Γεννήθηκα στον Κρόκο-Κοζάνης και έζησα εκεί μέχρι τα 19 μου. Θυμάμαι όταν ήμουνα μικρός, κάθε πρωί η μαμά μου έβαζε για πρωινό πριν φύγουμε σχολείο, γάλα ζεστό από την αγελάδα του γείτονα μπάρμπα-Τάκη, ο οποίος άρμεγε κάθε πρωί τις αγελάδες του και πουλούσε στην καρδάρα το γάλα! Μ’ αηδίαζε η αίσθηση της πέτσας που έπιανε στο ποτήρι το γάλα και το έπινα με το ζόρι, κλείνοντας τη μύτη, αφού η μαμά έλεγε οτι πρέπει να το πιώ γιατί κάνει καλό στα κόκκαλά μου! Η αηδία στο στόμα μου κρατούσε για ώρες θυμάμαι. Στη γειτονιά δύο αδέλφια, φίλοι μου, που πηγαίνανε μαζί μου στο σχολείο, τον τελευταίο χρόνο πίνανε συσκευασμένο σε χαρτόκουτο γάλα ΑΓΝΟ ( την εποχή εκείνη ακόμη δεν κυκλοφορούσαν συσκευασμένα γάλατα στα σούπερ μάρκετ), το οποίο δε μύριζε καθόλου και ζήτησα απ’ τη μαμά μου να πίνω κι εγώ τέτοιο γάλα. Θυμάμαι τότε μου είπε εκείνη “Ο κύριος Γιώργος, ο μπαμπάς των παιδιών δουλεύει στη ΔΕΗ και τους δίνουν δωρεάν το συσκευασμένο γάλα αυτό”.
Δεν μου πολυάρεσε που ο δικός μου μπαμπάς, που ήταν ξυλουργός δεν έπαιρνε δωρεάν γάλατα, αλλά σκέφτηκα για κάποιο λόγο θα γίνεται και συνέχισα να πίνω με κλειστή μύτη το γάλα του μπάρμπα-Τάκη!
Για τη συνέχεια VimaPress
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου