Το επώνυμο του εκπτώτου Βασιλιά Κωνσταντίνου είναι: Χριστιανός. Το κακόηχο «Γλύξμπουρκ» που προσπαθούν να του επισυνάψουν είναι τοπωνύμιο και ουδεμία σχέση δεν έχει με το επώνυμο της Βασιλικής οικογενείας. Το χρησιμοποιούν όμως εκτενώς ώστε να παγιωθεί στην συνείδηση του λαού ως πραγματικό.
Ας πάρουμε όμως τα γεγονότα με την σειρά, από την στιγμή που παντρεύεται ο Έλληνας πρίγκιπας Ιωάννης Χριστιανός την κόρη του Βασιλιά της Δανίας, Μαρία. Αυτό έγινε στα μέσα του 15ου αιώνος. Ο Ιωάννης, έχει το επώνυμο «Χριστιανός» από το τριακοστό (30) έτος της ηλικίας του και μετά, σύμφωνα με πάπυρο που είχε μαζί του στον οποίο ήταν γραμμένη η καταγωγή του. Το πρώτο του επώνυμο ήταν άλλο.
Από τον Ιωάννη Χριστιανό δημιουργήθηκε η Βασιλική δυναστεία των Χριστιανών η οποία βασίλευσε μέχρι το 1947. Η δυναστεία, με τις ελληνικές ρίζες, των Χριστιανών πρόσφερε πάρα πολλά στην Δανία, η οποία άλλοτε αποτελούσε ένα Βασίλειο μαζί με την Νορβηγία και Σουηδία. Υπάρχουν αρκετά στοιχεία αξιοσύνης της δυναστείας αυτής. Όπως για παράδειγμα, το ανώτατο σε αξία χρυσό νόμισμα της Δανίας ονομαζόταν «Χριστιανό». Επίσης, οι Βασιλείς αυτοί έκτισαν και αρκετές πόλεις που έχουν ως πρώτο συνθετικό την λέξη “Christian”, όπως π.χ. Christianfeld, Christianople, κ.λ.π. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι το Όσλο. Η πρωτεύουσα της Νορβηγίας, που παλιά ήταν ένα μικρό χωριό και είχε καεί το 1624, το ξαναέκτισε στην περιοχή στην οποία ευρίσκεται σήμερα, ο Χριστιανός Δ΄ και ονομαζόταν Χριστιανία (Christiania), προς τιμήν του κτήτορά του Χριστιανού Δ΄.
Στην Ελλάδα τώρα. Μετά την έξωση του Βασιλιά Όθωνα το 1862, οι τρείς (3) εγγυήτριες δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία) πρότειναν για νέο Βασιλιά της Ελλάδος τον Γεώργιο Χριστιανό, γιό του Βασιλιά της Δανίας Χριστιανού Θ΄. Τότε, η Β’ Εθνική Συνέλευσις των Ελλήνων στην Αθήνα ενέκρινε, με ψήφισμα, τον Γεώργιο Χριστιανό ως νέο Βασιλιά της Ελλάδος με το όνομα Γεώργιος Α΄. Το ψήφισμα, το οποίο δημοσιεύθηκε στις εφημερίδες την 1η Απριλίου 1863, είχε ως εξής:
«Ἡ ἐν Ἀθήναις Β΄ τῶν Ἑλλήνων Συνέλευσις.
»Ψηφίζει.
»Α΄. Ἀναγορεύει παμψηφεί τόν πρίγκηπα τῆς Δανίας Γεώργιον Χριστιανόν Γουλιέλμον, δευτερότοκον υἱόν τοῦ πρίγκηπος Χριστιανοῦ, συνταγματικόν βασιλέα τῶν Ἑλλήνων ὑπό τό ὄνομα Γεώργιος Α΄. Βασιλεύς τῶν Ἑλλήνων.
»Β’. Οἱ νόμιμοι διάδοχοι αὐτοῦ θέλουσι πρεσβεύει τό ἀνατολικόν ὀρθόδοξον δόγμα.
»Γ΄. Τριμελής ἐπιτροπή ἐκλεχθησομένη ὑπό τῆς Συνελεύσεως θέλει μεταβῆ εἰς Κοπεγχάγην καί προσφέρει ἐν ὀνόματι τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους τό στέμμα.»
Η Β’ Εθνική Συνέλευσις των Ελλήνων είχε προκύψει μετά από εκλογές που έγιναν στις 24-27 Νοεμβρίου 1862 με εκλογικό νόμο της Προσωρινής Κυβέρνησης του Δ. Βούλγαρη. Η Συνέλευση απαρτιζόταν από 327 πληρεξουσίους, 288 από την ελεύθερη Ελλάδα και 39 από την σκλαβωμένη Ελλάδα και το εξωτερικό.
Πως εμφανίζεται όμως το «Γλύξμπουργκ»; Το «Γλύξμπουργκ» είναι τοπωνύμιο και αυτό είναι γνωστό. Ας δούμε πως προέκυψε ως «επώνυμο». Στην βιογραφία τοῦ Βασιλιά της Δανίας Φρειδερίκου Ζ΄ διαβάζουμε για τον πρίγκιπα Χριστιανό Θ΄, ο οποίος όπως προαναφέρθηκε ήταν ο πατέρας του βασιλιά της Ελλάδος Γεωργίου Χριστιανού, ότι κατάγεται από το Γλύξμπουργκ. Στο κείμενο χρησιμοποιείται η πρόθεση «εκ». Αυτό δηλώνει τόπο καταγωγής και όχι επώνυμο. Δηλαδή, ο Χριστιανός κατάγεται από το Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Γλύξμπουργκ. Αλλά η προπαγάνδα θέλει να κόψει τις ρίζες της καταγωγής της Ελληνικής Βασιλικής Οικογένειας και επέλεξε να χρησιμοποιήσει την τελευταία λέξη του τοπωνυμίου ως επώνυμο, διότι κάτι πολύ σοβαρό υπάρχει πίσω από το ζήτημα αυτό.
Παρακάτω και στο ίδιο κείμενο, που δημοσιεύθηκε στις 15 Ιουλίου 1863, διαβάζουμε ότι υπήρχε τίτλος «Δούκας Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Γλύξμπουργκ». Δηλαδή ήταν κάποιος είχε τον τίτλο του Δουκός σε κάποιον τόπο. Άρα το «Γλύξμπουργκ», κακώς χρησιμοποιείται ως επώνυμο.
Μετά τον Γεώργιο Α’, όλοι οι Βασιλείς προέρχονται απ΄ ευθείας από τον προπάτορά τους Γεώργιο Α΄, τον Γεώργιο Χριστιανό έως τον τωρινό Κωνσταντίνο. Είναι όλοι της ίδιας οικογενείας. Επομένως κατ’ ανάγκη όλοι διατηρούν το ίδιο επώνυμο και ως εκ τούτου και το επώνυμο του Κωνσταντίνου είναι: Χριστιανός.
Ο Γεώργιος Χριστιανός, ο Βασιλιάς Γεώργιος Α΄ πλέον, έκανε και μία ουσιαστική αλλαγή, σε σχέση με τον Όθωνα, η οποία διατηρείται μέχρι σήμερα. Κατόρθωσε και άλλαξε τον τίτλο από «Βασιλεύς της Ελλάδος» που είχε ο Όθων, σε «Βασιλεύς των Ελλήνων». Επιπλέον, επέβαλε στις ξένες χώρες να μην χρησιμοποιούσαν πλέον τις λέξεις “Grèce” ή “Grecs” («Ελλάς» ή «Έλληνες» στα γαλλικά, στην γλώσσα της τότε διπλωματίας), αλλά τις λέξεις “Ηellènes” (Έλληνες) και κατ’ επέκταση “Hellas”. Ο Βασιλιάς Όθων ήταν Βασιλεύς της Ελλάδος. Δηλαδή σε όλη την έκταση της Ελλάδος, στο κράτος Ελλάς. Ενώ ο Βασιλιάς Γεώργιος Α΄ ήταν βασιλιάς των απανταχού Ελλήνων. Η διαφορά είναι εμφανής.
Πολύ σημαντικό είναι και το ότι ο παππούς του εκπτώτου Βασιλιά Κωνσταντίνου, ο Κωνσταντίνος Α΄, είχε τον τίτλο «Δούκας της Σπάρτης» για 45 χρόνια, μέχρι την στέψη του. Ο τίτλος τοῦ δόθηκε μόλις γεννήθηκε, με Βασιλικό Διάταγμα το οποίο επικυρώθηκε από την Ελληνική Βουλή κατά την Συνεδρίαση ΝΓ’, στις 17 Σεπτεμβρίου 1868. Υπέγραφε και ως «Δούξ της Σπάρτης» κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους ως Αρχηγός του Ελληνικού Στρατού. Όταν μπήκε ως ελευθερωτής στην Θεσσαλονίκη στις 26 (Αγίου Δημητρίου) Οκτωβρίου 1912 έστειλε το τηλεγράφημα με αριθμό 765/Α’/1939 στον Διοικητή του Βουλγαρικού Στρατού με το οποίο τον πληροφορούσε ότι μπήκε και κατέχει την Θεσσαλονίκη και ότι ο Τουρκικός Στρατός έχει παραδοθεί. Στο τηλεγράφημα αυτό υπογράφει ως «Ο Γενικός Αρχηγός του Ελληνικού Στρατού Κωνσταντίνος Διάδοχος, Δούξ της Σπάρτης».
Γιατί όμως Δούκας της Σπάρτης και όχι Δούκας κάποιας άλλης πόλεως ή περιοχής της Ελλάδος; Διότι ο Μυστράς είναι στην Σπάρτη. Αυτός ήταν ο λόγος που είχε τον τίτλο «Δούκας της Σπάρτης». Θα πουν αμέσως οι περισσότεροι ότι ήθελαν οι Βασιλείς να σφετερισθούν την δόξα των Παλαιολόγων, διότι οι Παλαιολόγοι κατήγοντο από τον Μυστρά. Όχι. Δεν το έκαναν γι αυτό. Το έκαναν διότι το πρώτο επώνυμο του πρίγκιπα Ιωάννη που μπήκε στον Βασιλικό Οίκο της Δανίας, πριν από το «Χριστιανός», ήταν «Παλαιολόγος».
Ο Δανός ερευνητής Κ. Laghorn κατάστρωσε, ύστερα από πολύπλευρη μελέτη, να συντάξει γενεαλογικό πίνακα, τον οποίο μετέφρασε στην ελληνική γλώσσα ο καθηγητής της Λατινικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Στέφανος Α. Κουμανούδης, που δίδαξε την ελληνική γλώσσα στον Γεώργιο Α’. Πίνακας, μετάφραση, στοιχεία και σημειώσεις του Δανού ερευνητού περιήλθαν αργότερα στην Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία, που τα δημοσίευσε στο φερώνυμο Δελτίο της. Σύμφωνα με τον πίνακα του Laghorn μακρινός γενάρχης του Γεωργίου Α’ ήταν ο αυτοκράτορας Μιχαήλ (1263-1283), της δυναστείας των Παλαιολόγων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου