που συνδέεται με επιχειρηματικές συνεργασίες επενδυτών, εκτός Ελλάδος, και με εξωστρεφείς στόχους προς τα Βαλκάνια και την Ανατολική Ευρώπη, όπου τα μηνύματα είναι πέρα για πέρα απογοητευτικά.
Οι προτεινόμενες συνεργασίες συμπράξεων ή κοινών επενδύσεων, εντός του Ελλαδικού χώρου, θυμίζουν αποικιοκρατία με εργασιακές συνθήκες απαράδεκτες ακόμη και για τη ρημαγμένη ελληνική αγορά εργασίας.
Παράλληλα διαπιστώνεται πως κανείς δεν δείχνει διατεθειμένος να ρισκάρει σοβαρά δικά του κεφάλαια στην Ελλάδα ενώ το ενδιαφέρον του κινείται στη σφαίρα κρατικοδίαιτων αντιλήψεων και των συνεργασιών με τυχόν προσφερόμενες δημόσιες επενδύσεις, που, ως γνωστό, είναι παγωμένες λόγω πλεονασμάτων 3,5%, μέχρι το 2022.
Σε τρίτο επιχειρηματικό επίπεδο, δεκάδες επιχειρήσεων στις πρώην ναυπηγικές περιοχές Σκαραμαγκά, Ασπρόπυργου, Ελευσίνας, στον Πειραιά και στο όρος Αιγάλεω (που απασχολούν χιλιάδες εργάτες και υπαλλήλους) θεωρούν πως έκλεισε ο κύκλος αναμονής για καλυτέρευση της τύχης τους, καθώς οι περιοχές λειτουργίας τους δεν προσφέρονται για επενδυτικές ή άλλες επιχειρηματικές συνεργασίες με τη δεDομένη (πλέον) χωροταξική και πολεοδομική αδιαφορία του κράτους, τουλάχιστον για μια 20ετία.
Οι εικόνες που περιγράψαμε (απολύτως πραγματικές και σε μαύρη εξέλιξη) ασφαλώς και δεν σχηματοποιούν το όλον της πραγματικότητας που μας περιμένει.
Δίνουν όμως ένα, χειροπιαστό, στίγμα για την ταχύτητα της μεταστροφής της οικονομίας προς την "ατμομηχανή" των υπηρεσιών (τουρισμός, μεταφορές, υποδομές σε λιμάνια και άλλα κέντρα) η οποία είναι (βεβαιωμένα) αδύνατον να καλύψει τις σημερινές εργασιακές μας ανάγκες αλλά και τις αναζητήσεις των νέων που ολοκληρώνουν σπουδές Ελλάδα.
Ευχόμαστε να διαψευστούμε. Σημειώνουμε πάντως πως στις αποφάσεις της αγοράς, ανάμεσα στα άλλα, συνυπολογίζονται (πολύ σοβαρά) οι (χωρίς άλλο) νέες περικοπές συντάξεων και αφορολόγητου (διαφορετικά η έξοδος παραμένει προς διαπραγμάτευση) ως έλλειψη ροής ρευστού (οικογενειακές ενισχύσεις) και οι επιπτώσεις (κοινωνικές και οικονομικές) από την αύξηση της μετανάστευσης.
Μην ξεχνάμε πως και το 2018 η αναζήτηση εργασίας εκτός Ελλάδος (αιτήσεις) ξεπερνά τις 200.000 περιπτώσεις, οι οποίες προστίθενται στις 500.000 των Ελλήνων μεταναστών της δεκαετίας 2008-2018.
eleftheriskepsii
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου